Γεώργιος Παπανικολάου - Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ - Υποψήφιος Ευρωβουλευτής

Σε αυτό το blog έχουμε κάνει κατά καιρούς αναφορές σε πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνω κατάχρηση του blog αν θέλετε και θα μιλήσω για ένα νέο άνθρωπο που δεν είναι "φτασμένος" πολιτικός και δεν πρωταγωνιστεί στα πρωτοσέλιδα. Είναι δε και πολύ στενός προσωπικός μου φίλος οπότε δεν είμαι και αντικειμενικός, αλλά θα προσπαθήσω γιατί από τη Κυριακή και πρωί έγινε στην ουσία σύμβολο για μία ολόκληρη γενιά ΟΝΝΕΔιτων.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα δώδεκα χρόνια που ηγείται του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας έχει αλλάξει αρκετά πράγματα. Έκανε τις συγκρούσεις του και τους συμβιβασμούς του, προώθησε κάποιους ανθρώπους και σε γενικές γραμμές πάντα έδειχνε τη συμπάθεια του και το δέσιμο του με την ΟΝΝΕΔ από την οποία άλλωστε προέρχεται. Για πολλούς αυτό το δέσιμο των ΟΝΝΕΔιτων δεν λέει πολλά πράγματα για τους ΟΝΝΕΔιτες όμως είναι πολύ ισχυρό. Είναι όμως η πρώτη φορά που δίνει τόσο εμφατικά μία τόσο σημαντική ευκαιρία σε κάποιον που εκφράζει την ΟΝΝΕΔ.

Οι λόγοι που το επέλεξε; Πολλοί. Ο κυριότερος όμως κατά τη προσωπική μου άποψη το γεγονός ότι η ΟΝΝΕΔ τα τελευταία χρόνια υπό την καθοδήγηση του Γεωργίου Παπανικολάου έκανε άλματα προόδου σε θέματα εξωστρέφειας και έκανε τη παρουσία της πάρα πολύ έντονη.

Ο Γ. Παπανικολάου ξεκίνησε τη συνδικαλιστική του δράση, στα αμφιθέατρα της Νομικής. Η καλή του δουλειά εκεί και η γενικότερη του παρουσία τον έφερε στη θέση του Γραμματέα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ. Εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Οι σχέσεις οργής που είχε με την απερχόμενη διοίκηση τον ανάγκασαν τον πρώτο του χρόνο να διοικήσει την οργάνωση όντας συντριπτική μειοψηφία στη Γραμματεία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ.

Η πληθωρική του παρουσία, η έμφυτη ευγένεια του και το γεγονός ότι δεν κρατούσε ποτέ κακία σε κανένα και συζητούσε με όλους έχοντας ως πρώτο ζητούμενο το καλό της οργάνωσης, τον βοήθησε να γυρίσει το κλίμα υπέρ του και να φέρει τα υψηλότερα ποσοστά της ΔΑΠ μετά τις αρχές της δεκαετίας του 90. Στα τρία χρόνια που έμεινε στη θέση του γραμματέα απέκτησε πολλούς πιστούς φίλους. Αναδείχτηκε ως ηγέτης και μέσα από μία δύσκολη εσωκομματική ζύμωση κέρδισε το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου της ΟΝΝΕΔ και εξελέγει μετά από ένα δύσκολο συνέδριο στη Χαλκίδα το 2004.

Οι εμπειρίες που αποκόμισε από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με τις "κόντρες" και τις δυσκολίες τον βοήθησαν να σταθεί καλά και στη θέση του προέδρου. Αντιμετώπισε με επιτυχία και διπλωματία τις διάφορες κρίσεις και κατάφερε να ενώσει την οργάνωση σε μεγάλο βαθμό. Στο εσωκομματικό μέτωπο κάθε μέρα που περνούσε, ενίσχυε την θέση του. Ακόμα και οι πάλαι ποτέ ορκισμένοι εχθροί του σιγά σιγά τον αποδέχτηκαν και βρέθηκαν στο πλευρό του. Η πανηγυρική επανεκλογή του στη θέση του προέδρου το 2007 ήταν το φυσικό επακόλουθο.

Εκεί όμως που έκανε πραγματικά μεγάλη διαφορά ήταν στη γενική παρουσία της οργάνωσης. Η ΟΝΝΕΔ για αρκετά χρόνια έβραζε στο ζουμί της. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μπορεί να σάρωνε στις φοιτητικές εκλογές και η αύρα της να είχε αντίκτυπο στην ΟΝΝΕΔ όμως σε επίπεδο σχέσεων με το κόμμα τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η δε παρέμβαση στη κοινωνία ήταν περιορισμένη μιας και η απαξίωση της πολιτικής είχε αντίκτυπο στις πολιτικές νεολαίες.

Ο Γεώργιος Παπανικολάου διέγνωσε το πρόβλημα και αποφάσισε να κάνει την οργάνωση πιο εξωστρεφή. Η φοβικότητα και οι κλειστές πόρτες δεν συνάδουν με το χαρακτήρα του και αυτό ήταν εμφανές. Επέλεξε να οργανώσει φεστιβάλ μακρυά από την Αθήνα, πρώτα στη Λήμνο, μετά στη Λευκάδα και στην Ολυμπία. Εξέδωσε το free press περιοδικό Nuevo και οργάνωσε σειρά Συνδιασκέψεων σε όλη την Ελλάδα εν όψη της Συνδιάσκεψης Αρχών και Θέσεων της ΟΝΝΕΔ. Τέλος προχώρησε στη δημιουργία διαδικτυακού ραδιοφώνου.

Όσον αφορά τις σχέσεις με το κόμμα; Χάρη στη προσωπικότητα του κατάφερε να τις αποκαταστήσει και να κάνει την ΟΝΝΕΔ εκ νέου ισότιμο συνομιλητή. Μετά από καιρό είδαμε στελέχη της οργάνωσης να "προάγονται" σε κομματικές θέσεις χάρη στη δική του παρέμβαση και το εμφατικό έργο της οργάνωσης. Επί των ημερών του δε έγινε πράξη και η μετακόμιση της οργάνωσης σε μεγαλύτερα και καλύτερα γραφεία, μιας και η παραδοσιακή έδρα της οργάνωσης στη συμβολή των οδών Εμ. Μπενάκη & Νικηταρά δεν μπορούσε πλέον να στεγάσει την οργάνωση που είχε μεγαλώσει πολύ.

Τα παραπάνω για πολλούς μπορεί και να ακούγονται εύκολα, όμως δεν είναι. Όποιος έχει περάσει από τη καθημερινότητα της πολιτικής ξέρει ότι οι πόρτες δεν ανοίγουν εύκολα. Ο Γιώργος τις άνοιξε πάντως κυρίως με το χαμόγελο και με τη διεκδικητικότητα του.

Στα πλην του; Για κάποιους το γεγονός ότι αν βάλει κάτι στο μυαλό του δύσκολα αλλάζει γνώμη. Επίσης ορισμένες φορές ενθουσιάζεται και εμπιστεύεται εύκολα. Το σίγουρο είναι πως έχει πάντα καλές προθέσεις. Άλλωστε όπως είπα και στην αρχή είναι στενός προσωπικός μου φίλος οπότε του συγχωρώ και τα ελαττώματα του.

Συνοψίζοντας η ανάδειξη του σε υποψήφιο ευρωβουλευτή σε εκλόγιμη θέση είναι και κατά κάποιο τρόπο και δικαίωση για τον ίδιο. Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν δύσκολα για το Γιώργο. Η απώλεια του πατέρα του πολλαπλασίασε τις ευθύνες του τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό μιας και το δικηγορικό γραφείο που διατηρούσε ο πατέρας του πέρασε στα χέρια του ίδιου και του αδελφού του. Άντεξε και τα ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη όταν πέρσι το καλοκαίρι δεχόταν πρωτοσέλιδες κατασκευασμένες επιθέσεις με λιβελογραφήματα από εφημερίδα και πλέον μπορεί να προετοιμάζεται ψυχολογικά για την επόμενη μέρα του σαν Ευρωβουλευτής.

Υ.Γ. Όπως ξεκαθάρισα και στην αρχή το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί κατάχρηση του blog. Οπότε συγχωρέστε με για το προσωπικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης ανάρτησης.