Μία μεγάλη ευκαιρία

- Now we'll see.
- See what?
-Whether you are a gentleman,or a peasant. The beautiful one is at the bar.She will probably have trouble.
- Really? What kind of trouble?
- A very good-looking man.Your source of income is in hisoffice. He will likely have trouble.
- What kind of trouble?
- Also a man. Not so good-looking.

Ο διάλογος είναι από την αγαπημένη μου ταινία, την "Gilda" και διαμείβεται μεταξύ του Johnny Farell και του Uncle Pio. Θα μπορούσα να διαλέξω το μύθο με την επιλογή του Ηρακλή μεταξύ του δρόμου της αρετής και αυτού της κακίας. Άλλος πάλι θα πρότεινε ένα ποίημα του Καβάφη, σχετικά με τις στιγμές που κάποιος πρέπει να πει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, όμως θεώρω ότι η ευκαιρία που παρουσιάζεται στον πρωθυπουργό είναι πιο κοντά σε αυτό παρά σε οτιδήποτε άλλο.

Δε διαφωνώ ότι ο Joe παρούσιάζει με τον καλύτερο τρόπο τις προτάσεις που θα έκανε μία σοβαρή ομάδα συμβούλων ώστε ο αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος να διαχειρισθεί την κρίση στο κόμμα του και ενδεχομένως να διεκδικήσει και τρίτη τετραετία. Όμως πραγματικά δε με ενδιαφέρει καθόλου αν θα το πετύχει αυτό ή όχι. Ο πρωθυπουργός μιάς χώρας έχει πολύ σημαντικότερο ρόλο από το να ασχολείται με το τί θα γίνει στις επόμενες εκλογές. Οφείλει να ασχολείται πρωτίστως με το να κυβερνά. Αφού λοιπόν κέρδισε τη δεύτερη τετραετία και αποτίναξε το άγχος της δεξιάς παρένθεσης, αφού το κόμμα του δείχνει να περνά καθαρά πλέον στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων και με δεδομένη την παγκόσμια οικονομική κρίση, έχει (όσο κι αν φαίνεται παράδοξο αυτό) μια μεγάλη πολυτέλεια. Μπορεί να μηδενίσει το κοντέρ και να αρχίσει από την αρχή. Μπορεί να πάψει επιτέλους να υπολογίζει το πολιτικό κόστος, να σταματήσει να διαχειρίζεται κρίσεις και μέτριους υπουργούς και να σχεδιάσει έστω και τώρα ένα πλάνο για το πώς θα αναπτυχθεί η χώρα τα επόμενα χρόνια.

Από τη σωτηρία της οποιαδήποτε τράπεζας, την (περιστασιακή) ανακούφιση όλων μας και την ευκαιρία για μία ακόμη επανεκλογή, ίσως είναι καλύτερο να αποφασίσει να χτίσει δομές απαραίτητες όσο ποτέ στην Ελλάδα. Ας συζητήσουμε επιτέλους για το που πρέπει να πατάει η οικονομία μας, αν αυτό είναι γεωργία και τουρισμός ας το σχεδιάσουμε σοβαρά. Γιατί μπορώ να ανεχθώ να πληρώνω ακριβά το πετρέλαιο που δεν παράγω, αλλά τα λεμόνια και τις ντομάτες πρέπει να τα βρίσκω φθηνότερα από τις άλλες χώρες. Και μη μου πει κανείς για Κ.Α.Π. και επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης την ώρα που το "Σύμφωνο Σταθερότητας" έχει γίνει λάστιχο και οι μειώσεις του Φ.Π.Α. δίνουν και παίρνουν σε όλη την Ευρώπη. Ας αποφασίσει λοιπόν τί πρέπει να παράγουμε, πού και σε ποια ποσότητα.Αν πιστεύει στην ανάπτυξη νέων τουριστικών υποδομών και εναλλακτικούς τρόπους προώθησης (το " Vicky Christina Barcelona" εκτός από κακή ταινία είναι κι ένα μεγάλο σποτ για τη Βαρκελώνη) ας τα σχεδιάσει.

Αν θεωρεί πρόβλημά μας την έλλειψη εργατικού δυναμικού, μπορεί κάλλιστα να σκεφθεί τρόπους να διαχειρισθεί την μετανάστευση. Σε μια χώρα στην οποία, όποιος θέλει μπαίνει, δουλεύει ανασφάλιστος υπό εξευτελιστικές συνθήκες και στο τέλος γκετοποιείται ως πήγη όλων των δεινών καλό θα ήταν να βρεθεί κάποιος να αποφασίσει πόσους χρειάζεται και σε τί ρόλο. Εννοείται ότι η "επένδυση" σε αυτούς τους ανθρώπους περιλαμβάνει ίσα δικαιώματα, ένταξη στον κοινωνικό ιστό κι άλλα τέτοια ωραία κλισέ που ακούγονται κάθε τέσσερα χρόνια στα διάφορα πάνελ.

Αν θεωρεί ότι η παιδεία πρέπει να έχει πιο θετική ή πιο κλασσική κατεύθυνση ας το αποφασίσει κι ας μας το πει κι εμάς που πασχίζουμε να καταλάβουμε τί ουσιαστικό προσέφερε η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να προτείνει κανείς κι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Η υλοποίησή τους και το συνεπαγόμενο πολιτικό κέρδος ξεπερνούν χρονικά την τετραετία. Γι'αυτό η μόνη πιθανότητα να γίνουν ποτέ στην Ελλάδα είναι χρονικές συγκυρίες σαν αυτή. Να μένει αρκετός καιρός μέχρι τις εκλογές, το κυβερνών κόμμα να φαίνεται ότι θα χάσει και τα δεσμά της Ε.Ε. να είναι λίγο πιο χαλαρά. Σε αυτές τις περιπτώσεις περιμένει κανείς από τον έλληνα πρωθυπουργό να μη συμμαζέψει το κόμμα του αλλά τη χώρα. Από το να χάσει με μικρή διαφορά ή ακόμη και να κερδίσει άλλη μια τετραετία διαχείρισης, έχει την ευκαιρία να αγνοήσει το πολιτικό κόστος και να διαθέσει τα όποια χρήματα μπορεί σε πιο μακροπρόθεσμα μέτρα. Δεν του χρειάζονται ούτε καν επιτροπές σοφών που θα συζητούν για χρόνια. Ένα ποτό με δύο σοβαρούς ανθρώπους και μία απόφαση αρκούν.

Υ.Γ.1 Οπαδός είμαι μόνο του Παναθηναϊκού. Συνιστώ το ίδιο σε όσους σχολιάσουν σαν ο Κ.Καραμανλής να είναι ο Ομπράντοβιτς που πρέπει να βρει τί φταίει, να αλλάξει παίκτες και να οδηγήσει την ομάδα στην νίκη. Δε χρωστάει τίποτα σε όσους προεκλογικά κουνάνε σημαιάκια και παθιάζονται με τη νίκη λες και παίζουν ντέρμπι. Τουλάχιστον τίποτα παραπάνω απ'ότι χρωστά σε όλους τους Έλληνες ανεξαρτήτως του τί ψήφισαν.

Υ.Γ.2 Θα δεχθώ το επιχείρημα περί στρατηγικής συνεργασίας με Ρωσία και Κίνα και για να δώσω το έναυσμα για ένα καινούριο κείμενο θα παρατηρήσω ότι αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ως χώρα και κοινωνία δεν παράγουμε απολύτως τίποτα. Απλώς πουλάμε υπηρεσίες ο ένας στον άλλον.