The Daltons' Politics

Φίλος αναγνώστης του blog μου έστειλε να αναρτήσω το παρακάτω κείμενο, το οποίο και προσυπογράφω... "Τα τελευταία χρόνια γίνεται μία τεράστια παγκόσμια προσπάθεια κινητοποίησης για την προστασία του περιβάλλοντος. Οι πάγοι λιώνουν, το κλίμα αλλάζει, καταστροφικοί τυφώνες κάνουν όλο και πιο συχνή την εμφάνισή τους ενώ μελέτες μας ενημερώνουν για τα εκατομμύρια πληθυσμού που θα πρέπει να εγκαταλείψει τα σπίτια του από παράκτιες περιοχές που σε λίγο θα καλύπτονται από νερό. Οι επιστήμονες μας ενημερώνουν ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό απ’όσο φανταζόμαστε. Μπορούμε όμως να μειώσουμε την ένταση ή να καθυστερήσουμε χρονικά την εξέλιξη των πραγμάτων. Πως; Αλλάζοντας λίγο τον τρόπο ζωής μας. Αρκεί να καταλάβουμε ότι μας αφορά όλους και κάνοντάς απλά μικρά πράγματα στην καθημερινότητά μας. Οι οικολογικές οργανώσεις μέσω των ΜΜΕ μας προτρέπουν να σβήνουμε το φως όταν βγαίνουμε από το δωμάτιο, να μην αφήνουμε τις ηλεκτρικές συσκευές στο stand by, να βγάζουμε τους φορτιστές από την πρί

Επιτέλους! Ύστερα από αρκετό καιρό απουσίας έχω την ευτυχία να γράφω και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με το αναγνωστικό κοινό των daltonspolitics. Είναι γεγονός ότι με πληγώσατε που δεν είπατε κουβέντα όταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος Dalton υποστήριζε ότι η Kelly Preston ήταν καλύτερη από τη Jennifer Aniston, ενώ αντίθετα επαναστατήσατε όταν ακούσατε την λέξη ΔΑΠ από αυτόν (τελικά είστε προκατειλημμένοι..). Ας μην πούμε βέβαια για τότε που με αναγκάσατε να κατεβάσω την φώτο του θείου, γιατί δεν μπορούσατε να βάλετε γλώσσα μέσα σας. Δίνω όμως τόπο στην οργή και συνεχίζω... Βασική αιτία της απουσίας μου είναι ότι το τελευταίο διάστημα είχα πέσει σε βαθιά σκέψη και περισυλλογή προσπαθώντας νυχθημερόν να δώσω απάντηση σε ένα ερώτημα που με βασάνιζε ακατάπαυστα. Βλέπετε όταν φτάνεις σε κάποια ηλικία αρχίζουν να σε κυριεύουν υπαρξιακά ερωτήματα για τα οποία εναγωνίως ψάχνεις την απάντηση. Το ερώτημα που με περιτριγύριζε είναι: Υπάρχει Θεός? Ένα τέτοιο ερώτημα είναι πολύ βαρύ για ένα απλό μ

«Πείτε μου μία χώρα στην οποία εφαρμόζονται αυτά που πρεσβεύετε». Είναι λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του 2007 κι ο νεαρός βουλευτής της Ν.Δ. έχει ξεμπερδέψει με τις δύσκολες ερωτήσεις του εκπροσώπου του Κ.Κ.Ε. στο τηλεοπτικό πάνελ. Νωρίτερα, έχει αποστομώσει συνοπτικά τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επικαλούμενος τη διακυβέρνηση Σημίτη και την κάλυψη στους κουκουλοφόρους αντιστοίχως. «Και μην μου πείτε την Κούβα γιατί κι αυτή σιγά σιγά μπαίνει σε άλλο δρόμο, πέραν του ότι είναι απομονωμένη από όλον τον πλανήτη». Αποσβολωμένος ο (έως εκείνο το σημείο επιτιθέμενος) κομμουνιστής προσπαθεί απεγνωσμένα να θυμηθεί τί έλεγε δύο δεκαετίες πριν, όταν του πετούσαν το περίφημο «τα τείχη έπεσαν» κάθε φορά που δεν τα έβγαζαν πέρα μαζί του σε θεωρητική συζήτηση. Τελικά δεν τα καταφέρνει, ψελλίζει κάτι για το σύστημα υγείας στην Κούβα και το “ golden boy ” συνεχίζει τον τηλεοπτικό του περίπατο χωρίς καν να ιδρώσει. Δύο ημέρες μετά το ίδιο επιχείρημα το χρησιμοποιεί βουλευ

Ο Μίμης Ανδρουλάκης κάποτε είχε πει σε μία τηλεοπτική του παρουσία κάτι πολύ χαρακτηριστικό για τους ψηφοφόρους. "Ο ψηφοφόρος είναι σαν την γυναίκα. Αν πάει με άλλον μία φορά μετά είναι πολύ δύσκολο να την ξαναμαζέψεις γιατί έχει μάθει και αλλού". Η παραπάνω φράση μου ήρθε στο μυαλό μετά το πέρας της ομιλίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν μία ομιλία που απευθυνόταν κατά βάση στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Σε καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι ο πρωθυπουργός είχε σαν στόχο το λεγόμενο μεσαίο χώρο. Αυτό είναι κάτι που δεν το συνηθίζει. Στα 11 χρόνια που ηγείται του κόμματος κατά βάση στις ομιλίες του απευθυνόταν στο μεσαίο χώρο. Η χθεσινή ήταν η τρίτη του ομιλία που θυμάμαι να έχει σαν στόχο τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Τις προηγούμενες δύο είχαμε ιδιαίτερες συνθήκες. Την πρώτη μόλις είχε διαγράψει τον Γεώργιο Σουφλιά και την δεύτερη βγήκε εκτός κειμένου κατά την διάρκεια του συ

Το πρωτάθλημα της Super League βρίσκεται μόλις στα πρόθυρα της τέταρτης αγωνιστικής. Αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα τους τρεις μεγάλους να διαγωνίζονται στο ποιος θα γκρινιάξει περισσότερο για τη διαιτησία. Ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται για το καταλογισμό δύο εις βάρους του πέναλτι στο Καραϊσκάκης (το ένα ήταν το άλλο δεν ήταν αλλά δεν έχει σημασία) και για τους επόπτες στο ματς με τη Ξάνθη. Λες και αν ο επόπτης έκοβε την Ξάνθη σε φάση που ήταν οφσάιντ και δεν σήκωνε τη σημαία στη φάση που ο Όσκαρ έβγαινε μόνος του με το τέρμα θα άλλαζε η εικόνα του παιχνιδιού. Στο ματς αυτό ο Ολυμπιακός σερνόταν και κέρδισε χάρη στο ατομικό ταλέντο 2-3 παικτών του. Αν το παιχνίδι γινόταν 0-2 αντί για 0-1 τι ακριβώς θα άλλαζε; Πάλι επί 65 λεπτά απούσα από το παιχνίδι θα ήταν η ομάδα του Ολυμπιακού. Ο Παναθηναϊκός γκρινιάζει για το ματς με την ΑΕΚ. Δικαίως μιας και πέναλτι δεν φαίνεται να υπάρχει στο 2-0 αλλά και πάλι. Επί 90 λεπτά δεν υπάρχει στο γήπεδο. Ο Δώνης έχει δέσει κόμπο τον Τεν Κάτε και στο 93 μειώ

Το φιλελεύθερο αγόρι του blog ο William αποφάσισε ορμώμενος από το θέμα του Γεωργίου Βουλγαράκη να κρίνει τους λόγους ύπαρξης των πολιτικών νεολαιών στη κοινωνία. Χρησιμοποίησε αποσπασματικές θέσεις και απόψεις για να καταλήξει ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ο μηδενισμός ποτέ δεν είναι καλό πράγμα ιδίως όταν αυτός που μηδενίζει στη πράξη δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο για το οποίο συζητάει. Οι πολιτικές νεολαίες έχουν λόγους ύπαρξης. Αποτελούν τα σύγχρονα think tanks που φέρνουν φρέσκες ιδέες και μιλάνε για ζητήματα που οι παραδοσιακοί κομματικοί μηχανισμοί δεν τολμάνε να αγγίξουν. Τα χρόνια των κλακαδόρων και των αφισοκολλητών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό αποτελεί δείγμα υγείας και δείγμα ότι οι πολιτικές νεολαίες ξεπερνούν τους σκοπέλους και βρίσκουν το ρόλο τους στη κοινωνία. Δεν έχει σημασία σε ποια πλευρά βρίσκεσαι και τι πρεσβεύει η κάθε παράταξη. Σημασία έχει ότι είναι ζωντανοί οργανισμοί και παλεύουν για κάθε τι που πιστεύουν. Προσωπικά υπήρξα για δεκαπέντε χρόνια μέλο

Έτσι όπως εξελίχθηκε η υπόθεση Βουλγαράκη σ'αυτό το ιστολόγιο, αναγκάζομαι κι εγώ να πάρω θέση. Το κείμενο του Averell είναι η μόνη προσέγγιση που μπορεί να κάνει κάποιος στην υπουργική θητεία του ήρωα μας-μηδέν απο μηδέν , μηδέν. Από την άλλη αν πραγματικά έβρισκα ενδιαφέρον το θέμα θα έγραφα κάτι σαν το κείμενο του Jack-"πως είναι δυνατόν κάποιος να είναι μέσα σε ό,τι στραβή έχει γίνει;". Ο Joe, τέλος, αναφέρεται κυρίως σε συμφέροντα των λιμανιών, ενώ κατά τη γνώμη μου αυτό που συμβαίνει είναι απλώς μια συντονισμένη αντιπολιτευτική επίθεση. Μετά από αρκετό καιρό τα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης κυρίως, αλλά και οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πήραν κάποιον και τον έκαναν φύλλο και φτερό.Ουσιαστικά αφαίρεσαν από την κυβέρνηση το αδιάβροχο που την προστάτεψε σε πολύ σοβαρότερα σκάνδαλα και απλώς την πλήρωσε ο συνήθης γκαντέμης. Μένει να δούμε τη συνέχεια. α)Βιογραφικό:ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΟΝΝΕΔ μου είναι αδιάφορες ως πολιτική προϋπηρεσία η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να εξηγήσει το π

Χωρίς λόγια Εν αρχή ήσαν οι υποκλ… όχι, γράψε λάθος: εν αρχή ην το C4I. Με τους Ολυμπιακούς τής Αθήνας να έχουν τελειώσει χωρίς παρατράγουδα, το περιβόητο σύστημα ασφαλείας τής Siemens δεν έχει δουλέψει ακόμη και οι αρμόδιες Αρχές ζητούν την καταγγελία τής σύμβασης, υποστηρίζοντας ότι δεν θα δουλέψει ποτέ. Δίχως να το ψάξω ιδιαίτερα, Γιώργο μου, θεώρησα αυτονόητο ότι την τελική υπογραφή, προκειμένου να τηρηθούν στο ακέραιο οι οικονομικές δεσμεύσεις τού ελληνικού κράτους προς τους (προφανώς στρατηγικούς μας συμμάχους) Γερμανούς προμηθευτάς, την έβαλες εσύ - κι αν διαβάσεις όλο το κείμενο, ίσως και να καταλάβεις το γιατί. Με την βοήθεια, όμως, του φίλου μου τού Joe και με το ψάξιμο που αξιώθηκα να κάνω ανακάλυψα ότι ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ. ΣΟΥ ΖΗΤΩ ΛΟΙΠΟΝ ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ (αν και, κατά πώς διαβάζω τώρα που αξιώθηκα να διαβάσω, αυτός που έκραζε ήταν κατά βάσιν ο Μαρκογιαννάκης). Όπως και να 'χει, όλα έγιναν καλή τη προαιρέσει: ουδέποτε θεώρησα ή υπεστήριξα πως "τα πήρες", κατά το κοινώς λεγόμ

Αρχικά ζητάω συγνώμη που χάθηκα, αλλά έτρεχα πολύ και ήθελα να έχω χρόνο για να γράψω, έτσι ώστε να μπορώ να απολαύσω τη διαδικασία και να μην κάνω μια... ξεπέτα! Λίγο καθυστερημένα ομολογουμένως, θα ασχοληθώ με το θέμα του Βουλγαράκη, χωρίς βεβαίως να εμβαθύνω πολύ σε ζητήματα πολιτικής (όπως δεν το συνηθίζω άλλωστε). Αυτά τα αφήνω στους ειδήμονες του blog. Δεξιός δεν ήμουν ποτέ, αλλά από πιτσιρικάς, κάποιοι άνθρωποι ανεξαρτήτως χώρου, μου έμοιαζαν συμπαθείς. Ένας από αυτούς ήταν και ο Βουλγαράκης, και για αυτήν μου την συμπάθεια, όπως αντιλαμβάνεστε δεν αισθάνομαι και ιδιαίτερα δικαιωμένος. Η πολιτική του καριέρα, η πορεία του στην ΟΝΝΕΔ και δεν ξέρω και γω που αλλού, με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Θα σταθώ σε κάποιες πράξεις του, που ο κάθε νοήμων θα μπορούσε εύκολα να τις είχε αποφύγει και δεν θα τον έφερναν σε σημείο να θεωρείτο συνώνυμο της γκάφας. Κάτι σαν τον τεράστιο Θανάσης Βέγγο της πολιτικής. Διότι δεν λέω, όταν είσαι πολιτικός και μάλιστα υπουργός, στραβές θα σου τύχουν διάφο

Ο Γεώργιος Βουλγαράκης μου είναι ιδιατέρως συμπαθής. Ακόμα και τώρα που είναι στο μάτι του κυκλώνα. Η θητεία του ως γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ τη δεκαετία του 80 φτάνουν για να κερδίσει κάποιος τη συμπάθεια όσων πέρασαν από τις τάξεις της. Είναι άλλωστε αυτός ο παράξενος δεσμός που ενώνει τους ΟΝΝΕΔιτες τον οποίον δεν είναι εύκολο να αντιληφθούν όσοι δεν έχουν περάσει από τις τάξεις της. Ως γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ είχε τη φήμη του σκληρού και του άτεγκτου. Αθλητικός τύπος (κολυμβητής) που δεν δίστασε να δοκιμάσει τη τύχη του κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας στα ΟΥΚ δείγμα ότι είναι διαφορετικής πάστας άνθρωπος. Ως βουλευτής τα έβαλε με όλους όσους δεν έπρεπε. Είναι κατόρθωμα σε επίπεδο Νέας Δημοκρατίας να είσαι στα μαχαίρια με την οικογένεια Μητσοτάκη, την οικογένεια Βαρβιτσιώτη, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη (αυτή η κόντρα έχει τις ρίζες της στην ΟΝΝΕΔ) γενικώς με όσους δεν πρέπει και παρόλα αυτά να επιβιώνεις πολιτικά. Οι ρίζες τη

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται τη Δ.Ε.Θ. και κηρύσσει, έτσι, επίσημα την έναρξη της χειμερινής σεζόν για όλους μας. Οι πολιτικοί πιάνουν δουλειά, άρα και οι δημοσιογράφοι κάνουν το ίδιο και εμείς σιγά σιγά επανερχόμαστε στη ρουτίνα μας. Οι βότκες του Σαββατόβραδου κι ο άσχημος ύπνος που έκανα στο τραπέζι της κουζίνας αγκαλιά με δύο φέτες τυρί για τοστ μέχρι τις 7 οπότε και σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσω τη φετινή συνέντευξη τύπου του Κ.Καραμανλή. Φρόντισα όμως να ενημερωθώ και κατάλαβα ότι δεν απείχε και πολύ από αντίστοιχες περασμένων ετών είτε δικές του είτε των προκατόχων του. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιλογές που έχουν οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες είναι πάντα δύο. Αν έχουν τη δυνατότητα ανακοινώνουν κάποιες παροχές και προσδοκούν οφέλη στις επόμενες εκλογές (βουλευτικές, δημοτικές-νομαρχιακές, ευρωεκλογές-σχεδόν κάθε δύο χρόνια υπάρχει κάτι). Τα τελευταία χρόνια που έχουν να δώσουν λόγο και στην Ε.Ε. ακολουθούν το «δρόμο τ

Ως νέος συνδικαλιστής της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 είχα αναπτύξει μία ιδιαίτερη συμπάθεια για το φιλελεύθερο δίδυμο Μάνου-Ανδριανόπουλου. Στη πορεία αποδείχθηκε ότι οι εκτιμήσεις μου στο πρόσωπο τους ήταν λανθασμένες μιας και διέψευσαν οι ίδιοι ότι πρέσβευαν. Τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο τον είχα συμπαθήσει ως μέλος της φοβερής και τρομερής τριάδας δημάρχων Έβερτ-Ανδριανόπουλος-Κούβελας που έγινε σύμβολο ανάκαμψης του κόμματος. Με το Στέφανο Μάνο η σχέση ξεκίνησε αργότερα και υπήρξε πιο προσωπική. Η σχέση του με τη τεχνολογία και το internet το καιρό που συμμετείχα σε προσπάθειες με την ΟΝΝΕΔ υπέρ του διαδικτύου και η ενεργή του συμμετοχή σε αυτές υπήρξε αφορμή για να κερδίσει την εκτίμηση μου. Ο Στέφανος Μάνος υπήρξε ανέκαθεν ο ανυποχώρητος πολιτικός που δεν σταματούσε μπροστά σε τίποτα. Σαν Υπουργός Οικονομίας έδειξε σε όλους ότι έπρεπε να σφίξει πολύ το ζωνάρι ο Έλληνας για να μπορέσει να αντεπεξέλθει η οικονομία τη λαίλαπα της Αλλαγής. Δεν κρυβόταν πίσω από το δάκ

Τρεις ημέρες μετά την αποκάλυψη από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του video με τις "περίεργες" ανταλλαγές εγγράφων στη βουλή, κατά την ψήφιση των νέων άρθρων του συντάγματος, τα συμπεράσματα που προκύπτουν δεν είναι κολακευτικά για κανέναν. α) Για τη Ν.Δ.: Στη χειρότερη περίπτωση, έχει κάνει όντως νοθεία και έχει τσαλαπατήσει την ύψιστη στιγμή του κοινοβουλίου (αδιάφορο αν ο λόγος είναι καθαρή βλακεία ή επιτακτική ανάγκη). Στην καλύτερη, οκτώ με δέκα βουλευτές της (που αποφασίζουν για το σύνταγμα της χώρας) είναι ανίκανοι να συμπληρώσουν ένα χαρτί με τις επιλογές ΝΑΙ, ΟΧΙ, ΠΑΡΩΝ χωρίς να κάνουν λάθος. β) Για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Στη χειρότερη περίπτωση λασπολογεί ασύστολα (είτε από βλακεία είτε από νοσταλγία για τις πιο "κίτρινες" μέρες που έζησε ο τόπος ). Στην καλύτερη αγαπάει και προστατεύει τον ύψιστο θεσμό της δημοκρατίας, την κοινοβουλευτική διαδικασία, με 4 μήνες καθυστέρηση, όταν είναι Σεπτέμβριος, λίγο πριν από τη Δ.Ε.Θ. και τα κέρδη μεγιστοποιούνται. Το αν έγινε νοθεία σε μια τόσ

Δηλαδή, τώρα για να καταλάβω... Η Rita Hayworth δε θα ήταν σέξι χωρίς το τσιγάρο (πράγματι, ψιλοχάλια την βλέπω), η χυμώδης 35άρα Λένα ξεχωρίζει από τον τρόπο που ρουφάει την τζούρα, όταν καπνίζεις σε κλειστό χώρο βλάπτεις μόνο τον εαυτό σου, ο μόνος τρόπος να απολαύσεις τη μουσικούλα σου ή το ποτάκι σου είναι καπνίζοντας τσιγάρο, οι μη καπνιστές δείχνουμε ανέραστοι, είμαστε σφιγμένοι, νευρικοί και έχουμε λιγότερες ατάκες για να την πέσουμε σε μια γυναίκα στο μπαρ. Επίσης, προσπαθώ να καταλάβω χρόνια τώρα τη σημασία του τσιγάρου μετά το σεξ: ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θέλει να λυτρωθεί και να χαλαρώσει από την απίστευτη αίσθηση ηδονής μετά από ένα (αναλόγως τα γούστα) άγριο, όμορφο, τρυφερό, παθιασμένο sex session??? Από πότε η μουσική του Miles επηρρεάζεται από το αν μπορείς να αναπνεύσεις από την καπνίλα μέσα στο jazz bar; Για να απολαύσω την jazz πρέπει να είμαι στα όρια πνιγμού; Α, και παρεμπιπτόντως, σε όσες εταιρείες απαγορεύεται το τσιγάρο, προβλέπεται χώρος καπνιστηρίου - έστω