Sometimes a man's got to do what a man's got to do

"Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού". Στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή με τους καλούς τρόπους και τις αβρότητες μεταξύ ηγετών, από την εποχή του Μέττερνιχ τουλάχιστον, η πολιτική ήταν κάτι παραπάνω ακόμη κι απ'αυτό το κλισέ. Την ώρα που μεταξύ δεξιώσεων οι υπουργοί εξωτερικών διαπραγματεύονταν σύνορα και προνόμια, ο στράτος του πιο δυνατού στρατοπέδευε έξω από τα σύνορα του μικρού για να τον βοηθήσει να πάρει τη σωστή απόφαση. Αν είτε από παρεξήγηση είτε από υπεραισιοδοξία προέκυπτε ένας μικρός πόλεμος, η κάλη σχέση δε χάλαγε. Απλώς περνούσαν μερικά χρόνια μέχρι οι δύο φίλοι να ξαναβρεθούν μαζί σε δεξίωση.Από πολύ νωρίς, οι πολιτικοί του δικού μας νεοσύστατου κράτους άρχισαν να μιμούνται. Με γνήσιο επαρχιωτισμό άρχισαν να αντιγράφουν πρακτικές και συμπεριφορές τις οποίες οι άλλοι είχαν εξελίξει με αίμα μέσα στους αιώνες. Έτσι βρέθηκαν, άλλοτε να κερδίζουν πολλά (Βαλκανικοί Πόλεμοι) και άλλοτε να χάνουν τα πάντα (Μικρασιατική εκστρατεία). Από τότε, βέβαια, έχουμε σταματήσει να τζογάρουμε τόσο πολύ, όμως μερικά κατάλοιπα τα έχουμε ακόμη. Ο ένας χορεύει ζεϊμπέκικα κι ο άλλος γίνεται κουμπάρος στα πλαίσια των σχέσεων καλής γειτονίας.

Για τον Τάσσο Παπαδόπουλο, που απεβίωσε προχθές, ένα ήταν το σίγουρο. Δεν ανήκε στην πιο πάνω κατηγορία. Αν και πολιτικά μαθήτευσε δίπλα σε κάποιον που είχε όχι μόνο τη μέση για ντρίμπλες αλλά και τη διάθεση να τους ζαλίσει όλους(Μακάριος), εκείνος ήταν πάντα το ακριβώς αντίθετο. Ίσως για κάποιους τα πράγματα να είναι πιο ξεκάθαρα απ'ότι για άλλους. Ίσως πάλι το χάρισμα να βρίσκεται στη δυνατότητα να βλέπεις το σημαντικό άσχετα με το περιτύλιγμα. Σε κάθε περίπτωση όμως το να αντιτίθεσαι στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, κόντρα σε όλους τους "πεφωτισμένους" της εποχής σου, απαιτεί αν μη τί άλλο αυτόνομη πολιτική σκέψη.

Πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκε εκείνος στη θέση να έχει μπροστά του μία συμφωνία για την επίλυση του Κυπριακού. Μία συμφωνία πολυδιαφημισμένη και βγαλμένη, θαρρείς, κατευθείαν από τα σαλόνια του 19ου αιώνα. Με λίγο μαύρο από τη μια, λίγο άσπρο από την άλλη και πολύ γκρι στη μέση, ό,τι έπρεπε για να μην καταλαβαίνει κανείς τί διαβάζει. Οι οπάδοι της "ρεάλ πολιτίκ" ενθουσιάσθηκαν, επιτέλους η γενιά τους θα έλυνε αυτό που επί δεκαετίες έμενε άλυτο. Άλλοι, έχοντας πίστη στην πολιτική τους μέση, δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα. Μπορούσαν άνετα να κάνουν τα καλά παιδιά κι αν η ιστορία δεν σκάλωνε πουθενά, ήταν σίγουροι ότι μπορούσαν να ντριμπλάρουν τους πάντες. Όμως μερικές αποφάσεις δεν παίρνονται με τη μέση. Δεν παίρνονται καν με το μυαλό ή την καρδιά. Εκεί που πας να ισορροπήσεις κάτι βαραίνει και δε σε αφήνει. Κι αυτό βρίσκεται κάτω από τη μέση.

Μετά, όταν σε αυτό το κάτι έχει προστεθεί η εκκωφαντική πλειοψηφία χιλιάδων συμπολιτών σου, ανάβεις το τσιγάρο σου κάνοντας πλάκα στον καρκίνο που έχεις και δεν απαντάς καν στις κατηγορίες για ξέπλυμα γιουγκοσλάβικων χρημάτων του καθεστώτος Μιλόσεβιτς από το γραφείο σου. Τί να πεις σε κάποιους που δεν καταλαβαίνουν ότι τα πάντα είναι πολιτική. Θα μπορούσες να αντιτείνεις ότι αν εκπροσωπούσες κάποια μεγάλη πολυεθνική, κανείς δε θα είχε πρόβλημα. Αντίθετα, θα μπορούσες να κινείσαι άνετα στα σαλόνια της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Όμως γιατί να ασχοληθείς; Εσύ με μία δήλωση απέδειξες ότι είχες χώρο για να τοποθετήσεις τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς.

"Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δε θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα"

*http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_12/12/2008_260089 η αφορμή για το κείμενο.