Ταπεινοί μικρομεσαίοι

Τελικά, η ζημιά στη χώρα αυτή προκαλείται από την περίφημη μεσαία τάξη και ο William δεν εξαιρεί εαυτόν από αυτήν. Ένα καλό σπίτι, ένα αμάξι κι ένα εξοχικό είναι το σκηνικό πάνω στο οποίο στήνονται τα όνειρα του 70% των Ελλήνων. Η επίτευξη αυτού του στόχου είναι πρωταρχικής σημασίας για όλους εμάς. Η αυτοεκτίμηση, η αίσθηση πληρότητας κι εν τέλει η ευτυχία μας συναρτάται από το αν θα επιτύχουμε την τέλεια φωτογραφία, αυτή που θα μοιάζει περισσότερο με αμερικανική διαφήμιση ρούχων και που θα αποτυπώνει στιγμές απέραντης ευτυχίας. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι όποιος έπιασε τον παλμό αυτού του εξοργιστικά συντηρητικού και μικροαστικού (θα έλεγε κάποιος πιο αριστερός) συνόλου είτε διαφημιστής ήταν, είτε πολιτικός, κατόρθωσε να επιβάλει άποψη, μόδα ακόμη και ιδεολογία.

Ο γράφων δεν πιστεύει σε εγχωρίους σατανικούς νόες που έχουν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν τέτοια ρεύματα. Εσχάτως αμφιβάλλει και για την ύπαρξη τέτοιων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πιο πιθανή μοιάζει η εξήγηση των συμπτώσεων και η εκμετάλλευσή τους από προικισμένους και παρατηρητικούς.

Έτσι, από εκεί που κυριαρχούσα τάση ήταν η "αγανάκτηση" και η κατασκήνωση στο Σύνταγμα, περάσαμε εύκολα στον ευρω-ρεαλισμό. Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε όσα σπουδαία αποκτήσαμε από τη συμμετοχή μας στη ζώνη του Ευρώ εν ονόματι της εθνικής κυριαρχίας ή έστω της ενσυναίσθησης για το δράμα που περνούν οι εκπεσόντες συνοδοιπόροι μας όταν ανακαλύπτουν την πραγματική δυστυχία. Την ώρα που κάποιοι ψάχνουν ξεχασμένα κέρματα σε παλαιά ρούχα, εμείς βγαίνουμε για τον κυριακάτικο καφέ κρατώντας παραμάσχαλα τις δύο εφημερίδες μας. Τη "σοβαρή", που εξετάζει τί θα σήμαινε χρεωκοπία και τη λίγο πιο παιχνιδιάρικη, αυτή που δείχνει και κανένα μπούτι. Σκοπός μας είναι να διαβάσουμε όλο το μνημόνιο και τα σχόλια των επιφανών δημοσιογράφων, όμως το κείμενο είναι χωρίς φωτογραφίες και τα μπούτια πραγματικά αξίζουν το χάζεμα. Καταλήγουμε, όμως, ότι το σοβαρό trend είναι η τεθλιμμένη συγκατάβαση. Η αποδοχή του διλήμματος που ευφυώς τίθεται από τους δανειστές μας, κάθε φορά που θέλουν να εξευτελίσουν όχι μόνο την ακόρεστη δίψα μας για απολαύσεις αλλά και την αδυναμία μας να αντιληφθούμε την πλάκα που σπάνε εις βάρος μας.

Αυτός είναι ο ρεαλισμός μας. Γι' αυτό δε θα μάθουμε ποτέ αν ο κ. Χρυσοχοϊδης διάβασε το τελευταίο μνημόνιο ή προτίμησε τις φωτογραφίες-κανείς δε θα ρωτήσει. Γι' αυτό θα θεωρούμε λογικό ο Χρ. Παπουτσής να προσπαθεί να μας εκσυγχρονίσει με την ψήφο του όταν τριγύρω του καίγεται το σύμπαν. Δηλαδή τί πρέπει να γίνει για να παραιτηθεί; Όσο για τον Αντ. Σαμαρά ας ψάξει να βρει πώς έχασε δύο κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους λίγους μήνες πριν κερδίσει τις εκλογές.

Με αυτούς που πραγματικά πιστεύουν σε αυτά που ψήφισαν, ο γράφων δεν έχει κανένα πρόβλημα. Με τους πιο πολλούς, μάλιστα, αισθάνεται πιο κοντά σε απόψεις απ' ότι με τους "παλαβούς" αγωνιστές του αντιμνημονιακού μπλοκ. Όμως θεωρεί πιο φιλελεύθερη μια συντεταγμένη χρεωκοπία σε συνδυασμό με την επιβίωση μέσω της διαχείρισης των ιδίων πόρων μιας χώρας, παρά μια παρατεταμένη επαιτεία. Σε όσους "σοβαρούς" αντιτείνουν το ύψος που θα φθάσει η τιμή μιας εισαγόμενης κονσέρβας, συνιστά να διαβάζουν πιο συχνά τα μηνύματα που περνούν στο κάτω μέρος της τηλεόρασής τους κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων. Μιλούν για συσσίτια στην "ισχυρή Ελλάδα" του 21ου αιώνα.