Ανεύθυνοι
Παρατηρώ με προσοχή την στάση τόσο του Γεωργίου Παπανδρέου όσο και του Αντώνη Σαμαρά το τελευταίο διάστημα και με πιάνει απελπισία. Προσπαθώ να κατανοήσω το σκεπτικό τους και αδυνατώ. Είναι τόσο γελοίο το σκηνικό που ακόμα και ο Γεώργιος Καρατζαφέρης, δίπλα τους μοιάζει με σοβαρό πολιτικό. Από τη μία έχουμε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με επικοινωνιακούς όρους και από την άλλη τον Αντώνη Σαμαρά που κατάφερε να μετατρέψει την Νέα Δημοκρατία σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας που την ώρα που οι καταστάσεις απαιτούν υπευθυνότητα επιλέγει το λαϊκισμό.
Θα ξεκινήσω από τη Νέα Δημοκρατία γιατί με πονάει περισσότερο προσωπικά. Η Νέα Δημοκρατία ανεξάρτητα από το αν ήταν καλή ή κακή κυβέρνηση ή αν είχε σωστές ή λανθασμένες πολιτικές επιλογές ιστορικά είχε πάντα την πολιτική διαύγεια στα δύσκολα να επιλέγει τον δρόμο της υπευθυνότητας ακόμα και κόντρα στην λαϊκή απαίτηση. Με την εξαίρεση ίσως της ιστορίας με τις ταυτότητες που επέλεξε να υποστηρίξει το κοινό αίσθημα με θολά κριτήρια στα μεγάλα ζητήματα κρατούσε υπεύθυνη στάση και επέλεγε να μην συρθεί σε λαϊκίστικες επιλογές.
Ο Αντώνης Σαμαράς την περασμένη Πέμπτη αποφάσισε ξαφνικά να αλλάξει το modus vivendi της Νέας Δημοκρατίας. Το πράγμα έγινε ακόμα χειρότερο όταν στο συνέδριο του ΣΕΒ είπε πως η Νέα Δημοκρατία καταψήφισε τα μέτρα και υπερψήφισε το μηχανισμό. Δεν θα τον ακολουθήσω στο παραλογισμό του αλλά αναρωτιέμαι πραγματικά αν έχει συνειδητοποιήσει την σοβαρότητα που απαιτεί η κατάσταση από ένα κόμμα εξουσίας. Είναι άλλο πράγμα να αξιοποιείς τους συνεργάτες σου από τα χρόνια της Πολιτικής Άνοιξης και άλλο να αντιμετωπίζεις τη Νέα Δημοκρατία ως μαγαζάκι του 2,5%.
Όμως η ιστορία στον Αντώνη Σαμαρά έχει επιφυλάξει τον ιδανικό αντίπαλο. Τον συγκάτοικο του από τα χρόνια του Amherst που θεωρεί πως η πολιτική είναι μία διαρκής επικοινωνιακή μπανανόφλουδα. Η μνημειώδης ανικανότητα και αναβλητικότητα του κατέστησε το ΔΝΤ μονόδρομο. Κανένα πρόβλημα όμως, επικοινωνιακή προπαγάνδα με στόχο να παρουσιαστεί η υπόθεση ως επιτυχία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, η όλη διαχείριση της κατάστασης σε στιγμές ευθύνης είναι εγκληματική.
Δεν είναι μόνο οι αλλεπάλληλες παλινωδίες του και οι απίστευτες μπακαλίστικες λογικές στις οποίες βασίζονται τα μέτρα. Υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα το γεγονός πως κανένας δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να βγει και να εξηγήσει στους πολίτες με απλά και κατανοητά λόγια το πως και το γιατί. Αν κάποιος διαβάσει σωστά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων θα διαπιστώσει πως αυτό ζητάνε οι πολίτες. Μία σαφή εξήγηση του τι συμβαίνει και πως θα καταφέρει η χώρα (αν τα καταφέρει) να αντιμετωπίσει την κατάσταση και με ποιες συνέπειες για τους πολίτες.
Όμως στη κυβέρνηση δεν αισθάνονται την ανάγκη να τηρήσουν υπεύθυνη στάση. Θεωρούν πως ο λαός έχει ανάγκη από άρτον και θεάματα αυτές τις δύσκολες ώρες. Στην ημερήσια ατζέντα πολιτικές διώξεις και πανηγύρια όπως η κατεδάφιση της παλιάς Φαντασίας (μεγάλο κατόρθωμα...) παρουσία του Πρωθυπουργού της χώρας. Δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων με δημοσιοποίηση στοιχείων όπως των γιατρών του Κολωνακίου που αποδεικνύεται πως τελικά πλήρωσαν πρόστιμα της πλάκας και γενικώς ένα διαρκές παραμύθι.
Δεν ξέρω αν κάποιος εκεί έξω αισθάνεται πως τα πανηγύρια και η διαρκής προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης είναι υπεύθυνη πολιτική, προσωπικά όμως διαφωνώ. Στις ώρες ευθύνης οι πολίτες οφείλουν να νιώθουν πως υπάρχει μία στιβαρή κυβέρνηση που θα ενδιαφερθεί περισσότερο για την διασφάλιση του μέλλοντος της χώρας και όχι μία παρέα ανεύθυνους πανηγυριρτζίδες.
Η Ελλάδα περνάει την δυσκολότερη φάση της σύγχρονης ιστορίας της. Δυστυχώς οι παθογένειες και οι αδυναμίες μας ως κράτος και ως κοινωνία μοιραία μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Στη δύσκολη αυτή συγκυρία όμως πέρα από το ξεγύμνωμα μας ως κοινωνία αυτό που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα είναι η απουσία πολιτικών αντρών (ή γυναικών) με συναίσθηση της ευθύνης της στιγμής. Δυστυχώς οι ηγέτες τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και της αντιπολίτευσης αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και ανήμποροι να αντεπεξέλθουν στην περίσταση.
Υ.Γ.1. Μεγάλο ατόπημα που δεν καλέσαμε τον Ασεμπέγιο στην κατεδάφιση της Φαντασίας. Δεν πειράζει την επόμενη φορά που θα κατεδαφίσουμε κάποιο άλλο εγκαταλελειμμένο επί δεκαετία παραλιακό μαγαζί θα τον φωνάξουμε.
Υ.Γ.2. Δύο εξαιρετικά κείμενα που μπορεί να εξηγήσουν σε πολλούς γιατί φτάσαμε ως εδώ θα βρείτε στα ακόλουθα links:
Σχόλια