Ορφανέ, ορφανέ Βουλγαράκη...

Ο Γεώργιος Βουλγαράκης μου είναι ιδιατέρως συμπαθής. Ακόμα και τώρα που είναι στο μάτι του κυκλώνα. Η θητεία του ως γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ τη δεκαετία του 80 φτάνουν για να κερδίσει κάποιος τη συμπάθεια όσων πέρασαν από τις τάξεις της. Είναι άλλωστε αυτός ο παράξενος δεσμός που ενώνει τους ΟΝΝΕΔιτες τον οποίον δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν όσοι δεν έχουν περάσει από τις τάξεις της.

Ως γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είχε τη φήμη του σκληρού και του άτεγκτου. Αθλητικός τύπος (κολυμβητής) που δεν δίστασε να δοκιμάσει τη τύχη του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στα ΟΥΚ δείγμα ότι είναι διαφορετικής πάστας άνθρωπος.

Ως βουλευτής τα έβαλε με όλους όσους δεν έπρεπε. Είναι κατόρθωμα σε επίπεδο Νέας Δημοκρατίας να είσαι στα μαχαίρια με την οικογένεια Μητσοτάκη, την οικογένεια Βαρβιτσιώτη, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη (αυτή η κόντρα έχει τις ρίζες της στην ΟΝΝΕΔ) γενικώς με όσους δεν πρέπει και παρόλα αυτά να επιβιώνεις πολιτικά.

Οι ρίζες της κόντρας του είναι παλιές. Η ενέργεια του το 1989 να τα βάλει με το κομματικό σύστημα και να μη ψηφίσει τον εαυτό του στις εκλογές ανάδειξης τομεαρχών για να εκθέσει όσους τον "έστηναν" ήταν πράξη από αυτές που όπως λένε και οι Λατίνοι απαιτεί cojones grandes. Είναι πράξη που υπό φυσιολογικές συνθήκες μεταφράζεται σε κομματική αυτοκτονία. Την προσπέρασε όμως και με το κόμμα απέναντι του κατάφερε να εκλέγεται ανελλιπώς βουλευτής στη δύσκολη και απαιτητική Α' Αθήνας με χαρακτηριστική ευκολία.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν και ισχυροποιούσε τη θέση του κομματικά δεν ξεχνούσε συχνά πυκνά να κρατάει τα μέτωπα του με τους "βαρόνους" του κόμματος ανοικτά. Η αίσθηση που έδινε ήταν ότι δεν τον ενδιαφέρει το όποιο κόστος.

Έφτασε στο σημείο να είναι ισχυρός πολιτικός παίκτης στη ΝΔ. Όχι τόσο ώστε να μπορεί να διεκδικήσει π.χ. την αρχηγεία όταν αποχωρίσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά αρκετά ώστε να εκλέγεται στο πολιτικό συμβούλιο και να παραμένει υπουργός μέχρι χθες καθ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της ΝΔ.

Η Υπουργική του θητεία είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Στα θετικά του πιστώνεται τον άψογο χειρισμό στην ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, την εξαιρετική του σχέση με τους αστυνομικούς, την επιστροφή σημαντικών μνημείων κατά τη διάρκεια της θητείας τους στο Υπουργείο Πολιτισμού και κυρίως την πολύ δυναμική διαχείριση του στο θέμα της ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά. Στα αρνητικά του; Αναμφισβήτητα οι υποκλοπές και οι απαγωγές αλλοδαπών. Το δήθεν σκάνδαλο Ζαχόπουλου ουδέποτε αποδείχθηκε.

Στο τέλος πλήρωσε το τρόπο ζωής του. Το ακριβό lifestyle με τα σκάφη, τα ακίνητα, τη Μύκονο κλπ. Παρόλο που τα πλούτη του κατά βάση δεν αποκτήθηκαν από την πολιτική ήταν αρκετά ώστε να τον οδηγήσουν μετά από μία ολομέτωπη επίθεση από ΜΜΕ, αντιπολίτευση, κομματικά μαχαιρώματα στη παραίτηση.

Ας πρόσεχε. Όπως στρώνεις κοιμάσαι άλλωστε και ο Γεώργιος Βουλγαράκης επέλεξε το δρόμο που ακολούθησε παρά τους κινδύνους. Επέλεξε να έχει επιχειρηματικές δραστηριότητες για τις οποίες θα έπρεπε να γνωρίζει ότι κάποια στιγμή θα λογοδοτήσει. Προσωπικά όμως δεν με ενδιαφέρουν οι αφορμές αυτής της παραίτησης αλλά οι αιτίες.

Τα μέτωπα που είχε ανοιχτά ήταν πολλά και κάποια στιγμή θα τα έβρισκε μπροστά του. Το ότι υπήρξε θύμα αυτός και η οικογένεια του τριών τρομοκρατικών χτυπημάτων δεν είναι σύνηθες. Επιβίωσε από τη μάχη με τη τρομοκρατία και τα έβαλε όπως πάντα με όλους και όλα για την ιδιωτικοποίηση των λιμένων. Εκεί βρίσκεται στη πραγματικότητα η άκρη του νήματος. Το μέτωπο του λιμανιού αποδείχθηκε πολύ ισχυρό για να το αντιμετωπίσει μόνος του.

Η μεταρρύθμιση άλλαξε άρδην ισορροπίες και οδήγησε στην κατάρρευση ένα μονοπώλιο που δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένο από το νέο status quo. Η υποκίνηση των απεργιών στα λιμάνια που κρατούσαν το λιμάνι του Πειραιά κλειστό για μήνες - επηρεάζοντας σημαντικά την οικονομία της χώρας - απέτυχε να εμποδίσει τη μεταρρύθμιση. Οπότε έπρεπε να δοκιμάσουν και το τελευταίο όπλο που είχαν στη φαρέτρα. Την αλλαγή του υπουργού με κάθε κόστος.

Ο Γεώργιος Βουλγαράκης δεν φρόντισε να είναι καλυμμένος πολιτικά από όλες τις πλευρές και δεν άντεξε την ολομέτωπη επίθεση που κάποιος σίγουρα συντόνιζε. Το ερώτημα τώρα είναι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα επιτρέψει σε κάποιους να μπλοκάρουν την μεταρρύθμιση στα λιμάνια ή θα πεισμώσει περισσότερο. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι η επιλογή Παπαληγούρα σημαίνει το δεύτερο. Μεταρρύθμιση με κάθε κόστος.

Υ.Γ.1. Ο Γεώργιος Βουλγαράκης έχει πολλά ζητήματα στα οποία πρέπει να απαντήσει σε σχέση με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του ιδίου και της οικογενείας του. Εκτιμώ ότι εν ευθέτω χρόνο θα απαντήσει γιατί δεν είναι ο τύπος που κρύβεται ή δειλιάζει.

Υ.Γ.2. Ενδιαφέρον link για σκεπτόμενους είναι το ακόλουθο: http://www.mediashipping.gr/?q=node/1506


Υ.Γ.3. Ο τίτλος προέρχεται από το αγαπημένο σύνθημα της θύρας 7 το οποίο ταιριάζει μιας και το όνομα του πρώην υφυπουργού αθλητισμού ταιριάζει με το γεγονός ότι ο Γεώργιος Βουλγαράκης στα δύσκολα έμεινε ορφανός από φίλους.