"Ladies and gentlemen, England will be playing 4-4-fucking-2"

Υπάρχουν στιγμές που η τύχη σου χαμογελάει. Μπαίνεις στο video club της γειτονιάς σου (όταν πήγαινες ακόμα) και στον τοίχο βλέπεις μία μικρή αφίσα με έναν περίεργο τύπο και τον τίτλο: "Mike Bassett: England Manager". Ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποια άλλη ταινία είχα πάει για να πάρω. Δε θυμάμαι καν αν, τελικά, πήρα και άλλη ταινία. Κάτι με ώθησε, πάντως, να τιμήσω το Mike Bassett. Και καλά έκανε - όπως μπορούν να μαρτυρήσουν και δεκάδες άλλοι ποδοσφαιρόφιλοι φίλοι και γνωστοί που έμαθαν αυτό το διαμάντι του αθλητικού κινηματογράφου, εξαιτίας εκείνης της στιγμής στο video club της γειτονιάς μου.

Οι Άγγλοι λατρεύουν το ποδοόσφαιρο. Ακόμα περισσότερο και από το γήπεδο, όμως, την καταβρίσκουν (όπως κάθε γνήσιος ποδοσφαιρόφιλος) με την κουβέντα γύρω από αυτό. Όλοι εξάλλου κρύβουμε έναν προπονητή μέσα μας, όπως αποδεικνύεται και από την επιτυχία των Football (πρώην Championship) Manager. Οι Άγγλοι έχουν και ένα μεγάλο καημό - και μιλάω, φυσικά, για την Εθνική Αγγλίας. Κάποιοι αποφάσισαν τη χαβαλεδιάρικη κουβέντα της pub μετά από καμιά δεκαριά pints να την μοιραστούν μαζί μας.

Το στόρι είναι απλό: ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας παθαίνει καρδιακό και πρέπει να βρεθεί νέος για τα τρία τελευταία ματς των προκριμματικών του μουντιάλ (όπου η Αγγλία χρειάζεται μία νίκη) και τα τελικά της Βραζιλίας. Το concept είναι ότι παρακολουθούμε με ένα κινηματογραφικό συνεργείο αυτόν τον ένα χρόνο παρουσίας του νέου προπονητή στον πάγκο. Φανταστείτε το This Is Spinal Tap, αλλά αντί για τη ροκ, το MB:EM ασχολείται με το ποδόσφαιρο.

Η ταινία είναι φτιαγμένη για ανθρώπους που αγαπούν το τόπι - δεν καταλαβαίνεις σχεδόν τίποτα, αν δεν είσαι κολλημένος με την μπάλα. Και τα έχει όλα: αδιάφορη ομοσπονδία, μη κατάλληλους υποψήφιους (Σκωτσέζοι ή αθυρόστομοι), παίκτες-τοτέμ (τι Gazza, τι Tonka), γνώριμες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες (το ψώνιο, ο όχι-και-ιδιαίτερα-έξυπνος, το τέρμα που δεν ξέρουμε καν πώς είναι η φωνή του, το σαν εκ γενετής δίδυμο στο κέντρο, ο χασάπης στην άμυνα, ο χασογκόλης μπροστά), πώς μπορεί να βρεθεί ένας 46χρονος στην εθνική (ως παίκτης), δημοσιοκάφρους, ποδοσφαιρικά θαύματα, Pele και Ronaldo, Μαραντονιές 2 σε 1, Jocks, Paddies και ξύλο, ακόμα και ξύδια και Kipling.

Πάνω απ' όλα, όμως, έχει πλάκα. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο και μπορείς να ανακαλύψεις ποδοσφαιρικά inside jokes ακόμα και την τρίτη ή τέταρτη φορά. Θεωρώ σχεδόν αδύνατο κάποιος που δηλώνει ποδοσφαιρόφιλος να μην κολλήσει με το Mike Bassett και να μην τον νιώσει λίγο δικό του άνθρωπο.

Τώρα που το σκέφτομαι θα θέσω ένα νέο μέτρο. Αντιγράφοντας το Top Gear (σύμφωνα με το οποίο για να θεωρηθείς γνήσιος petrolhead πρέπει σε κάποια φάση της ζωής σου να είχες μία Alfa Romeo), εγώ θέτω το μέτρο Mike Bassett - όποιος δεν το έχει δει δεν μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά κολλημένος με την μπάλα.

ΥΓ. Ο Mike το θέτει σωστά - μοναδικός στόχος της Αγγλίας πρέπει να είναι η κατάκτηση του τίτλου.

ΥΓ2. O Mike το θέτει ακόμα πιο σωστά: "England will be playing 4-4-fucking-2". Δε θέλουμε ούτε 5-3-2, ούτε 3-5-2, ούτε Christmas Tree, ούτε Christmas Pudding.-