Σεπτέμβριος 2009

Ο Κύβος ερρίφθη.
Επειτα από πολύμηνο συλλογισμό και ατελείωτους στοχασμούς, ο Αδάμ και η Εύα επέλεξαν τον προορισμό τους. Αφού έπρεπε να αφήσουν για πάντα τον Παράδεισο, δέχτηκαν το δώρο Του και διάλεξαν τον τόπο διαμονής τους. Θα πήγαιναν στην Ανάφη…

Τα πάντα ήταν έτοιμα! Ο Αδάμ είχε μια μαύρη λιτή βαλίτσα και ένα μικρό σακίδιο στον ώμο. Η Ευα μία κόκκινη, μία κίτρινη, μία μοβ, μία πορτοκαλί, μία καφέ, μία μπλε ηλεκτρίκ, μία φούξια, μία ροζ και μία πράσινη βαλίτσα, με τρία πελώρια σακ-βουαγιάζ να συμπληρώνουν τις αποσκευές της. Κρατούσε βέβαια και μία τσάντα λεοπάρ στο χέρι (Luis Vuitton) και το αντίστοιχο νεσεσέρ! Ηταν όμως ανήσυχη. Είχε τη βεβαιότητα ότι κάτι είχε ξεχάσει και αυτό την... έτρωγε, γιατί ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να επιστρέψει για να το πάρει. Αγκαλιασμένοι, έριξαν ένα νοσταλγικό βλέμμα στον Παράδεισο που άφηναν πίσω τους, «φωτογράφησαν» στο μυαλό τους την εικόνα που θα κρατούσαν μέσα τους για πάντα και πάνω στο... ξεφύλλισμα των αναμνήσεων ακούστηκε η φωνή του Πέτρου: «Αντε, πόση ώρα θα κρατάω ανοικτή την πόρτα; Πιάστηκε το χέρι μου.» Αυτό ήταν. Χωρίς να το καταλάβουν, άκουσαν το βαρύ χτύπημα της σιδερένιας θύρας πίσω τους και αυτομάτως πετούσαν. Ηταν μέσα σε ενα τεράστιο σιδερένιο πουλί...

Μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, μια φωνή «χάιδεψε» τα αυτιά τους, αλλά δεν έβλεπάν τον άνθρωπο που τους μιλούσε. «Αλήθεια, δεν έχουμε δει άλλους ανθρώπους, θα είναι όπως και μεις;», αναρωτήθηκαν. Ο ήχος ακούστηκε πάνω από τα κεφάλια τους: «Σε πέντε λεπτά προσγειωνόμαστε στην Αθήνα». Αγχώθηκαν. Έφταναν στην Ελλάδα και δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένοι ψυχολογικά, δεν ήξεραν τι θα συναντούσαν.
Η περιέργειά τους χτυπούσε κόκκινο. Εσκυψαν να κοιτάξουν απο το παράθυρο. Επαθαν σοκ! Εβλεπαν τεράστιες φωτιές να καίνε τα δάση! «Ωχ, ήρθαμε στην κόλαση Εύα, δες τι γίνεται. Καίγονται όλα. Μας κορόιδεψε γλυκειά μου, δεν υπάρχει Ελλάδα, δεν υπάρχει Ανάφη. Απλά μας έστειλε με... τρόπο στην κόλαση και δεν ήθελε να μας το πει. Μόνο τα καζάνια δεν βλέπω από εδώ, αλλά μάλλον επειδή είμαστε πολύ ψηλά, δεν θα φαίνονται». Η Εύα έχασε το ροδαλό της χρώμα. Πάγωσε! Ηταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Ωσπου ακούστηκε πάλι η φωνή: «Λόγω των πυρκαγιών στην Αθήνα και μιας και είστε οι μοναδικοί μας επιβάτες, θα προσγειωθούμε απευθείας στην Ανάφη. Μπορεί το νησάκι να μην έχει αεροδρόμιο, αλλά έχω κανονίσει κάτι με τον Παντοδύναμο». Τα κορμιά τους χαλάρωσαν και ένα μακρόσυρτο ουφ βγήκε από τα χείλη τους. Ευτυχώς, δεν είναι αυτό το πύρινο τοπίο ο προορισμός τους.

Επιτέλους, προσγειώθηκαν. Ετρεμαν από το τρακ! Τι θα συναντούσαν άραγε; Μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, αντίκρυσαν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο. Δεν υπήρχε βλάστηση. Ξεραϊλα! Κανένα δένδρο, κανένας θάμνος, κανένα σχεδόν φυτό. Μόνο κάτι αλμυρίκια στις παραλίες. Ομως τα μάτια τους χάθηκαν στρέφοντας το βλέμμα τους πιο δίπλα. Αυτός ο υδάτινος όγκος, που έμοιαζε με τη λιμνούλα που είχαν, πρέπει να ήταν η θάλασσα. Είδαν και έναν υπέροχο, τεράστιο βράχο και εκεί πάνω, ένα μοναστήρι. «Να που θα Τον υμνούμε» είπε η Ευα και ξαφνικά σκιάχτηκε! «Γειά σας ξένοι», άκουσε πίσω της και μόλις γύρισε αντίκρυσε τον Κρίστιαν. Εναν ξεχασμένο Αγγλό, με όψη Ροβινσώνα Κρούσου. Ενας σιτιμένος και ηλιοκαμένος τύπος, με μακριά άπλυτα μαλλιά και άναρχα γέννια! «Ετσι λοιπόν είναι οι άνθρωποι μακριά από τον Παράδεισο;» αναλογίστηκε ο Αδάμ ενώ η Εύα έπνιξε στα δόντια της ένα ξεθυμασμένο «Μοντιέέέέέέ»!

Ο ατημέλητος τουρίστας, αποδείχθηκε φιλόξενος και όχι τόσο τρομακτικός όσο φάνηκε στην αρχή. «Αυτός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος βράχος της Μεσογείου, μετά το Γιβραλτάρ και αυτήν εκεί πάνω του, η Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Πιο κάτω είναι η παραλία Κλεισίδι, που σας συνιστώ να επισκεφτείτε. Αν είστε τολμηροί να πάτε οπωσδήποτε στην παραλία του Ρούκουνα» ήταν τα λόγια του ξένου. Δειλά ο Αδαμ εξέφρασε την απορία του στον Κρίστιαν: «Γιατί θα πρέπει να είμαστε τολμηροί για να την επισκεφτούμε αυτήν την παραλία;» «Μα επειδή είναι μια από τις πιο γνωστές παραλίες γυμνυστών», ήρθε η σαφέστατη απάντηση, την ώρα που η Εύα ήταν σε ημιλυπόθημη κατάσταση. «Εγώ φεύγω τώρα, αν θέλετε να σας βρω κατάλλυμα ή έστω να σας κεράσω ένα ρακόμελο, ελάτε να με βρείτε στο μαγαζί που βλέπετε στη γωνία, στο Αρμενάκι», είπε αποχωρώντας.

Η Εύα προσπαθούσε να ψελλίσει κάποιες λέξεις, αλλά δεν τα κατάφερνε. Είχε υποστεί το απόλυτο σοκ. Ο Αδάμ την πήρε μία αγκαλιά και προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο. Ακολούθησε ο διαφωτιστικός διάλογος:
Α: «Τι έγινε αγάπη μου, τι έπαθες;»
Ε: «Μα δεν βλέπεις που ήρθαμε; Μου αρέσει που το επιλέξαμε κιόλας...»
Α: «Μην κάνεις έτσι, ξέραμε ότι θα είναι διαφορετικά, θα συνηθίσουμε.»
Ε: «Τι να συνηθίσουμε; Εϊσαι τρελός; Εδώ θα πεθάνουμε από την πείνα! Δεν έχει καθόλου βλάστηση, τι θα τρώμε; Ούτε ένα δένδρο»
Α: «Καλύτερα, δεν θα φας πάλι κανένα γαμ...νο μήλο ή άλλο φρούτο και θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε μετά»
Ε: «Ωραία στιγμή βρήκες να πετάξεις την μπηχτή σου» (Ξεσπά σε κλάματα)
Α: «Μην τα βλέπεις όλα μαύρα. Αυτοί πώς ζούνε; Κάτι θα υπαρχει για φαγητό. Δες όμως τι όμορφη που είναι η θάλασσα. Τι να τα κάνουμε τα λιβάδια, τα βαρέθηκα Θα ξεκουράζεται το μάτι μας αγναντεύοντας τα κύματα της θάλασσας.»
Ε: «Αμ το άλλο που το πας; Οι άνθρωποι κυκλοφορούν γυμνοί στις παραλίες; Μοντιέέέέέ»
Α: «Ηρέμησε, πώς κάνεις έτσι, αν δεν θέλουμε δεν θα πάμε. Αν και είναι ευκαιρία να... καμαρώσουμε και άλλα κορμία»
Ε: «Πρόστυχε. Εκει το μυαλό σου»
Α: « Ηρέμησεεεεεεεεεε. Τώρα είναι όλα καινούργια και μας φαίνονται περίεργα. Ασε να συνηθίσουμε λίγο και μετά τα συζητάμε όλα, εντάξει αγγελέ μου;»
Ε: «ΜΗΝ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΕΤΣΙ. Δεν είμαστε πια στον παράδεισο. Αραγε τι να κάνει τώρα ο Γαβριήλ; Λες πάλι να παίζει τάβλι με τον Μιχαήλ;»
Α: «Μωρό, πείνασα λίγο, δεν πάμε σ’ αυτό το... Αρμενάκι να βρούμε τον Κρίστιαν να φάμε κάτι;»
Ε: «Δεν θέλω, αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή.»

Το ζευγάρι μας κατευθύνθηκε στο υπέροχο μπαλκονάκι του ταβερνίου, με την υπέροχη θέα, τα εκλεκτά μεζεδάκια, το γλυκόπιοτο ρακόμελο και τους ήχους από το μπουζουκάκι του ιδιοκτήτη. Πόσο διαφορετικά ηχούσαν οι... πενιές από τις ψαλμωδίες των αγγέλων; Και τι ώραια γεύση έχουν τα ψάρια που δεν προέρχονται από γλυκό νερό; Αχ και αυτό το χταποδάκι! Το ρακόμελο δε, ήταν «κόλαση». Αλλά μάλλον αυτό ευθυνόταν για το γεγονός ότι όλα τριγύρω τους ήταν θολά και γύριζαν. Οι άλλοι τους είπαν ότι αυτό λέγεται ζαλάδα και γελούσαν δυνατά που οι καλεσμένοι τους δεν το είχαν ξαναπάθει. Οι εμπειρίες του Αδάμ και της Εύας από την παρθενική τους επίσκεψη στη Γη και πιο συγκεκριμένα στην Ανάφη, προσεχώς...

ΥΓ. Ο Κρίστιαν και οι τοποθεσίες της Ανάφης είναι αληθινά στοιχεία που προέκυψαν έπειτα από ρεπορτάζ!!!

Σημαντικές ημερομηνίες:

10: Παγκόσμια μέρα κατά της αυτοκτονίας (προσέχτε οι καταθλιπτικοί)
14: Τιμίου Σταυρού (όλοι σχεδόν κουβαλάμε τον δικό μας)
15: Διεθνής Ημέρα της Δημοκρατίας και παράλληλα Ευρωπαϊκή Ημέρα κατά του καρκίνου του προστάτη. (Τυχαία η δημοκρατιά ταυτίστηκε με το πέος;)
21: Διεθνής Ημέρα Ειρήνης (όχι της Σκλήβα , ούτε της Μερκούρη ανόητοι) και Παγκόσμια Ημέρα Αλτσάιμερ.
23: Παγκόσμια Ημέρα Αμφισεξουαλικότητας (!!!!!!!!!!!!!!!!)
26: Παγκόσμια ημέρα αντισύλληψης (προσέχτε ρεεεεεεεεεεε)