Έξι φορές αιρετικός

Από τους 4 Daltons, ο γράφων είναι σαφώς ο πιο κοντός. Έτσι, εάν ζητούμενο ήταν να αποτυπώσουμε με ακρίβεια τη συμμορία, το όνομα Joe ήταν η ορθή επιλογή. Για το θέμα των άλλων τριών, μια ογκομέτρηση θα ήταν πολύ πιο ουσιώδης από μια απλή καταγραφή του ύψους όπως και το "δίφυλλα ψυγεία" πολύ πιο ταιριαστό όνομα. Η τύχη διάλεξε το William. To ίδιο τυχαία σε ένα από τα αγαπημένα "καταφύγια της Παρασκευής" έχει επικρατήσει το παρατσούκλι "ψηλός". Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι τη συμμετοχή στο επόμενο πρωτάθλημα της Α1 μπάσκετ το κενό είναι τεράστιο και δεν καλύπτεται με το πάθος και το φιλότιμο ό,τι και να γίνει.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη συμμετοχή της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ. Πολύ σωστή απόφαση όταν πάρθηκε και μεγάλο κατόρθωμα όταν επετεύχθη (ανεξαρτήτως πώς). Όμως τα περί ισχυρής οικονομίας και συμμετοχής σε μια παγκόσμια υπερδύναμη ακούγονται πλέον αστεία. Γι' αυτό είναι καιρός να συζητηθεί σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου. Κατά τον William, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να λυθεί ο οικονομικός γρίφος που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Οι λόγοι είναι απλοί και δε χρειάζεται να είναι κανείς διαπρεπής οικονομολόγος για να τους αντιληφθεί, αν και υπάρχουν αρκετοί από αυτούς που συμμερίζονται την άποψη.

1. 
   
   Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες βρίσκονται σε αδιέξοδο καθημερινά. Αν και δε φταίει αποκλειστικά η κρίση, το θέμα είναι ότι άμεση ανάκαμψη δε φαίνεται. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα υποτιμημένο νόμισμα που να μπορεί να εξασφαλίσει στοιχειωδώς τη διαβίωση όλων. Η πατέντα της "εσωτερικής υποτίμησης" που εφάρμοσαν κυβέρνηση και τρόικα με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυτοαναιρέθηκε από τις αυξήσεις σε Φ.Π.Α. και ειδικούς φόρους. Έτσι, ενώ η έλλειψη χρημάτων από την αγορά, θεωρητικά θα οδηγούσε σε μείωση τιμών σε αγαθά και υπηρεσίες, οι αυξήσεις των φόρων έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι οι περισσότεροι εξ ημών (κακώς) χρωστούν στις τράπεζες, τότε είναι προφανές ότι καταλήγει σε αδιέξοδο. Χρειάζεται πάνω από ένας χρόνος "Μνημονίου" για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι όσο συμπιέζονται τα έσοδα του μέσου πολίτη, τόσο πρέπει να συμπιέζονται και τα έξοδα;
2. 
   
   Προκαλεί απορία το ότι ακόμη και η Αλ. Παπαρήγα θεωρεί καταστροφικό το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή. Έτσι κι αλλιώς οι μισθοί της μεγάλης μάζας δεν αρκούν παρά για τα ουσιώδη. Όσοι μπορούν ας συνεχίσουν να αγοράζουν εισαγόμενα προϊόντα. Οι υπόλοιποι θα περιορισθούν σε αυτά που παράγει αυτή η χώρα. Ίσως η έλλειψη των περισσοτέρων ειδών να δώσει κι ένα κίνητρο για τη δημιουργία και νέων επιχειρήσεων που θα καλύψουν το κενό.
3. 
   
   Το επιχείρημα περί γιγάντωσης του χρέους, μοιάζει ακατανόητο. Οι προϋπολογισμοί είναι ελλειμματικοί και προβλέπεται να είναι για καιρό ακόμα. Πώς λύνεται αυτό; Με ανάπτυξη λέει ο Αντ. Σαμαράς κι όλοι συμφωνούν μαζί του. Μόνο που την ανάπτυξη κάποιος πρέπει να τη χρηματοδοτήσει και καμμία από τις προτάσεις δε φαίνεται ιδιαίτερα πειστική. Με δεδομένο ότι η Ελλάς βασίζεται στον τουρισμό και τη γεωργία για να αποκομίσει τα όποια έσοδά της, πιστεύει κανείς ότι θα ζημιωνόταν από τον ανταγωνισμό με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και την Τουρκία; Ας φθάναμε σε πλεονάσματα κι ας ήταν σε οποιοδήποτε νόμισμα.
4. 
   
   Πέραν τούτου, οι Ευρωπαίοι θα ήταν ευτυχείς αν τα δανεικά τους εξυπηρετούσαν το χρέος μας αντί να μας προσφέρουν 2 χρόνια ευμάρειας ακόμα.
5. 
   
   Τέλος τα περί αξιοπρεπείας και φιλοτίμου που επικαλούνται διάφοροι, μοιάζουν ουτοπικά στο διεθνές γίγνεσθαι. Κανείς δεν προτείνει να φεσώσουμε τους πάντες. Από την άλλη όμως, οι αγορές μας δάνεισαν με κάποιο επιτόκιο στο οποίο είχε συνυπολογισθεί και η πιθανότητα μη αποπληρωμής. Τί είδους καπιταλισμός είναι αυτός που επιτρέπει να μου δανείζουν θεωρώντας με κακοπληρωτή και δε δέχεται την πιθανότητα να αποδειχθώ τέτοιος;
6. 
   
   Ο William εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως φιλελεύθερος. Απαντά εκ των προτέρων σε πιθανά σχόλια με ιδεολογικό υπόβαθρο ότι γνωρίζει για φιλελευθερισμό στην οικονομία και την πολιτική, όχι στην επιλογή νομίσματος. Εξ άλλου οι εμμονές στη συγκεκριμένη ιδεολογία θα αποτελούσαν παράδοξο.