Ένας μη σπουδαίος Έλληνας

Ντυμένος ζητιάνος, καθόταν στη γωνιά του δρόμου και περιγελούσε όλους όσους κοπίαζαν για να ικανοποιήσουν ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες. Γι'αυτόν οι άνθρωποι ήταν σαν τα ζώα. Μόνο μέλημά τους έπρεπε να είναι το φαγητό και το νερό. Αλλά που να βρει άνθρωπο; Με το φανάρι τους έψαχνε.

Από τη γενέτειρά του,τη Σινώπη εξορίσθηκε ως παραχαράκτης. Από την Αθήνα, όπου λέγεται ότι φοίτησε κοντά στον Αντισθένη, φορτώθηκε σε ένα δουλεμπορικό για την Κρήτη. Εκεί όταν ρωτήθηκε για τα ταλέντα του απάντησε ότι ήξερε να διοικεί ανθρώπους. Ένας πλούσιος Κορίνθιος, εντυπωσιάσθηκε και τον αγόρασε για να διδάξει τους γιούς του. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τον Φίλιππο Β΄( έναν από τους 90 σπουδαίους Έλληνες που δεν μπήκαν στη δεκάδα) μετακινούσε το σπίτι του (ένα πιθάρι) διαρκώς για να δείχνει ότι κι αυτός κάνει κάτι και δε στέκεται άπραγος. Όταν αργότερα συνάντησε τον Αλέξανδρο (1ον στη λίστα με τους πιο σπουδαίους Έλληνες) του ζήτησε απλώς να μην του στερεί αυτό (τον ήλιο) που δεν μπορούσε να του δώσει κι όταν είδε ένα παιδί να πίνει νερό με τις χούφτες έσπασε το μόνο του περιουσιακό στοιχείο, ένα ξύλινο κύπελλο, επειδή του ήταν πλέον άχρηστο.

Σε μία χώρα που η ειδωλολατρία δε σταμάτησε ποτέ (απλώς μεταλλάσσεται) έζησε κάποιος που πραγματικά τα είχε όλα γραμμένα. Το ίδιο γραμμένη θα είχε, αν ζούσε και την άποψη μερικών χιλιάδων υπερφίαλων που πιστεύουν ότι είναι ικανοί , ομαδοποιώντας πρόσωπα και εποχές, να εκλέξουν την πανεθνική ελίτ προβάλλοντας προσωπικές και εθνικές ψυχώσεις. Για όλα τα παραπάνω, η δική μου πρόταση στην ψηφοφορία με τους μη σπουδαίους Έλληνες είναι ο Διογένης ο Κυνικός.