The Daltons' Politics

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, μαζί με τον Αντρέα Λοβέρδο και τον Κώστα Σκανδαλίδη, ήταν ανέκαθεν από τις συμπάθειες μου από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Τα κριτήρια ήταν διαφορετικά σε κάθε περίπτωση όμως τους συμπαθούσα ιδιαίτερα. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη όμως κατάφερε να αλλάξω εντελώς άποψη για τον ίδιο και τις ικανότητες του. Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης υπήρξε ένας από τους πλέον ικανούς πολιτικούς της γενιάς του. Εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο κάποιες συγκυρίες και έγραψε στο ενεργητικό του την επιτυχία που κάθε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως ονειρευόταν από την μεταπολίτευση και έπειτα. Κάτι ο λανθασμένος υπολογισμός του Σάββα Ξηρού, κάτι οι πιέσεις ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων και η κατ' επέκταση μεγαλύτερη ανοχή σε συνεργασία με ξένους ειδικούς, οδήγησαν σε μία ανέλπιστη επιτυχία εις βάρους της τρομοκρατίας. Η 17Ν εξαρθρώθηκε και μάθαμε όλοι ποιοι ήταν επιτέλους αυτοί οι "supermen" της τρομοκρατίας. Ο εξ Ημαθίας ορμώμενος υπουργός έχει κερδίσει πολλούς πόντους χάρη στους χαμηλούς τόνους πο

Όσοι εξ' ημών διάβαζαν από μικροί τα περίφημα περιοδικά που "εγκληματούσαν" εις βάρος της Ελληνικής γλώσσας και προέβαλλαν παραδείγματα ανάρμοστα για έναν έφηβο, θυμούνται μια από τις 10 χρήσιμες συμβουλές για ένα τέλειο βράδυ: "Για να αποφύγεις την πρόωρη εκσπερμάτιση, να σκέφτεσαι την πολιτική κατάσταση". Την πολύ σημαντική αυτή συμβουλή, ανεκάλεσε ο William, προχθές, κατά τις 8:20μ.μ. Κανονικά, για λόγους σασπένς, η αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις θα έπρεπε να μην αποκαλυφθεί, όμως τόσο η ώρα όσο και η γνωστή αγάπη του γράφοντος για το αλκοόλ οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι το παρόν κείμενο έχει να κάνει με δελτία ειδήσεων, τη Νέα Δημοκρατία και τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού. Για όσους πάντως παρερμήνευσαν, η συμπάθεια και η εκτίμηση πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δύο χρόνια πριν, η διαδικασία εκλογής προέδρου στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. προκαλούσε γέλια και ειρωνικά σχόλια μεταξύ των στελεχών της Ν.Δ. Τα χρόνια πέρασαν όμως, και ήρθε η ώρα να ακολουθήσει κι η ί

Άλλη μία ξαφνική εμφάνιση του Τρυφερού Ποδιού στο αγαπημένο σας βλογ. Αυτή τη φορά είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες απορίες συνωμοσιολογικού χαρακτήρα. Από αυτές που αγαπάει και ο Λιακόπουλος. Βέβαια, οι δικές μου δεν περιέχουν Λευκές και Μαύρες Αδελφότητες, Νεφελίμ και Ελοχίμ, Σείριο και περίεργους κομήτες. Βασικό τους περιεχόμενο είναι ο λευκός κλώνος του - πρόσφατα βραβευθέντος με Νόμπελ Ειρήνης (θέμα για άλλο αρθράκι) - Barack Hussein Obama. (Σημείωση του Συγγραφέα: Τα παρακάτω είναι απλές απορίες από τις πρώτες 20 εκ των 100 πρώτων ημερών της Νέας Διακυβέρνησης - τον λατρεύω τον όρο! Αν και αρνητικές, προσπαθούν να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο υποκειμενικές και είναι ξεκάθαρο - ελπίζω - ότι εκφράζονται με μια ελαφρά χιουμοριστική διάθεση - απαραίτητη σχεδόν σε κάθε περίπτωση. Όποιος παρεξηγηθεί, μπορεί να γυρίσει το κανάλι στο Λαζόπουλο ή το Θέμο, για να απολαύσει χιούμορ υψηλής αισθητικής. Επίσης, μην πει κανείς ότι δεν προειδοποίησα!) Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν: Αφού ήρθαν οι αντ

Η φίλη μου, η θεοπάλαβη Πασόκα που γνώρισα στην Μυτιλήνη τον Σεπτέμβριο, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένη: η πρώτη πραγματική απόφαση τής νέας κυβέρνησης, αυτή που αφορά τις συμβάσεις μαθητείας stages, είναι μια μεγάλη απόφαση. Κι ήρθε με τρόπο, θα ‘λεγες, φυσικό – τρεις-τέσσερεις σοβαροί άνθρωποι κάθισαν γύρω από ένα τραπέζι, άφησαν κατά μέρος τις επικοινωνιακές ανάγκες, έλαβαν υπ’ όψιν τούς κοινωνικούς εταίρους, την αρμόδια Αρχή και τις εξαγγελίες για τις οποίες τους ψήφισε ο κόσμος, κι αποφάσισαν. Έτσι απλά. Κι είναι μια απόφαση πέρα για πέρα σωστή, ολότελα δίκαιη αυτή για την κατάργηση των stages. Είναι το τέλος τής δέσμευσης, της ομηρίας χιλιάδων ανθρώπων από την προσδοκία μονιμοποίησης στο Δημόσιο. Είναι η κατακλείδα στον εξευτελισμό τού να δέχεσαι να αμείβεσαι με ψίχουλα για να μην ξεθωριάσει αυτή η προσδοκία. Είναι ένας άριστος τρόπος να επαναβεβαιώσει η πολιτική ηγεσία την προσήλωση της σε απολύτως αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες επιλογής τού κρατικού δυναμικού

Ναι Βαγγέλη, φάουλ. Γιατί δεν είναι δυνατόν τα παραπολιτικά των εφημερίδων να ασχολούνται επί μία εβδομάδα, με το αν έβρισες έναν πρώην πρωθυπουργό. Γιατί και να το έκανες, δεν έπρεπε να το μάθουμε. Μπορούσες να εκφράσεις την αγωνία σου χωρίς να διαρρεύσει κάτι προς τα έξω. Αν δεν το έκανες, η μαγκιά είναι να βγεις να το διαψεύσεις κι όχι να το αφήνεις να αιωρείται αποκομίζοντας χαζά μπράβο από καφενόβιους προπονητές της πολιτικής. Αλλά να στο πω κι αλλιώς, Βαγγέλη. Γιατί δεν τον έβριζες τόσα χρόνια που δε λειτουργούσε τίποτα στον τόπο; Γιατί δεν του έκανες τη ζωή δύσκολη, όταν κατάφερνε να ξαναβγάλει πρώτο το κόμμα το 2007, ενώ δεν είχε τίποτα συγκεκριμένο κατά νου, για τη χώρα; Γι' αυτό Βαγγέλη, δεν έχει νόημα να εξηγήσει ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν από τους "αγνούς" επαρχιώτες (δεν αναφέρεται στον τόπο καταγωγής) βουλευτές και πολιτευτές που αγωνιούν για το μέλλον της παράταξης. Απλώς εσύ τον στενοχώρησες γιατί σε είχε αλλιώς στο μυαλό του. "Εγώ δε θα κάνω το καρ

Κώστας Κλυν Προς όσους βγήκαν χθες το βράδυ, ή έβλεπαν ως αργά Αθλητική Κυριακή (γιατί όλοι έχουμε τα βίτσια μας) κι αναρωτιούνται τι μπορεί να είπε ο Κώστας Καραμανλής στην δευτερολογία του, κατά την συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων Παπανδρέου: ο αρχηγός τής αντιπολιτεύσεως δεν δευτερολόγησε. Κανένα μυστήριο ως εδώ. Όσοι άκουσαν τον τέως πρωθυπουργό το Σάββατο, τον θαύμασαν να δίνει σάρκα στο ιστορικό “αγγαρείαν ποιώ” τού Βύρωνος. Υποτονική αναφορά στην κληρονομιά που βρίσκει η νέα κυβέρνηση, ξέπνοη απαρίθμηση των προκλήσεων που θ’ αντιμετωπίσει, άψυχη τοποθέτηση στο σύνολό της – και δέσμευση εξ ονόματος τής παράταξης από τον ίδιο, τον απερχόμενο, πως θα στηριχθεί κάθε προσπάθεια, κάθε πρωτοβουλία που θα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση. Αν ήσουν ουρανοκατέβατος στην χώρα, δύσκολα θα πίστευες ότι ο συμπαθής, ευτραφής νεαρός με την άνεση στα λόγια δεν είναι βουλευτής τής συμπολιτεύσεως. Το πώς κατάφερε, μετά από τέτοια φιλοκυβερνητική έκθεση ιδεών, να κλείσει με το “επειδή ό

Kostas has left the building Το 2004 ήταν εύκολο να είσαι πρωθυπουργός με την Νέα Δημοκρατία. Το Πα.Σο.Κ. είχε διαβρωθεί από την χρόνια διακυβέρνηση, είχε απωλέσει την εμπιστοσύνη τού λαού, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε το ξεκίνημα σε μια σειρά από γκάφες και παλινωδίες που θα υπονόμευαν το κύρος του και την έξωθεν εικόνα του για καιρό. Με πολλά βέβαια κυβερνητικά χρόνια μπροστά τους, οι στρατηγοί επικοινωνίας τής Ρηγίλλης (αυτοί που, μην ξεχνάς, έχτισαν υπομονετικά την επικράτηση τής 7ης Μαρτίου) σχεδίασαν τον χάρτη, βάσει του οποίου έμελλε να βαδίσει το κόμμα. Η συλλογιστική του απλή: την αναμενόμενη φθορά από την διαχείριση των προβλημάτων, τις απώλειες στο κοινωνικό μέτωπο επρόκειτο να επωμισθούν οι υπουργοί και οι υφυπουργοί. Ο Κώστας Καραμανλής θ’ άφηνε πίσω του το προφίλ τού “παιδιού τού λαού”, που αγκάλιαζε όποια γριούλα κι όποιο πιτσιρίκι έβρισκε μπροστά του στον δρόμο προς την νίκη, και θ’ ανέβαινε στο βάθρο τής αυθεντίας, απ’ όπου απλησίαστος θα παρακολουθούσε τις εξελίξεις, πα

Σήμερα συμπληρώνουμε τις πρώτες 10 ημέρες διακυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Βρισκόμαστε δηλαδή στο 10% του πλάνου ανασυγκρότησης και επανεκκίνησης της οικονομίας σύμφωνα με τα προεκλογικώς εξαγγελθέντα. Αποφάσισα να ασχοληθώ με 4 θεματικές κατηγορίες οι οποίες με απασχόλησαν αυτές τις πρώτες δέκα ημέρες. 1. Διαφάνεια και Αξιοκρατία Ξεκίνησε εντυπωσιακά σε επικοινωνιακό επίπεδο μιλώντας για διαφάνεια και αξιοκρατία ανακοινώνοντας ότι θα βγάλει τις θέσεις Γενικών Γραμματέων σε ανοικτή διαδικασία. Βέβαια πως διασφαλίζει τη διαφάνεια και την αξιοκρατία μία διαδικασία στην οποία θα επιλέξουν τους κατάλληλους δύο βαριά κομματικά στελέχη (οι κ.κ. Ραγκούσης και Πάγκαλος) χωρίς να υπάρχουν ξεκάθαρα αντικειμενικά κριτήρια (π.χ. μόρια για τα πτυχία, την προϋπηρεσία κλπ) αυτό το γνωρίζει μόνο η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Την ίδια ώρα η κα. Ξενογιαννακοπούλου, που μιλούσε για αξιοκρατία την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της, το επόμενο πρωί ζήτησε τις παραιτήσεις όλων των διοικήσεων των υπηρεσιών υγεία

Αγαπητό μου ημερολόγιο, ο Οκτώβρης ήταν πάντα ο μήνας μου. Αυτή τη φορά όμως, ούτε εγώ δεν το πίστευα. Ο Γιώργος πρωθυπουργός με 10% διαφορά από τη Ν.Δ.!!! Εδώ στο Καθαρτήριο το κάψαμε εκείνο το βράδυ. Όμως η μεγαλύτερη απόλαυση, ήταν η ανακοίνωση του υπουργικού συμβουλίου. Εκεί δάκρυσα. Όσο κι αν το παραμελούσα, αυτό το παιδί πάντα έπαιρνε πράγματα από εμένα. Υπουργός εθνικής αμύνης ο Μπένι , χωρίς να χειρίζεται ούτε τα εξοπλιστικά;Πριν δύο χρόνια του χαρίστηκε, αλλά η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Ας κάνει τώρα τον επίσημο στις παρελάσεις . Ωραία τα πηγε και με τον Ανδρέα το Λοβέρδο . Θες να γίνεις παράγοντας στο κόμμα; Πιάσε ένα δύσκολο πόστο πρώτα και μετά το παίζεις υπαρχηγός του δελφίνου. Βέβαια για να πω την αλήθεια εγώ το Λοβέρδο το συμπαθώ. Δέκα χρόνια μεγαλύτερος να ήταν και θα τον είχα βάλει στην παρέα με τον Κατσιφάρα και το Λιβάνη . Άσε που ο "συνιδρυτής" δε θα έβλεπε πρωθυπουργία ποτέ του. Είπα πρωθυπουργός και θυμήθηκα τον Πάγκαλο. Ο Γιώργος τε

Το ματς των εκλογών ήταν... πολλά με λίγα, όποτε όπως ισχυρίζονται και οι αθλητικοί συντάκτες, δεν αντέχει κριτικής. Δεν θα ασχοληθώ με αυτό λοιπόν, αλλά με την κυβέρνηση. Στον περασμένο ανασχηματισμό, είχα προσπαθήσει να μεταφέρω ανθρώπους του ποδοσφαίρου στα Υπουργεία. Τώρα θα επιδιώξω το αντίστροφο, που είναι σαφώς πιο δύσκολο. Να τοποθετήσω τους υπουργούς στο ελληνικό ποδοσφαιρό. Με μια πρώτη και συνάμα πρόχειρη ματιά στις φωτογραφίες τους, κατέληξα στα εξής: Γιώργιος Παπανδρέου : Θα μπορούσε εύκολα, όχι λόγω θέσης, αλλά λόγω "φιζίκ¨ να είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ. Οχι όμως ο Γκαγκάτσης (σε αυτόν θα ταίριαζε ο... μπρουτάλ Τσοχατζόπουλος, ή ο "γραφικός" Μαντούβαλος), αλλά σε θέση Πιλάβιου. Πορευόμενος με πιο ήπιους τόνους και με καλή γνώση των αγγλικών, σε αντίθεση με τον... Γκάγκα! Θεόδωρος Πάγκαλος : Η οντότητά του, η παρορμητικότητα του και τα πικρόχολα σχόλια, ταιριάζουν μόνο στον Κόκκαλη. Αλλωστε ο πληθωρικός υπουργός, είναι οπαδός του Ολυμπιακού και είναι (περισσότ

Η Νέα Δημοκρατία υπέστη συντριπτική ήττα στις εκλογές που ολοκληρώθηκαν. Κάποιοι μιλάνε για το ΠΑΣΟΚ που κέρδισε αλλά η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν θεωρούσα ότι η εν ενεργεία κυβέρνηση είναι αυτή που κερδίζει ή χάνει μιας και αυτή όπως και να το κάνουμε έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα της διακυβέρνησης και καθορίζει τις εξελίξεις. Άλλωστε πέρα από τις βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις που κάνουν οι μαϊντανοί των καναλιών η πραγματικότητα είναι ότι τα νούμερα σπάνια ψεύδονται. και αυτό που αποδεικνύουν είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε πρακτικά νέους ψηφοφόρους σε σχέση με το παρελθόν. Η Νέα Δημοκρατία όμως έχασε πολλούς δικούς της. Το 2004 το ΠΑΣΟΚ ψήφισαν 3.003.275 συμπολίτες μας. Το 2009 το ψήφισαν 3.011.521. Την ίδια ώρα που η ΝΔ έπεσε από το 3.359.682 στο 2.295.318. Σε πεντέμισι χρόνια διακυβέρνησης η ΝΔ έχασε 1.064.364 από τους ψηφοφόρους της. Το παραπάνω σκεπτικό ενισχύει το γεγονός πως η συμμετοχή το 2004 ήταν 7.573.368 ενώ το 2009 έπεσε στο σύνηθες 7.042.512. Ακριβώς 530.856 λιγότε

Τελικά ο Γ. Παπανδρέου δεν ενέδωσε κι έτσι δε θα έχουμε νωπό debate. Τι λύσσα είναι αυτή που τους έχει πιάσει στη Ρηγίλλης με τα νωπά προϊόντα είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει. Αφού ζήτησαν νωπή εντολή για να παγώσουν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων ( τους οποίους είχαν ήδη παγώσει από το 2008), βάλθηκαν να μας δείξουν πώς κερδίζονται οι μάχες. Έτσι, ο πρωθυπουργός της χώρας βρέθηκε κάθιδρος να λύνει έναν τερατώδη τριγωνικό κόμπο γραβάτας και να κουνάει τα χέρια μπροστά σε ένα αλαλάζον πλήθος από νέους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται την πολιτική όπως το ποδόσφαιρο. Αν προσπαθήσουν πολύ και παλέψουν θα γυρίσουν το αποτέλεσμα. Είναι κουραστικό ( για κάποιον που ιδεολογικά θα μπορούσε να είναι κοντά τους είναι και λυπηρό) να βλέπεις τόση αφέλεια μαζεμένη. Όσο και να προσπαθήσεις, να ιδρώσεις τη φανέλλα και να κάνεις μαγικά, οι ψήφοι σου μετράνε όσο και των υπολοίπων. Εκτός αν πιστεύεις ότι είσαι τόσο ευφυέστερος ημών ώστε να μας πείσεις να σε ψηφίσουμε. Για να προλάβω