Ασυμφωνία Χαρακτήρων...

Εν αναμονή της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της διεθνούς οικονομικής κρίσης μπορούμε να περιμένουμε πολύ λίγα. Η Ελληνική πολιτική σκηνή μεταπολιτευτικά μαστιζόταν ανέκαθεν από την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων. Με την εξαίρεση των οικουμενικών κυβερνήσεων του 1989-1990 ουδέποτε οι πολιτικοί αρχηγοί δεν είχαν το θάρρος να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν για την χάραξη εθνικών στρατηγικών. Πάντα το μικροπολιτικό συμφέρον ήταν πιο σημαντικό για τους ίδιους.

Αν μάλιστα το πάμε λίγο παραπέρα θα διαπιστώσουμε ότι τα κόμματα στην Ελλάδα συμφωνούν μόνο στις αυξήσεις των βουλευτών. Τα τελευταία χρόνια όμως ξεπεράσαμε κάθε όριο. Πλέον οι κόντρες δεν περιορίζονται στα έδρανα της βουλής μεταξύ των κομμάτων. Η κομματική αντιπαράθεση έχει ξεφύγει από τα στενά Ελληνικά όρια και έχει μεταφερθεί στις Βρυξέλλες. Ο δρόμος που χάραξαν οι Υπουργοί Οικονομικών μας έκανε διεθνή περίγελο.

Ο Γεώργιος Αλογοσκούφης στην πρώτη του επίσκεψη στις Βρυξέλλες αποκάλυψε τα περί δημιουργικής λογιστικής. Ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Κώστας Σημίτης νωρίτερα είχαν φροντίσει να διαχωρίσουν τη θέση τους σε επίπεδο ΕΕ από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη αλλά και από τον Αντρέα Παπανδρέου αλλά η αλήθεια είναι πως το είχαν διατηρήσει σε επίπεδο προσωπικής κουβέντας και εκτιμήσεων και δεν το είχαν αναγάγει σε Εθνική θέση.

Ο Γεώργιος Παπακωνσταντίνου συνέχισε την τακτική των προκατόχων του. Τους έριξε όλες τις ευθύνες και απλά το πήγε ένα βήμα παραπέρα σταματώντας να συζητά για την Ελλάδα ως χώρα και την διαχώρισε σε κυβερνήσεις. "Αυτοί" είναι οι κακοί και "Εμείς" είμαστε καλοί. Η έννοια της συνέχειας του κράτους στην Ελλάδα δυστυχώς δεν υφίσταται. Μπορεί για εμάς εδώ αυτά να είναι καθιερωμένη πρακτική για τους Ευρωπαίους εταίρους μας όμως είναι ακατανόητα και τα αποτελέσματα όπως διαπιστώνουμε όλοι είναι τραγικά. Εκτός και αν θεωρεί κάποιος ότι όντως "μας κυνηγάνε οι απατεώνες και κερδοσκόποι των διεθνών οργανισμών".

Αυτά όμως αποτελούν τετριμμένα. Στο εσωτερικό μέτωπο πλέον δεν υφίσταται κομματική αντιπαράθεση. Οι εσωκομματικές διαφωνίες μάλλον δεν αφήνουν χρόνο για πολιτικές διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων. Με την εξαίρεση του ΚΚΕ στο οποίο μπορεί και να διαφωνούν αλλά κανείς δεν το μαθαίνει, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα είναι σε κατάσταση παραφροσύνης. Δεν αποκλείεται μάλιστα αυτή τη στιγμή οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων να έχουν περισσότερα κοινά μεταξύ τους παρά με τα στελέχη των κομμάτων τους.

Στο κυβερνών κόμμα η μοναδική κόντρα που είναι σε ύφεση είναι αυτή μεταξύ Βενιζέλου - Παπανδρέου. Σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα όλοι διαφωνούν με όλους. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ με το ρηχό ΠΑΣΟΚ. Η Λούκα Κατσέλη με τον Γεώργιο Παπακωνσταντίνου. Ο Χρήστος Παπουτσής με όλους. Αντικείμενο διαφωνίας τα πάντα. Η διακυβέρνηση, τα πρόσωπα, η αντιμετώπιση της κρίσης γενικώς δεν υπάρχει πρόβλημα. Διαφωνούν για να διαφωνούν.

Τα πισώπλατα μαχαιρώματα και οι έντεχνες διαρροές στο τύπο δίνουν και παίρνουν, οι νεόκοποι υπουργοί είναι τα θύματα σε πρώτη φάση, ενώ οι έμπειροι φροντίζουν να δίνουν ρεπορτάζ για όλους τους άλλους, προστατεύοντας τους εαυτούς τους. Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως μέχρι στιγμής απέχει ο μεγαλύτερος καβγατζής όλων, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, αλλά θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου να εμπλακεί και αυτός στο χορό.

Στη Νέα Δημοκρατία από την άλλη η κόντρα είναι ξεκάθαρη. Μαλώνουν κατά βάση για το πάπλωμα. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει την αποδοχή της βάσης αλλά σε επίπεδο κομματικού μηχανισμού υπολείπεται της αντιπάλου του στην εσωκομματική διαδικασία. Σε πρώτη φάση έχουμε πόλεμο χαρακωμάτων. Ο Αντώνης Σαμαρά δοκιμάζοντας τα νερά τοποθέτησε σε πόστα μόνο στελέχη του σκληρού μηχανισμού του. Η αντίπαλη πλευρά απαντά με αρνήσεις που δίνουν απλά το στίγμα. Η αλήθεια είναι πως η προσέγγιση της πλευράς Σαμαρά είναι λίγο άγαρμπη αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Για την ώρα ο Αντώνης Σαμαράς προτιμά να μείνει η μάχη στα χαρακώματα και να μην συγκρουστεί στα όργανα μιας και δεν είναι βέβαιο ότι θα φύγει αλώβητος από μία τέτοια μάχη. Οπότε το έχει ρίξει στο κατενάτσιο. Το συνέδριο της ΝΔ πάει για τέλος Ιουνίου. Στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας δεν θα γίνει εκλογή γραμματέα κοινοβουλευτικής ομάδας και δεν θα επιτραπούν τοποθετήσεις βουλευτών.

Ο παραιτηθείς Λευτέρης Ζαγορίτης θα αντικατασταθεί μετά το συνέδριο μιας και συνεδρίαση του οργάνου της κεντρικής επιτροπής θα έχει αμφίβολα αποτελέσματα. Για συνεδρίαση του δια-γραμματειακού ούτε να το συζητάμε προς το παρόν. Κάποια στιγμή όμως κάποιο όργανο πρέπει να συνεδριάσει και εκεί κανείς δεν θεωρεί ότι τα μαχαίρια θα μείνουν στα θηκάρια.

Στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα πράγματα είναι ένα βήμα παραπέρα. Ο Αλέκος Αλαβάνος ετοιμάζει νέα πολιτική κίνηση. Ο Περικλής Κοροβέσης αποκαλεί τον Αλέξη Τσίπρα "ηγέτη" της διάσπασης και ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να ελέγξει όλα τα όργανα. Η σύγκρουση είναι ιδιαιτέρως σφοδρή αλλά λόγω των καυγάδων στα δύο μεγάλα κόμματα δεν ασχολείται πολύς κόσμος μαζί τους.

Στον ΛΑ.Ο.Σ. τέλος υποβόσκουν οι συγκρούσεις τις εφηβείας. Το κόμμα μεγάλωσε και τώρα πρέπει να διαχειριστεί το μέγεθος του. Ο Γεώργιος Καρατζαφέρης προσπαθεί να διασφαλίσει ότι δεν θα έχει απώλειες. Ο Άδωνις Γεωργιάδης με τον Μάκη Βορίδη διεκδικούν ο καθένας το ρόλο του ηγέτη μετά τον ηγέτη και απλά μοιάζουν να ψάχνουν ρόλο. Τα επικοινωνιακά τρικ του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. όμως προς το παρόν μεταθέτουν τους προβληματισμούς αλλού. Οπότε μπορούμε απλά να περιμένουμε.