Το συζητήσαμε πολύ καιρό με τον Averell. Το καράβι για την Ανάφη θα είναι μία κιβωτός. Εκεί θα κρύψουμε τις τελευταίες ακτίνες ευφυΐας που πεισματικά διαταράσσουν το απέραντο και διαρκώς εξαπλούμενο σκότος βλακείας. Οι προσκλήσεις δεν είναι προνόμιό μας. Έτσι όπως το βλέπουμε εμείς, οι θέσεις καπαρώνονται σχεδόν αυτόματα. Αν λοιπόν ο Ευγένιος Αρανίτσης δικαιωματικά πίνει τα ποτάκια του στο κατάστρωμα μόνο και μόνο χάρις στον ορισμό του λαϊκισμού που έχει δώσει, ο Αντώνης Πανούτσος ίσως είναι ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης σέχτας. Σκεφθήκαμε λοιπόν να τον ονομάσουμε «Πατριάρχη». Όμως, αυτός ο τίτλος παραείναι κοσμικός και κοινός. Δηλοί μια εξουσία σχεδόν αιρετή. Μία αποδοχή, συνηθισμένη που οφείλεται περισσότερο στην ηλικία και την εμπειρία που αυτή σωρεύει. Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος για το σουρεαλισμό. Έτσι καταλήξαμε στο «Προφήτης». Μακριά μαλλιά, μούσι, χιτώνας και μια ανεπαίσθητη γυαλάδα στο μάτι είναι στοιχεία που σίγουρα θα λατρέψει. Οι έτσι κι αλλιώς λακωνικές ατάκες του αξιωμ
Όταν τα αστέρια σημαίνουν ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κι όχι εγχώριες δεκάδες ή συμμετοχές σε τελικούς και ημιτελικούς, τότε βαραίνουν πραγματικά τη φανέλλα. Τότε καταφέρνεις απίστευτα πράγματα ακόμη κι αν η χρονιά δεν είναι από τις καλύτερες σου. Τότε οι οπαδοί σου μεταμορφώνονται από τους εξαγριωμένους του ποδοσφαίρου σε πολιτισμένους φιλάθλους που αντέχουν να βλέπουν την ομάδα να χάνει στην έδρα της από τον αιώνιο και δε στήνουν λαϊκά δικαστήρια κι άλλες γραφικότητες. Τότε ξέρεις πολύ καλά ότι το πιο σπουδαίο επίτευγμα για ένα σύλλογο είναι να μένει στον όμιλο των κορυφαίων για χρόνια και να μην εξαφανίζεται σαν κομήτης. Το έκτο ή το έβδομο απλά θα προκύψουν. 
Σχόλια