Ο Προφήτης Αντώνης Πανούτσος

Το συζητήσαμε πολύ καιρό με τον Averell. Το καράβι για την Ανάφη θα είναι μία κιβωτός. Εκεί θα κρύψουμε τις τελευταίες ακτίνες ευφυΐας που πεισματικά διαταράσσουν το απέραντο και διαρκώς εξαπλούμενο σκότος βλακείας. Οι προσκλήσεις δεν είναι προνόμιό μας. Έτσι όπως το βλέπουμε εμείς, οι θέσεις καπαρώνονται σχεδόν αυτόματα. Αν λοιπόν ο Ευγένιος Αρανίτσης δικαιωματικά πίνει τα ποτάκια του στο κατάστρωμα μόνο και μόνο χάρις στον ορισμό του λαϊκισμού που έχει δώσει, ο Αντώνης Πανούτσος ίσως είναι ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης σέχτας. Σκεφθήκαμε λοιπόν να τον ονομάσουμε «Πατριάρχη». Όμως, αυτός ο τίτλος παραείναι κοσμικός και κοινός. Δηλοί μια εξουσία σχεδόν αιρετή. Μία αποδοχή, συνηθισμένη που οφείλεται περισσότερο στην ηλικία και την εμπειρία που αυτή σωρεύει. Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος για το σουρεαλισμό.
Έτσι καταλήξαμε στο «Προφήτης». Μακριά μαλλιά, μούσι, χιτώνας και μια ανεπαίσθητη γυαλάδα στο μάτι είναι στοιχεία που σίγουρα θα λατρέψει. Οι έτσι κι αλλιώς λακωνικές ατάκες του αξιωματικά ανακηρύσσονται σε υπέρτατες αλήθειες κι ο ίδιος κρατώντας έναν από τους αγαπημένους του δαυλούς οδηγεί προς έναν κόσμο πέρα από προφανείς ταυτοσημίες και κοινοτοπίες. Αυτή είναι η σουρεαλιστική ματιά που εμείς αντιλαμβανόμαστε, η απλή απέχθεια προς το κλισέ, το συνηθισμένο και ο Αντώνης Πανούτσος είναι ο ιδανικός εκφραστής της.
Στις λίγες φορές που τον ακούς να παίρνει συνέντευξη από κάποιον, κατά τη διάρκεια τις ραδιοφωνικής εκπομπής του με τον Αντ. Καρπετόπουλο, καταλαβαίνεις τον τρόπο που χωρίζει τους ανθρώπους σε ενδιαφέροντες και μη. Αν ο ερωτώμενος τύχει να ανήκει στη μικρή κατηγορία των αξιόλογων καλεσμένων τότε, μετά τα βασικά που καλύπτουν την αφορμή για την επικοινωνία, ο «Προφήτης» αφοσιώνεται σε αυτό που κάνουμε όλοι οι αναφιστές όταν συναντήσουμε κάποιον σαν κι εμάς, αγνό χαβαλέ. Όταν πάλι έχει να κάνει με τη συνηθέστερη των περιπτώσεων, αυτήν της απλής μετριότητας, ζορίζεται αφάνταστα. Ευγενής ων, δεν μπορεί να πετάξει κατάμουτρα έναν αφορισμό σχετικό με τη βλακεία του συνομιλητή του. Απλά τον εκθέτει σε όσους καταλαβαίνουν και τον αφήνει να επαναλάβει τις κοινοτοπίες που θεωρεί ότι τον βγάζουν από τη δύσκολη θέση. Γιατί ένας Προφήτης δεν είναι επιθετικός ούτε εκδικητικός, απλά με το παράδειγμά του δείχνει το φωτεινό μονοπάτι του πολέμου ενάντια στο προφανές.
Εξοπλισμένος με γενική και εγκυκλοπαιδική μόρφωση αποδεικνύει περίτρανα ότι κίνητρο για να γίνει κανείς δημοσιογράφος είναι η περιέργεια για τα πάντα. Ίσως γι’αυτό γίνεται αντικείμενο λατρείας από συμπαθείς φλώρους που θεωρούν ότι με κάποιον τρόπο είναι σαν κι αυτόν ενώ η ορθολογική αντίδρασή του σε καθετί παρανοϊκό που συμβαίνει γύρω του (όπως η υπόσχεση στο Γ.Ζουμπουλάκη ότι ουδέποτε βομβάρδισε Παλαιστινίους και δε σκοπεύει να το κάνει για να τον πείσει να μαζέψει όλους αυτούς που διαδηλώνουν έξω από το σπίτι του) τον κάνει ακόμη πιο πολυσυλλεκτικό. Έτσι, αυτός ο Προφήτης της δύσκολης ατάκας, καταλήγει σε επίπεδα αποδοχής που ξεπερνούν κατά πολύ το γκρουπ αυτών που μπορούν να τον καταλάβουν.
Όμως, ο διαγωνισμός για την πιο εκκεντρική ατάκα σε κείμενο (με αφορμή το «απότοκον» που ακούστηκε σε αθλητική εκπομπή), το περίφημο «πέσιμο» στη γυναίκα της ζωής του ένα βράδυ στο παγωμένο Βερολίνο, ο άνεργος πτυχιούχος στην Ολλανδική λογοτεχνία του 18ου αιώνα και η πειραιώτικη μαγκιά που ωθεί κάποιον να πετάξει τα λεφτά για το λεωφορείο της επιστροφής στις λουλουδούδες μόνο και μόνο για να μη φανεί λίγος στην κόντρα με τον απέναντι, είναι στοιχεία που σίγουρα του εξασφαλίζουν παγωμένες βότκες στο ταξίδι για Ανάφη.
Τέλος, για όλους εσάς που αναρωτιέστε προς τί η ωδή στον Αντώνη Πανούτσο, απάντηση άλλη από τον πρόλογο δεν υπάρχει. Κίνητρο ίσως είναι αυτό: http://www.sport-fm.gr/article/163700