Το κίνημα των Bloggers και των ΜΜΕ
Στην Ελλάδα υιοθετούμε εύκολα τάσεις από το εξωτερικό, ακόμα και αν στις πλείστες περιπτώσεις δημιουργούμε κακέκτυπα. Από τη συγκεκριμένη λογική δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και τα Blogs. Μόνο που στη περίπτωση των blogs η αλήθεια είναι ότι ως κοινωνία και ως χώρα ξεπεράσαμε τον εαυτό μας.
Η ευκολία δημιουργίας των blogs και η δυνατότητα που παρείχαν για έκφραση έδωσε σε πολλούς τη δυνατότητα να γράψουν κάποια πράγματα και να κάνουν το ψώνιο τους. Ανάμεσα τους άλλωστε και εμείς οι Daltons'. Στο εξωτερικό μέσα από τη συγκεκριμένη δυνατότητα αναδείχθηκαν αρκετοί άνθρωποι που ανακάλυψαν ότι τα γραπτά τους και τα λεγόμενα τους είχαν απήχηση. Έτσι κέρδισε και πόντους ο όρος "Blogger".
Στην Ελλάδα η ευκολία του μέσου και η ανωνυμία που παρείχε έδωσε την δυνατότητα σε πολλούς - κυρίως δημοσιογράφους - να δημιουργήσουν ιστοσελίδες που κατά βάση ασχολούνταν με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και φημών χωρίς να αισθάνονται ποτέ την ανάγκη να επιβεβαιώνουν την όποια πληροφορία. Αρκετοί άλλοι έφτιαξαν ειδησεογραφικές σελίδες και απλά αναπαρήγαγαν ειδήσεις και δημοσιεύματα από παραδοσιακά ΜΜΕ, άλλες ιστοσελίδες ή πρακτορεία ειδήσεων.
Οι συγκεκριμένες σελίδες όμως σαφώς και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν Blogs. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν πεδίο έκφρασης ανθρώπων που αισθανόντουσαν την ανάγκη να εκφραστούν και να γράψουν για την καθημερινότητα τους, τα ενδιαφέροντα τους ή απλά να κάνουν το ψώνιο και το hobby τους. Ήταν και είναι απλές καρικατούρες των παραδοσιακών ΜΜΕ που εκμεταλλεύονται την αδηφαγία του Έλληνα για "αποκλειστική" πληροφορία, άσχετα αν αποδεικνύεται διαρκώς ψευδής.
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ βλέποντας τους αναγνώστες τους και τους θεατές τους να μετακινούνται προς τα "δήθεν" blogs αποφάσισαν ότι η ενδεδειγμένη λύση αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η υιοθέτηση της πρακτικής των συγκεκριμένων ιστοσελίδων. Άρχισαν να γράφουν και να λένε ασυναρτησίες χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να επανορθώσουν όταν τα "αποκλειστικά" τους ρεπορτάζ κατέρρεαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Η επόμενη μέρα περιλάμβανε ένα καινούριο αποκλειστικό, μία καινούρια ημερομηνία εκλογών ή κάτι τέλος πάντων.
Υπήρχε μία εποχή που ο δημοσιογράφος πριν γράψει ή πει οτιδήποτε, έλεγχε δύο και τρεις φορές τις πηγές του. Πλέον διαβάζουμε στο υποτίθεται έγκυρο ΒΗΜΑ της Κυριακής ρεπορτάζ για συνάντηση Ερντογάν-Καραμανλή που δεν έγινε ποτέ μιας και αναβλήθηκε και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη ή ακόμα και να παραιτηθεί. Σε άλλες εποχές το συγκεκριμένο γεγονός θα ήταν αιτία για να τελειώσει άδοξα η θητεία του δημοσιογράφου και του αρχισυντάκτη.
Όμως δυστυχώς τα blogs ή μάλλον τα δήθεν blogs έκαναν και άλλο κακό στην Ελληνική κοινωνία. Αποκτήσαμε και το κίνημα των bloggers. Το blogger έγινε ιδιότητα (πως λέμε καθηγητής πανεπιστημίου) και ο blogger απαιτεί να είναι ισότιμος συνομιλητής επί παντός επιστητού. Αγνοώντας φυσικά οι "bloggers" ότι αξία σου δίνει η λογική των επιχειρημάτων σου και των απόψεων σου και όχι το γεγονός ότι αξιοποίησες το Google (Βlogger) ή το Wordpress για να γράψεις πέντε απόψεις.
Η λογική δε που αναπτύσσει το περίφημο κίνημα των blogger όταν πειράξει κάποιος τα μέλη του ξεπερνάει ακόμα και την μασονία. Όταν για παράδειγμα κάποιος μηνύσει ένα blogger επειδή τον συκοφαντεί, τότε όλοι επιτίθενται στο μηνυτή και το κράτος που θέλουν να φιμώσουν τα blogs. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία αν το συγκεκριμένο blog μπορεί να εκβιάζει μέσω δημοσιευμάτων ή αν αυτά που γράφει είναι ψευδή και συκοφαντικά. Τα πάντα στο βωμό της ελευθερίας του μέσου.
Έτσι φτάσαμε να ζούμε στην Ελλάδα το θέατρο του παραλόγου. Οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ να συμπεριφέρονται όπως οι κουτσομπόλες της γειτονιάς ή όπως ο εξυπνάκιας του καφενείου και το κίνημα των bloggers να απαιτεί επειδή ξέρει να δημιουργήσει ένα blog να έχει γνώμη για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Υ.Γ.1. Εννοείται ότι εξαιρούνται από τα παραπάνω όλοι οι άνθρωποι που απλά κάνουν το κέφι τους δεν απαιτούν να εισακουστούν απλά και μόνο επειδή γράφουν δέκα πράγματα στο διαδίκτυο. Άλλωστε και εμείς μία παρέα που κάνει τη πλάκα της είμαστε, δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε κίνημα ή κάτι παραπάνω.
Υ.Γ.2. Μια ματιά στην εκπληκτική ταινία "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου" μπορεί ίσως να δώσει σε αρκετούς μία ιδέα για το πως "πρέπει" να είναι ο δημοσιογράφος και ποια είναι η δουλειά του.
Η ευκολία δημιουργίας των blogs και η δυνατότητα που παρείχαν για έκφραση έδωσε σε πολλούς τη δυνατότητα να γράψουν κάποια πράγματα και να κάνουν το ψώνιο τους. Ανάμεσα τους άλλωστε και εμείς οι Daltons'. Στο εξωτερικό μέσα από τη συγκεκριμένη δυνατότητα αναδείχθηκαν αρκετοί άνθρωποι που ανακάλυψαν ότι τα γραπτά τους και τα λεγόμενα τους είχαν απήχηση. Έτσι κέρδισε και πόντους ο όρος "Blogger".
Στην Ελλάδα η ευκολία του μέσου και η ανωνυμία που παρείχε έδωσε την δυνατότητα σε πολλούς - κυρίως δημοσιογράφους - να δημιουργήσουν ιστοσελίδες που κατά βάση ασχολούνταν με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων και φημών χωρίς να αισθάνονται ποτέ την ανάγκη να επιβεβαιώνουν την όποια πληροφορία. Αρκετοί άλλοι έφτιαξαν ειδησεογραφικές σελίδες και απλά αναπαρήγαγαν ειδήσεις και δημοσιεύματα από παραδοσιακά ΜΜΕ, άλλες ιστοσελίδες ή πρακτορεία ειδήσεων.
Οι συγκεκριμένες σελίδες όμως σαφώς και δεν μπορούν να χαρακτηριστούν Blogs. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν πεδίο έκφρασης ανθρώπων που αισθανόντουσαν την ανάγκη να εκφραστούν και να γράψουν για την καθημερινότητα τους, τα ενδιαφέροντα τους ή απλά να κάνουν το ψώνιο και το hobby τους. Ήταν και είναι απλές καρικατούρες των παραδοσιακών ΜΜΕ που εκμεταλλεύονται την αδηφαγία του Έλληνα για "αποκλειστική" πληροφορία, άσχετα αν αποδεικνύεται διαρκώς ψευδής.
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ βλέποντας τους αναγνώστες τους και τους θεατές τους να μετακινούνται προς τα "δήθεν" blogs αποφάσισαν ότι η ενδεδειγμένη λύση αντιμετώπισης του προβλήματος είναι η υιοθέτηση της πρακτικής των συγκεκριμένων ιστοσελίδων. Άρχισαν να γράφουν και να λένε ασυναρτησίες χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να επανορθώσουν όταν τα "αποκλειστικά" τους ρεπορτάζ κατέρρεαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Η επόμενη μέρα περιλάμβανε ένα καινούριο αποκλειστικό, μία καινούρια ημερομηνία εκλογών ή κάτι τέλος πάντων.
Υπήρχε μία εποχή που ο δημοσιογράφος πριν γράψει ή πει οτιδήποτε, έλεγχε δύο και τρεις φορές τις πηγές του. Πλέον διαβάζουμε στο υποτίθεται έγκυρο ΒΗΜΑ της Κυριακής ρεπορτάζ για συνάντηση Ερντογάν-Καραμανλή που δεν έγινε ποτέ μιας και αναβλήθηκε και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη ή ακόμα και να παραιτηθεί. Σε άλλες εποχές το συγκεκριμένο γεγονός θα ήταν αιτία για να τελειώσει άδοξα η θητεία του δημοσιογράφου και του αρχισυντάκτη.
Όμως δυστυχώς τα blogs ή μάλλον τα δήθεν blogs έκαναν και άλλο κακό στην Ελληνική κοινωνία. Αποκτήσαμε και το κίνημα των bloggers. Το blogger έγινε ιδιότητα (πως λέμε καθηγητής πανεπιστημίου) και ο blogger απαιτεί να είναι ισότιμος συνομιλητής επί παντός επιστητού. Αγνοώντας φυσικά οι "bloggers" ότι αξία σου δίνει η λογική των επιχειρημάτων σου και των απόψεων σου και όχι το γεγονός ότι αξιοποίησες το Google (Βlogger) ή το Wordpress για να γράψεις πέντε απόψεις.
Η λογική δε που αναπτύσσει το περίφημο κίνημα των blogger όταν πειράξει κάποιος τα μέλη του ξεπερνάει ακόμα και την μασονία. Όταν για παράδειγμα κάποιος μηνύσει ένα blogger επειδή τον συκοφαντεί, τότε όλοι επιτίθενται στο μηνυτή και το κράτος που θέλουν να φιμώσουν τα blogs. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία αν το συγκεκριμένο blog μπορεί να εκβιάζει μέσω δημοσιευμάτων ή αν αυτά που γράφει είναι ψευδή και συκοφαντικά. Τα πάντα στο βωμό της ελευθερίας του μέσου.
Έτσι φτάσαμε να ζούμε στην Ελλάδα το θέατρο του παραλόγου. Οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ να συμπεριφέρονται όπως οι κουτσομπόλες της γειτονιάς ή όπως ο εξυπνάκιας του καφενείου και το κίνημα των bloggers να απαιτεί επειδή ξέρει να δημιουργήσει ένα blog να έχει γνώμη για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Υ.Γ.1. Εννοείται ότι εξαιρούνται από τα παραπάνω όλοι οι άνθρωποι που απλά κάνουν το κέφι τους δεν απαιτούν να εισακουστούν απλά και μόνο επειδή γράφουν δέκα πράγματα στο διαδίκτυο. Άλλωστε και εμείς μία παρέα που κάνει τη πλάκα της είμαστε, δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε κίνημα ή κάτι παραπάνω.
Υ.Γ.2. Μια ματιά στην εκπληκτική ταινία "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου" μπορεί ίσως να δώσει σε αρκετούς μία ιδέα για το πως "πρέπει" να είναι ο δημοσιογράφος και ποια είναι η δουλειά του.
Σχόλια