Ένα πρόβλημα δίχως λύση

Δυστυχώς, αν κι έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την ακόλουθη δημιουργία του Ο.Η.Ε. , η ανθρωπότητα δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο από την εποχή ακόμη που κάποιοι ¨σοφοί¨, ¨γενναίοι¨ και ¨πολυμήχανοι¨ εκκινούσαν από την Αυλίδα για να κατακτήσουν το πλούσιο βασίλειο της απέναντι ακτής. Όσο κι αν υμνήθηκαν από τον Όμηρο, οι ήρωες της Ιλιάδας δεν παύουν να αποτελούν ένα ενδιαφέρον παράδειγμα πρώιμης ιμπεριαλιστικής επιβολής. Αργότερα, στους αρχαίους χρόνους, εμφανίσθηκαν κι άλλα πιο σύνθετα. Από την πρωτόγονη ανάγκη για επέκταση λόγω της πληθυσμιακής αύξησης μέχρι τη δημιουργία αποικιών και την ¨εξαγωγή πολιτισμού¨, ο άνθρωπος δεν έπαψε ποτέ να επιζητά την απόκτηση περισσότερης δύναμης και ζωτικού χώρου γι'αυτόν και τα μέλη της ομάδας στην οποία ανήκε.

Όσο ενδιαφέρουσα, όμως, είναι η ιστορική εξέλιξη του πολέμου και των αιτίων του, αλλό τόσο σημαντική είναι η παρατήρηση των αποτελεσμάτων του στη δημιουργία εθνικών συνειδήσεων. Το ¨εθνικά¨ δίκαιο ή άδικο είναι έννοιες που στοιχειώνουν το συλλογικό υποσυνείδητο και δημιουργούν την ανάγκη για αποκατάσταση σε ανθρώπους που πλέον απέχουν πολύ χρονικά και πνευματικά από την εποχή του Τρωικού Πολέμου και του Ομήρου. Το κακό είναι ότι με την πάροδο των ετών κανείς δεν ξέρει τί είναι δίκαιο και τί άδικο. Έχει σημασία ποιός κατοίκησε πρώτος στη γη που βρίσκεται σήμερα το Ισραήλ; Καμμία. Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και το μόνο που έχει μείνει σταθερό είναι η θρησκεία κάποιων ανθρώπων που ίδρυσαν το κράτος αυτό το 1947-48. Εν τω μεταξύ κάποιοι άλλοι με διαφορετική θρησκεία (μερικοί το ίδιο παλαιοί με τους Εβραίους στην περιοχή) κατοικούσαν για αιώνες πριν το Ισραήλ τους επιβληθεί με το ζόρι. Το ποιός ήρθε πρώτος δεν είναι μείζονος σημασίας. Οι Εβραίοι, έχοντας πάθει στην ιστορία τους, έμαθαν. Μερικά πράγματα στη διεθνή πολιτική λύνονται με τη δημιουργία τετελεσμένων. Εισβάλλεις κάπου που δεν πρέπει, αλλά σου είναι αναγκαίο, ο Ο.Η.Ε. διαμαρτύρεται, εκδίδει κι ένα καταδικαστικό ψήφισμα, εσύ δεν ταράζεσαι κι ύστερα από μερικά χρόνια, έχεις παγιώσει μια θέση και στο παζάρι των διαπραγματεύσεων βάζεις τα παρανόμως αποκτηθέντα. Ποιος θα ονομάσει, για να δούμε τα καθ'ημάς, τους κατοίκους της κατεχόμενης Β.Κύπρου ¨εποίκους¨ ύστερα από δυο τρεις γενιές; Ήδη κάποιοι από αυτούς έχουν γεννηθεί μεγαλώσει και γεννήσει στην ίδια περιοχή. Μετά από 10 χρόνια θα εμφανισθεί κάποιος και θα τους πει ¨λύσαμε το Κυπριακό, φύγετε τώρα και πηγαίντε στα βάθη της Ασίας¨;

Ποιο είναι το ζητούμενο λοιπόν; Η ειρηνική συνύπαρξη, σίγουρα. Μόνο που για να επιτευχθεί αυτή πρέπει οι λαοί να ξεπεράσουν τις εθνικές τους ψυχώσεις. Γιατί απ'ότι φαίνεται τόσα χρόνια ο καυγάς γίνεται για την Ιερουσαλήμ. Οι μεν ευχαρίστως θα άφηναν τη Δ.Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας αν ήταν σίγουροι ότι οι διεκδικήσεις θα σταματούσαν εκεί. Οι δε θα ξεχνούσαν τα πάντα αν τους έδιναν ένα κομμάτι μιας πόλης που και για αυτούς είναι ιερή. Εύκολο; Αδύνατον. Σκεφθείτε όλοι εσείς που, όπως κι ο γράφων, βλέπετε τα πράγματα λίγο πιο κυνικά, πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να πάψει το δικό μας εθνικό υποσυνείδητο να θεωρεί την Κωνσταντινούπολη κατεχόμενη κι Ελληνική. Πάντως 555 σίγουρα μοιάζουν λίγα. Ας μην απορούμε λοιπόν, οι μεν θα συνεχίσουν να πετούν ρουκέτες και οι δε να κατέχουν παρανόμως αυτά τα εδάφη, τουλάχιστον μέχρι να κουρασθούν και να συνειδητοποιήσουν ότι τίποτα δεν είναι πιο ιερό από την ανθρώπινη ζωή. Κι αν κρίνω από εμάς, μάλλον αργούν ακόμα...