Αγκού και λάσπη

Της πιάνεις το χέρι και της λες : « Είσαι πολύ όμορφη σήμερα». Σου απαντάει με ένα σφίξιμο του χεριού και μια ατάκα περί του πόσο χαρούμενη είναι που επιτέλους, ύστερα από μία κουραστική μέρα μπορεί να κάτσει και να μιλήσει μαζί σου. Την αγκαλιάζεις και προσπαθείς να τη φιλήσεις. Εκείνη ανταποκρίνεται στοργικά και σου δίνει ένα πεταχτό φιλί. Παρ’όλο που κάτι ψυχανεμίζεσαι, επιμένεις. Προτείνεις να φύγετε από το μπαράκι ή την καφετέρια και να πάτε κάπου που να μπορείτε να είστε μόνοι σας. To emphasize, που λένε και κάποιοι ελληνολάτρες Βρετανοί, βάζεις διακριτικά το χέρι σου εκεί που όλα τα γκαρσόνια ξέρουν ότι είναι, άσχετα αν δε φαίνεται την ώρα που διακριτικά σε σερβίρουν. « Έχω πονοκέφαλο», σου λέει και το τελετουργικό λαμβάνει τέλος. Αντίστροφα, κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις όταν την Τετάρτη το βράδυ, είκοσι λεπτά πριν αρχίσει το νέο έπος του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, σε αντιμετωπίζει με λίγο πιο θερμό τρόπο από το συνηθισμένο. Στο τέλος προφασίζεσαι υπερκόπωση κι άγχος από τη δουλειά και με προσεκτικό τρόπο ανακοινώνεις ότι πρέπει να γυρίσεις σπίτι γιατί θα έρθουν οι κολλητοί για μπύρες και συμπαράσταση στον φρεσκο-χωρισμένο της παρέας. Την περίπτωση που θέλετε το ίδιο πράγμα δεν την εξετάζουμε εδώ αφού σε επίπεδο επικοινωνίας δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.

Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, ανέκαθεν ήταν μία σύνθετη διαδικασία. Από τη στιγμή που ο πραγματικά ζουμερός διάλογος που συνοψίζεται στο: -Αγκού;
-Τς...
αντικαταστάθηκε από πονοκεφάλους, υπερκοπώσεις και άγχη, η λογοτεχνία άνθισε και οι άνθρωποι επιδίδονται σε ατελείωτες συζητήσεις περί των πάντων. Εξαίρεση, στους άλλους τομείς μόνο κι όχι στο φλερτ, ήταν πάντα οι πιο νέες γενιές. Αυτές ανέπτυσσαν τη δική τους ιδιόλεκτο και με αυτή επικοινωνούσαν, σε πείσμα των μεγαλυτέρων που εξεγείρονταν για το κατάντημα της γλώσσας και λοιδορούσαν λέξεις και φράσεις οι οποίες για τα αυτιά τους ήταν ακατάληπτες. Κύριο χαρακτηριστικό των νεανικών πειραματισμών με τη γλώσσα ήταν πάντα η οικονομία. Μία λέξη αρκεί για να περιγράψει συναισθηματική κατάσταση, συμπεριφορές και επιθυμίες πολύ πιο σύντομα απ’ότι μια παράγραφος.
Από αυτήν την περίοδο η λέξη που έχει μείνει ως κατάλοιπο στο λεξιλόγιο μου, είναι η λέξη «λάσπη» και τα εξ’αυτής παραγόμενα. Τη γνωριμία μαζί της, την οφείλω (αν θυμάμαι καλά) σε έναν από τους παλαιότερους φίλους μου. Η ερμηνεία της προσεγγίζει περισσότερο τις λέξεις βούρκος ή τέλμα. Το ρήμα «λασπώνω» χρησιμοποιείται για να καταδείξει συμπεριφορά που οδηγεί τα πράγματα σε ακινησία και είναι κάτι που για ένα περίεργο λόγο συναντώ συνεχώς. Από τότε θυμάμαι, κανονίζαμε να πιούμε ένα ποτό κι όταν φθάναμε στο σημείο συνάντησης, ξεκινούσε μία κουβέντα για το ποιες άλλες επιλογές υπήρχαν. Αφού λοιπόν τις εξετάζαμε αναλυτικά μία προς μία, καταλήγαμε να πίνουμε ποτά σε κάτι μέρη που δε θα μπορούσε να φανταστεί άνθρωπος.
Η συνάντηση με τους υπόλοιπους Daltons μου έδειξε ότι η λάσπη είναι ζωντανή ως κίνημα. Πας για παράδειγμα για μπύρες με τη συμμορία. Καταθέτεις προς συζήτηση την ιδέα να πάτε όλοι μαζί μία εβδομάδα, το καλοκαίρι στην Ανάφη διακοπές. Αντί να σου πουν ναι ή όχι, ξεκινάει ένας καταιγισμός ιδεών που αποσκοπούν να εξελίξουν το δικό σου πρωτόλειο. Δύο ώρες και αρκετά λίτρα μετά, έχουμε φθάσει να κανονίζουμε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού στο Κίνγκστον Τάουν, όπου κάποιος έχει ένα παλιό γνωστό και θα μας πάει σε μία βίλα που είχε χτίσει ο Χέφνερ μαζί με τον Καλούση και τελικά ξεχάστηκε με το μπαλέτο μέσα. Δύο μήνες αργότερα, στις επόμενες μπύρες, κάποιος θα θυμηθεί το σχέδιο και θα το αναφέρει ως δέσμευση που δεν τηρήσαμε. Θα γίνει μια σύντομη σουρεαλιστική συζήτηση των τριών ωρών για να αποδοθούν ευθύνες και το ταξίδι στην Ανάφη που ήταν κατά τι πιο εφικτό δε θα γίνει ποτέ. Με αντίστοιχο τρόπο, έχουμε γίνει διάσημοι δημοσιογράφοι, μεγαλοπαραγωγοί και έμποροι μπάμιας, καφέ από την Βραζιλία και πεπονιών από το Άργος. Το παρόν μπλογκ, απλώς προέκυψε από την αδυναμία μας να κανονίσουμε δεύτερη συνάντηση για να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες.
Αυτή είναι λοιπόν και η συμβουλή της ημέρας : Αν πραγματικά θέλετε να προχωρήσει μία εφικτή ή όχι, ιδέα που έχετε, ξεκινήστε τη. Οι περισσότεροι θα την ακολουθήσουν, αν πραγματικά είναι καλή. Αν τη συζητήσετε για πολύ, το πιο πιθανό είναι μετά από λίγο καιρό να τη θυμάστε ως αυτή που σας οδήγησε ένα βήμα πριν τη μεγάλη καριέρα στο Χόλυγουντ.

*Ενημερώνω τους λοιπούς ότι το ημερολόγιο των Daltons προχωράει με γοργούς ρυθμούς και τον Μάρτιο του 2010 θα εκδοθεί με μία μικρή καθυστέρηση 15 μηνών.