Βουλευτές στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Κυρίαρχη τάση στο μεταμοντέρνο ελληνικό πολιτεύεσθαι, ο αντίστροφος λαϊκισμός πρωτοπαρατηρήθηκε από τον γράφοντα στις κενόλογες διακηρύξεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας, που φιλοδοξούσαν να παρουσιάσουν ως ρηξικέλευθες συγκεκριμένες ιδέες για την αποδοχή των οποίων ο πιστός τηλεθεατής είχε υποστεί την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου επί μακρόν. Γενικές κι αόριστες επικλήσεις στην ωριμότητα και την υπευθυνότητα του πολίτη συνοδεύουν συγκεκριμένες πάντοτε πολιτικές φόρμουλες, λες και οι έννοιες "Υπευθυνότητα" και "Μνημόνιο" συνδέονται μεταξύ τους με σχέση αιτίου - αιτιατού. Είναι μάλλον εύκολο να ταυτίσεις την ωριμότητα με το αντίστροφο αυτού που μεθοδικά κατόρθωσες να καταστήσεις συνώνυμο του λαϊκισμού. Αλλά, καθώς οι μάσκες πέφτουν, καθώς ο κορυφαίος της μνημονιακής προπαγάνδας δεν διστάζει να ανασύρει, βράδυ Σαββάτου, τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" και ομιλεί ανοικτά για επαπειλούμενη δικτατορία, "απ' όπου κι αν αυτή προέλθει", καταλαβαίνεις ότι η ωριμότητα στην Ελλάδα συνθλίβεται μεταξύ ειδώλων της ίδιας καταραμένης παθογένειας.

Damned if you do, damned if you don't. Πώς διαλέγει κανείς ανάμεσα στη δουλεία και την καταστροφή; Και πόσοι από τους 199 που συμπεριφέρθηκαν "υπεύθυνα" στη χθεσινή ψηφοφορία πρόλαβαν να διαβάσουν τις 600-700 σελίδες του νέου Μνημονίου στις 48 ώρες που τους δόθηκαν; Να γιατί είχε νόημα εκείνο το δημοψήφισμα που σκαρφίσθηκε ο Παπανδρέου τον Οκτώβρη: να στήσουμε ένα πρόγραμμα, να το κουβεντιάσουμε εξαντλητικά, να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά και ν' αποφασίσουμε προς τα πού θέλουμε να πάμε, όλοι μαζί. Τώρα, με την κοινωνική συνοχή να ηχεί σαν κακόγουστο αστείο στις επικλήσεις των "ταγών" μας, αυτοί που παραιτήθηκαν του βουλευτικού αξιώματος κι αυτοί που επέλεξαν το εθνικά υπερήφανο "όχι" θα βλέπουν τους ίδιους εφιάλτες με όσους ψήφισαν υπέρ της συμφωνίας, βασιζόμενοι στην αντιληπτική ικανότητα και τις διαβεβαιώσεις του Βενιζέλου ότι "όλα θα πάνε καλά", μέχρι να στραβώσουν, κι ότι "δεν τρέχει και τίποτα με το βρετανικό δίκαιο", μέχρι να τρέξει. Η εικόνα της Έλενας Παναρίτη στην Επιτροπή Οικονομικών του Σαββάτου τα λέει όλα: βουλευτές στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, κι η Τρόικα να θεσπίζει πλαφόν για τα ψυχοφάρμακα.

Κυβέρνηση συνεργασίας, μόλις 130 έδρες για το πρώτο κόμμα, τα κόμματα εξουσίας στοιχισμένα στο ίδιο μετερίζι, καμμιά σαρανταριά ανεξάρτητοι βουλευτές. Χάρη στα καπρίτσια της τύχης και στο κακό το ριζικό μας, η παρούσα Βουλή κατάντησε ξαφνικά η χαρά του αριστερού - μόνο που η Αριστερά είναι και πάλι στη γωνία. Ξέχωρα απ' το τι είναι λαϊκισμός και τι όχι, η αποχή από τις διεργασίες που μπορεί να σώσουν τη χώρα (ή να τη ρίξουν στα Τάρταρα) είναι ξεκάθαρα ανεύθυνη - και μη σε ξεγελούν τα δημοσκοπικά είδωλα. Αλλά φαντάζομαι τους συντρόφους να κοιτάζουν ζηλόφθονα προς τον ανεξάρτητο στο διπλανό έδρανο, που βιώνει ξαφνικά την άγρια χαρά της συνειδησιακής του ανεξαρτησίας, και συμμερίζομαι αυτήν τους τη ζήλεια. Τους υπόλοιπους, που εμπιστεύθηκαν όσους χειρίσθηκαν τις διαπραγματεύσεις, που έκλεισαν τα μάτια και διάλεξαν στην τύχη, ή που επέλεξαν απλώς να μείνουν στο μαντρί, ας τους συγχωρέσει ο Θεός - αν ξεχωρίζει κι Εκείνος ποιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος.