Τα μηνύματα μίας ενδεχόμενης αποχής

Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία και που γενικώς η ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης είναι κεκτημένο όλων των Ελλήνων. Βέβαια επειδή οι Αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν λίγο πιο σοφοί από εμάς και είχαν διαπιστώσει με τι ακριβώς είχαν να κάνουν επέμεναν και στο "Παν μέτρον άριστον".

Οι απόγονοι τους - εμείς δηλαδή - αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το χόμπι και να έχουμε και εμείς άποψη για όλους και όλα. Βέβαια επειδή είμαστε και ολίγον τι εξελιγμένο μοντέλο επιλέξαμε να αγνοήσουμε και τις προτροπές για το μέτρο που είναι άριστο. Αρχικά ήταν τα παραδοσιακά ΜΜΕ που γεμίσανε ειδικούς και εν συνεχεία ακολούθησε το διαδίκτυο. Όλοι, εμείς φυσικά δεν αποτελούμε εξαίρεση καθότι γνωστές ψωνάρες άπαντες οι Daltons, θεωρούν ότι μέσα από ένα blog έχουν κάτι να πούνε.

Το παράδοξο της ιστορίας λοιπόν δεν είναι ότι όλοι έχουμε κάτι να πούμε, είναι τι είναι επιτέλους αυτό που λέμε. Διαβάζω λοιπόν τις τελευταίες μέρες στις εφημερίδες και παρακολουθώ τους διάφορους πολιτικούς αναλυτές (οι οποίοι αν τους βάλεις να κάνουν εκλογές στη πολυκατοικία τους για διαχειριστή θα χάσουν τα αυγά και τα πασχάλια) να σχολιάζουν ότι η αποχή είναι μήνυμα στο δικομματισμό και διάφορα άλλα όμορφα και εύηχα.

Η δική μου η άποψη την οποία εκφέρω είναι ότι η αποχή πιο πολύ από μήνυμα στο δικομματισμό είναι ηχηρό μήνυμα προς τα λεγόμενα μικρά κόμματα. Είναι η ταφόπλακα στα όνειρα και τις ελπίδες τους μιας και υποδηλώνει ότι κανείς δεν τους θεωρεί άξιους και ικανούς να προσφέρουν κάτι διαφορετικό στη πολιτική σκηνή. Στη συγκεκριμένη κατηγορία δεν περιλαμβάνω το ΚΚΕ μιας και εκεί έχουμε να κάνουμε με διαφορετική περίπτωση.

Μικρά κόμματα που διεκδικούν τη διαφορετικότητα και προσπαθούν να αλιεύσουν ψήφους ως εναλλακτική επιλογή είναι κατά βάση ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο ΛΑ.Ο.Σ. Τα συγκεκριμένα δύο κόμματα βαυκαλίζονται ότι είναι η εναλλακτική επιλογή και ότι προσφέρουν τη διαφορετική ματιά αριστερά και δεξιά από τα δύο μεγάλα κόμματα. Όταν όμως φτάσει η ώρα της δεδομένα χαλαρής ευρωπαϊκής ψήφου αντί να κερδίσουν τις ψήφους εκείνες που θα δυναμώσουν τη φωνή τους, τις χάνουν από την αποχή.

Αν ήμουν στέλεχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του ΛΑ.Ο.Σ. θα προβληματιζόμουν σοβαρά με το γεγονός. Πως περιμένω να γίνω ενεργός παίκτης όταν κανείς δεν με υπολογίζει ως εναλλακτική λύση.

Μία άλλη κατηγορία είναι οι Οικολόγοι. Αυτοί είναι το κόμμα της μόδας. Η οικολογία είναι στα πάνω της και 5 τύποι που δηλώνουν οικολόγοι χάρη και στο "σπρώξιμο" από ένα εκδοτικό συγκρότημα βρίσκονται στα επίκεντρο. Βέβαια το συγκεκριμένο ισχύει όσο δεν εμφανίζονται. Γιατί όποτε εμφανίζονται και μιλάνε για πολιτική χάνουν ψήφους. Διότι η οικολογία είναι στάση ζωής δεν είναι πρόγραμμα εξόδου από την οικονομική κρίση για παράδειγμα.

Ξεχωριστή αναφορά θα κάνω στο κόμμα της ΔΡΑΣΗΣ. Ο Στέφανος Μάνος κάθε φορά βρίσκει ένα τρόπο να μας πείσει ότι το χούι φεύγει τελευταίο. Όπως έγραφα και σε ένα υστερόγραφο κάποτε, δύο πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (Μάνος, Κοντογιανόπουλος) μαζί με ένα στέλεχος του (Μπουτάρης) έφτιαξαν ένα κόμμα για να διεκδικήσουν ψήφους της Νέας Δημοκρατίας. Είναι από μόνο του αστείο.

Όχι όσο αστεία είναι εικόνα του συμπαθούς κατά τα άλλα Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη να προσπαθεί να μιλήσει για πολιτική. Ούτε όσο αστείο είναι μία παρέα από συνταξιούχους της ζωής και της πολιτικής (οι βασικοί συντελεστές είναι περασμένα 67 και ο Δήμου πάει για τα 75...) να προσπαθεί να μας πείσει ότι πρεσβεύει το φρέσκο και το διαφορετικό.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι μικροί. Οικολόγοι, κυνηγοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ανένταχτοι, ενταγμένοι γενικώς διάφοροι. Θα κάνω μία ιδιαίτερη μνεία στους αγαπημένους του αδελφού μου του William. Τη "Φιλελεύθερη Συμμαχία" που είναι υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης των ναρκωτικών, υπέρ των γάμων των ομοφυλοφίλων, υπέρ του κάθε πικραμένου γενικώς. Φιλελευθερισμός και αναρχία στη περίπτωση τους συναντιούνται με ένα ξεχωριστό μαγικό τρόπο.

Κλείνοντας να υπενθυμίσω απλά ότι πολλοί αναζητούν αγωνιωδώς τον Μπερλουσκόνι της Ελλάδος - την ίδια ώρα που ο Γεώργιος Παπανδρέου νομίζει ότι είναι ο Obama της Ελλάδας αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα - ακόμα όμως δεν συνειδητοποιούν ότι οι συνθήκες που οδήγησαν στο φαινόμενο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία δεν έχουν σχέση με τις αντίστοιχες που επικρατούν στην Ελλάδα. Επίσης κανένας, ακόμα και ο ιδιαίτερα χαρισματικός επικοινωνιακά Ανδρέας Βγενόπουλος, δεν είναι σε θέση να πλησιάσει ούτε κατά διάνοια τη χαρισματική προσωπικότητα του Καβαλιέρε που του επιτρέπει να γοητεύει τους ψηφοφόρους και να εκνευρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Υ.Γ.1. Το ΚΚΕ θα είναι ο μεγάλος νικητής των Ευρωεκλογών αν τα σενάρια περί αποχής ισχύσουν. Ο λόγος; Απλός όταν έχεις πολύ ισχυρή βάση και δομημένο μηχανισμό ο κόσμος σου θα κατέβει να ψηφίσει. Το ΚΚΕ έχει τέτοιο μηχανισμό. Οπότε αν οι δικοί σου κατεβαίνουν και των άλλων δεν έρχονται ανεβάζεις τα ποσοστά σου.

Υ.Γ.2. Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ένας άνθρωπος με εξαιρετικό χιούμορ. Μόνο ένας τέτοιος θα παραχωρούσε στο Δημοσθένη Βεργή τη Πλατεία Κολωνακίου για να στήσει το κεντρικό του προεκλογικό περίπτερο.