Η δικαίωση τού Rat Pack
Sammy for President
Είναι ξημερώματα Τετάρτης κι ο Barack Obama ανεβαίνει στην σκηνή τού Grant Park στο Chicago, έτοιμος να επιβεβαιώσει στους συγκεντρωμένους υποστηρικτές του ότι κέρδισε τις εκλογές. Μπροστά σε ένα πλήθος που παραληρεί, ο άνθρωπος που κέρδισε την ψήφο (και την εμπιστοσύνη) τού 52% τού εκλογικού σώματος ή 64 εκατομμυρίων συμπολιτών του, εκφωνεί από στήθους λόγο νικητήριο, λόγο συγκινητικό, λόγο εμφαντικό, “κρυμμένος” πίσω από αόρατους σχεδόν, αλεξίσφαιρους υαλοπίνακες. Ποιος είπε πως η Αμερική άλλαξε;
Ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι πρόεδρος των περισσότερων Αμερικανών, όχι όμως όλων. Είναι πρόεδρος των μαύρων, των Λατίνων και των Ασιατών, όχι όμως και των λευκών – αυτοί προτίμησαν McCain σε ποσοστό 55% έναντι 43%, κι αν θεωρείς υψηλό το 43%, σκέψου τι αντιπροσωπεύει στο εκλογικό σώμα το 55%, ιδίως όταν οδηγεί (με το 35% περίπου Λατίνων και Ασιατών) στο 46% σε εθνικό επίπεδο. Σχεδόν ένας στους δύο, δηλαδή, μετά από μια καταστροφική ρεπουμπλικανική οκταετία! Αν ο Obama είναι το ενσαρκωμένο όραμα τής νέας Αμερικής, οι λευκοί Αμερικανοί δεν υποφέρουν από οράματα, και, γενικώς, έχουν ύπνο ελαφρύ.
Δεν είμαι σε θέση να σου δώσω το ακριβές νούμερο που δαπανήθηκε για την προεκλογική καμπάνια τού νέου προέδρου. Αυτό που ξέρω να σου πω είναι ότι τα 55 εκατομμύρια δολλάρια, που είχαν συγκεντρωθεί ως τις 6 Μαρτίου 2008, ήταν ήδη ρεκόρ όλων των εποχών για προεδρικό υποψήφιο. Τράβα τώρα σ’ έναν θιασώτη τού αξιώματος “value for money” και προσπάθησε να τον πείσεις πως η Αμερική αλλάζει και πως το χρήμα δεν φέρνει την προεδρία. Α, και να του εξηγήσεις γιατί όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 200,000 δολλάρια ψήφισαν (κυρίως) Obama.
Οι εκλογές τής 4ης Νοεμβρίου είναι τελικώς η καλύτερη απόδειξη πως η Αμερική δεν αλλάζει. Οι Αμερικανοί ψήφισαν αυτόν που (ελπίζουν ότι) θα τους βοηθήσει να ξεχάσουν γρηγορότερα τον George W. Bush, που θα ηρεμήσει τις ταραγμένες τους συνειδήσεις. Ψήφισαν αυτόν που επαγγέλθηκε την Αλλαγή, άλλοι επειδή την χρειάζονται, άλλοι επειδή, υπό το φρικτό πρίσμα τού πρόσφατου παρελθόντος, δεν θέλησαν να σταθούν στο διάβα της – άλλο αν η Αλλαγή δεν έλθει ποτέ. Κυρίως όμως ψήφισαν τον υποψήφιο με την αστραφτερή προσωπικότητα, το λαμπερό χαμόγελο, αυτόν που, περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό τής γενιάς του, γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι σταρ.
Η προεκλογική εκστρατεία για την ανάδειξη προέδρου διαρκεί σχεδόν δύο χρόνια, και είναι μια διαδικασία λουσμένη στο φως των προβολέων, μια διαδικασία που απαιτεί, που προϋποθέτει την ύπαρξη ηρώων, φαινομένων, σταρ. Στην εξαντλητική αυτή πορεία, ο Barack Obama επεβίωσε ως ο απόλυτος σταρ. Κυκλοφορούσε μονίμως με τον αέρα τού πρωταγωνιστή, κι οι κάμερες ήταν πάντα εκεί. Έκανε περιοδεία στην Ευρώπη και συγκέντρωσε τεράστιο πλήθος στο Βερολίνο, λες κι επρόκειτο για την τουρνέ των Rolling Stones. Μίλησε την γλώσσα τού λαού, του μέσου Αμερικανού, κι αυτός σταμάτησε και τον άκουσε. Το δικό του “I have a dream” ήταν το “Yes, we can” – και το είπε απλά, ήρεμα, με ύφος Μεσσία. Απέναντι σ’ έναν αεικίνητο εβδομηντάρη που επισκέφθηκε δεν-ξέρω-κι-εγώ-πια-πόσες πολιτείες το τελευταίο διήμερο πριν τις εκλογές και κοιμόταν ελάχιστα (σαν τους παππούδες που, όσο μεγαλώνουν, τόσο λιγότερο κοιμούνται, από φόβο μην τους βρει ο θάνατος στον ύπνο τους), οι Αμερικανοί επέλεξαν τον πολιτικό που αποτελεί τον ορισμό τού cool, που μιλά στον κόσμο και σου ‘ρχεται στο μυαλό ο Sinatra στην σκηνή, να τραγουδά το “I ‘ve got you under my skin”, με το καπέλο φορεμένο στραβά και το ένα χέρι στην τσέπη…
Τα δακρυσμένα από συγκίνηση μάτια στο Grant Park τού Chicago, καθώς ο Barack Obama εξαπέλυε άλλη μια, την τελευταία ίσως, “Yes, we can” ομοβροντία του, μαρτυρούν τις ψυχές που έχει σκλαβώσει στην άλλη πλευρά τού κόσμου (κι όχι μόνο) αυτός ο νέος, υπέροχος κήρυκας. Οι Αμερικανοί (ξανα)βρήκαν τον Kennedy τους. Καθώς τα συνθήματα χαράσσουν πολιτική, αλλά δεν αρκούν για να την υλοποιήσουν, δεν μπορώ να μην ανησυχώ στην σκέψη ότι ο Kennedy των 00’s δεν θα αποδειχθεί πολιτικά χρησιμότερος για τον τόπο του απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να είναι ο εξ ίσου cool, άστατος Frankie – ή, για να ποντάρω στο χρώμα των ημερών, ο Sammy Davis jr.
Υ.Γ.: Περισσότεροι από σαράντα Αμερικανοί πολίτες, εκτός των Obama και McCain, έθεσαν υποψηφιότητα για το αξίωμα του προέδρου τής χώρας. Απ’ αυτούς, οι τέσσερεις είχαν ψηφοδέλτια σε αρκετές πολιτείες ώστε να διεκδικούν “μαθηματικά” την θέση, εφ’ όσον βεβαίως ψηφίζονταν. Στην Γη τής Ελευθερίας και τής Δημοκρατίας, τα ονόματα αυτών των υποψηφίων εξαφανίστηκαν από όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά portals έναν μήνα πριν από τις εκλογές. Τελικώς τα εντόπισα εκ νέου κι αναφέρω, για την ιστορία, τα σημαντικότερα: Ralph Nader (ο γνωστός), Bob Barr (ο φιλελεύθερος), Chuck Baldwin (ενδιαφέρον ψήγμα πατριωτικού φιλελευθερισμού), Cynthia McKinney (Κόμμα Πρασίνων). Μπορείς να βρεις την πλήρη λίστα στο http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_presidential_%20candidates,_2008._
Ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι πρόεδρος των περισσότερων Αμερικανών, όχι όμως όλων. Είναι πρόεδρος των μαύρων, των Λατίνων και των Ασιατών, όχι όμως και των λευκών – αυτοί προτίμησαν McCain σε ποσοστό 55% έναντι 43%, κι αν θεωρείς υψηλό το 43%, σκέψου τι αντιπροσωπεύει στο εκλογικό σώμα το 55%, ιδίως όταν οδηγεί (με το 35% περίπου Λατίνων και Ασιατών) στο 46% σε εθνικό επίπεδο. Σχεδόν ένας στους δύο, δηλαδή, μετά από μια καταστροφική ρεπουμπλικανική οκταετία! Αν ο Obama είναι το ενσαρκωμένο όραμα τής νέας Αμερικής, οι λευκοί Αμερικανοί δεν υποφέρουν από οράματα, και, γενικώς, έχουν ύπνο ελαφρύ.
Δεν είμαι σε θέση να σου δώσω το ακριβές νούμερο που δαπανήθηκε για την προεκλογική καμπάνια τού νέου προέδρου. Αυτό που ξέρω να σου πω είναι ότι τα 55 εκατομμύρια δολλάρια, που είχαν συγκεντρωθεί ως τις 6 Μαρτίου 2008, ήταν ήδη ρεκόρ όλων των εποχών για προεδρικό υποψήφιο. Τράβα τώρα σ’ έναν θιασώτη τού αξιώματος “value for money” και προσπάθησε να τον πείσεις πως η Αμερική αλλάζει και πως το χρήμα δεν φέρνει την προεδρία. Α, και να του εξηγήσεις γιατί όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 200,000 δολλάρια ψήφισαν (κυρίως) Obama.
Οι εκλογές τής 4ης Νοεμβρίου είναι τελικώς η καλύτερη απόδειξη πως η Αμερική δεν αλλάζει. Οι Αμερικανοί ψήφισαν αυτόν που (ελπίζουν ότι) θα τους βοηθήσει να ξεχάσουν γρηγορότερα τον George W. Bush, που θα ηρεμήσει τις ταραγμένες τους συνειδήσεις. Ψήφισαν αυτόν που επαγγέλθηκε την Αλλαγή, άλλοι επειδή την χρειάζονται, άλλοι επειδή, υπό το φρικτό πρίσμα τού πρόσφατου παρελθόντος, δεν θέλησαν να σταθούν στο διάβα της – άλλο αν η Αλλαγή δεν έλθει ποτέ. Κυρίως όμως ψήφισαν τον υποψήφιο με την αστραφτερή προσωπικότητα, το λαμπερό χαμόγελο, αυτόν που, περισσότερο από κάθε άλλο πολιτικό τής γενιάς του, γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι σταρ.
Η προεκλογική εκστρατεία για την ανάδειξη προέδρου διαρκεί σχεδόν δύο χρόνια, και είναι μια διαδικασία λουσμένη στο φως των προβολέων, μια διαδικασία που απαιτεί, που προϋποθέτει την ύπαρξη ηρώων, φαινομένων, σταρ. Στην εξαντλητική αυτή πορεία, ο Barack Obama επεβίωσε ως ο απόλυτος σταρ. Κυκλοφορούσε μονίμως με τον αέρα τού πρωταγωνιστή, κι οι κάμερες ήταν πάντα εκεί. Έκανε περιοδεία στην Ευρώπη και συγκέντρωσε τεράστιο πλήθος στο Βερολίνο, λες κι επρόκειτο για την τουρνέ των Rolling Stones. Μίλησε την γλώσσα τού λαού, του μέσου Αμερικανού, κι αυτός σταμάτησε και τον άκουσε. Το δικό του “I have a dream” ήταν το “Yes, we can” – και το είπε απλά, ήρεμα, με ύφος Μεσσία. Απέναντι σ’ έναν αεικίνητο εβδομηντάρη που επισκέφθηκε δεν-ξέρω-κι-εγώ-πια-πόσες πολιτείες το τελευταίο διήμερο πριν τις εκλογές και κοιμόταν ελάχιστα (σαν τους παππούδες που, όσο μεγαλώνουν, τόσο λιγότερο κοιμούνται, από φόβο μην τους βρει ο θάνατος στον ύπνο τους), οι Αμερικανοί επέλεξαν τον πολιτικό που αποτελεί τον ορισμό τού cool, που μιλά στον κόσμο και σου ‘ρχεται στο μυαλό ο Sinatra στην σκηνή, να τραγουδά το “I ‘ve got you under my skin”, με το καπέλο φορεμένο στραβά και το ένα χέρι στην τσέπη…
Τα δακρυσμένα από συγκίνηση μάτια στο Grant Park τού Chicago, καθώς ο Barack Obama εξαπέλυε άλλη μια, την τελευταία ίσως, “Yes, we can” ομοβροντία του, μαρτυρούν τις ψυχές που έχει σκλαβώσει στην άλλη πλευρά τού κόσμου (κι όχι μόνο) αυτός ο νέος, υπέροχος κήρυκας. Οι Αμερικανοί (ξανα)βρήκαν τον Kennedy τους. Καθώς τα συνθήματα χαράσσουν πολιτική, αλλά δεν αρκούν για να την υλοποιήσουν, δεν μπορώ να μην ανησυχώ στην σκέψη ότι ο Kennedy των 00’s δεν θα αποδειχθεί πολιτικά χρησιμότερος για τον τόπο του απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να είναι ο εξ ίσου cool, άστατος Frankie – ή, για να ποντάρω στο χρώμα των ημερών, ο Sammy Davis jr.
Υ.Γ.: Περισσότεροι από σαράντα Αμερικανοί πολίτες, εκτός των Obama και McCain, έθεσαν υποψηφιότητα για το αξίωμα του προέδρου τής χώρας. Απ’ αυτούς, οι τέσσερεις είχαν ψηφοδέλτια σε αρκετές πολιτείες ώστε να διεκδικούν “μαθηματικά” την θέση, εφ’ όσον βεβαίως ψηφίζονταν. Στην Γη τής Ελευθερίας και τής Δημοκρατίας, τα ονόματα αυτών των υποψηφίων εξαφανίστηκαν από όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά portals έναν μήνα πριν από τις εκλογές. Τελικώς τα εντόπισα εκ νέου κι αναφέρω, για την ιστορία, τα σημαντικότερα: Ralph Nader (ο γνωστός), Bob Barr (ο φιλελεύθερος), Chuck Baldwin (ενδιαφέρον ψήγμα πατριωτικού φιλελευθερισμού), Cynthia McKinney (Κόμμα Πρασίνων). Μπορείς να βρεις την πλήρη λίστα στο http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_presidential_%20candidates,_2008._
Σχόλια