Σοσιαλισμός και μη-πληρότητα

Τον τελευταίο καιρό, η χώρα μοιάζει να έχει χωριστεί κατά τρόπο αντίστοιχο με αυτόν της περιόδου Σημίτη. Οι σοσιαλιστές είναι αυτοί που επιθυμούν τον εκσυγχρονισμό και τη σωτηρία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είμαστε οι δυνάμεις του σκότους και της οπισθοδρόμησης. Το κακό με τη σωτηρία είναι ότι καθίσταται υποχρεωτική και μονόδρομος. Ο πρόεδρος της "Σοσιαλιστικής Διεθνούς" και το κόμμα του είναι οι μόνοι που ξέρουν το σωστό και τον τρόπο να το επιτύχουν. Μόνο που, πριν τις εκλογές, αμέλησαν να μας ενημερώσουν για τις προθέσεις τους. Αντίθετα, υποσχέθηκαν αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, πάταξη της φοροδιαφυγής, πράσινη ανάπτυξη κι άλλα τέτοια ωραία.
 


Έτσι, οι 10 μονάδες διαφορά δεν τους δίνουν καμμία νομιμοποίηση να αποφασίζουν παγώματα και περικοπές, ούτε βέβαια έκτακτες εισφορές επί τετραετία. Εκτός αν στη "Διεθνή" οι λέξεις "εκκαθάριση - εκκαθαριστικό" και "έκτακτος" ερμηνεύονται μόνο ως "αυτό που κάνει ο Καντάφι όταν ενοχλείται". Εν αναμονή, λοιπόν, της ψήφισης του Μεσοπροθέσμου προγράμματος, ο William επισημαίνει ότι το μόνο πράσινο που αναπτύσσεται πλέον στη χώρα είναι τα φύκια κι ότι πριν ξεκινήσουν οι αποκρατικοποιήσεις θα έχει δημιουργηθεί ένας ακόμη δημόσιος φορέας, το ταμείο για τις αποκρατικοποιήσεις. Στο brainstorming του Μαξίμου, μια μικρή συνεισφορά. Επιτρέπεται στο ταμείο να αποκρατικοποιήσει τον εαυτό του; Επικουρικά, τί γνώμη έχει ο διεθνής σοσιαλισμός για το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ;