Το συζητήσαμε πολύ καιρό με τον Averell. Το καράβι για την Ανάφη θα είναι μία κιβωτός. Εκεί θα κρύψουμε τις τελευταίες ακτίνες ευφυΐας που πεισματικά διαταράσσουν το απέραντο και διαρκώς εξαπλούμενο σκότος βλακείας. Οι προσκλήσεις δεν είναι προνόμιό μας. Έτσι όπως το βλέπουμε εμείς, οι θέσεις καπαρώνονται σχεδόν αυτόματα. Αν λοιπόν ο Ευγένιος Αρανίτσης δικαιωματικά πίνει τα ποτάκια του στο κατάστρωμα μόνο και μόνο χάρις στον ορισμό του λαϊκισμού που έχει δώσει, ο Αντώνης Πανούτσος ίσως είναι ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης σέχτας. Σκεφθήκαμε λοιπόν να τον ονομάσουμε «Πατριάρχη». Όμως, αυτός ο τίτλος παραείναι κοσμικός και κοινός. Δηλοί μια εξουσία σχεδόν αιρετή. Μία αποδοχή, συνηθισμένη που οφείλεται περισσότερο στην ηλικία και την εμπειρία που αυτή σωρεύει. Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος για το σουρεαλισμό. Έτσι καταλήξαμε στο «Προφήτης». Μακριά μαλλιά, μούσι, χιτώνας και μια ανεπαίσθητη γυαλάδα στο μάτι είναι στοιχεία που σίγουρα θα λατρέψει. Οι έτσι κι αλλιώς λακωνικές ατάκες του αξιωμ
Συμπληρώνουμε αισίως τέσσερις μήνες διακυβέρνηση από το ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Παπανδρέου. Αυτούς τους τέσσερις μήνες βλέπουμε μία εξαιρετική επικοινωνιακή διαχείριση του κυβερνώντος κόμματος και διαρκή μετάθεση ευθυνών. Από ουσία και έργο όμως δεν μας έχει μείνει τίποτα με την φωτεινή εξαίρεση της ανοικτής διαβούλευσης που είναι βήμα μπροστά. Η κυβέρνηση μέχρι στιγμής αδυνατεί να διαχειριστεί όλα τα βασικά ζητήματα της Ελληνικής κοινωνίας. Στην οικονομία αυτούς τους τέσσερις μήνες δεν έχει ληφθεί τελικά, κανένα μέτρο, τα spread δανεισμού έφτασαν τα ιστορικά ρεκόρ της διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Σημίτη το 1999 (τότε που είχαμε την ισχυρή Ελλάδα...).
Η μάχη του Μαντζικέρτ έγινε το 1071 μ.Χ. και σηματοδότησε την εμφάνιση των Τούρκων στη ζωή μας. Το κείμενο, όμως δεν είναι γι' αυτούς. Το ερώτημα που τίθεται είναι άλλο. Για ποιό λόγο ο William και αρκετοί από τους λιγοστούς αναγνώστες έχουν συγκρατήσει την ημερομηνία και το μέρος; Τι είναι αυτό που κάνει έναν εγκέφαλο να αποθηκεύει τέτοιου είδους πληροφορίες; Πότε μπορεί να χρειαστούν; Ξεκινώ από την τελευταία. Σχεδόν ποτέ. Ίσως κατά τη διάρκεια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μας να βρεθούμε γύρω από ένα τραπέζι με ένα μπουκάλι κρασί κι ένα επιτραπέζιο παιγνίδι γνώσεων. Εκεί, ο εξευτελισμός του Ρωμανού Δ' του Διογένη από τους Σελτζούκους μπορεί να δώσει γκόμενα, εντυπωσιασμένη από τις γνώσεις και το πνεύμα του φιλομαθούς νέου. Πολλά χρόνια αργότερα ίσως ο θαυμασμός να προέρχεται από παιδιά ή εγγόνια. Στο μεταξύ όμως τίποτα. Ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι γνωστοί και οι φίλοι εκτιμούν άλλα πράγματα πιο πεζά. Ίσως και πιο χυδαία, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία
Σχόλια