The Daltons' Politics

Θα μπορούσαν να μπουν κι ως σχόλια στο κείμενο του Joe, όμως είναι αρκετά και γι' αυτό αναρτώνται ξεχωριστά. "Ο περιορισμός των δαπανών οδηγεί σε ύφεση. Η ύφεση οδηγεί σε περιορισμό των εσόδων και τα περιορισμένα έσοδα δημιουργούν την ανάγκη για περιορισμό των δαπανών." Ο Αλ. Τσίπρας με μια φράση περιγράφει όχι μόνο την εγχώρια αλλά και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η ομιλία του στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ήταν η μόνη σοβαρή, από πολιτικό αρχηγό τουλάχιστον. Για όσους σπεύσουν να διαπιστώσουν επίθεση στο φιλελευθερισμό (ιδεολογία που ο γράφων προκρίνει έναντι των άλλων) μία διευκρίνηση Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα που αποκομίζει τα οφέλη από την ευημερία των αγορών και σπεύδει να στηρίξει σε περιόδους κρίσης, καταστρέφοντας έτσι τη διαδικασία διόρθωσης στην οποία κάθε φιλελεύθερος ομνύει, δεν έχει σχέση με οικονομικό σύστημα αλλά με την ανακλαστική προάσπιση των κεκτημένων. Ίσως η αναφορά του Γ. Παπανδρέου στη νεοσυντήρηση (που

Η πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό αποτέλεσε έναυσμα προβληματισμού για το τι φταίει και στην Ελλάδα έχουμε τους χειρότερους πολιτικούς που θα μπορούσαμε. Λόγω μαζοχισμού - προφανώς - παρακολούθησα μεγάλο μέρος των τοποθετήσεων. Ακόμα και τώρα προσπαθώ να κατανοήσω αν οι εκπρόσωποι μας στο κοινοβούλιο συνειδητοποίησαν για ποιο λόγο ήταν κλεισμένοι στη βουλή. Το τελειωτικό χτύπημα όμως, το έδωσε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Όταν φτάνουμε στο σημείο, αρχηγός πολιτικού κόμματος να αντιμετωπίζει το βήμα της βουλής ως παλκοσένικο, ακριβώς όπως έκανε στο Tele City και στις βιντεοκασέτες του TV-PRESS τότε πραγματικά κάτι πάει πολύ στραβά. Δεν είναι μόνο ο Γεώργιος Καρατζαφέρης το πρόβλημα, παρόλο που ο ίδιος θεώρησε ότι σε μία συζήτηση για τον προϋπολογισμό θα έπρεπε να βγάλει τα προσωπικά του με την κα. Δραγώνα ή να τοποθετείται αναφερόμενος σε "έγκυρο blog". Δεν έχω πρόβλημα με το συγκεκριμένο blog απλά θεωρώ εκφυλισμό οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι να περιμένουν από τα blogs να

Το "It's the economy stupid" του James Carville αποτέλεσε το ένα από τρία slogan που αξιοποιήθηκαν από τον Bill Clinton στην προσπάθεια του να ανατρέψει την παντοδυναμία του George H.W. Bush το 1992. Τα άλλα δύο - που αξιοποιήθηκαν ουσιαστικά και από τον Barak Obamama- ήταν: "Change vs More of the same" και "Don't forget health care". Ο guru της πολιτικής επικοινωνίας Carver είχε θέσει με τρεις φράσεις τα βασικά ζητήματα που θα επέτρεπαν Δημοκρατικούς να σταματήσουν την κυριαρχία των Ρεπουμπλικάνων. Η οικονομική ύφεση στην οποία είχε υπεισέλθει η Αμερική, η ανάγκη να αλλάξει κάτι και η η υγεία ήταν οι άξονες στους οποίους στηρίχθηκε ο Bill Clinton. Κατάφερε να επιβάλλει την δική του ατζέντα και κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή την δεκαετία του 90, πριν διαλύσει τα πάντα λόγω του Monicagate. Στην Ελλάδα κάτι αντίστοιχο συνέβη την τελευταία διετία. Η Νέα Δημοκρατία πήρε το 2007 νωπή εντολή διακυβέρνησης - έστω και με ισχνή πλειοψηφία - για να ολοκλη

Εν αναμονή της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών για την αντιμετώπιση της διεθνούς οικονομικής κρίσης μπορούμε να περιμένουμε πολύ λίγα. Η Ελληνική πολιτική σκηνή μεταπολιτευτικά μαστιζόταν ανέκαθεν από την αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων. Με την εξαίρεση των οικουμενικών κυβερνήσεων του 1989-1990 ουδέποτε οι πολιτικοί αρχηγοί δεν είχαν το θάρρος να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συμφωνήσουν για την χάραξη εθνικών στρατηγικών. Πάντα το μικροπολιτικό συμφέρον ήταν πιο σημαντικό για τους ίδιους. Αν μάλιστα το πάμε λίγο παραπέρα θα διαπιστώσουμε ότι τα κόμματα στην Ελλάδα συμφωνούν μόνο στις αυξήσεις των βουλευτών. Τα τελευταία χρόνια όμως ξεπεράσαμε κάθε όριο. Πλέον οι κόντρες δεν περιορίζονται στα έδρανα της βουλής μεταξύ των κομμάτων. Η κομματική αντιπαράθεση έχει ξεφύγει από τα στενά Ελληνικά όρια και έχει μεταφερθεί στις Βρυξέλλες. Ο δρόμος που χάραξαν οι Υπουργοί Οικονομικών μας έκανε διεθνή περίγελο. Ο Γεώργιος Αλογοσκούφης στην πρώτη του επίσκεψη στις Βρυξέλλες αποκάλυψε τα

...συνέχεια Φούρκα. Η μόνη λέξη που μπορούσε να περιγράψει ακριβώς πώς ένιωθε η Μαίρη, ήταν αυτή. Με το που τελείωσε η συνάντηση, έσπευσε να μπει στην ουρά ώστε να είναι από τους πρώτους που θα συγχαρούν και να εξαφανισθεί. Ο "κούριερ" της είχε χαμογελάσει και την είχε ευχαριστήσει τυπικά. Καθώς ξεμάκραινε, όμως, κατάλαβε ότι ουσιαστικά είχε κανονίσει συνάντηση μαζί του όταν της είπε να περάσει κάποια στιγμή να ενημερωθεί για κάποια πράγματα κι εκείνη του είπε ότι μέχρι τις 3.οο μ.μ είχε δουλειά. Γύρισε στο γραφείο προβληματισμένη για τη στάση που θα ακολουθούσε. Από τη μια ήθελε να τον αφήσει να πνιγεί στο χαρτομάνι όπως είχε πνιγεί κι εκείνη για να βγάλει άκρη, από την άλλη ήξερε ότι αυτό θα φαινόταν και δεν ήθελε να δώσει δικαιώματα στους άλλους. Αποφάσισε ότι η ανωτερότητα της ταιριάζει περισσότερο και βάλθηκε να φτιάξει μια πλήρη παρουσίαση για τον "καινούριο" Το παρατσούκλι που έπαιρνε κάποιος κατά τις πρώτες μέρες του στην εταιρεία, αν ήταν επιτυχημένο θα τον

Οι Αμερικάνοι είναι οι ιδανικοί να αναδεικνύουν ιστορίες outsider που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια και να πετύχουν κάτι μοναδικό με βάση τις προδιαγεγραμμένες δυνατότητες τους. Η ανάγκη όλων μας να πιστέψουμε σε ιστορίες σύγχρονων Δαυίδ εξηγεί και την επιτυχία που έχουν συνήθως όλες αυτές οι ιστορίες στο σινεμά. Μία τέτοια ιστορία είναι και η πρόκριση του Ολυμπιακού στην επόμενη φάση του Champions League. Σίγουρα οι αντίπαλοι του δεν ήταν μεγαθήρια, το αντίθετο, όμως ήταν αντιμέτωπος με τον ίδιο του, τον εαυτό. Η οικονομική του δυσπραγία και οι ακατανόητες επιλογές του Σωκράτη Κόκκαλη το καλοκαίρι δημιούργησαν τις συνθήκες για ένα λαμπρό σενάριο. Δημιούργησαν μία παρέα από αξιαγάπητους παίκτες και έγραψαν ένα "True underdog story" που θα έλεγαν και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ως φίλαθλος του Ολυμπιακού είχα την χαρά να παρακολουθήσω δια ζώσης υψηλού επιπέδου ποδοσφαιριστές. Τέτοιους που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές του σύγχρονου ρόστερ δεν θα ήταν άξιοι να τους δέσου

Ο Averell νυμφεύεται την καλή του, στο Δημαρχείο υπό το βλέμμα Εκείνου

Επτά ευρώ. Τόσο κοστολογούν η κυρία Αρβελέρ, ο κύριος Θεοδωρόπουλος και ο κύριος Χουβαρδάς τον… αέρα τού Εθνικού Θεάτρου. Κτήριο Τσίλλερ, στην Αγίου Κωνσταντίνου. Κεντρική Σκηνή – αυτή, η εν χορδαίς και οργάνοις ανακαινισθείσα και εγκαινιασθείσα, το “όραμα τού Κούρκουλου” που έγινε πραγματικότητα. Τα εισιτήρια για τις μη προνομιούχες θέσεις στις πτέρυγες τού β’ εξώστη αναγράφουν, “Ευρώ: 7.00 ΠΕΡ. ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ” (ομολογώ, έπρεπε να την ψυλλιαστώ, με τον… περιορισμό τού “περιορισμένη”). Όπως και να ‘χει, βεβαιώνω πως πρόκειται για ευφημισμό – κάτι σαν τον Εύξεινο Πόντο, τον Ειρηνικό Ωκεανό, τους απασχολήσιμους και την ευελιξασφάλεια. Εκτός αν, σε κάποια από τις ελληνόφωνες χώρες τού κόσμου ετούτου, “περιορισμένος” σημαίνει “καθόλου”. Σύντροφε, που μου μιλάς πίσω από το γκισέ σου, το “δεν θα βλέπετε καλά” δεν αρκεί. Ή με ενημερώνεις ότι δεν θα βλέπω τίποτα, ή με παίρνεις από το χεράκι, με ανεβάζεις στην θέση μου και μ’ αφήνεις ν’ αποφασίσω για λογαριασμό μου, πριν κλείσω τα εισιτήρια. Διαφορε

Η Νέα Δημοκρατία ανέκαθεν - όπως και το ΠΑΣΟΚ - ήταν αρχηγό-κεντρικό κόμμα. Η διεκδίκηση της διακυβέρνησης και κατ' επέκταση η εκλογή πρωθυπουργού την ωθούσαν στην ανάγκη να χτίζει την εικόνα του υποψηφίου πρωθυπουργού. Την περίοδο της ηγεσίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή του νεότερου η λατρεία προς τον αρχηγό είχε ξεπεράσει τα όρια της απλής στήριξης προς τον ηγέτη. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλά έμπειρα στελέχη του κόμματος έλεγαν χαριτολογώντας "πλέον δεν είμαστε Νέα Δημοκρατία, είμαστε Κώστας Καραμανλής". Στην -ελλείψει δόκιμου όρου- θεοποίηση του Κώστα Καραμανλή έπαιζαν πολλά πράγματα ρόλο. Οι καταβολές του και το όνομα του (γνωρίζω πως τα τζάκια πλέον είναι εκτός μόδας αλλά πάντα έχουν τη γοητεία τους). Η ιστορική του προέλευση από την ΟΝΝΕΔ που έκανε τους ΟΝΝΕΔιτες παλιούς και νέους να τον λατρεύουν. Ο κρυστάλλινος και άμεσος πολιτικός του λόγος. Η αίσθηση που σου έδινε στα πρώτα χρόνια ότι θα μπει ως ταύρος σε υαλοπωλείο και θα τα διαλύσει όλα. Η βεβαιότητα ότι ήταν

Αυρήλιος έφα Στην αρχή, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο σοβαρά. Τα σημάδια ήταν ανεπαίσθητα, αόρατα, κόκκοι άλατος στην θάλασσα – έπρεπε να είσαι αλαφροΐσκιωτος ή αυτιστικός (αν έχει κάποιο νόημα αυτή η διάζευξη) για να τα προσέξεις. Πόντοι έφευγαν από τα γυναικεία καλσόν, χωρίς να ‘χουν πιαστεί από κάπου – απλά εξαφανίζονταν. Σακούλες του σούπερ μάρκετ ξηλώνονταν δίχως προφανή αιτία, αφήνοντας το περιεχόμενό τους να κατρακυλήσει χαρούμενα προς τα πίσω, στην αρχή τής ανηφόρας ή της σκάλας που μόλις είχες σκαρφαλώσει. Γείτονες που μοιράζονταν συναισθήματα αμοιβαίας αντιπάθειας κλείνονταν για ώρες στο ίδιο χαλασμένο ασανσέρ. Κέρματα το ‘σκαγαν, στυλό εξαφανίζονταν, οι τηλεοράσεις έχαναν το σήμα τους μυστηριωδώς την ώρα τού γκολ – ο homo communalis υπέμενε στωικά αναπάντεχες, μικρές καθημερινές κακοτυχίες. No big deal, τουλάχιστον ως εδώ. Σύντομα όμως η γκαντεμιά κλιμακώθηκε, προσλαμβάνοντας μετρήσιμες διαστάσεις. Τα λάστιχα των αυτοκινήτων άρχισαν να κλατάρουν συχνότερα από πριν, προκ