Δρ. Τζέκυλ και κος Χάυντ

Δρ. Τζέκυλ

Όσοι από εμάς κατηγορούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση και τον πρώην πρωθυπουργό ότι καθυστέρησαν υπερβολικά να συνειδητοποιήσουν το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και να πάρουν μέτρα, δεν πρέπει να κατηγορούν τον Γ. Παπανδρέου. Ακόμη κι αν η κυβέρνηση περίμενε λίγους μήνες ώστε να δράσει η προπαγάνδα των μέσων και να αποδεχθούμε τη νέα δέσμη πολύ πιο εύκολα, πάλι αξίζει τον έπαινο γιατί τόλμησε. Απέδειξε έτσι, ότι τουλάχιστον το καλό της χώρας αποτελεί την υπέρτατη αξία, πάνω από οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Αν ο Κ. Καραμανλής σκεπτόταν το ίδιο θα είχε θεσμοθετήσει τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε και φυσικά θα άφηνε μια σπουδαία παρακαταθήκη στο διάδοχό του. Βέβαια οι πιθανότητές του να είναι ξανά πρωθυπουργός το 2020 θα ήταν πολύ μικρότερες, όμως αυτό δεν πρέπει να είναι πρωταρχικός στόχος για όσους πολιτεύονται Όσο για τις δικαιολογίες περί των διευκολύνσεων της Goldman Sachs στην κυβέρνηση Σημίτη απεδείχθη ότι ευσταθούν, όμως δεν αθωώνουν κάποιον που τουλάχιστον γνώριζε όταν ανελάμβανε, ότι δεν έχει να διαχειρισθεί την Ελβετία αλλά την πιο διεφθαρμένη και παράδοξη χώρα του ευρωπαϊκού νότου. Βέβαια, κανείς δεν του αρνείται τις προεκλογικές εξαγγελίες για αυτά ακριβώς τα μέτρα που πήρε κι ο διάδοχός του, ούτε και το ότι μέσω αυτών έδωσε την ευκαιρία στον Γ. Παπανδρέου να γίνει όσο σκληρός χρειάζεται. Όπως πάντως και να το δει κανείς το στοίχημα του νυν πρωθυπουργού είναι όλο δικό του. Ή θα μας κάνει σοβαρή χώρα και θα τον ευγνωμονούμε για πάντα ή θα αποτύχει και θα υποστεί τις συνέπειες. Μπράβο του πάντως για την τόλμη.

Κος Χάυντ

Από την άλλη βέβαια, προεκλογικά δεν μας τα είχε πει ακριβώς έτσι. Ας πάει λοιπόν να βρει τα λεφτά εκεί που έλεγε ότι θα τα βρει κι ας αφήσει τις εξυπνάδες με τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής. Όταν τα βρει δε, ας κάνει πράξη και την περίφημη καραμέλα όποιου αντιτίθεται σε εισπρακτικά μέτρα περί διοχέτευσης χρημάτων στην αγορά με σκοπό την ανάπτυξη. Γιατί αυτή η ιστορία περί της αναχρηματοδότησης της παγκόσμιας φούσκας τον τελευταίο ένα χρόνο έχει αρχίσει να γίνεται κουραστική. Ας δώσει λοιπόν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό όπως είχε υποσχεθεί κι ας σταματήσει να κάνει ότι μπορεί για να πάρει το φιλικό χτύπημα στην πλάτη (που λέει κι ο Averell) από τους εταίρους μας. Γιατί για να ισορροπήσει η χώρα στις συνθήκες ύφεσης που δημιουργεί η σοσιαλιστική ανάπτυξη, χρειάζονται δυο χρόνια και μοιάζει αμφίβολο αν η κοινωνία αντέχει τόσο. Μέχρι τότε η κατανάλωση θα έχει μηδενισθεί, μαζί και τα έσοδα του κράτους από τον Φ.Π.Α., ενώ η ανεργία θα αγγίζει το 20%-25%. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι περίπου κάθε οικογένεια θα υποστηρίζει κι έναν άνεργο. Κάπου εκεί θα έχουν πέσει οι τιμές και η Ελλάδα θα μοιάζει σα να γύρισε 50 χρόνια πίσω. Ενδιαφέρον ως σενάριο αλλά επώδυνο. Αφού λοιπόν η λύση τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τους Ευρωπαίους κηδεμόνες μας είναι αυτή, ας μας αφήσουν να την έχουμε με αξιοπρέπεια. Ας σταματήσει η επαιτεία για πλάτες ή χρήματα σε λαούς που δικαίως δυσανασχετούν Ας χαλαρώσει η Κοινή Αγροτική Πολιτική κι ας γίνουμε παράδειγμα μετάβασης από το καπιταλιστικό μοντέλο στην κλειστή αγροτική οικονομία. Ίσως έτσι, αποφύγουμε και την εικόνα ενός πρωθυπουργού που ομιλεί διαρκώς περί απωλεσθείσας εθνικής κυριαρχίας. Μοιάζει η μόνη λύση για μια χώρα που κατάντησε κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα.