Μία ανάλυση για τον ανασχηματισμό
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τελικά προχώρησε στον αναμενόμενο ανασχηματισμό. Η υπόθεση Βατοπεδίου, η γενικότερη οικονομική δυστοκία και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα - κυρίως των δημοσκοπήσεων - τον είχαν κάνει αναγκαία επιλογή. Ο ανασχηματισμός διέψευσε όλα τα σενάρια και τις αναλύσεις αποδεικνύοντας για μία ακόμα φορά πως το Μαξίμου διαθέτει επί πρωθυπουργίας Καραμανλή το πιο "σιωπηλό" επιτελείο. Αποδεδειγμένα κανένας δεν μπορεί να πάρει πληροφορίες για το οτιδήποτε. Άξιο αναφοράς και χρήσιμο για τη συνέχεια αυτό.
Ας περάσουμε λοιπόν στη περίφημη ανάλυση του ανασχηματισμού. Εκτιμούσα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα διατηρούσε τον Γεώργιο Αλογοσκούφη στη θέση του επειδή ο ίδιος θεωρεί την μέχρι τώρα οικονομική πολιτική σωστή. Αντιλαμβάνεται ότι παρέλαβε μία δύσκολη οικονομική κατάσταση προϊόν της δημιουργικής λογιστικής. Πήρε μεγάλο ρίσκο με την απογραφή που έφερε στο φως τα πραγματικά μεγέθη και είναι βέβαιο ότι η απογραφή και όσα καλά και κακά είχε ως αποτέλεσμα δεν ήταν αποφάσεις αποκλειστικά του Γεωργίου Αλογοσκούφη.
Η προαγωγή του καθόλα άξιου Ιωάννη Παπαθανασίου και η κατ' ουσίαν διατήρηση του οικονομικού επιτελείου δείχνει ότι δεν είναι ώρα (εν μέσω παγκόσμιας κρίσης) για δραστικές αλλαγές και αναταράξεις. Στόχος ήταν να μπει κάποιος που έχει αίσθηση της αγοράς (ποιος καλύτερος από το πρώην πρόεδρο του ΕΒΕΑ) γιατί σε αυτή τη περίοδο την αγορά τη θέλεις σύμμαχο και όχι εχθρό. Η αλλαγή θα φέρει κατά την εκτίμηση μου και ένα δραστικό ανασχηματισμό στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Τέτοιου είδους ανασχηματισμός έχει μεγαλύτερη σημασία ορισμένες φορές από την αλλαγή υπουργού.
Αντίστοιχο σκεπτικό δείχνει η επιλογή για το Υπουργείο Ανάπτυξης. Στόχος είναι να κινηθούν οι μηχανισμοί καλύτερα. Να προχωρήσουν τα ενεργειακά ζητήματα και να βοηθηθεί η αγορά. Η άμεση δήλωση του για τα καρτέλ και οι δραστικές κινήσεις για το θέμα του φυσικού αερίου δείχνει τον τόνο που θα προσπαθήσει να περάσει ο νέος Υπουργός.
Οι υπόλοιπες κινήσεις (ή μάλλον μη κινήσεις) του ανασχηματισμού ήταν κάπου λογικές. Στο Υπουργείο Απασχόλησης η Φάνη Πάλη Πετραλιά τοποθετήθηκε με σκοπό να τελειώσει με τις λιγότερες δυνατές αναταράξεις το ασφαλιστικό. Το έφερε εις πέρας παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος και τώρα πρέπει να παρακολουθήσει την υλοποίηση του σχεδιασμού. Θα ήταν πραγματικά αχαριστία να φύγει από τη κυβέρνηση.
Στο Υπουργείο Ναυτιλίας, ο Αναστάσιος Παπαληγούρας με τα βίας έχει κλείσει τρίμηνο. Δεν ήταν για αλλαγές ιδίως αν αναλογιστούμε ότι ξεμπέρδεψε με συνοπτικές διαδικασίες το θέμα του ΟΛΠ και την πριμοδότηση των άγονων γραμμών. Στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, έγινε μία μεγάλη μεταρρύθμιση μετά από μεγάλη πίεση από τους έγκλειστους στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Η μετατόπιση του Υπουργού στο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν είναι τόσο καραμπόλα όσο τοποθέτηση ενός γνώστη των θεμάτων (έχει ξαναπεράσει από το πόστο) σε ένα υπουργείο που είναι πιο κοντά στις καταβολές του (βουλευτής Τρικάλων).
Στο Υπουργείο Εξωτερικών, στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και στο ΥΠΕΧΩΔΕ ισχύει το ηρεμία τάξη ασφάλεια. Προφανώς η δεδομένη κομματική ισχύ των στελεχών παίζει το ρόλο της αλλά το ίδιο λέγαμε και για το Γεώργιο Αλογοσκούφη. Άξια ιδιαίτερης μνείας χρίζει η κίνηση που έγινε στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Η τοποθέτηση του Χρήστου Μαρκογιαννάκη σε ρόλο Αναπληρωτή Υπουργού με ευθύνη το πάλαι ποτέ Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως απαντά κατά κάποιο τρόπο στις αιτήσεις των "νοικοκυρέων". Η χαλαρή στάση της αστυνομίας το τελευταίο διάστημα παρά το ότι ήταν ίσως επιβεβλημένη μετά την έκρηξη οργής του Δεκεμβρίου τελικά θεωρήθηκε αδυναμία. Πλέον θα πρέπει να αναμένουμε σκληρότερη στάση. Δεν το κρίνω ως πρακτική το αναφέρω ως γεγονός.
Ο προκάτοχος του απέτυχε. Προσωπικά θεωρώ ότι απέτυχε λόγω της τελείως διαφορετικής κουλτούρας των ενόπλων δυνάμεων (και δη του ναυτικού) με τα σώματα ασφαλείας. Οι αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού μαθαίνουν να ζούνε και να κινούνται σε κλειστούς χώρους (όποιος έχει περάσει 5 μέρες σε πολεμικό πλοίο καταλαβαίνει) όπου η χαμηλοί τόνοι και η αυστηρή πειθαρχία είναι δεδομένοι.
Αντίθετα οι αστυνομικοί είναι κατά βάση απείθαρχοι και η αποστολή τους πολύ διαφορετική. Διαθέτουν συνδικαλιστικά όργανα και στη πλειοψηφία τους δεν έχουν λάβει την απαραίτητη "παιδεία" όταν έπρεπε για να φέρνουν εις πέρας την αποστολή τους. Δυστυχώς ο προερχόμενος από το Πολεμικό Ναυτικό Υφυπουργός θεωρούσε κάποια πράγματα αυτονόητα (το χούι φεύγει δύσκολα και 35+ χρόνια στο στράτευμα αφήνουν κουσούρια). Αυτό του στοίχισε την υστεροφημία του στην πολιτική.
Για το τέλος μια ξεχωριστή αναφορά στο Υπουργείο Παιδείας με αρκετά παραπολιτικά. Η τοποθέτηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου εκεί δείχνει πρόθεση. Πρόθεση να αξιοποιηθεί το Υπουργείο για να οικοδομηθούν ξανά οι σχέσεις με τη νεολαία. Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς εδώ και αρκετά χρόνια υπολειτουργεί. Στο παρελθόν υπήρξε όργανο για τη δημιουργία του περίφημου μηχανισμού του Κώστα Λαλιώτη. Από εκεί και πέρα προσωπικά θεωρώ ότι η αποδοχή της θέσης είναι ρίσκο που μπορεί να βοηθήσει αρκετά τις βλέψεις του Άρη Σπηλιωτόπουλου.
Αν επιτύχει αλλάζει τις ισορροπίες. Μπορεί να ισχυροποιηθεί αρκετά κομματικά. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος είναι νέος στην ηλικία (παρότι αποφεύγει να αναφέρει την ηλικία του στο βιογραφικό του) δεν προέρχεται από την νεολαία της ΝΔ (παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις του στο βιογραφικό του) αλλά έχει στο επιτελείο του ορισμένα από τα καλύτερα στελέχη της ΟΝΝΕΔ της περιόδου προεδρίας του Ιωάννη Οικονόμου (την σχέση τους πλήρωσε στο παρελθόν ο πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ).
Στο πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας κατέβασε υποψηφίους ως ανεξάρτητη τάση. Αν αναλογιστούμε ποιες ήταν οι άλλες τάσεις πλην της κεντρικής Καραμανλικής πτέρυγας (Ντόρα Μπακογιάννη, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Γεώργιος Αλογοσκούφης) αντιλαμβανόμαστε ότι η επιλογή του εμπεριείχε μεγάλη δόση ρίσκου. Ήταν ο μόνος που δεν κατείχε Υπουργείο και δεν μπορούσε να έχει εύκολη επιρροή σε ομάδες στελεχών. Κατάφερε να καταγράψει μία αξιοπρόσεκτη δύναμη και να θεωρείται πλέον ανεξάρτητος "παίκτης". Η τοποθέτηση στη φαρέτρα του της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς αυτομάτως του δίνει την ευκαιρία να εξελιχθεί σε πολύ ισχυρό κομματικό παράγοντα με μεγάλη επιρροή στην μεθεπόμενη μέρα της Νέας Δημοκρατίας .
Υ.Γ. Για τα υπόλοιπα Υπουργεία στην ουσία δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Το θέμα του Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου το αφήνω στο προσωπικό του groupie William Dalton.
Ας περάσουμε λοιπόν στη περίφημη ανάλυση του ανασχηματισμού. Εκτιμούσα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα διατηρούσε τον Γεώργιο Αλογοσκούφη στη θέση του επειδή ο ίδιος θεωρεί την μέχρι τώρα οικονομική πολιτική σωστή. Αντιλαμβάνεται ότι παρέλαβε μία δύσκολη οικονομική κατάσταση προϊόν της δημιουργικής λογιστικής. Πήρε μεγάλο ρίσκο με την απογραφή που έφερε στο φως τα πραγματικά μεγέθη και είναι βέβαιο ότι η απογραφή και όσα καλά και κακά είχε ως αποτέλεσμα δεν ήταν αποφάσεις αποκλειστικά του Γεωργίου Αλογοσκούφη.
Η προαγωγή του καθόλα άξιου Ιωάννη Παπαθανασίου και η κατ' ουσίαν διατήρηση του οικονομικού επιτελείου δείχνει ότι δεν είναι ώρα (εν μέσω παγκόσμιας κρίσης) για δραστικές αλλαγές και αναταράξεις. Στόχος ήταν να μπει κάποιος που έχει αίσθηση της αγοράς (ποιος καλύτερος από το πρώην πρόεδρο του ΕΒΕΑ) γιατί σε αυτή τη περίοδο την αγορά τη θέλεις σύμμαχο και όχι εχθρό. Η αλλαγή θα φέρει κατά την εκτίμηση μου και ένα δραστικό ανασχηματισμό στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Τέτοιου είδους ανασχηματισμός έχει μεγαλύτερη σημασία ορισμένες φορές από την αλλαγή υπουργού.
Αντίστοιχο σκεπτικό δείχνει η επιλογή για το Υπουργείο Ανάπτυξης. Στόχος είναι να κινηθούν οι μηχανισμοί καλύτερα. Να προχωρήσουν τα ενεργειακά ζητήματα και να βοηθηθεί η αγορά. Η άμεση δήλωση του για τα καρτέλ και οι δραστικές κινήσεις για το θέμα του φυσικού αερίου δείχνει τον τόνο που θα προσπαθήσει να περάσει ο νέος Υπουργός.
Οι υπόλοιπες κινήσεις (ή μάλλον μη κινήσεις) του ανασχηματισμού ήταν κάπου λογικές. Στο Υπουργείο Απασχόλησης η Φάνη Πάλη Πετραλιά τοποθετήθηκε με σκοπό να τελειώσει με τις λιγότερες δυνατές αναταράξεις το ασφαλιστικό. Το έφερε εις πέρας παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος και τώρα πρέπει να παρακολουθήσει την υλοποίηση του σχεδιασμού. Θα ήταν πραγματικά αχαριστία να φύγει από τη κυβέρνηση.
Στο Υπουργείο Ναυτιλίας, ο Αναστάσιος Παπαληγούρας με τα βίας έχει κλείσει τρίμηνο. Δεν ήταν για αλλαγές ιδίως αν αναλογιστούμε ότι ξεμπέρδεψε με συνοπτικές διαδικασίες το θέμα του ΟΛΠ και την πριμοδότηση των άγονων γραμμών. Στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, έγινε μία μεγάλη μεταρρύθμιση μετά από μεγάλη πίεση από τους έγκλειστους στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Η μετατόπιση του Υπουργού στο Αγροτικής Ανάπτυξης δεν είναι τόσο καραμπόλα όσο τοποθέτηση ενός γνώστη των θεμάτων (έχει ξαναπεράσει από το πόστο) σε ένα υπουργείο που είναι πιο κοντά στις καταβολές του (βουλευτής Τρικάλων).
Στο Υπουργείο Εξωτερικών, στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και στο ΥΠΕΧΩΔΕ ισχύει το ηρεμία τάξη ασφάλεια. Προφανώς η δεδομένη κομματική ισχύ των στελεχών παίζει το ρόλο της αλλά το ίδιο λέγαμε και για το Γεώργιο Αλογοσκούφη. Άξια ιδιαίτερης μνείας χρίζει η κίνηση που έγινε στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Η τοποθέτηση του Χρήστου Μαρκογιαννάκη σε ρόλο Αναπληρωτή Υπουργού με ευθύνη το πάλαι ποτέ Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως απαντά κατά κάποιο τρόπο στις αιτήσεις των "νοικοκυρέων". Η χαλαρή στάση της αστυνομίας το τελευταίο διάστημα παρά το ότι ήταν ίσως επιβεβλημένη μετά την έκρηξη οργής του Δεκεμβρίου τελικά θεωρήθηκε αδυναμία. Πλέον θα πρέπει να αναμένουμε σκληρότερη στάση. Δεν το κρίνω ως πρακτική το αναφέρω ως γεγονός.
Ο προκάτοχος του απέτυχε. Προσωπικά θεωρώ ότι απέτυχε λόγω της τελείως διαφορετικής κουλτούρας των ενόπλων δυνάμεων (και δη του ναυτικού) με τα σώματα ασφαλείας. Οι αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού μαθαίνουν να ζούνε και να κινούνται σε κλειστούς χώρους (όποιος έχει περάσει 5 μέρες σε πολεμικό πλοίο καταλαβαίνει) όπου η χαμηλοί τόνοι και η αυστηρή πειθαρχία είναι δεδομένοι.
Αντίθετα οι αστυνομικοί είναι κατά βάση απείθαρχοι και η αποστολή τους πολύ διαφορετική. Διαθέτουν συνδικαλιστικά όργανα και στη πλειοψηφία τους δεν έχουν λάβει την απαραίτητη "παιδεία" όταν έπρεπε για να φέρνουν εις πέρας την αποστολή τους. Δυστυχώς ο προερχόμενος από το Πολεμικό Ναυτικό Υφυπουργός θεωρούσε κάποια πράγματα αυτονόητα (το χούι φεύγει δύσκολα και 35+ χρόνια στο στράτευμα αφήνουν κουσούρια). Αυτό του στοίχισε την υστεροφημία του στην πολιτική.
Για το τέλος μια ξεχωριστή αναφορά στο Υπουργείο Παιδείας με αρκετά παραπολιτικά. Η τοποθέτηση του Άρη Σπηλιωτόπουλου εκεί δείχνει πρόθεση. Πρόθεση να αξιοποιηθεί το Υπουργείο για να οικοδομηθούν ξανά οι σχέσεις με τη νεολαία. Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς εδώ και αρκετά χρόνια υπολειτουργεί. Στο παρελθόν υπήρξε όργανο για τη δημιουργία του περίφημου μηχανισμού του Κώστα Λαλιώτη. Από εκεί και πέρα προσωπικά θεωρώ ότι η αποδοχή της θέσης είναι ρίσκο που μπορεί να βοηθήσει αρκετά τις βλέψεις του Άρη Σπηλιωτόπουλου.
Αν επιτύχει αλλάζει τις ισορροπίες. Μπορεί να ισχυροποιηθεί αρκετά κομματικά. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος είναι νέος στην ηλικία (παρότι αποφεύγει να αναφέρει την ηλικία του στο βιογραφικό του) δεν προέρχεται από την νεολαία της ΝΔ (παρά τις περί αντιθέτου δηλώσεις του στο βιογραφικό του) αλλά έχει στο επιτελείο του ορισμένα από τα καλύτερα στελέχη της ΟΝΝΕΔ της περιόδου προεδρίας του Ιωάννη Οικονόμου (την σχέση τους πλήρωσε στο παρελθόν ο πρώην πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ).
Στο πρόσφατο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας κατέβασε υποψηφίους ως ανεξάρτητη τάση. Αν αναλογιστούμε ποιες ήταν οι άλλες τάσεις πλην της κεντρικής Καραμανλικής πτέρυγας (Ντόρα Μπακογιάννη, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Γεώργιος Αλογοσκούφης) αντιλαμβανόμαστε ότι η επιλογή του εμπεριείχε μεγάλη δόση ρίσκου. Ήταν ο μόνος που δεν κατείχε Υπουργείο και δεν μπορούσε να έχει εύκολη επιρροή σε ομάδες στελεχών. Κατάφερε να καταγράψει μία αξιοπρόσεκτη δύναμη και να θεωρείται πλέον ανεξάρτητος "παίκτης". Η τοποθέτηση στη φαρέτρα του της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς αυτομάτως του δίνει την ευκαιρία να εξελιχθεί σε πολύ ισχυρό κομματικό παράγοντα με μεγάλη επιρροή στην μεθεπόμενη μέρα της Νέας Δημοκρατίας .
Υ.Γ. Για τα υπόλοιπα Υπουργεία στην ουσία δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Το θέμα του Κωνσταντίνου Μαρκόπουλου το αφήνω στο προσωπικό του groupie William Dalton.
Σχόλια
Η ανάλυση μοιάζει λογική και να έχει βάση. Αυτό με το Σπηλιωτόπουλου δεν το είχα σκεφτεί. Αρκετά ενδιαφέρουσα άποψη για τη διαδοχολογία.
Διαπιστώνω ότι αποφεύγεις να αναφερθείς στον Σαμαρά. Από το προηγούμενο σχόλιο σου κατάλαβα ότι δεν τον έχεις σε καμία εκτίμηση. Ίσως και να κάνω λάθος.
Φίλος συνομιλούσε προ ετών με πανεπιστημιακό, στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη. Όταν ρωτήθηκε για την απογραφή τού Αλογοσκούφη, αρκέστηκε να σχολιάσει, "αν δεν ήξεραν πώς να κάνουν την δουλειά, θα μπορούσαν να μας έχουν ρωτήσει". Τότε μου φάνηκε εξωφρενικό. Σήμερα, που η οικονομία παραπαίει και που το μόνο που έμεινε στην χώρα από την απογραφή είναι η ρετσινιά, αντιμετωπίζω το σχόλιο αυτό με άλλο μάτι. Τελικώς, η απογραφή απεδείχθη κομμάτι τής δημιουργικής λογιστικής που εφαρμόσθηκε επί Αλογοσκούφη (και, ακριβώς επειδή η ευθύνη δεν μπορεί να είναι μόνον δική του, λίγες ελπίδες έχω ότι θ' αλλάξει κάτι, ιδίως αν ο Καραμανλής θεωρεί σωστή την ακολουθούμενη πολιτική).
Οι πιθανολογούμενες αλλαγές στις ΔΕΚΟ θα μπορούσαν ν' αποδώσουν, ακριβώς όπως θα μπορούσαν ν' αποδειχθούν και καταστροφή. Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε πως δεν έχουμε πλέον "τσάρο", αλλά Διυπουργική Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής με "πατερούλη" τον Σουφλιά. Ποιος θα επιλέξει τους νέους διοικητές; Ποιος θα ωφεληθεί από τις αλλαγές; Όχι η χώρα, φοβάμαι...
Όπως ίσως υποψιάσθηκες, θεωρώ ότι ο Χατζηδάκης πρόλαβε ν' αλλάξει υπουργείο προτού ναυαγήσει εντελώς το σχέδιο για την Ολυμπιακή κι αποκαλυφθεί το όλο μπάχαλο. Θεωρώ, επίσης, ότι ο Φώλιας δεν ήταν τόσο "άχρωμος-άοσμος-άγευστος" όσο τον παρουσιάζεις. Το Ανάπτυξης έχει εξελιχθεί σε Υπουργείο-μπάχαλο, με πολλές επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες με το Οικονομικών. Για να κάνεις την διαφορά σ' αυτό, πρέπει κατά βάσιν να έχεις την διάθεση να συγκρουσθείς με τα Συμφέροντα στην αγορά - κι αυτό, ως γνωστόν, είναι ζήτημα κεντρικής πολιτικής, όσο κι αν εκτιμά κανείς τον αρμόδιο υπουργό (που, να 'σαι βέβαιος, δεν τον εκτιμώ διόλου). Επανέρχεται, λοιπόν, το ερώτημα: η πολιτική των δύο οικονομικών υπουργείων θα αποφασίζεται στην Διυπουργική, της οποίας θα μετέχουν (εκτός των Παπαθανασίου και Χατζηδάκη) ο πρωθυπουργός και ο "πατερούλης". Ποιος θα χαράσσει την πολιτική, και προς ποια κατεύθυνση;
Η Πετραλιά απεδείχθη όντως πολύτιμο εργαλείο στα χέρια τού Καραμανλή. Η διατήρησή της στο Απασχόλησης έχει, όμως, και πολιτική σκοπιά: δείχνει την προσήλωση στην "μεταρρύθμιση" - και, δι' αυτής, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός εξακολουθεί ν' αδιαφορεί για την εκπεφρασμένη λαϊκή βούληση επί του θέματος.
" 'Επί δύο μήνες ηργάσθην στο νοσοκομείο Πλατανιάς'... Χο, χο, χο. Το 'ηργάσθην' το γράφει με γιώτα..." Προσπαθώντας να συνεννοηθεί με τους Κοκκινούληδες, ο Σωτήρης Χατζηγάκης θα μας προσφέρει στιγμιότυπα αναφικού μεγαλείου. Προσεχώς, ένα μεγάλο κείμενο αφιερωμένο στις αναφικές τάσεις τού πρωθυπουργού.
Πέντε μέρες υφυπουργός είναι ο Μαρκογιαννάκης, κι η ΕΛ.ΑΣ. έχει ήδη εξασφαλισμένες αγωγές με το τσουβάλι από τις (μη) προσαγωγές τής Παρασκευής. Να τον χαίρεστε.
Μ' αυτά και μ' αυτά, η τοποθέτηση τού Άρη στο Παιδείας είναι το γεγονός τού ανασχηματισμού. Τα εσωκομματικά τής Ν.Δ. δεν μ' ενδιαφέρουν και τόσο, αν και, ομολογώ, έχει κάποια σημασία η δελφινολογία όταν αναφερόμαστε σε κόμμα εξουσίας. Το "γιατί ο Άρης" είναι το ερώτημα που θέτει υπό κρίση όλο τον ανασχηματισμό. Επειδή, ξέχωρα από τις προσωπικές επιδιώξεις τού καθενός και τις ευκαιρίες που προσφέρονται ή τις παγίδες που στήνονται, το ζητούμενο είναι εάν η επιλογή συγκεκριμένων προσώπων σημαίνει κάτι για την πολιτική που θ' ακολουθηθεί. Η άποψή μου επί του θέματος έχει γίνει, νομίζω, προφανής. Για το Παιδείας όμως θα κρατήσω πισινή. Λαμπρή κοντή γιορτή, άλλωστε...
Υ.Γ.1: Το ότι οι βαρώνοι κράτησαν τις θέσεις τους είναι καταφανώς ζήτημα ισορροπιών και, ως εκ τούτου, ανάξιο αναφοράς. Είναι, λοιπόν, αδικία να αποφεύγεται κατ' αυτόν τον τρόπο κάθε αναφορά στις υπηρεσίες που έχει προσφέρει στην χώρα και στον "εθνικό πλούτο" της ο "πατερούλης" Γεώργιος Σουφλιάς. Υπόσχομαι να τον περιλάβω στην πρώτη ευκαιρία. Να δω, επίσης, ποιος απ' όλους μας θ' αναλάβει τον "επικήδειο"...
Υ.Γ.2: Τι είναι αυτό με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς; Γίνε πιο σαφής, αν θες...
Καλημέρα και στους υπόλοιπους της παρέας, σε όλους τους φίλους και εχθρούς. Καλημέρα σε όλους. Καλημέρα Γιώργο...
ΥΓ. Ξύπνησα σήμερα και ένιωσα την ανάγκη να μοιράσω καλημέρες (κι ας πέσουν χάμω, που λέει και το τραγούδι).