Νοέμβριος 2009

Είχαν περάσει δύο μήνες. Δύο ολόκληροι μήνες και ένιωθαν ακόμα περίεργα. Σαν να κατέβηκαν προχτές από τον παράδεισο, αλλά και σαν να ήταν μια ζωή στην Ανάφη και η... Εδεμ αποτελούσε μακρινή ανάμνηση. Τα είχαν δει όλα. Ο καθένας από τη δική του μεριά. Ιδιες καταστάσεις, αλλά εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση και κατανόηση από τους ήρωές μας

Το ζευγάρι μας, καθόταν αγκαλιασμένο σε μια ήσυχη γωνιά. (Και πώς να μην ήταν ήσυχη, αφού και οι λίγοι τουρίστες είχαν φύγει απο το νησί). Οι λιγοστοί μόνιμοι κάτοικοι ήταν κρυμένοι, οι άνδρες στους καφενέδες και οι περισσότερες γυναίκες στο σπίτι και μόνο τον Κριστιαν έβλεπες που και που να τριγυρνάει σαν την άδικη κατάρα! Ο Αδάμ και η Εύα, πρώτη φορά έβλεπαν σκούρα και πυκνά σύννεφα. Μάλιστα ο συνδυασμός τους με τον έντονο αέρα και την πρωτόγνωρη (για αυτούς) πτώση της θερμοκρασίας, είχε αναγκάσει την Εύα να τυλιχτεί σαν αδύναμο γατάκι στην αγκαλιά του καλού της! "Τι ζω Θεέ μου" αναφώνισε όταν άκουσε ένα κεραυνό και αμέσως ήρθε η κοφτή απάντηση του Αδαμ: "Μην Τον αναφέρεις καν, ας Τον στην ησυχία του".

Η ψυχρή ατμόσφαιρα, ψυχράνθηκε κι άλλο! Και τη στιγμή που εκείνη ως ένδειξη συμφιλιώσης, κούρνιασε ανάμεσα στα χέρια του, άρχισε να βγάζει άναρθρες κραυγές. "Τι είναι πάλι αυτό; Κατακλεισμός. Πω πω, χαθήκαμε. Θα ξεπροβάλει πάλι κανένας Νώε με την Κιβωτό του. Κι αν εμείς δεν είμαστε οι εκλεκτοί; Που δεν είμαστε πλεόν... Αχού. Τελειώσαμε. Αυτό ήταν. Α ρε γαμημένο μήλο... Χίλιες φορές να έτρωγα εκείνα τα ακτινίδια που ήταν δίπλα και που τώρα -που δεν μπορώ να πάω τουαλέτα-, κατάλαβα την αξία τους. Πεθαίνουμε Αδααααμ, αυτό ήταν... " Ο Αδαμ έμενε ατάραχος στο παραλήρημά της. Σαν κάτι να ήξερε, αλλά δεν της το έλεγε, σαν να περίμενε να τα βγάλει όλα από μέσα της και μετά θα μιλούσε. Και πράγματι, ύστερα απο λίγο την ρώτησε νηφάλια: "Τι έπαθες γλυκειά μου, γιατί χαλάς πάλι τον κόσμο". "Μα δεν βλέπεις;" αποκρίθηκε εκείνη. "Εστειλε νερό για να μας πνίξει, πεθαίνουμεεεεεε, σνιφ σνιφ". Ξαφνικά εκείνος αντί να τρομοκρατηθεί, έβαλε τα γέλια, κάτι που εξόργισε ακόμα περισσοτερό την καλή του. "Τι γελάς ρε αναίσθητε; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Χαλάσμος κόσμου;" Ο Αδάμ, παίρνοντας το πιο φυσικό ύφος του κόσμου (ύφος που θύμιζε τον Κριστιάν) της είπε καθησυχαστικά: "Για το νερό που πέφτει στο παράθυρό μας λες; Μην τρομάζεις καρδιά μου, καλό θα μας κάνει. Είναι βροχή. Ετσι το λένε εδώ. Ξέρω ότι πρώτη φορά το βλέπεις και έχεις πανικοβληθεί, αλλά δεν είναι τίποτα, απλά βροχή. Μάλιστα ο κυρ-Σταύρος που έχει το καπηλειό, μου είπε ότι κάνει καλό. Ηρέμησε τώρα σε παρακαλώ. Οπώς λένε και οι χωρικοί εδώ, μπόρα είναι θα περάσει". Αυτά είπε και κίνησε να πάει να της χαϊδέψει λίγο τα μαλλιά.

E, ποιός είδε την Εύα και δεν τη φοβήθηκε. Αντί να καταλαγίασει, ξέσπασε τόσο έντονα που η μπόρα έξω, έμοιαζε με νηνεμία. Κατά την προσφιλή συνήθεια των γυναικών, πήρε αφορμή από αυτό το... κάτι και έριξε στην κουβέντα ό,τι την ενοχλούσε εδώ και καιρό, κι ας τα έχει ξαναπεί εκατοντάδες φορές. Ο Αδάμ, δεν είχε ακόμα καταλάβει αν την πείραξε περισσότερο ότι έβλεπε για πρώτη φορά βροχή και ότι δεν ήξερε καν πως υπήρχε τέτοιο πράγμα, ή αν... στράβωσε επειδή αυτός το ήξερε! Πάντως γεγονός είναι ότι η κατάσταση είχε ξεφύγει εντελώς, ήταν κυριολεκτικά εκτός ελέγχου:

-Ε: Γαμώ το μήλο μου γαμώ, γαμώ το μπάσταρδο το φίδι, και εσένα περισσότερο παλιομαλάκα, που με έφερες σε αυτό το σκατομέρος.

-Α: Πως μιλάς έτσι αγάπη μου, ηρέμησε.

-Ε: Αντε ρε που θα μου πεις να ηρεμήσω κιόλας. Ηλίθιε.

-Α: Ρε Εύα, πλάκα μου κάνεις; Εσύ την έκανες τη μαλακία και ζητάς και τα ρέστα από πάνω;

-Ε: Ποια ρέστα ρε; Εδώ που με έφερες. Βαρέθηκα, τι ζωή είναι αυτή; Επεσες σα βλάκας στην παγίδα Του και διάλεξες την Ανάφη. Βλακάάάάάάά

-Α: Ααααα, για να σου πω, μαζί δεν το επιλέξαμε; Είπαμε, μην ζητάς τώρα και τα ρέστα.

-Ε: Να είδες; Τώρα που είπες ρέστα. Μάθαμε και τα λεφτά και φτάσαμε και στα ρέστα. Που είναι τα μεγαλεία, που παίρναμε ότι θέλαμε χωρίς αντίκρυσμα; Πού είναι...

-Α: Τα χάσαμε μαζί με το χαζομήλο σου, ανόητη.

-Ε: Μη με διακόπτεις. Τι έλεγα; Α, ναι. Πώς να μάθω να ξεχωρίζω τα πιο καλά χαρτονομίσματα από τα άλλα ρε; Ολο μπερδεύομαι. Και αυτά τα κέρματα, πολύ βαριά είναι, δεν τα μπορώ!

-Α: Ηρεμησε ρε, με τον καιρό θα τα μάθεις όλα.

-Ε: Δεν θέλω να τα μάθω. Τι να μάθω; Πόσο κάνουν τα φασολάκια; Εγώ που τα έπαιρνα όλα φρέσκα και όχι σαν κι αυτά, μπαγιάτικα και χαλασμένα;

-Α: Είπαμε πέρασαν αυτά.

-Ε: Και πώς μαγειρεύονται τα σκασμένα; Εκεί ήταν όλα νόστιμα, εδώ....
-Α: Ελά τώρα, είσαι άδικη. Δεν είναι νόστιμα τα φαγητά εδώ; Ολα τα μαγαζία έχουν απίστευτους μεζέδες. Εγώ την έχω καταβρεί. Είναι καλύτερα από πάνω. Πιο...μερακλήδικα.

-Ε: Ναι ε; Τι μας λες; Για αυτό δεν μπορώ να ενεργηθώ; Ετσι πάω έτσι ερχομαι στην τουαλέτα.

-Α: ......

-Ε: Και τώρα που το θυμήθηκα, τι καταπίεση είναι αυτήν με την τουαλέτα; Ακου φίλε, να θες να κάνεις την ανάγκη σου και να πρέπει να βρεις το... κατάλληλο μέρος. ΟΧΙ ΡΕ. ΕΚΕΙ όπου μας ερχόταν τα κάναμε.

-Α: Μα τι λες τώρα ρε Ευά;

-Ε: Αυτό που σου λέω. Και να μην μιλήσω για γρηγοράδα. Ενα φύλλο έβγαζες και.. .τσουπ! Τώρα , ξεκούμπωσε, βγάλε, κατέβασε, ήμαρτον πια!

-Α: Ελα, γίνεσαι αηδιαστική. Σταμάτα επιτέλους.
-Ε: Τιιιιιιι; Να σταματήσω; Τώρα άρχισα.

-Α: Ωχ, θα μας ακούσει όλο το χωριό.

-Ε: Ας μας ακούσει. Το αποκτήσαμε κι αυτό. Παλιά φωνάζαμε όσο θέλαμε, κάναμε ό,τι θέλαμε, τώρα όλο τους άλλους σκέφτεσαι.

-Α: Ωραία και τι θες να γίνει τώρα;

.......................

Η Ευά σκύβει το κεφάλι και δείχνει να ηρεμεί. Παίρνει ένα παραπονιάρικο ύφος και πηγαίνει κοντα του.

-Ε: Πια δεν με πηδάς όπως παλιά.

-Α: Τι;

-Ε: Τι τι; Παλιά συνέχεια σεξ κάναμε, τώρα...

-Α: Τώρα εχω κι άλλα στο μυαλό μου ρε Ευάκι.

-Ε: ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙ; Υπάρχει κι άλληηηηη;

-Α: Τι λες μωρέ;

-Ε: Ποια πουτάνα είναι; Πες μου ποιά είναι; Αυτή η τσούλα η Μάρω, η κόρη του κυρ Βασίλη με τα μεγάλα βυζιά, που την κοιτάς σαν ξερολούκουμο και σου τρέχουν τα σάλια; Ή το πορνίδιο η Ντίνα, που την έχει πάρει όλο το χωρίο και όλοι οι τουρίστες από 16 έως 57 ετών; Λεγέ ποιά είναι να την ξεμαλλιάσω.

-Α: Α, καλά έχεις χαζέψει εντελώς. Εγώ είπα ότι έχω κι άλλα στο μυαλό μου, όχι ότι έχω κι άλλη!ν

-Ε: Ε τότε γιατί δεν με πηδάς όπως παλιά; Φταίω εγώ; (Και πάιρνει το κλαψομ...ικο ύφος της)
-Α: Οχι ομορφιά μου, απλά εδώ τώρα έχω και δουλειές, οπότε δεν έχω ούτε τόσο ελευθερο χρόνο και ούτε τις αντοχές που είχα.

-Ε: Τι δουλειές ρε ακαμάτη! Σε ποιόν τα λες αυτά; Ολη μέρα παιζείς τάβλι με τον Κοσμά και πρέφα στον καφενέ του κυρ Θανάση. Μετά πίνεις τα τσίπουρακια σου, καπνιζείς τα τσιγαράκια σου και μου έρχεσαι χάλια. Ασε που σου έχω πει, οτι βρωμάς με αυτά τα παλιοτσίγαρα που κάνεις κι σε αυτα τα βρωμομέρη που πας.

-Α:.....

-Ε: Καπνίζεις κιόλας, το παίζεις μάγκας. Ποιός σου κόλλησε αυτό το συνήθειο; Αυτός ο λέτσος, ο Κριστιαν; Και μια που το έφερε η κουβέντα, γιατί τα δικά του τσιγάρα μυρίζουν αλλιώς; Μια φορά ηταν κοντά μου και νομίζω ότι ζαλιστηκα...! Και μάλιστα δεν τα είχε σε πακέτο. Πουλάνε τσιγάρα χύμα;

-Α: Δεν ξέρω ρε Ευά, παράτα με

-Ε: Ακου δεν έχει αντοχές λέει...

-Α: Που κολλάει αυτ'ο πάλι;

-Ε: Στο προηγούμενο, ότι δεν το κάνουμε γιατ'ι δεν αντέχεις!

-Α: Εύα, Εκει τα πράγματα ήταν αλλιώς, Εδώ πλέον κουραζόμαστε, π'αρτο χαμπάρι.

-Ε: Και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό;

-Α: Οχι.

-Ε: Αν πάω να μιλησω σε αυτόν τον... πώς τον είπαμε; Τον... Παπανδρέου;

-Α: Τι να σου κάνει αυτός ρε;
-Ε: Ε πώς τι να μου κάνει, Αυτός δεν εξουσιάζει εδώ; Σε αυτόν θα πάω. Πώς πηγαίναμε σ' Αυτόν όταν ήμασταν στον παράδεισο και μας έλυνε τα προβλήματα; Ε εδώ τώρα μάλλον σε αυτόν τον καινούργιο πρεπει να πάμε πρέπει να πάμε.
-Α: Τα έχεις εντελώς χαμένα.

-Ε: Αλήθεια, αυτοί εδώ πώς δώσανε την εξουσία αλλού και εμείς Πάνω δεν μπορούσαμε; Δεν είναι άδικο αυτό; Ολο Αυτός κυβερνούσε! Επρεπε να άλλαζε. Να ήσουν εσύ αυτός που θα εξουσίαζε και θα έδινε εντολές, τώρα ακόμα εκεί θα ήμασταν και θα περνούσαμε ζωή χαρισάμενη.

-Α: Και τώρα μια χαρά περνάμε.

-Ε: Μια χαρά περνάς εσυ, όχι εγώ!

-Α: Ε και τι θες να κάνω, εσύ το δαγκώσες το κωλομήλο, εγω πάλι την πληρώνω;

-Ε: Εσύ φταις που με παραμελούσες; Και βρήκε την ευκαιρία το φίδι....

-Α: Τι λες μωρέ, τι λες μωρέ; Δεν θα συνεχίζω άλλο την κουβέντα, δεν βγάζει πουθενά.

-Ε: Α τώρα που δεν σε συμφέρει, σταματάς την κουβέντα ε; Πάντα τέτοιος ήσουν...

Εκείνη την ώρα κάποιος χτύπησε την πόρτα. Η συζήτηση διακόπηκε με μιας. Εκείνη πήγε και άνοιξε. Ηταν η κυρα-Αντιγόνη, μούσκεμα από τη βροχή. Σκέφτηκε πως με τέτοιο καιρό δεν θα είχαν βγει οι "νεοφερμένοι" έξω και ότι δεν θα είχαν να φάνε. Τους πήγε μια κατσαρόλα που άχνιζε με ρεβύθια, λίγη ρέγγα, αντζούγες, ελιές και δύο καρβάλια ζεστό ψωμί. Υστερα από λίγο, που είχε κοπάσει και η βροχή, η κυρα-Αντιγόνη έφυγε. Κανείς τους δεν είχε όρεξη να συνεχίσει τον τσακωμό. Επεσαν με τα μούτρα στο φαγητό και ο Αδαμ μονολογούσε: "Είδες τι καλοί και φιλόξενοι άνθρωποι είναι εδώ..."

ΥΓ. Ιστορίες των δύο μηνών που πέρασε το ζευγάρι μας, θα αναρτηθούν οσονούπω, από τα ημερολόγια που κρατούσαν οι δυο τους.

ΥΓ1. Το ημερολόγιο, καθυστέρησε τέσσερις μέρες να αναρτηθεί ,γιατί είχε άσχημο καιρό και δεν υπήρχε ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ανάφη, οπότε το υλικό δεν μπόρεσε να έρθει εγκαίρως στα χέρια μου. Βλέπετε η τεχνολογία δεν ανήκει στις αρετές του Αδάμ και της Εύας!

Σημαντικές Ημερομηνίες:

9. Παγκόσμια ημέρα κατά του φασισμού.

16. Παγκόσμια ημέρα ανεκτικότητας. (Ζωά γίναμε, γάιδαροι και τα υπομένουμε σχεδόν όλα.)

17 Εκτός από την επέτειο του Πολυτεχνείου, συμπτωματικά είναι και παγκόσμια ημέρα των σπουδαστών.

19. Παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας. (Για μας της... αμπελοφιλοσοφίας, δεν μας λέει κάτι η μέρα. Εμείς είμαστε σαν τη ρετσίνα Κουρτάκη, ¨κάθε μέρα γιορτή"). Ταυτόχρονα -άκουσον άκουσον- είναι και παγκόσμια ημέρα της δημόσιας τουαλέτας! Αλλώστε σε δημόσιες τουαλέτες έχω διαβάσει απίστευτες μικρές φιλοσοφίες, οπότε συνδυάζεται.

20. Παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.

21. Παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης. (Βοήθειά μας).

25. Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. (Στο σεξ επιτρέπεται γιατρέ μου;;;;)