Indian summer-Το γαϊδουροκαλόκαιρο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Δ.Ε.Θ. και κηρύσσει, έτσι, επίσημα την έναρξη της χειμερινής σεζόν για όλους μας. Οι πολιτικοί πιάνουν δουλειά, άρα και οι δημοσιογράφοι κάνουν το ίδιο και εμείς σιγά σιγά επανερχόμαστε στη ρουτίνα μας. Οι βότκες του Σαββατόβραδου κι ο άσχημος ύπνος που έκανα στο τραπέζι της κουζίνας αγκαλιά με δύο φέτες τυρί για τοστ μέχρι τις 7 οπότε και σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσω τη φετινή συνέντευξη τύπου του Κ.Καραμανλή. Φρόντισα όμως να ενημερωθώ και κατάλαβα ότι δεν απείχε και πολύ από αντίστοιχες περασμένων ετών είτε δικές του είτε των προκατόχων του. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιλογές που έχουν οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες είναι πάντα δύο. Αν έχουν τη δυνατότητα ανακοινώνουν κάποιες παροχές και προσδοκούν οφέλη στις επόμενες εκλογές (βουλευτικές, δημοτικές-νομαρχιακές, ευρωεκλογές-σχεδόν κάθε δύο χρόνια υπάρχει κάτι). Τα τελευταία χρόνια που έχουν να δώσουν λόγο και στην Ε.Ε. ακολουθούν το «δρόμο της αρετής». Δηλώνουν υπερήφανοι για το έργο τους κι ως σοβαροί πολιτικοί προτιμούν να είναι «χρήσιμοι παρά αρεστοί». Η όποια πρωτοτυπία έγκειται στο εκάστοτε σκάνδαλο που εκκρεμεί εκείνη την περίοδο και για το οποίο καλούνται να απαντήσουν. Βαρετό;Αφόρητα κατά τη γνώμη μου. Τελικά τίποτα δεν αλλάζει και του χρόνου θα συνεχίσω με τις βότκες μέχρι το πρωί.

Κι όμως, λύση υπάρχει και είναι μπροστά τους τόσα χρόνια, αλλά η γραμμική τους σκέψη δεν είναι έτοιμη να τη δεχθεί. Λέγεται Indian summer. Ας πάρουμε,όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά αυτής της χώρας είναι η παντελής έλλειψη ευδιάκριτων ορίων. Τούτο έχει ισχύ αξιώματος για τα πάντα. Το πορτοκαλί με το κόκκινο φανάρι απέχουν χρονικά όσο κάνεις να σκεφθείς :«έλα μωρέ τώρα... και τί έγινε;». Το να σταματήσεις στην Ακαδημίας με αλάρμ για να πάρεις τσιγάρα δεν είναι σπουδαίο το Σαββατοκύριακο. Αν «αρρωστήσεις» μία Τρίτη, δεν έγινε και τίποτα. Το ίδιο κι αν το αφεντικό σε πληρώσει δύο μέρες αργότερα. Πάνω σε αυτό βασίζεται και η λογική του «λίγο ακόμα». Καλώς ή κακώς δεν είμαστε οι άνθρωποι που θα περιορίσουν τον εαυτό τους σε αυστηρά προγράμματα. Αν δεν μπορείς να τερματίσεις το παιγνίδι που έχεις φορτώσει στον υπολογιστή της δουλειάς, θα κάτσεις λίγο παραπάνω κι ας σε περιμένουν οι κολλητοί σου για ποτάκι. Αν δεν έχεις προλάβει να τους εξηγήσεις γιατί ως παναθηναϊκός, θεωρείς το 3-5-2 με αιφνιδιαστικές αλλαγές σε 5-3-2 το «απόλυτο» σύστημα, θα πάρεις και τρίτο (ή μήπως τέταρτο;) ποτό κι ας ξέρεις ότι το θηλυκό στο οποίο έχεις επιλέξει να δίνεις λογαριασμό,ανεξαρτήτως της ιδιότητας, θα σε περιμένει να γυρίσεις μόνο και μόνο για να σου κάνει «ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ»*. Αν πάτε σε ταβέρνα να φάτε ξέρεις ότι το παϊδάκι που θα σε εξοντώσει είναι το πιο καλοψημένο, το πιο ζουμερό και βέβαια... θα το φας.

Αίτιο (και για τους οικολόγους εξ'υμών ,αιτιατό) αυτής της συμπεριφοράς είναι το κλίμα. Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου έχουμε λίγο καλοκαίρι ακόμα. Θερμοκρασίες σταθερά πάνω από 30 βαθμούς το πρωί και τρομερές νύχτες. Ενώ λοιπόν για τους περισσότερους από μας το καλοκαίρι τελειώνει μαζί με τον Αύγουστο, η φύση αρνείται πεισματικά. Όσο λοιπόν και να φοράς κοστουμάκια αγαπητέ Νεοέλληνα που το «ανήκωμεν εις την δύσιν» το πήρες τοις μετρητοίς και αντιγράφεις κινήσεις, ντύσιμο και συμπεριφορά, εδώ είναι ακόμα καλοκαίρι και μάλιστα γαϊδουροκαλόκαιρο. Αν μάλιστα κάνεις κι ένα διάλειμμα από την κατάρτιση του οικογενειακού προϋπολογισμού με βάση τις προβλέψεις του Αυτιά και δεις και καμιά ταινία θα διαπιστώσεις ότι αυτό που περνάμε είναι καθαρά νεοϋρκέζικο. Σταμάτα λοιπόν να βλέπεις δελτία ειδήσεων και εξαγγελίες μεταρρυθμιστών ότι θα σε μεταρρυθμίσουν, εκσυγχρονιστών ότι θα σε εκσυγχρονίσουν και επαναστατών ότι θα επαναστατήσουν και βγες έξω. Δες τα πράγματα κοσμοπολίτικα. Έχεις το κλίμα που έχουν και στη Νέα Υόρκη φέρσου επιτέλους ανάλογα.

Αλλά και ελληνικά να το δεις, οφείλεις να τιμήσεις το γαϊδουροκαλόκαιρο που σου προσφέρει η πατρίδα σου, μόνο και μόνο χάριν του πρώτου συνθετικού. Αυτή την γαϊδουρινή επιμονή που δείχνεις όταν λες «λίγο ακόμα», σε κάθε παρασπονδία που κάνεις, τη δείχνει μια ολόκληρη εποχή. Παράτα λοιπόν καναπέδες, ντιβάνια και πολυθρόνες (29€ η εξάδα για τους μυημένους) και τράβα για ένα ποτό. Δε θέλει ούτε πολύ οργάνωση ούτε απαραίτητα μεγάλο κόπο και έξοδα. Μπαράκια υπάρχουν σε κάθε περιοχή της Ελλάδας, παρέα να σε ακολουθήσει χρειάζεσαι κι αυτό δεν είναι κι αναγκαίο. Το θες και οικονομικά; Πάρε κουτάκια μπύρες από το περίπτερο και πιάσε ένα καλό παγκάκι με ένα κολλητό σου-κατά προτίμηση σε πεζόδρομο για να κόβεις και κίνηση.

Αν ακούσεις τη συμβουλή μου, αφ'ενός θα αισθανθείς ότι είσαι ακόμη διακοπές, αφ'ετέρου θα κινήσεις μια ολόκληρη αγορά για άλλον ένα μήνα. Το κέρδος που κάποιοι θα αποκομίσουν από τη δική σου έξοδο σήμερα το βράδυ, θα το καρπωθείς τα επόμενα πρωινά που θα συνειδητοποιήσεις ότι εκτός από τη μιζέρια στη φάτσα σου θα έχει ξεκολλήσει και μια στάσιμη, κατ'όνομα παγκοσμιοποιημένη αλλά κατ'ουσίαν πολύ κλειστή οικονομική ζωή. Αφού οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου αδυνατούν να το συλλάβουν και να το παρακινήσουν, καν'το μόνος σου. Ποιος ξέρει μπορεί κάποτε να θυμηθούν πότε άρχιζε η χειμερινή σεζόν επί Ανδρέα Παπανδρέου και να υποψιασθούν γιατί.

Υ.Γ. Την ώρα που όλοι εσείς ξεκινάτε το σπριντ για την επίτευξη «στόχων», τα πραγματικά μεγάλα στελέχη κάνουν τις βουτιές τους γνωρίζοντας πολύ καλά τη διαφορά που έχει το 100αρι από τα 5.000 στηπλ. Όλοι έξω λοιπόν σήμερα το βράδυ. Ο καιρός (ο χειμωνιάτικος) γαρ εγγύς.

* «Η ΕΡΩΤΗΣΗ» :Χρονικά, διαρκεί όσο το πέναλτι του Μπάτζιο στον τελικό του '94-μη χαίρεσαι εσύ είσαι ο Μπάτζιο. Φιλοσοφικά θέτει ζητήματα αυτοσυνειδησίας αν εκφρασθεί με θυμό «Θέλω να μου πεις τί είχες στο μυαλό σου όταν έπαιρνες κι άλλο ποτό». Μετά από κάποιο καιρό είναι ένδειξη δέους στην ανωριμότητά σου «Πόσων χρονών νομίζεις ότι είσαι;»