Αθλητισμός και... αθλητισμός!

Την περασμένη Πέμπτη το βραδάκι, χτύπησε το τηλέφωνο και εξεπλάγην, διότι ήταν ο ξάδελφός μου, που είχαμε να μιλήσουμε από την γιορτή μας και δεν τα λέμε άνευ λόγου. Αφού είπαμε τα κλασικά και ήμασταν όλοι καλά, μου ανέφερε ότι θα έρθει στην Αθήνα για να τρέξει στο Μαραθώνιο. Δεν γνώριζα καν ότι έτρεχε και πόσο μάλλον ότι ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος. Μετά την σχετική πλάκα που του έκανα, ότι και καλά θα πάω με τους αναπνευστήρες και με συνοδεία ασθενοφόρου, δώσαμε ραντεβού για την Κυριακή το μεσημεράκι στο Καλλιμάρμαρο.

Έκανα τη θυσία και σηκώθηκα στις 11 το πρωί (χαράματα για τα δεδομένα μου) για να πάω να παρακολουθήσω τον τερματισμό του μαραθωνίου, της κλασικής διαδρομής. Το όνειρο κάθε δρομέα μεγάλων αποστάσεων, είναι να τρέξει εδώ, από τον Μαραθώνα ως το Καλλιμάρμαρο. Με ενθουσίασε το γεγονός ότι δεν ήμασταν τρεις και ο κούκος στο Παναθηναϊκό στάδιο, αλλά αρκετοί, έτσι ώστε να ανταμοιφθούν οι χιλιάδες (επαγγελματίες και κυρίως ερασιτέχνες) αθλητές που κάλυψαν κάτι περισσότερο από 42 χιλιόμετρα. Οι δρομείς ήταν από όλο τον κόσμο και ενδεικτικά αναφέρω τους πολλούς Ιταλούς και Βραζιλιάνους, αλλά και τους δρομείς από τον Καναδα, την Κένυα, τη Νότιο Αφρική και γενικότερα τις Αφρικανικές χώρες, την Ιαπωνία τη Ρουμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία κ.α.

Πάμε τώρα στο προκείμενο. Δεν είχα ξαναπαρακολουθήσει μαραθώνιο και τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν - τουλάχιστον - απρόσμενα. Πέραν της παντελούς έλλειψης οπαδισμού, ανταγωνισμού και αντιπαλότητας, έβλεπες γύρω σου το αθλητικό πνεύμα διάχυτο παντού. Όχι μόνο από τους θεατές που εμψύχωναν άπαντες τους αθλητές, αλλά και από τους ίδιους τους δρομείς, που εμψύχωνουν τους συναθλητές τους σε βαθμό ιδιαίτερα συγκινητικό έτσι ώστε να καταφέρουν να τερματίσουν όλοι. Συνομιλώντας με κάποιους αθλητές μετά τον τερματισμό, μου ανέφεραν ότι πολλοί μαραθωνοδρόμοι στην πορεία της διαδρομής, φώναζαν να για "ντοπάρουν" ψυχολογικά τους υπόλοιπους και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις σταματούσαν το ρυθμό τους και έσκυβαν να σηκώσουν και να βοηθήσουν όσους είχαν πέσει από αδυναμία. Πρέπει να αναφέρω ότι αν και άτομο που βαριέμαι τα συνεχή χειροκροτήματα και γενικότερα δεν είμαι της ορθοστασίας, όχι μόνο δεν σταμάτησα στιγμή να χειροκροτώ, αλλά συχνά πυκνά προσπαθούσα με τις φωνές μου να στηρίξω αυτούς που έδειχναν να τους έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις τους. Στα μάτια μου φάνταζαν ως υπεράνθρωποι και ομολογώ ότι ουκ ολίγες φορές βούρκωσα. Βούρκωσα όταν είδα έναν τυφλό να τρέχει με συνοδεία, ένα "ήρωα" να φτάνει στον τερματισμό έχοντας ένα μονό χέρι (και αναλογίστηκα πώς μπόρεσε να ανοίξει το μπουκάλι με το νερό και να δροσιστεί στην πορεία της κούρσας). Βούρκωσα όταν άνθρωποι άνω των 65 κατέβαλλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τερματίσουν, με μοναδικό όφελος την προσωπική τους ικανοποίηση και το χειροκρότημά μας. Βούρκωσα όταν αντίκρυσα αφυδατωμένους δρομείς να τρεκλίζουν και να μην τα παρατάνε (πολλές φορές με την παρότρυνση συναθλητών τους). Βούρκωσα όταν είδα δύο παιδάκια (κάτω των 7 ετών) να ξεγλυστράνε από τα κάγκελα και να τρέχουν στον αποκαμωμένο πατέρα τους, για να τον πάρουν από τα χέρια και μαζί να καταφέρουν να φτάσουν μέχρι τον τερματισμό. Βούρκωσα με τον αθλητή από τον Καναδά, ο οποίος μόλις 300 μέτρα πριν το φινάλε, έπεσε κάτω από κράμπες και όλοι προσπαθούσαμε με τις φωνές μας να τον βοηθήσουμε να βρει τα ψυχικά αποθέματα να σταθεί και πάλι στα πόδια του και να τερματίσει. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, αναφέροντας παρόμοια περιστατικά, απλά πριν κλείσω ήθελα να σας πω ότι ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που βούρκωσα (πριν από την Κυριακή) και ότι γενικά δεν είμαι ιδιαίτερα ευσυγκινητός!

Περίπου 10 χιλιάδες δρομείς ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας και νιώθω την ανάγκη να βγάλω σε όλους ανεξαιρέτως το καπέλο. Κοντά στους 4.500 δοκίμασαν τις δυνάμεις τους στο μαραθώνιο και οι υπόλοιποι στα 10.000 και 5.000 μέτρα. Ήταν απίστευτη η έκφραση στα πρόσωπα όσων συμμετείχαν και φαντάζομαι ότι δύσκολα θα ξεχάσω αυτήν την εμπειρία που έζησα, έστω και ως θεατής. Ελπίζω του χρόνου να είμαστε ακόμη περισσότεροι εκεί, στον τερματισμό (και όχι μόνο) της κλασικότερης διαδρομής όλου του κόσμου, για να τιμήσουμε με τον τρόπο μας αυτούς που τολμούν. Που δεν διστάζουν να... σπαταλήσουν τόσες δυνάμεις (χάνουν περίπου 3 κιλά) μόνο και μόνο για να δουν αν μπορούν να καταφέρουν κάτι τόσο σπουδαίο.

Α! Το βράδυ κάθησα αναπαυτικά στον καναπέ μου και παρακολούθησα το ντέρμπι. Νύσταξα. Αν μάλιστα δεν με έπιανε πονοκέφαλος από το... θέαμα, θα είχα αποκοιμηθεί. Οι πρωινοί λαμβάνουν το χειροκρότημα, μερικά "μπράβο" και τα χαμόγελα των δικών τους ανθρώπων, οι βραδυνοί λαμβάνουν αμέτρητα χρηματικά ποσά. Αθλητισμός και... αθλητισμός! Ουδέν σχόλιο...