The Daltons' Politics

EURO ήταν και πάει... Μας αφήνει όμως όμορφη, γλυκιά γεύση σε όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Με αυτό το το κομμάτι θα εγκαινιάσω μια ενότητα απολογισμού των όσων παρακολουθήσαμε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Ξεκινάμε από το τι είδαμε από τις 16 Εθνικές και θα επανέλθουμε με τους 16 προπονητές, τις προσωπικότητες που ξεχώρισαν θετικά ή αρνητικά, τα όσκαρ και τα βατόμουρα... Ξεκινάω από τον πρώτο όμιλο και τα απόλυτα... γατάκια, τους Πορτογάλους!!! Είναι δυνατόν να έχουν τέτοια ομάδα και να μην μπορούν να φτάσουν στην τετράδα τουλάχιστον; Θα μου πείτε τώρα δεν είχαν επιθετικό, ε και; Και τα άλλα αστέρια τι έκαναν; Που ήταν αυτό το κλαψιάρικο λάγνο αγοράκι (που ακούει στο όνομα Κριστιάνο) να πάρει την ομάδα πάνω του; Κλασικοί υπερφίαλοι Πορτογάλοι, με καλούς επιθετικογενείς μέσους, αλλά ουσία μηδέν. Αφήστε που ένα γκολ πέτυχε ο Ποστίγκα και αυτό ακυρώθηκε αδίκως ως οφσάιντ. Οι συμπαθείς σε όλους μας Τσέχοι, δεν κατάφεραν να καλύψουν την απουσία του Ροτζίσκι και έμειναν σε...ρηχ

Τα κλισέ βασιλεύουν στον αθλητισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αντιμετώπιση της αντικειμενικά καλύτερης ομάδας του τουρνουά ως σίγουρα χαμένης στο τελικό απέναντι στα πάντσερ. Οι Ισπανοί που κάποιοι με ελαφρά τη καρδία αποκαλούσαν losers και διάφορα άλλα όμορφα κέρδισαν ΕΥΚΟΛΑ το τουρνουά. Μόνο απέναντι στη Squadra Azzura χρειάστηκαν παράταση και πέναλτυ. Παρόλα αυτά όλοι θεωρούσαν ότι στα δύσκολα θα αποτύχουν γιατί είναι losers. Δεν υπολόγισε κανείς ότι τα τελευταία δέκα χρόνια σαρώνουν σε επίπεδο εθνικών ομάδων ελπίδων και νέων. Οι παίκτες που κάποιοι αποκαλούν losers έχουν κερδίσει Champions League, Κύπελλα UEFA, τη Primera Division - που κάθε άλλο παρά εύκολη διοργάνωση είναι κλπ. Επίσης δεν υπολόγισε κανείς ότι μαζί με το Ιταλικό το Ισπανικό είναι το μοναδικό top πρωτάθλημα με πληθώρα γηγενών παικτών να πρωταγωνιστούν στις ομάδες. Στην Αγγλία για να βρεις Άγγλο στις 4-5 τοπ ομάδες ψάχνεις με το δίκανο , ομοίως και στη Γερμανία. Αντίθετα στην Ισπανία και την Ιταλία υπάρχουν άφθονο

Από τη φύση μου είμαι περίεργος άνθρωπος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μου έρχονται πολλά ερωτήματα στο νου, στη διαρκή μου αναζήτηση για όλο και περισσότερη γνώση. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που τελείωσε μου προκάλεσε μία σειρά από απορίες, τις οποίες θα ήθελα να μοιραστώ: O Domenech τι μέσο έχει και παραμένει προπονητής της Γαλλίας; Ο Low πού ντύνεται; Είναι δυνατόν η Ιταλία να έχει ως εναλλακτική λύση στην άμυνα τον Barzagli; Έχεις το Lahm και το Jansen - ο Friedrich γιατί παίζει βασικός πλάγιος αμυντικός; Στην Ισπανία δεν υπάρχει καλύτερο αριστερό μπακ από τον Capdevila; Βασική προϋπόθεση για να παίξεις επιθετικός στην εθνική Γερμανίας είναι να ΜΗΝ έχεις γεννηθεί στη Γερμανία; Πόσους τελικούς ακόμα πρέπει να χάσει ο α-Ballack για να παραδεχτούμε ότι είναι loser; Στην Ιταλία δεν αφήνουν ποτέ το πλεονέκτημα; Πόσα χρόνια ακόμα θα ακούμε Βερνίκο και Θεοφιλόπουλο; Ο Low πού ντύνεται; Αφού οι Ισπανοί ξαναπήραν το Ευρωπαϊκό 44 χρόνια μετά την πρώτη τους κατάκτηση (που είχε γίνει μέσα στο σπίτι

Αποφάσισα να κάνω τη χάρη στο χαρούμενο φιλελεύθερο αγόρι του blog και να του εκφράσω ορισμένες παρατηρήσεις για τα μαθήματα του. 1. Μάθημα προσεκτικής ανάγνωσης : Ο συγγραφέας άπαξ και δεν ξεκαθαρίζει τι ακριβώς εννοεί αφήνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να κάνει αυθαίρετες ερμηνείες. Οπότε εγώ επιλέγω τη πιθανότητα να μην έχει σπίτι, να μην δουλεύει λίγο απλά να ελπίζει ότι κάποιος θα παράγει για λογαριασμό του. 2. Μάθημα οικονομικών όρων: Χωρίς να θελήσω να διαλύσω την υπέροχη φούσκα σου να σου εξηγήσω ορισμένα πράγματα. Πέντε φυτά δεν αρκούν για να ζήσει ένας άνθρωπος. Παράλληλα η φέτα απαιτεί κάτι που να μοιάζει με κατσίκα, κάποιον να την αρμέξει, κάποιον να παστεριώσει γενικά έχει μία κάποια διαδικασία. Αν νομίζεις ότι φυτρώνει στο βουνό συγνώμη αλλά θα σε απογοητεύσω. Υπάρχει τέλος σημαντικός λόγος για τον οποίο εδώ και περίπου 10000 χρόνια ο κόσμος κάνει συναλλαγές με χρήματα και όχι με ανταλλαγές του στυλ 5 πορτοκάλια για 5 μήλα. Οπότε προτείνω απλά να περιμένετε στην ακτή μήπ

Πριν από κάποια χρόνια - συγκεκριμένα το 1998 - το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ διεξαγόταν στη λατρεμένη μου Αθήνα. Πώς τα είχε φέρει η τύχη, ο πρόεδρος της βραζιλιάνικης ομοσπονδίας μπάσκετ ήταν ελληνικής καταγωγής. Αφορμή, λοιπόν, για τους δημοσιοκάφρους να μαζευτούν στο Ελληνικό - El Venizelos δεν υπήρχε ακόμη - να πάρουν δηλώσεις από το πατριωτάκι... Πέφτει η φοβερή ερώτηση αν είναι δημοφιλές σπορ στη Βραζιλία το μπάσκετ και ο πρόεδρας τους αφήνει όλους κόκκαλο: "Το μπάσκετ είναι το εθνικό μας σπορ!"... Τολμάει ένας δημοσικάφρος και ρωτάει το αυτονόητο: "Μα, το ποδόσφαιρο;" Παραξενεμένος ο πρόεδρας λέει το αυτονόητο (για τους βραζιλιάνους): "Το ποδόσφαιρο δεν είναι σπορ, είναι θρησκεία, η μπάλα είναι θεά για εμάς!" Από την άλλη ο μεγάλος Ivica Osim έχει πει σε συνέντευξη τύπου ότι η μπάλα είναι πόρνη (αλλιώς το είπε, αλλά, όπως ο μεταφραστής του, ας διατηρήσουμε ένα επίπεδο)... Πού τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά... Κάτι τέτοιες ώρες μου έρχονται και τα δύο

1) Μάθημα προσεκτικής ανάγνωσης : Όταν διαβάζετε ένα κείμενο που σας προκαλεί απορίες καλό είναι να το ξαναδιαβάζετε, μπορεί μέσα στη τελειότητά σας να φταίτε κι εσείς. Η πρόταση για την Ανάφη περιλαμβάνει :α) Την πιθανότητα να δουλεύει κανείς λίγο και να τα ξύνει μετά. β)Την πιθανότητα να νοικιάζει το σπίτι του στη Αθήνα (αν έχει) και να αξιοποιεί τη διαφορά των τιμών, οπότε τα ξύνει ολημερίς κι ολονυχτίς γ)Την πιθανότητα να ασχοληθεί με την παραγωγή. 2) Μάθημα οικονομικών όρων: Κατανοώ την αγαλλίαση ενός μη αριστερίζοντος φιλελευθέρου στη θέα της λέξεως «παραγωγή» (τον συγχαίρω που τη θυμάται, οι περισσότεροι επικεντρώνουν στην «πώληση») αλλά την ώρα που εκείνος φαντάζεται απέραντες φυτείες με τομάτες, πόλεμο τιμών και πιθανώς την επικράτηση ενός ισχυρού καρτέλ εγώ αναφέρομαι στο σκάλισμα και το πότισμα 5 φυτών με παραγωγή ικανή να θρέψει 1-2 ανθρώπους και να προσδώσει υπεραξία τόση ώστε με ανταλλαγές να αποκτηθεί ένα αγγούρι κι ένα κομμάτι φέτα. Η «παραγωγή» λοιπόν θα οδ

Μόνο ένας γνήσιος φιλελεύθερος αριστερίζων θα μπορούσε να περιγράψει τις ιδανικές του διακοπές σε ένα μέρος όπου θα πάνε όλοι να παράγουν ενώ σαν σύμβολο θα έχουν τη τσουγκράνα Βέβαια του δίνω συγχαρητήρια γιατί κατάφερε να παραβλέψει μία μικρή λεπτομέρεια. Πως ακριβώς θα παράγει αυτός που πάει να τα ξύσει; Στην υπέροχη θεωρία σε δύο δόσεις όπου ξεκίνησε από το που να πάει διακοπές και κατέληξε στη προσπάθεια του να φτιάξει μία ισότιμη κοινωνία αργόσχολων στην ερημική Ανάφη το μόνο που λείπει είναι η γνωριμία του με ένα ζευγάρι Γάλλων (με τη Γαλλίδα να είναι ιδιαιτέρως εμφανίσιμο μωρό) για να παίξει το ρόλο του Di Caprio στο The Beach (για όσους άντεξαν να παρακολουθήσουν αυτό το έκτρωμα και μετά την εμφάνιση της Virginie Ledoyen με μαγιό οπότε πλέον η ταινία είχε κορυφωθεί και δεν είχε τίποτα άλλο να δεις). Διάφοροι manager's, και κακομοίρηδες, επιχειρηματίες μαζεύτηκαν σε μία απόμερη παραλία και έφτιαξαν μία ισότιμη κοινωνία για να τα ξύνουν. Όσοι άντεξαν και είδαν το τέλος (επει

Συνοψίζοντας την εισαγωγή καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι είτε έχουν αναλάβει ρόλους μέσα στους οποίους ασφυκτιούν (ασχέτως αν η μεγάλη πλειοψηφία τελικά θα δήλωνε ευτυχισμένη λόγω απλής και ανόθευτης βλακείας), είτε αναζητούν, μη μπορώντας να εξηγήσουν πειστικά στον εαυτό τους γιατί το μεγαλείο της ύπαρξης τους αφήνει όλους εμάς αδιάφορους. Η καλοκαιρινή παρατήρηση είναι πιο αποκαλυπτική ακριβώς γιατί γίνεται σε περιβάλλον διαφορετικό από το μικρόκοσμο μας και τις νόρμες που αυτός συνεπάγεται. Αφού, λοιπόν είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει κανείς το άγχος και την πίεση που του προκαλεί η καθημερινότητά του, ας αλλάξει καθημερινότητα. Η επιλογή της Ανάφης είναι τόσο τυχαία όσο και προσεκτικά μελετημένη. Το να διατυπώσεις θεωρία με ζητούμενο τη φυγή στη Μύκονο αφ'ενός θα προκαλούσε το χλευασμό- Θωμά είσαι σπίτι;Ετοιμάσου για Χαβάη - αφ'ετέρου θα ήταν παράδοξο να φεύγει κανείς για ένα μέρος φτιαγμένο ακριβώς για να περιέχει τα συστατικά της καθημερινότητάς του. Κύριο

Στη δεκαετία του 80 ο κόσμος ήταν αρκετά διαφορετικός. Οι αθλητικές εφηρίδες ήταν λίγες, η τηλεόραση δεν έδειχνε παιχνίδια και οι αστέρες των γηπέδων αποκτούσαν μυθικές διαστάσεις στις περιγραφές των αγώνων και στις θολές εικόνες τις Αθλητικής Κυριακής. Τότε ήταν που άκουγα και έβλεπα στην Αθλητική Κυριακή το Νικόλα. ον θυμάμαι και να βάζει γκολ απέναντι στον Άγιαξ, να σκοράρει απέναντι στη Μπενφίκα και μετά να χάνει πέναλτυ, να τρυπάει σα δαίμονας ανάμεσα σε αμυντικούς και να βρίσκει το τρόπο να βάλει γκολ. Αυτό όμως που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η εκπληκτική του σεζόν το 1986-87 όταν παρέα με το Μητρόπουλο πήρανε το πρωτάθλημα μόνοι τους. Ο Νικόλας αντιπροσώπευε τη ψυχή του Ολυμπιακό. Στο παλκοσένικο του που ήταν το γήπεδο έβρισκε πάντα το τρόπο να σκοράρει και να αλλάξει ισορροπίες. Αν κάποιος μου ζητούτσε να απομονώσω στιγμές που μου θυμίζουν Ολυμπιακό ο Νικόλας πρωταγωνιστεί σίγουρα σε αυτές. Χαραγμένος στη μνήμη μου θα μείναι ο πανηγυρισμός του τότε που δάκρυσε από χαρά για το γκολ

Ανέκαθεν μου άρεσαν οι δήθεν αριστεροί κεφαλαιοκράτες που τους λείπει ο υπαρκτός σοσιαλισμός και θεωρούν τον Ανδρέα τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία για πραγματική σοσιαλιστική κοινωνία στην Ελλάδα. Με την ευκαιρία θα σας πω την άποψη μου για το μεγάλο ηγέτη του σοασιαλισμού στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας ήταν ο ηγέτης που ταίριαζε σε μία γνήσια Νοτιοαμερικάνικη χώρα των βαλκανίων όπως είναι η Ελλάδα. Μπροστά του ακόμα και ο Νοριέγκα ωχριούσε. Εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία και το γεγονός ότι ο κόσμος αναζητούσε κάτι διαφορετικό και κατάφερε να ανέλθει στην εξουσία με σύνθημα την Αλλαγή. Στην ιστορία έμεινε σαν ο πρωθυπουργός που κατάφερε να παρατήσει τη γυναίκα του για τη πιο άσχημη αεροσυνοδό παγκοσμίως. Στην ιστορία έμεινε επίσης γιατί βρέθηκε στο σκαμνί επειδή υπό την ανοχή του αν όχι υπό τις εντολές του αποκτήσαμε το φαινόμενο Κοσκωτά. Η ικανότητα του επιτελείου του να διαμορφώνει επικοινωνιακά την κοινή γνώμη ήταν βγαλμένη από τα εγχειρίδια του Μακιαβέλι. Ψεύτικες πολεμικές κρίσεις, ψευδείς κατηγορ

Η μόνη (ουσιαστική) διαφορά ανάμεσα στο σκάνδαλο Κοσκωτά και στο σκάνδαλο Siemens έχει να κάνει με την διασπορά τού μαύρου χρήματος: σε αντίθεση με τους ντόπιους βαρώνους, οι Γερμανοί αποδεικνύουν έμπρακτα τον σεβασμό τους στην αρχή τής αναλογικότητας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού - μπορεί η ΟΝΕ να ισοπέδωσε την ελληνική οικονομία, αλλά τώρα τουλάχιστον τα τσεπώνουν περισσότεροι, κυβερνώντες ή μη. Αν μάλιστα αυτοί που δεν κυβερνούν σου κάνουν την δουλειά το ίδιο καλά μ' αυτούς που κυβερνούν, τόσο το καλύτερο για σένα. Από κει κι ύστερα, το να αναζητά κανείς μακρόπνοο πολιτικό-παραπολιτικό σχεδιασμό πίσω από τα γεγονότα τού "βρώμικου '89" εντυπωσιάζει. Ωραίο το σενάριο, αλλά μοιάζει με φόνο δίχως κίνητρο. Ποιος ακριβώς ήθελε να μετατρέψει την χώρα σε "μπανανία τών Βαλκανίων"; Ο Ανδρέας; Προφανώς όχι. Αυτοί που ήλεγχαν τον Ανδρέα; Οι Τούρκοι; Οι Αμερικανοί; Χριστούλη μου, πρέπει πραγματικά να άκουγαν το "Greece" στην Εσπερία και να χέζονταν πάνω τους, πί

Στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα την ελληνική πολιτική σκηνή συγκλόνιζε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Για όσους δεν θυμούνται ή δεν πρόλαβαν ο τότε ιδιοκτήτης της τράπεζας Κρήτης αγόραζε ομάδες, δημιουργούσε τραστ στον τύπο μοίραζε χρήματα σε πολιτικούς με πάμπερς και διάφορα άλλα μυστήρια. Είκοσι χρόνια αργότερα την ελληνική πολιτική σκηνή συγκλονίζει η υπόθεση Siemens η οποία φέρεται να έχει χρηματοδοτήσει σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα. Θα υποστήριζε κανείς ότι δεν καταφέραμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Όμως δεν είναι έτσι με μία προσεκτική ανάγνωση θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο σκάνδαλα το μοναδικό στοιχείο που έχουν κοινό είναι την εμπλοκή των πολιτικών σε αυτά. Ειδάλλως έχουν πάρα πολλές διαφορές με κύρια το στόχο και τους "εμπνευστές" τους. Το σκάνδαλο Κοσκωτά αφορούσε κατά κύριο λόγο τη προσπάθεια της τότε ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ (υπενθυμίζω ότι βρέθηκε απολογούμενος στη δικαιοσύνη ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου) να δημιουργήσει ένα μεγάλο επιχ

Τι εποχή... Γίνεται Euro, έχουμε Siemens, η (ποδοσφαιρική) Εθνική απογοήτευσε, η (μπασκετική) Εθνική ξεκινάει την προετοιμασία για προ-ολυμπιακό και (λογικά) ολυμπιακό τουρνουά, ο (μπασκετικός) Ολυμπιακός φτιάχνει την ομάδα-όνειρο του Gershon αφού τον έχει διώξει και ο (ποδοσφαιρικός) Παναθηναϊκός σκορπάει μύρια για να δείξει ότι τα έχει... Τόσα θέματα για κουβέντα... Αλλά όχι... Η διαχείριση του blog απαίτησε το πρώτο μου post να αφορά την άποψή μου για τον πλέον γνωστό θαμώνα του Da Capo, για τον άνθρωπο-προσωποποίηση του στυλ στην Ελλάδα, για τον καλύτερο Έλληνα επιθετικό που έχω δει στα γήπεδα με τα ίδια μου τα μάτια και μία από τις γραφικότερες φιγούρες των πάγκων την τελευταία 20ετία... Νίκος Αναστόπουλος, κυρίες και κύριοι... Ο οποίος πρόσφατα ανακοινώθηκε ως νέος προπονητής του Π.Α.Σ. Γιάννινα... Τι νέος, δηλαδή... 5η φορά αναλαμβάνει την ομάδα ο "μουστάκιας". Και πρέπει να εξηγήσω εγώ, γιατί θεωρώ ότι ο ποδοσφαιριστής που ήταν ίνδαλμα των Ολυμπιακών, έχει - δυστυχώς

Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να με πείσει ότι αυτό το... τουρλουμπούκι που είδαμε (Ισπανία - Ιταλία) είναι το ίδιο παιχνίδι, το ίδιο άθλημα, με αυτό που παρακολουθήσαμε ακριβώς 24 ώρες νωρίτερα (και αναφέρομαι στο ματς της Ολλανδίας με την Ρωσία), τότε ας μου στείλει ένα μήνυμα και γω θα του δώσω όσα λεφτά θέλει!!! Ο προημιτελικός ανάμεσα στην "Σκουάντρα Ατζούρα" και τους "Φούριας Ρόχας", είναι ο ορισμός του αγώνα - πονοκέφαλος. Με δυσκολία κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά και δεν με πήρε ο ύπνος και ευτυχώς πόνεσε το κεφάλι μου, δεν είχα παυσίπονα και λόγω πόνου, άντεξα ξύπνιος να... χαρώ αυτό το υπερθέαμα!!! Διότι πώς να αγνοήσεις τις παικτούρες των δύο αντιπάλων; Αυθυποβάλλεσαι και λες "δεν μπορεί θα ξυπνήσει ο σατανικός Βίγια, θα πάρει το όπλο του ο "φονίας" Τόρες, θα τραβήξει καμιά σουτάρα ο φορμαρισμένος Φάμπρεγκας, θα κάνει κανένα μαγικό ο σούπερ σταρ Ντελ Πιέρο, θα πιάσει μια κεφαλιά-κανονιά ο δυνατός Τόνι". Αυτά και άλλα τέτοια χαριτωμένα

Κυριακή μεσημέρι, ο τόπος βράζει και γω επέλεξα αυτήν ακριβώς τη στιγμή να γράψω τις πρώτες μου αράδες σε αυτό το blog! Θα με θεωρήσετε μαζόχα, αλλά τα πράγματα γίνονται καλύτερα, με τον... ατέρμονο φραπέ που έχω δίπλα μου, το γεμάτο πακέτο με τα τσιγάρα και φυσικά τον κλιματισμό στο φουλ. Θα μπω κατευθείαν στο... ψητό. Τι ματσάρα ήταν το χθεσινό ανάμεσα στη Ρωσία και την Ολλανδία; Χρόνια είχα να δω τέτοιο παιχνίδι και πιστέψτε με, εχώ παρακολουθήσει χιλιάδες στη ζωή μου. Οταν ένα ματς τελειώνει με 54 τελικές προσπάθειες απο τις δύο ομάδες (28 για τους "οράνιε" και 26 για τους παίκτες του Χίντιγκ) εκ των οποίων σχεδόν οι μισές είναι πολύ καλές ευκαρίες τότε δεν περιμένεις τίποτα άλλο από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Πόσο μάλλον όταν αυτός οδηγείτε στην παράταση με γκολ στο 88'. Οι Ολλανδοί, το απόλυτο φαβορί του αγώνα και το μεγαλύτερο (βάσει εμφανίσεων) για την κατάκτηση του τίτλου, από την αρχή κατάλαβαν ότι η βραδιά θα ήταν δύσκολη. Οι Ρώσοι έδειξαν σε όλους πως μπορείς να

Ο Θεόδωρος Τσουκάτος πάντα μου προκαλούσε το ενδιαφέρον. Για όσους μπορούσαν να δούνε πίσω από τις γραμμές ήταν εμφανές ότι ο συμπαθής κυριούλης ήταν το μυαλό πίσω από το οικοδόμημα Σημίτη. Η ικανότητα του να οργανώνει και ελέγχει εσωκομματικές διαδικασίες ήταν παροιμιώδης Είχε καταφέρει να υποσκελίσει ακόμα και τον μετρ του είδους Κώστα Λαλιώτη, πράγμα πρακτικά αδύνατο για τους γνωρίζοντες. Κάποια στιγμή γλυκάθηκε από τη Dolce Vita και ξέχασε ένα από τους χρυσούς κανόνες της πολιτικής: " Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι οι εσωκομματικοί". Άρχισε να κάνει λάθη και να διάγει ένα βίο που δεν συμφωνούσε με το σεμνό προφίλ του εκσυγχρονιστή διαχειριστή πολυκατοικίας που λάνσαρε το "αφεντικό" του. Τότε ήταν που τον "έφυγαν" από το ΠΑΣΟΚ. Λίγο πριν φύγει έκανε επίδειξη δύναμης καταθέτοντας πρόταση στη βουλή με 54 υπογραφές εν αγνοία του τότε Πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κωνσταντίνου Σημίτη. Από τη μέρα που έφυγε ο κ. Τσουκάτος τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο

Δύο είναι οι τρόποι για να αποδείξει κάποιος την πνευματική του ανωτερότητα. Πρώτον, η συμμετοχή σε φορείς όπως η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το ΣΕΗ ή ακόμη καλύτερα η Ακαδημία Αθηνών (όλοι έξω από την αυτόνομη έως άναρχη ιδιοσυγκρασία του γράφοντος) και δεύτερον η αργία του Αγ.Πνεύματος. Τη Δευτέρα λοιπόν, ένα δίδυμο κατά τεκμήριο πνευματικών ανθρώπων, ο Averell κι ο William Dalton συναντήθηκαν στο γνωστό αθηναϊκό στέκι των αριστεροδεξιών ζυμώσεων -οι έτεροι Daltons προτίμησαν τη θάλασσα . Αφού η διαπραγμάτευση για συγκυβέρνηση Μάνου – Παπαγιαννάκη για άλλη μια φορά δεν καρποφόρησε, αποφάσισα να θέσω στην κρίση του συνομιλητή μου τη «Θεωρία της Ανάφης». Η απόρριψη δε με κατέβαλε ποτέ. Σύμφωνα με χρόνιες παρατηρήσεις 37% των Αθηναίων είναι παρανοϊκά εργασιομανείς. Ακόμη και στις διακοπές τους δεν ησυχάζουν. Μόνιμο θέμα συζήτησης είναι οι σχέσεις με προϊσταμένους, το πόσο αδικημένοι είναι στη δουλειά τους και το άγχος ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός

Το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει ο Abidal στο προχθεσινό Ιταλία-Γαλλία, που έστειλε τους azzuri στους "8" τού Euro και τους tricolore σπίτια τους, ήταν αυτό που έκανε, μαρκάροντας από πίσω τον Toni εντός περιοχής - αν ο διαιτητής είναι πρόθυμος να σε τελειώσει, τελείωσες. Οι πιθανότητες να σκοράρει ο Toni στο τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες τού Filippo Inzaghi να σκοράρει σε τελικό Champions League με την ωμοπλάτη από το ημικύκλιο τής περιοχής. Αλλά, ακόμη κι αν ο ωραίος (που θα 'λεγε κι ο Αλέκος που έγινε Αλέξανδρος) Luca κατόρθωνε να το καρφώσει, οι Γάλλοι θα επιχειρούσαν την αντεπίθεσή τους έντεκα εναντίον έντεκα. Ας είναι - αν ο μέσος ποδοσφαιριστής είχε στην διάρκεια τού ματς τη κρίση ενός Zidane, φερ' ειπείν, ή ενός Cruyff, τότε οι αγώνες θα γίνονταν ενώπιον σιωπηλής εξέδρας, το τερέν θα χωριζόταν σε τετράγωνα κι ο Σωτηρακόπουλος θα κρατούσε σε κάθε μετάδοση χάρακα και θα σου εξηγούσε με την βοήθεια μαυροπ

Την Εθνική Ιταλίας την υποστηρίζω συναισθηματικά. Με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζω την Ελλάδα καθότι ως πιτσιρίκι έζησα από κοντά (ζούσα στην Ιταλία) τη τρέλα με τη κατάκτηση του Mundial το 82 στην Ισπανία. Οι ποδοσφαιρικές της αρετές δεν με συγκινούν όπως της Βραζιλίας για παράδειγμα, αλλά έχουν ένα δικό τους τρόπο να επιβάλονται και κάθε 5-10 χρόνια να παρουσιάζουν μία ομάδα που μπορεί να σε εκπλήξει. Στο Mundial του 94 με τον super Roberto Bagio κοντέψανε να πάρουν το τρόπαιο από τη τότε παντοδύναμη Βραζιλία. Το 2000 χάσανε στο τελικό ένα δικό τους παιχνίδι. Το 2002 στη Κορέα τους σφάξανε οι διαιτητές. Το 2004 αυτοκαταστράφηκαν - το συνηθίζουν πριν τη μεγάλη έκρηξη - και το 2006 κατέκτησαν το Mundial χωρίς κανένας να τους περιμένει. Απέναντι στη Γαλλία απέδειξαν απλά ότι ποτέ δεν μπορείς να τους υποτιμήσεις. Παραδοσιακά καταφέρνουν και εμφανίζουν ομάδες συμπαγείς. Διαθέτουν ίσως τη ποιοτικότερη μεσαία γραμμή χωρίς να διαθέτουν super star μιας και ο Pirlo, ο De Rossi και οι υπόλοιποι

Σε ένα μήνα ξεκινούν τα προκριματικά του CHL κι ο ΠΑΟ ως τώρα δεν έχει ανακοινώσει προπονητή και παίκτες. Χέρια ψηλά και πάρτε διαρκείας-έχουμε και φανέλλα με χορηγό και λαχανί χρώμα ειδικά για τα 100 χρόνια-. Με κάθε αγορά θα δίνουμε και φωτό τους μάνατζερ της ομάδας στα ερυθρόλευκα. Υ.Γ. Το ότι ψήφισα το πλησιέστερο στις απόψεις μου κόμμα κατα τις τελευταίες εκλογές(κυρίως για να μαυρίσω μια κακή κυβέρνηση) δεν σημαίνει ούτε ότι έχω την παραμικρή σχέση με τους ανθρώπους ούτε ότι υιοθετώ όλες τις απόψεις τους. Η άποψη μου για τους γκέι γάμους είναι αρκετά σύνθετη και θα τη δείτε σύντομα. Κατά τα άλλα, επισημαίνω στον αδελφό Joe ότι η μόνη διαφορά του κόμματος που ψηφίζει από το πολύ πιο ειλικρινές ΛΑ.Ο.Σ. είναι ότι αυτοί σε αντίθεση με τους περισσότερους εξ'ημών δεν καταλαβαίνουν πόσο γεωγραφικός όρος είναι το Νέα Μακεδονία.

- Sim-mitis... Simitis... Now, where have I heard that name before...?

Ακολουθώ φανατικά τον Ολυμπιακό. Από το 1989 πηγαίνω κάθε χρόνο 15-20 φορές στο γήπεδο. Είχα τη χαρά και τη τύχη να δω ορισμένους εκπληκτικούς παίκτες, τον Rivaldo, τον Detari, το μακαρίτη το Funes, τον Protasov, τον Karembeu κλπ. Αλλά αν για κάτι αισθάνομαι τυχερός είναι που μπόρεσα να δω τον Gio 6 χρόνια από κοντά. Πέρασα μεσημέρια και απογεύματα στο ΟΑΚΑ, στη Ριζούπολη και στο Καραϊσκάκης να τον θαυμάζω να χαϊδεύει τη μπάλα. Να της μιλάει και αυτή να τον υπακούει. Να κινείται στο γήπεδο με ένα δικό του ασύληπτο τρόπο. Δεν είχε τη ποδοσφαιρική πάστα του Ribo, δεν είχε τη ποδοσφαιρική τρέλα του Lajos, δεν είχε το πάθος του Karembeu ούτε καν το φονικό ένστικτο του Protasov αλλά είχε κάτι δικό του μαγικό. Για τους πολλούς και ανέραστους του ποδοσφαίρου ο Giovanni ήταν ένας περιπατητής που δεν μάρκαρε, δεν είχε θέση, ήταν για τσίρκο και διάφορα άλλα παρεμφερεί. Για εμάς τους ταπεινούς ήταν απλά η όαση στη ποδοσφαιρική μας μιζέρια. Ήταν αυτός που έβγαζε τις πάσες με ένα ανεπαίσθητο ανάποδ

Είναι σύνηθες φαινόμενο στη πολιτική να ακολουθείς παραδείγματα άλλων. Ο Γεώργιος Παπανδρέου δείχνει να ακολουθεί το παράδειγμα του ομολόγου της Νέας Δημοκρατίας ο οποίος όταν ορισμένοι μέσα στο κόμμα αποφάσισαν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία του πήγαν σπίτι τους με συνοπτικές διαδικασίες; Έχουμε διαβάσει ένα σωρό αναλύσεις για το μέλλον του ΓΑΠ κλπ. Αλλά κανείς δεν έκανε μία αναδρομή τι ακριβώς συνέβη με τους διαγραφέντες της ΝΔ ώστε να δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε από τον κ. Σημίτη. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Σουφλιάς : Επέστρεψε στη ΝΔ και ακόμα και τώρα κανένας δεν του έχει εξηγήσει με σαφήνεια ότι δεν είναι αυτός αρχηγός του κόμματος. Λόγω της κόντρας του με το συγκρότημα Αλαφούζου και της μνημειώδους ξεροκεφαλιάς του είναι ικανός ανά πάσα στιγμή να βάλει μπουρλότο στη κυβέρνηση. Καρατζαφέρης : Έφτιαξε κόμμα το οποίο μπήκε στη βουλή. Το παίζει Ρομπεν των αδυνάτων (όχι σε κιλά γιατί το παιδί μας είναι λίγο μπόλικο) και κάνει ακροδεξιά πολιτική της πλάκας με ατάκες και συνθήματα. Α

Παράξενο, αλλά είχα μείνει με την εντύπωση ότι η αγορά μετοχών μέσω χρηματιστηρίου δεν έχει πλαφόν 20% . Επίσης νόμιζα ότι το να κρατικοποιείς μια εταιρεία κινητής τηλεφωνίας είναι πρακτική των soviet(τί να πουν και οι Άγγλοι που κρατικοποίησαν τράπεζα). Ίσως,πάλι, φιλελευθερισμός να είναι το να εκχωρείς το μάνατζμεντ σε κάποιον που θα αποκτήσει το 25% του συνολικού πακέτου , αλλά για να γίνει αυτό μάντεψε ποιός πρέπει να δώσει έγκριση.Τουλάχιστον δεν ακούσαμε ως τώρα ότι είναι φιλελεύθερο να δουλεύουμε 65 ώρες την εβδομάδα. Αν και τώρα τελευταία κάτι ακούγεται...

Το ψέμα όπως μας έμαθαν στο σχολείο έχει κοντά ποδάρια. Βέβαια στο σχολείο δεν προαλείφεσαι για πολιτικός οπότε δεν σου αποκαλύπτουν τη πλήρη αλήθεια. Η πικρή αυτή αλήθεια είναι πως αν λες μια ωραία και εύηχη αλήθεια μπορείς πίσω της να κρύψεις υπέροχα ψέματα για να διευκολυνθεί το άλλο hobby της πολιτικής η δημαγωγία. Προς χάριν παραδείγματος θα χρησιμοποιήσουμε τη πρόσφατη θέση του ΠΑΣΟΚ και των συνδικαλιστών του ΟΤΕ ότι η Ελληνική Κυβέρνηση παραχωρεί το management του ΟΤΕ έναντι του 1/5 των ετησίων κερδών του. Σε αυτή τη πρόταση έχουμε μία αλήθεια και πάρα πολλά ψέματα. Η αλήθεια: Όντως το τίμημα της μεταβίβασης είναι το 1/5 των ετησίων κερδών του ΟΤΕ Τα ψέματα;;;; 1. Μεταβίβαση management σημαίνει μεταβιβάζω το δικαίωμα της άσκησης της διοίκησης ενδιάμεσα από Γενικές Συνελεύσεις. Το ελληνικό δημόσιο διατηρεί τα ποσοστά του στον ΟΤΕ άρα διατηρεί και τα κέρδη που θα αποφέρει ο οργανισμός υπό το γερμανικό management. Άρα το πρώτο ψέμα είναι το ότι το Ελληνικό δημόσιο θα χάσει το μερίδ