Μάρτιος 2012
Άλλη μια πτήση, άλλος ένας ατέρμονος συλλογισμός! Πλέον είχε βαρεθεί τα ταξίδια, όλα τα είχε βαρεθεί, εκτός από τις γυναίκες! Τι κι αν μεγάλωσε, πάντα τον γοήτευαν οι γυναίκες, ιδιαίτερα αυτές με πλούσιο μπούστο! Τώρα όμως τα πράγματα είχαν αλλάξει! Έπρεπε να πάρει τη σημαντική απόφαση, την απόφαση που θα ήταν… γροθιά στο μαχαίρι, που ίσως να κατάστρεφε μια για πάντα την υστεροφημία του, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Αυτά τα δύο φουσκωτά μαξιλαράκια της (sic) και οι δεκαετίες που την περνούσε, ένιωθε να του δίνουν χρόνο ζωής, που τόσο τον είχε ανάγκη!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αυτός δεν άντεχε άλλο τις πολύωρες πτήσεις. Κάθε τόσο πεταγόταν στο Αμέρικα και επέστρεφε όταν τον είχαν ανάγκη - ή όταν τους είχε ανάγκη. Μετά πάλι έφευγε μακριά, μια εξορία, μια συνέδρια, μια ένα λαχταριστό γκομενάκι στη Σουηδία (κι ας διατεινόταν ότι πήγαινε για τον καλό του φίλο, Ούλοφ) και αργότερα συνεχώς για δουλειές… Όργωσε την Ευρώπη και τον υπόλοιπο πλανήτη. Λόγω… πρωτοκόλλου ήταν δύσκολο να τσιλιμπουρδίσει δεξιά και αριστερά και αυτό ήταν κάτι που τον στεναχωρούσε πολύ, ένιωθε να… αδειάζει από ζωή. Κοιτούσε πίσω τα χρόνια που πέρασαν, γεμάτα γυναίκες και καταχρήσεις και ήθελε (τώρα που πλησίαζε το τέλος του) να αποχωρήσει με ένα εντυπωσιακό φινάλε! Ήθελε να βρει κι αυτός το… απάνεμο λιμάνι του να δέσει, να αράξει στον κόλπο (του ή της;) το αποκαμωμένο του καράβι - και, όπως συμβαίνει συνήθως στα μυθιστορήματα, αυτό προέκυψε εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ούτε καν ο ίδιος! Στη διάρκεια αυτού που μισούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, εν ώρα πτήσης δηλαδή!
Ταλαιπωρημένος από τις σκοτούρες και τη ζέστη που είχε, συνομιλούσε με τον αντιπρόεδρο για ένα πολύ σοβαρό θέμα και εκείνη τη στιγμή άκουσε μια φωνή από την άλλη πλευρά: «Θα θέλατε ένα ποτό;» Γύρισε να δει από πού ερχόταν αυτή η φωνή και αυτό ήταν, κόλλησε το βλέμμα του! Σε απόσταση αναπνοής βρέθηκε με ένα τεράστιο μπούστο, (που λόγω της ζέστης τα κουμπιά της στολής ήταν ξεκούμπωτα) και ένιωσε ξανά έφηβος! Το στήθος φούσκωνε και ξεφούσκωνε με την ανάσα της και αυτός ήταν έτοιμος να πάθει… εγκεφαλικό!
Το είχε μπροστά στα μάτια του, λαχταριστό, αφράτο, χυμώδες, «μπαμπάτσικο» που έλεγε και ο λαός και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Αυτό ήταν! Το ήθελε και είχε μάθει ό,τι ήθελε να το παίρνει! Αφού ξερόβηξε, σήκωσε το βλέμμα, προσπέρασε τις ξανθιές της μπούκλες και ρίχνοντάς της μια φλογερή ματιά, ζήτησε ευγενικά ένα διπλό ουίσκι! Η γυναίκα λες και μαγνητίστηκε από αυτόν, αφού έμεινε ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα (πράγμα ανήκουστο για μια τόσο καλή επαγγελματία όπως αυτή) έσκυψε το κεφάλι και του σέρβιρε. Μετά χάθηκε στο διάδρομο που οδηγούσε στο πιλοτήριο. Αυτός, για πρώτη φορά, ένιωσε… μικρός στη γοητεία μιας γυναίκας! Δεν το περίμενε! Ο αντιπρόεδρος, γάτος όπως ήταν, την πήρε πρέφα τη δουλειά και αμέσως προσφέρθηκε να δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες: «Ωραία γυναίκα πρόεδρε και μάλιστα δικό μας παιδί. Άσε που είναι και ξαδέλφη του συνεργάτη μας του Γιώργου». Εκεί ο πρόεδρος ξαναβρήκε το χρώμα του μουρμουρίζοντας μέσα στα χείλη του: «Είναι και δικό μας παιδί, ε; Και ξαδέλφη του Γιώργου! Αυτά κι αν είναι νέα…» Επιτέλους η πτήση ολοκληρώθηκε και την ώρα που γινόταν η αποβίβαση, ο πρόεδρος έβαλε ένα χαρτάκι στην τσέπη της αεροσυνοδού που όριζε το ραντεβού. «Θα σε περιμένω απόψε στις 8 να δειπνήσουμε στο ρεστοράν του ξενοδοχείου μου! Έλα και υπόσχομαι ότι δεν θα το μετανιώσεις! ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ!»
Το είχε μπροστά στα μάτια του, λαχταριστό, αφράτο, χυμώδες, «μπαμπάτσικο» που έλεγε και ο λαός και δεν μπορούσε να συγκρατηθεί. Αυτό ήταν! Το ήθελε και είχε μάθει ό,τι ήθελε να το παίρνει! Αφού ξερόβηξε, σήκωσε το βλέμμα, προσπέρασε τις ξανθιές της μπούκλες και ρίχνοντάς της μια φλογερή ματιά, ζήτησε ευγενικά ένα διπλό ουίσκι! Η γυναίκα λες και μαγνητίστηκε από αυτόν, αφού έμεινε ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα (πράγμα ανήκουστο για μια τόσο καλή επαγγελματία όπως αυτή) έσκυψε το κεφάλι και του σέρβιρε. Μετά χάθηκε στο διάδρομο που οδηγούσε στο πιλοτήριο. Αυτός, για πρώτη φορά, ένιωσε… μικρός στη γοητεία μιας γυναίκας! Δεν το περίμενε! Ο αντιπρόεδρος, γάτος όπως ήταν, την πήρε πρέφα τη δουλειά και αμέσως προσφέρθηκε να δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες: «Ωραία γυναίκα πρόεδρε και μάλιστα δικό μας παιδί. Άσε που είναι και ξαδέλφη του συνεργάτη μας του Γιώργου». Εκεί ο πρόεδρος ξαναβρήκε το χρώμα του μουρμουρίζοντας μέσα στα χείλη του: «Είναι και δικό μας παιδί, ε; Και ξαδέλφη του Γιώργου! Αυτά κι αν είναι νέα…» Επιτέλους η πτήση ολοκληρώθηκε και την ώρα που γινόταν η αποβίβαση, ο πρόεδρος έβαλε ένα χαρτάκι στην τσέπη της αεροσυνοδού που όριζε το ραντεβού. «Θα σε περιμένω απόψε στις 8 να δειπνήσουμε στο ρεστοράν του ξενοδοχείου μου! Έλα και υπόσχομαι ότι δεν θα το μετανιώσεις! ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ!»Οι μήνες περνούσαν και το ζευγάρι μας γινόταν όλο και πιο ευτυχισμένο! Μοναδικό μελανό σημείο της σχέσης τους ήταν ότι πλέον άρχισαν να αυξάνονται οι φήμες για το δεσμό τους, κάτι που ασφαλώς ήταν ανεπιθύμητο. Διότι πέραν της μεγάλης διαφοράς ηλικίας, αυτός ήταν παντρεμένος, ήταν δημόσιο πρόσωπο και το... έξαλλο παρελθόν της κυρίας θα τον έβαζε σε μπελάδες, μιας και ήδη κάποιος καλοθελητής εκδότης τον εκβίαζε! Αυτός όμως εκεί, βράχος, στήριζε την επιλογή του, οποιαδήποτε συνέπεια κι αν είχε αυτή. Ώσπου πλέον ο έρωτάς τους είχε γίνει κοινό μυστικό, αυτό που λέει ο λαός μας «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι». Η πίεση που είχε τόσο από τη δουλειά του, όσο και από την κατάσταση που διαμόρφωνε η αγάπη του για αυτήν τη γυναίκα κάποια στιγμή τον… λύγισε. Η υγεία του κλονίστηκε και κάποιοι θεώρησαν μάλιστα ότι κλονίστηκε ανεπανόρθωτα, έτσι ώστε σαν κοράκια ετοιμάζονταν να καρπωθούν ό,τι μπορούσαν από την… επόμενη μέρα, όταν αυτός δεν θα ζούσε! Όλοι γνώριζαν ότι υπήρχε σοβαρή πιθανότητα ο πρόεδρος να μην επιστρέψει από το νοσοκομείο στο Λονδίνο και ήδη μοίραζαν τη λεία τους, λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν αεροσυνοδός! Αυτή τον συντρόφευσε αυτές τις δύσκολες ώρες, μέρες, εβδομάδες, δεν έλειψε στιγμή από το πλευρό του, χαϊδεύοντάς του το χέρι, δίνοντάς του κουράγιο και κάνοντας μαζί όνειρα. Όνειρα για ένα σεμνό γάμο, μια ήσυχη αλλά ενδιαφέρουσα ζωή, για ένα αξιόλογο σπίτι στην Εκάλη (που αργότερα άλλοι το ονόμαζαν βίλα και άλλοι «κωλόσπιτο»), για ένα πέρασμα στην ιστορία τελοσπάντων. Αν και ήξερε αυτή πως όλα αυτά ήταν μόνο όνειρα και τίποτα περισσότερο, δεν σταματούσε στιγμή να του τα λέει, όχι γιατί πίστευε στην πραγμάτωσή τους, αλλά μόνο και μόνο για να τον κρατήσει ζωντανό. Καμιά φορά όμως η προσευχή μιας και μόνης γυναίκας είναι πιο δυνατή από αυτές των δεκάδων… αρπαχτικών και ο Θεός έστειλε στο διάβα τους έναν Αιγύπτιο καρδιολόγο. Το θαύμα έγινε, ο πρόεδρος σώθηκε από του Χάρου τα δόντια και πλέον βρίσκονταν στην πτήση που θα τον έφερνε νικητή στην πατρίδα! Πλήθος θα τον υποδεχόταν, όμως κάτι μέσα του είχε αλλάξει. Πλέον δεν τον ενδιέφερε ούτε η ιστορία του, ούτε η υστεροφημία του, ούτε η αγάπη του κόσμου, ούτε οι αντίπαλοί του. Τον ενδιέφερε ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ. Αυτή που του ξανάδωσε ζωή. Και να που ερχόμαστε τώρα στον ατέρμονο συλλογισμό 
που αναφέραμε στην αρχή. Ένιωθε ότι της χρωστούσε όλη του τη ζωή από εδώ και πέρα και έπρεπε αυτό να της το δείξει και να της το αποδείξει. Κατέβασε μια γενναία γουλιά από το ουίσκι του (αν και του είχε απαγορευτεί το αλκοόλ), τράβηξε μια βαθειά ρουφηξιά από την πίπα του (αν και του είχε απαγορευτεί κι αυτό), έστρωσε λίγο το λαιμό από το ζιβάγκο που φορούσε και… ο κύβος ερρίφθη. Όλοι ήταν ανήσυχοι (και περισσότερο εκείνη) όσο πλησίαζαν στην προσγείωση, όλοι εκτός από αυτόν!
που αναφέραμε στην αρχή. Ένιωθε ότι της χρωστούσε όλη του τη ζωή από εδώ και πέρα και έπρεπε αυτό να της το δείξει και να της το αποδείξει. Κατέβασε μια γενναία γουλιά από το ουίσκι του (αν και του είχε απαγορευτεί το αλκοόλ), τράβηξε μια βαθειά ρουφηξιά από την πίπα του (αν και του είχε απαγορευτεί κι αυτό), έστρωσε λίγο το λαιμό από το ζιβάγκο που φορούσε και… ο κύβος ερρίφθη. Όλοι ήταν ανήσυχοι (και περισσότερο εκείνη) όσο πλησίαζαν στην προσγείωση, όλοι εκτός από αυτόν!Η πόρτα του αεροπλάνου άνοιξε, το πλήθος παραληρούσε και οι παρατρεχάμενοι του προέδρου ετοίμαζαν την κάθοδό του στις σκάλες. Τα φλας άστραφταν και αυτός, καμαρωτός καμαρωτός, σαν να μην είχε περάσει όλη αυτήν την περιπέτεια, φαινόταν να… πηδάει από σκαλί σε σκαλί. Πίσω του δεν τον ακολουθούσε κανείς, μόνο κάποιοι είχαν μαζευτεί στην πόρτα του αεροσκάφους και τον καμάρωναν, μεταξύ αυτών και η καλή του! Ξάφνου ο πρόεδρος κοντοστέκεται! Τρόμαξαν όλοι και αναρωτήθηκαν τι να συνέβη. Αυτός στράφηκε προς τα πίσω, σήκωσε το χέρι ψηλά και αρχοντικά έκανε την κίνηση που κανείς δεν περίμενε! Κάλεσε τη αγαπημένη του να κατεβεί μαζί του τις σκάλες, στο πλευρό του, μπροστά στο αποσβολωμένο πλήθος, τους αδηφάγους δημοσιογράφους και τις αμείλικτες κάμερες! Πλέον το ποτάμι δεν γύριζε πίσω! 
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν σαν κινέζικη σάλτσα, γλυκόξινα! Από τη μια οι γυμνές φωτογραφίες της πρωτοσέλιδα στα περίπτερα και από την άλλη ο γάμος τους. Από τη μια τα λαϊκά και μη δικαστήρια και από την άλλη η εξουσία. Οι εικόνες και τα συναισθήματα εναλλάσσονταν με τρομακτική ταχύτητα, μα αν έπρεπε να κρατήσουμε μόνο ένα ενσταντανέ, αυτό θα ήταν με τη γυναίκα σε δημόσια θέα να ταΐζει τούρτα τον αγαπημένο της! Τι να πει κανείς; Μεγάλος έρωτας! Και όπως λέει ο σοφός λαός μας: «Έρωτας είναι αυτός, όχι ποντικοκούραδα».
ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς φανταστικά και δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα!!!!
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
8: Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας & Παγκόσμια Ημέρα Νεφρού Τυχαίο που είναι ταυτόχρονα? Άλλωστε το πρώτο δεν το καταλαβαίνω, αφού αυτές είναι σαν τη ρετσίνα Κουρτάκη, «κάθε μέρα γιορτή» που έλεγε και το σλόγκαν!
12: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Λογοκρισίας στο Διαδίκτυο Δεν πιστεύω να σβήσει κανείς αυτά που γράφω;ΑΧΑΧΑΧΑ
14: Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας Γιατί κάθε φορά εγώ γράφω το Μάρτιο και πρέπει να αναφέρω αυτή τη ΜΕΓΙΣΤΗ μέρα; Καλό το πρώτο δεν λέω, αλλά δεν συγκρίνεται με το δεύτερο!
15: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αστυνομικής Βαρβαρότητας Ρετσίνα Κουρτάκη κάθε μέρα γιορτή - Ρε μπας και η Κουρτάκη είναι κάτι σαν την Κόκα Κόλα, πάει με όλα;
Σχόλια