Δόλωμα ελήφθη, όβερ

-Αγόρι; Αγόρι;
-Μερικώς...

Ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι ο Αλμούνια αποφασίζει τελικώς να μην δώσει έγκριση στο ελληνικό σχέδιο “διάσωσης” των τραπεζών. Ο Αλογοσκούφης θα βρεθεί τότε μπροστά σε δύο επιλογές: ή θα επιμείνει στην εφαρμογή τού σχεδίου, αποδεικνύοντας στην πράξη το έωλον τού ισχυρισμού-σημαία “δεν μας επιτρέπει η Ευρώπη”, ή θα το αποσύρει, και θα μείνει με 28 δις στα χέρια. Την ώρα που το κράτος εξακολουθεί να μην πληρώνει τους φαρμακοποιούς για φάρμακα, που οι ασφαλισμένοι έχουν ήδη πληρώσει με τις εισφορές τους, και τα ορθοπεδικά υλικά φυγαδεύονται από τις αποθήκες των νοσοκομείων για να μην τα κατασχέσουν οι προμηθευτές που βαρέθηκαν τον βερεσέ, είμαι περίεργος να μάθω πώς θα δικαιολογούσε η κυβέρνηση το γεγονός ότι ΔΕΝ της περισσεύουν για τον λαό τα χρήματα που σκόπευε να δώσει στους τραπεζίτες.

Θέλω να πιστεύω πως η κριτική τού William στα λεγόμενα τού συμπαθούς προέδρου τού Πα.Σο.Κ. εδράζεται στην μόνη φιλελεύθερα έντιμη και ορθή επί τού ζητήματος θέση: ότι, δηλαδή, οι τράπεζες οφείλουν να τα βγάλουν πέρα μόνες τους και να πληρώσουν τα επίχειρα των επιλογών τους, όπως θα έκανε κάθε ιδιωτική επιχείρηση στην θέση τους. Τίθενται, βεβαίως, και κάποια… ζητηματάκια κοινωνικής ευθύνης, όταν ως κράτος άλλο δεν κάνεις από το να ωθείς τον πολίτη σε υποχρεωτική εξάρτηση από το πιστωτικό σύστημα – για την απόκτηση κατοικίας, ας πούμε. Αυτό που πάντα ενοχλεί στις θέσεις ενός αυθεντικού Πασόκου είναι η “ολίγον έγκυος” θεώρηση των πραγμάτων, αυτός ο βολικός αχταρμάς τού “όλα παίζουν”: διαβάζεις για “μερική κρατικοποίηση” κι ορκίζεσαι πως η ιδέα γεννήθηκε στα υπόγεια μαγειρεία τής Χαριλάου Τρικούπη! Απόψεις γκρίζες, σαν τα κοστούμια τους… Ύστερα, το βλέμμα σου πέφτει στο γκρι αρζάν κοστούμι τού υπουργού Οικονομίας, συνειδητοποιείς ότι βρήκε τρόπο να δώσει λεφτά στις τράπεζες ΔΙΧΩΣ να τις κρατικοποιήσει, κοινώς: από το “ολίγον έγκυος” στο ανεμογκάστρι – χαμογελάς καθώς φαντάζεσαι τους εν ενεργεία υπουργούς να δίνουν εξετάσεις στο Πα.Σο.Κ., και να κόβονται.

Είναι αλήθεια ότι δεν χρειάζεται να κρατικοποιήσεις δυο-τρεις τράπεζες για να επηρεάζεις την αγορά. Το ερώτημα είναι εάν μπορείς να τα καταφέρεις μόνο με την Αγροτική και το Τ.Τ.. Γιατί λοιπόν να μην κρατικοποιήσεις μία μεγάλη; Την Εθνική, ας πούμε. Έχεις ήδη το 12%, θα σου ‘ρθει τσάμπα εκεί που έχει πέσει η μετοχή, κι αποκτάς τον έλεγχο τής μεγαλύτερης ελληνικής τράπεζας και ισχυρό λόγο στις εξελίξεις. Δυστυχώς, η ιδέα τού συντρόφου Κύρτσου ήρθε κάπως αργά: είχαμε, βλέπεις, ήδη εκτεθεί προσφέροντας 28 δις. Είναι ένα κάποιο ζήτημα τι θα τα κάνουμε έτσι και πάρουμε την Εθνική δίνοντας μόνο τα 5… (Συγχαρητήρια για την ιδέα, σύντροφε Κύρτσο. Ελπίζω να καταλάβατε τώρα τον ρόλο που μπορεί να παίξει ένας εθνικός αερομεταφορέας…).

Τελικώς, τα κατάφερα πάλι να μπερδευτώ. Νόμιζα ότι δίναμε τα λεφτά στις τράπεζες γιατί τα είχαν ανάγκη. Αντ’ αυτού, τα αφεντικά τους μας διαβεβαιώνουν ότι τα μαγαζιά πάνε μια χαρά, ότι μάλλον δεν θα ενταχθούν στο σχέδιο “διάσωσης” κι ότι, αν τα πάρουν (τα φράγκα), θα τα πάρουν για το καλό τής οικονομίας, για να τονωθεί η αγορά κι άλλα τέτοια δακρύβρεχτα. Γιατί να τους πιέζουμε, Υπουργέ μου; Γιατί να τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση τους ανθρώπους; Αφού δεν τα θέλουν τα λεφτά, σου έχω εγώ μια προτασούλα: τον Αύγουστο, τα υπόλοιπα των στεγαστικών δανείων που έχουν χορηγηθεί από εμπορικές τράπεζες έφταναν τα 56,6 δις ευρώ – μ’ έναν λόγο, σχεδόν δύο πακέτα Αλογοσκούφη. Αν θέλεις ΚΑΙ την ρευστότητα των τραπεζών να ενισχύσεις ΚΑΙ την αγορά να τονώσεις ΚΑΙ τα νοικοκυριά να ανακουφίσεις, γιατί δεν δίνεις 60 δις να ξεπληρώσεις τα σπίτια τού κοσμάκη; Άσε, ξέρω τι θα μου πεις: “Δεν θα το εγκρίνει ο Αλμούνια…”.

Υ.Γ.: Μέχρις ότου συμπεριληφθεί στον εκλογικό νόμο διάταξη, που να προβλέπει την επιλογή όλων των βουλευτών με λίστα, θα προτιμούσα να μην ξανακούσω παραινέσεις για παραίτηση από την βουλευτική έδρα τού κυρίου Τατούλη, τον οποίο ψήφισαν 19.000 Έλληνες (οι διπλάσιοι απ’ όσους προτίμησαν εσάς, κύριε Τζίμα…)._