Ένα "μπράβο", μια υποχρέωση, μια (μεγάλη) ευκαιρία

Η φίλη μου, η θεοπάλαβη Πασόκα που γνώρισα στην Μυτιλήνη τον Σεπτέμβριο, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένη: η πρώτη πραγματική απόφαση τής νέας κυβέρνησης, αυτή που αφορά τις συμβάσεις μαθητείας stages, είναι μια μεγάλη απόφαση. Κι ήρθε με τρόπο, θα ‘λεγες, φυσικό – τρεις-τέσσερεις σοβαροί άνθρωποι κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι, άφησαν κατά μέρος τις επικοινωνιακές ανάγκες, έλαβαν υπ’ όψιν τούς κοινωνικούς εταίρους, την αρμόδια Αρχή και τις εξαγγελίες για τις οποίες τους ψήφισε ο κόσμος, κι αποφάσισαν. Έτσι απλά.

Κι είναι μια απόφαση πέρα για πέρα σωστή, ολότελα δίκαιη αυτή για την κατάργηση των stages. Είναι το τέλος τής δέσμευσης, της ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων από την προσδοκία μονιμοποίησης στο Δημόσιο. Είναι η κατακλείδα στον εξευτελισμό τού να δέχεσαι να αμείβεσαι με ψίχουλα για να μην ξεθωριάσει αυτή η προσδοκία. Είναι ένας άριστος τρόπος να επαναβεβαιώσει η πολιτική ηγεσία την προσήλωση της σε απολύτως αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες επιλογής τού κρατικού δυναμικού. Είναι μια καλή αφορμή για επίδειξη κυβερνητικής πυγμής, αίσθησης και σεβασμού δικαίου, συνέπειας με τα εξαγγελθέντα. Απ’ όποια σκοπιά κι αν την πιάσεις, πρόκειται για απόφαση με την οποία κάθε αριστερός που σέβεται τον εαυτό του θα ‘πρεπε να είναι ικανοποιημένος – κι αυτή η εμμονή τού Τσίπρα να ζητά μοριοδότηση των υπό αποπομπή είναι παράλογη, ιδεολογικά άστοχη, λαϊκίζουσα.

Η οριστική ενοχοποίηση μιας, κατ’ ουσίαν, παράνομης συνδιαλλαγής ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη, δεν απαλλάσσει, φυσικά, το κράτος από τις ευθύνες του για την ανοχή που επέδειξε απέναντι στην συνδιαλλαγή αυτή. Γι’ αυτό, πέρα από το πρώτο “μπράβο” στους ανθρώπους τού Γιώργου, η απόφαση για τα stages γεννά για την νέα κυβέρνηση την υποχρέωση να μεριμνήσει, δίχως να επιβραβεύει, για τους εργαζομένους των οποίων λύει τις καταχρηστικές συμβάσεις – αναγνώριση τού δικαιώματος στο επίδομα ανεργίας, αναδρομική αναγνώριση ενσήμων και κάλυψη ασφαλιστικών εισφορών είναι το ελάχιστο καθήκον τού εργοδότη που επί χρόνια απασχολούσε “μαθητευομένους” υπό καθεστώς στέρησης. Γεννά και μια ευκαιρία: να γίνει πράξη, επί τέλους, η ρεαλιστική, αντικειμενική αξιολόγηση και καταγραφή των ελλείψεων σε δυναμικό που παρουσιάζει η κρατική μηχανή, και να προχωρήσει η, αποκλειστικά μέσω ΑΣΕΠ, διαδικασία πλήρωσής τους, όπως έχουν δεσμευθεί οι κυβερνώντες.

Υπάρχει η τάση στον σαββατιάτικο Τύπο να αντιμετωπισθεί η τελική απόφαση ως “υποχρέωση σε αναδίπλωση” τού υπουργού Εργασίας, που στάθηκε με σκεπτικισμό όλη την εβδομάδα απέναντι στο ενδεχόμενο εκδίωξης “εργαζομένων” με υπηρεσίες προς το Δημόσιο πέραν της διετίας. Η αλήθεια είναι, βεβαίως, διαφορετική. Ο Ανδρέας Λοβέρδος πήρε όλες τις πρωτοβουλίες για την επίλυση τού θέματος, ανάγκασε με τις θέσεις του και τους υπόλοιπους να τοποθετηθούν, μετατόπισε την “καυτή πατάτα” από το υπουργείο του στην διυπουργική και εξεμαίευσε μιαν άνευ αμφισβήτησης διευθέτηση, που φέρει το κύρος και την βαρύτητα των στελεχών που συναίνεσαν στην διαμόρφωσή της. Στο (απαραίτητο στην διακυβέρνηση, όσο και αναπόφευκτο) παιγνίδι ρόλων τής εξουσίας, ενεδύθη αυτόν τού “καλού μπάτσου”, παρέχοντας την ζητούμενη “εσάνς κοινωνικής ευαισθησίας”, που με την σειρά της γεννά την προσδοκία ότι θα γίνει (ο υπουργός) ο βασικός φορέας ανταπόκρισης τής κυβέρνησης στην υποχρέωση, για την οποία μίλησα πιο πάνω. Στην κινητικότητα τού Λοβέρδου οφείλουν οι διοικούντες το πρώτο “μπράβο” – κι εδώ βρίσκεται η μεγάλη ευκαιρία για το Πα.Σο.Κ., ίσως και για τον τόπο: σε αντίθεση με τους προηγούμενους, αυτή η ομάδα δεν έχει προπονητή. Έχει όμως δυο-τρεις παίκτες που ψοφάνε για μπάλα.