The Daltons' Politics

Την ώρα που οι τρεις πολιτικοποιημένοι αδελφοί μου, γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη τους στο debate των πολιτικών αρχηγών, μόνο εγώ (αν και δεν είναι της... δικαιοδοσίας μου) σπατάλησα τον πολύτιμο χρόνο μου και παρακολούθησα την τηλεμαχία. Δεν θα σας πω τα αναμενόμενα, αυτά που είδατε και κυριώς ακούσατε, ή αυτά που σχολιάσαν τα κανάλια, τα ραδιόφωνα και οι εφημερίδες. Λειτούργησα ως... σημειολόγος και σας δημοσιοποιώ χωρίς φόβο και πάθος και χωρίς χρωματιστά γυαλιά, όσα μου έμειναν και όσο κυρίως με έκαναν σοφότερο τη χτεσινή βραδυά. Οταν λοιπόν ο ένας απολάμβανε τους AC/DC, ο άλλος κάπου μπεκρούλιαζε και έπλαθε θεωρίες στο μυαλό του για να βρει το σωστό τρόπο να φλερτάρει την απέναντι γκόμενα (ώσπου δεν τον βρήκε και η κοπέλα έφυγε) και ο τρίτος ήταν κάπου εξαφανισμένος, έπειτα από τις πρωτόγνωρες υποχρεώσεις που έχει να φέρει εις πέρας, ΕΓΩ θυσιάστηκα. Ειδα το debate, που ο Θεός να το κάνει debate! Ως γενική παρατήτηση, σχεδόν κανείς δεν ασχολήθηκε με τις Ευροεκλογές, αλλά συτυτήθηκα

Ομολογώ ότι δεν παρακολούθησα το Debate. Η παρουσία των AC/DC στο ΟΑΚΑ ήταν αυτονόητο ότι θα είχε για εμένα και ίσως όλους τους rockers της γενιάς μου μεγαλύτερη αξία. Άλλωστε με λίγο zapping το βράδυ και ανάγνωση το επόμενο πρωινό μπορείς να μάθεις όσα σε ενδιαφέρουν. Αυτά που έμαθα λοιπόν ήταν ότι δεν είχαμε debate μιας και δεν είχαμε ανταλλαγή απόψεων και επιχειρηματολογία αλλά αντίθετα είχαμε για πολλοστή φορά μία κοινή συνέντευξη τύπου με κλειστές θεματολογίες και ερωτήσεις. Το χειρότερο δε ήταν ότι η συζήτηση αν και πολιτική δεν είχε καθόλου σχέση με το διακύβευμα των εκλογών της 7ης Ιουνίου. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις ήταν εσωτερικής κατανάλωσης. Μου άρεσε το γεγονός ότι επιτέλους οι πολιτικοί έριξαν "μπηχτές" ο ένας για τον άλλον κατά τη διάρκεια των μονολόγων τους. Ο Αλέκος Αλαβάνος μάλιστα προσπαθούσε να υποκαταστήσει τους δημοσιογράφους και έκανε ο ίδιος ερωτήσεις προς τον πρωθυπουργό, τις οποίες όπως ήταν αναμενόμενο αγνοούσε επιδεικτικά ο πρωθυπουργός μιας κ

Καταλαβαίνεις ότι γερνάς, όταν φεύγουν από την ζωή άνθρωποι που θαυμάζεις. Όχι τόσο εξ αιτίας τού αναπόφευκτου συνειρμού που προκαλεί η είδηση τής απώλειας, της εντύπωσης δηλαδή πως λιγοστεύουν, στην αλυσίδα των θνητών, οι κρίκοι που σε χωρίζουν από τον θάνατο. Όποτε φεύγει ένας σπουδαίος, ανακλαστικά σχεδόν αναλογίζομαι πόσο λίγα πράγματα έχω επιτύχει, πόσο πολλά θα ήθελα (ή θα ‘πρεπε) να επιτύχω, πόσο λίγος είναι ο χρόνος που μου απομένει για να τα κυνηγήσω – λες κι η αποδημία τού ανδρός μεταφέρει μέρος από τις ευθύνες του, τις επιδιώξεις του, τα ανεκπλήρωτα όνειρά του στους δικούς μου ώμους, διαταράσσοντας εκ νέου την ισορροπία ενός κορμού που γέρνει ήδη από υποχρεώσεις, απογοητεύσεις, συμβιβασμούς. Η βαρύτητα τής απώλειας τού Μιχάλη Παπαγιαννάκη για την ελληνική πολιτική σκηνή είναι αυταπόδεικτη: σε καιρούς όπως αυτοί που διανύουμε, καιρούς αναξιοπιστίας, απαξίωσης κι ελαφρότητος, ελάχιστοι μπορούν να καυχηθούν για την ακεραιότητα, την αφοσίωση, την ευρυμάθεια, την οξυδέρκεια και τ

Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία και που γενικώς η ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης είναι κεκτημένο όλων των Ελλήνων. Βέβαια επειδή οι Αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν λίγο πιο σοφοί από εμάς και είχαν διαπιστώσει με τι ακριβώς είχαν να κάνουν επέμεναν και στο "Παν μέτρον άριστον". Οι απόγονοι τους - εμείς δηλαδή - αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το χόμπι και να έχουμε και εμείς άποψη για όλους και όλα. Βέβαια επειδή είμαστε και ολίγον τι εξελιγμένο μοντέλο επιλέξαμε να αγνοήσουμε και τις προτροπές για το μέτρο που είναι άριστο. Αρχικά ήταν τα παραδοσιακά ΜΜΕ που γεμίσανε ειδικούς και εν συνεχεία ακολούθησε το διαδίκτυο. Όλοι, εμείς φυσικά δεν αποτελούμε εξαίρεση καθότι γνωστές ψωνάρες άπαντες οι Daltons, θεωρούν ότι μέσα από ένα blog έχουν κάτι να πούνε. Το παράδοξο της ιστορίας λοιπόν δεν είναι ότι όλοι έχουμε κάτι να πούμε, είναι τι είναι επιτέλους αυτό που λέμε. Διαβάζω λοιπόν τις τελευταίες μέρες στις εφημερίδες και παρακολουθώ τους διάφορους πολι

Η αρχική ιδέα του William , ήταν να προσφέρει στους αναγνώστες μερικά links ικανά να τους ενημερώσουν για το διακύβευμα των φετινών ευρωεκλογών. Αποφάσισε όμως, να μην το πράξει κι ο λόγος είναι προφανής. Δεν υπάρχει απλός πολίτης που να ενδιαφέρεται σοβαρά για το αποτέλεσμα της 7 ης Ιουνίου. Πολλοί σπεύδουν να κατηγορήσουν γι'αυτό , τους " Ελληνάρες " που δε βλέπουν πέρα από τα όρια της Ελλάδας. Όμως, το ίδιο ενδιαφέρον προκαλούν οι ευρωεκλογές και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και είναι λογικό. Το ευρωκοινοβούλιο είναι ένα τεράστιο σε όγκο σώμα που πρακτικά δεν αποφασίζει τίποτα. Οι σοβαρές πολιτικές αποφάσεις για τη λειτουργία της ένωσης λαμβάνονται στα συμβούλια των υπουργών και στις διασκέψεις κορυφής. Εκεί όπου 27 εκπρόσωποι εθνικών κυβερνήσεων μεταφέρουν επιδιώξεις, ίσως και ιδεολογίες, αντιπαρατίθενται και τελικά διαμορφώνουν μία ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική. Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Μακάρι αυτό το τεράστιο εντευκτήριο να είχε λόγο για τις εξελίξεις στην Ε.

Σε αυτό το blog έχουμε κάνει κατά καιρούς αναφορές σε πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κάνω κατάχρηση του blog αν θέλετε και θα μιλήσω για ένα νέο άνθρωπο που δεν είναι "φτασμένος" πολιτικός και δεν πρωταγωνιστεί στα πρωτοσέλιδα. Είναι δε και πολύ στενός προσωπικός μου φίλος οπότε δεν είμαι και αντικειμενικός, αλλά θα προσπαθήσω γιατί από τη Κυριακή και πρωί έγινε στην ουσία σύμβολο για μία ολόκληρη γενιά ΟΝΝΕΔιτων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στα δώδεκα χρόνια που ηγείται του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας έχει αλλάξει αρκετά πράγματα. Έκανε τις συγκρούσεις του και τους συμβιβασμούς του, προώθησε κάποιους ανθρώπους και σε γενικές γραμμές πάντα έδειχνε τη συμπάθεια του και το δέσιμο του με την ΟΝΝΕΔ από την οποία άλλωστε προέρχεται. Για πολλούς αυτό το δέσιμο των ΟΝΝΕΔιτων δεν λέει πολλά πράγματα για τους ΟΝΝΕΔιτες όμως είναι πολύ ισχυρό. Είναι όμως η πρώτη φορά που δίνει τόσο εμφατικά μία τόσο σημαντική ευκαιρία σε κάποιον που εκφράζει την ΟΝΝΕΔ. Οι λόγ

Σήμερα είναι μέρα φοιτητικών εκλογών. Εκλογές που η σημασία τους κατά βάση περιορίζεται στο φοιτητικό μικρόκοσμο του καθενός. Οι φοιτητικές εκλογές που διεξαγόντουσαν στη σχολή μου, σε συνδυασμό με τις σπουδές μου ως μηχανικός με έμαθαν ότι οι εκλογές είναι απλά μαθηματικά στη βάση τους. Σημασία έχει το ποσοστό σου και το μέτρο πολύ περισσότερο από το πόσες ψήφους πήρες τελικά. Ο κανόνας ισχύει στο σύνολο των εκλογικών αναμετρήσεων, ανεξάρτητα του πόσο μεγάλη είναι η κάλπη και πόσο σημαντικό είναι το διακύβευμα. Τα παραπάνω όμως φαίνονται πολύ δύσκολα για πολλούς πολιτικούς αναλυτές που διαβάζω και βλέπω το τελευταίο καιρό εν όψη των Ευρωεκλογών. Το χειρότερο δε είναι ότι αυτή την άγνοια περί των μαθηματικών των εκλογών την έχουν και πολλά κόμματα. Η αφορμή για το άρθρο είναι ο αριθμός των εδρών που ευελπιστούν κάποια μικρά κυρίως κόμματα ότι θα πάρουν. Στις εκλογές λοιπόν ρόλο παίζει κατά βάση το σύστημα διεξαγωγής και κυρίως το ποσοστό που θα πάρεις. Στο παράδειγμα μας των Ευρωεκλογώ

Κανονικά, το παρόν κείμενο θα αναφερόταν στις ευρωεκλογές και τη σημασία τους. Θα αποτελούσε τη συνεισφορά του William τόσο στη νέα κατηγορία κειμένων αυτού του ιστολογίου όσο και σε σας τους πιστούς αναγνώστες οι οποίοι ζαλισμένοι ακόμη από το χθεσινό ξενύχτι, δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από εκείνη τη φωνή μέσα σας, που πεισματικά επαναλαμβάνει : " Τί έκανα στραβά και δε μου έκατσε; Ποιές είναι άραγε οι θέσεις των κομμάτων για τις ευρωεκλογές;" Επειδή, λοιπόν, σε αυτά τα σύνθετα ερωτήματα οι κυριακάτικες εφημερίδες απαντούν προσφέροντας cd με τίτλο "Γ.Πλούταρχος-best of" ή αντίστοιχα άλλων μεγάλων καλλιτεχνών, αυτός (ο William) αναγκάστηκε να επαναπροσδιορίσει τη θεματολογία του και να προσφέρει μία απλή και δροσερή σαλάτα από ιδέες. Γιατί αυτό το blog μπορεί να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις ακόμη και στα πιο σύνθετα ερωτήματα. Στην ουσία είμαστε μια υπεραγορά, ένα ιδεοπωλείον του κυβερνοχώρου (Jack Dalton,2009). Έτσι: Είστε ζαλισμένοι, γιατί ξεχάσατε τον κανόνα της ή

- Μην ανησυχείς, πρόεδρε, σε στηρίζω... Πώς είναι δυνατόν να μην παραπέμπεται προς περαιτέρω διερεύνηση των ευθυνών του βουλευτής και τέως υπουργός, όταν οι συνάδελφοί του που πήραν θέση επί του θέματος (κοινώς, οι 290 που ψήφισαν είτε “ναι”, είτε “όχι”) τάχθηκαν κατά πλειοψηφία υπέρ της παραπομπής; Απλό: επί δύο συναπτές διαδικασίες αναθεώρησης τού Συντάγματος, και παρά τις προτάσεις που κατετέθησαν, οι Πατέρες τού Έθνους επέλεξαν ν’ αφήσουν τις σχετικές διατάξεις στην ησυχία τους. Όπως είπε κι από του βήματος ο Αριστοτέλης, “αύριο μπορεί να είστε εσείς”! Μεταξύ κατεργαραίων… Πώς γίνεται, αλήθεια, και οι έξι βουλευτές τής συμπολίτευσης, που καταφανώς αμφέβαλλαν για την αθωότητα τού Παυλίδη, προτίμησαν να οχυρωθούν (και να οχυρώσουν και την παράταξή τους) πίσω απ’ την ασπίδα τού “δεν παίρνω θέση”, αντί να διευκολύνουν την δουλειά τής Δικαιοσύνης; Εύκολο: το μόνο που βρίσκεις μέσα στο μαντρί είναι πρόβατα – κι αν η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές, το συγκεκριμένο μαντρί θα στενέψει σημαντικά.

Τώρα που η φαρσοκωμωδία με τον Αριστοτέλη Παυλίδη τελείωσε άδοξα, αξίζει το κόπο να φύγουμε λίγο από τα τετριμμένα και να μιλήσουμε για την εκλογική διαδικασία που έρχεται. Τις Ευρωεκλογές. Είχα τη χαρά και τη τύχη να συμμετάσχω στο συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EPP) που διεξήχθη στη Βαρσοβία 29-30 Απριλίου 2009. Στο πλαίσιο του συνεδρίου είχα τη τιμή να παρακολουθήσω ζωντανά ηγέτες από όλη την Ευρώπη, ανάμεσα τους τον τεράστιο Lech Walesa, τον Silvio Berlusconi, την Angela Merkel, τον Wilfried Martens, τον Jose Manuel Baroso και φυσικά τον δικό μας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Στα πλαίσια του συνεδρίου και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ζύμωσης για να καταλήξουμε στο μανιφέστο του EPP για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές. Το διακύβευμα τους και τα ζητούμενα είναι terra incognitta στη χώρα μας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα δεν κάνει κουβέντα για το μανιφέστο που στηρίζει το PSE (Το σοσ

Μία από τις πιο πολυπληθείς πτέρυγες του καθαρτηρίου είναι αυτή των «κοντών με τις σφεντόνες». Προσοχή! Ο τίτλος είναι ελαφρώς παραπλανητικός. Η έλλειψη φυσικού ύψους   δεν αποτελεί κριτήριο για να ενταχθεί κανείς σε αυτή την ομάδα αν και αρκετά μέλη πληρούν κι αυτήν την προϋπόθεση. Αυτό που εξετάζεται είναι ο λόγος των ικανοτήτων προς τις επιδιώξεις τους (κοντός: Ι/Ε<1)   και το κατά πόσον ταλαιπώρησαν τους γύρω τους, εξ’αιτίας   της εμμονής   να αποδείξουν ότι είναι ξεχωριστοί. Εκείνος, αποφάσισε να τους δικάσει ομαδικά, όρισε αυτεπάγγελτα συνήγορό τους το βασιλιά Δαβίδ και ζήτησε από τους επιστάτες να τους ομαδοποιήσουν με κάποιον τρόπο. Έτσι βρέθηκαν να φορούν περιβραχιόνια   με κεντημένη πάνω μια μικρή σφεντόνα. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία. Οι περισσότεροι εξ’αυτών, δήλωσαν ότι οδηγός τους, εν ζωή, ήταν η ιστορία του συνηγόρου τους με το Γολιάθ. Μάλιστα τόλμησαν να το χρησιμοποιήσουν κι ως επιχείρημα κατά την προκαταρκτική εξέταση για να αιτιολογήσουν τη μανία με την οποία