The burden of command...

Η ελεύθερη μετάφραση του τίτλου θα μπορούσε να είναι "Η ευθύνη της διοίκησης". Συνήθως αναφέρεται στην δυσκολία του να διοικείς και να ηγηθείς στρατιωτών στη μάχη λαμβάνοντας αποφάσεις που συνήθως μόνο εύκολες δεν είναι. Η παραπάνω φράση εκτιμώ ότι αν μεταφραστεί ελεύθερα σε "Η φθορά από τη διοίκηση" ταιριάζει απόλυτα στον εκάστοτε που κατέχει τον Ελληνικό πρωθυπουργικό θώκο.

Τα ΜΜΕ πριν προλάβουν να ασχοληθούν με το θέμα της συνταξιοδότησης των γυναικών που εργάζονται στο δημόσιο τομέα (ναι το θέμα αφορά αποκλειστικά αυτές και όχι τις ασφαλισμένες στον ιδιωτικό που δεν απολαμβάνουν τα προνόμια των συναδέλφων τους του δημοσίου...) αναλώθηκαν στο σχολιασμό και στις εκτιμήσεις γύρω από ένα δημοσίευμα που μιλούσε για κουρασμένο πρωθυπουργό.

Προσωπικά και ζώντας τη Νέα Δημοκρατία εκ των έσω θεωρώ ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό ο πρωθυπουργός να αισθάνεται κουρασμένος μετά από 12 χρόνια στη προεδρία του κόμματος. Τα πάντα κινούνται γύρω του και απαιτούν την παρέμβαση του. Ο Γραμματέας του κόμματος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και φόρτο εργασίας αλλά η ουσιαστική δύναμη κρούσης είναι πάντα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μία ματιά μόνο, στα ενημερωτικά sms του κόμματος για το πρόγραμμα του πρωθυπουργού, προεκλογικά θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο.

Η Νέα Δημοκρατία ποτέ δεν υπήρξε περισσότερο αρχηγοκεντρική. Ο Μιλτιάδης Έβερτ αμφισβητούνταν έντονα από το προηγούμενο καθεστώς. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ποτέ δεν ήταν αποδεκτός από το κόμμα, πολύ θα ήθελε να απολαμβάνει το status του νυν αρχηγού του κόμματος, αλλά δυστυχώς για τον ίδιο δεν το πέτυχε. Η κόντρα των δύο εν πολλοίς οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία στα χέρια του Κωνσταντίνου Καραμανλή μιας και το κόμμα είχε ανάγκη από ένα φρέσκο πρόσωπο.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είχε μεγάλο έρεισμα αλλά όπως και ο Γεώργιος Ράλλης δεν πρόλαβε να αφήσει το στίγμα του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος ήταν ένα είδος τοτέμ, τεράστια προσωπικότητα με εθνικές και όχι μόνο κομματικές διαστάσεις.

Τη σήμερον ημέρα τα πάντα κινούνται γύρω από το Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η συμπεριφορά του κόμματος θυμίζει αρκετά (όχι τόσο στη λατρεία του κόσμου προς το πρόσωπο του) το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ίδιος τελευταία κάνει ανοίγματα κυρίως προς την ΟΝΝΕΔ από την οποία προέρχεται, περιοδεύει στην επαρχία και γενικώς αποδεικνύει ότι μπορεί να έχει κουραστεί αλλά δεν παύει να είναι παρών και να προσπαθεί μόνος του να κρατήσει το κόμμα σε εγρήγορση.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν νομίζω ότι είναι πόσο έχει κουραστεί και αν έχει. Το πρόβλημα είναι η φθορά που του έχει φέρει η διοίκηση. Καθημερινά οφείλει να διαχειριστεί πράγματα και καταστάσεις - ιδιαιτέρως επιβαρυμένα από την οικονομική κρίση - που κάνουν κάθε απόφαση και πιο δύσκολη.

Ο Averell κάποτε έγραψε ότι είναι άτολμος ή ανίκανος. Αν είχε άλλος Έλλην πρωθυπουργός τη συμπεριφορά του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και όχι μόνο (συμφωνία για αγωγό με Ρωσία, όχι στην ένταξη FYROM στο ΝΑΤΟ, κατάργηση μονιμότητας στις ΔΕΚΟ κλπ.) θα τον είχαμε αναγάγει σε Εθνικό ήρωα. Όσο για το ανίκανος, συγνώμη αλλά αρκεί μια ματιά στις πρώτες αντιδράσεις στην οικονομική κρίση που απέτρεψαν τον πανικό και το κλείσιμο τραπεζών για να αξιολογήσουμε αν είναι ή όχι ικανός. Άλλωστε ακόμα και τώρα που η φθορά της εξουσίας είναι μεγάλη παραμένει στα μάτια του κόσμου ο ικανότερος για να διαχειριστεί τη χώρα.

Λογικά κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί τις πταίει για τη κάκιστη εικόνα της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις και για το εμφανές πάγωμα των ψηφοφόρων της; Εν πολλοίς εκτιμώ ότι το πρόβλημα ήταν το ζήτημα της μονής Βατοπεδίου και το ό,τι σήμαινε αυτό για την ψυχολογία της παράταξης.

Τη Νέα Δημοκρατία πολλοί την εμπιστεύτηκαν γιατί πρέσβευε μία πιο καθαρή εικόνα πολιτικής, χωρίς σκάνδαλα και χωρίς την αλαζονική συμπεριφορά του ΠΑΣΟΚ. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άλλωστε έχει ακόμα και σήμερα μεγάλο επικοινωνιακό χάρισμα ακριβώς επειδή όταν μιλάει ο κόσμος τον εμπιστεύεται παρά τη προφανή προσπάθεια μεγάλης μερίδας του τύπου να αποδομήσει την εικόνα του.

Η παραδοχή ότι υπήρξαν περιπτώσεις που τα στελέχη της Νέα Δημοκρατίας εμπλέκονταν σε σκάνδαλα και προκαλούσαν με το βίο τους αποθαρρύνει παραδοσιακούς ψηφοφόρους του κόμματος που σε συνδυασμό με τη τραγική κατάσταση της οικονομίας (ελέω και της κρίσης) μεγαλώνει το πρόβλημα.

Τι μπορεί να αλλάξει την εικόνα; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η παρουσία του και η εικόνα του μπορούν να δώσουν στους πολίτες αίσθημα ασφάλειας που σε καμία περίπτωση δεν νιώθουν όταν μιλάει ο Γεώργιος Παπανδρέου, η ανεύθυνη πολιτική του οποίου δεν πείθει και για αυτό είναι κολλημένο το ΠΑΣΟΚ στις δημοσκοπήσεις κάτω από το 35%.

Οι Ευρωεκλογές και η δεδομένη χαλαρή τους ψήφος μπορούν να παίξουν ρόλο στο να κερδίσουν πολιτικό χρόνο στη Νέα Δημοκρατία. Αν ενδιάμεσα η παγκόσμια οικονομική κατάσταση αρχίσει να ανακάμπτει και ο Τουρισμός παραμείνει σε υψηλά επίπεδα (πτώση 15% στο τουρισμό σε σχέση με τα εξωφρενικά νούμερα της τελευταίας τριετίας είναι παραπάνω από ανεκτή) μπορεί να δώσει στη χώρα την ανάσα που χρειάζεται και την ελπίδα ότι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς η κρίση να μας έχει αγγίξει στη πράξη.

Υ.Γ.1. Αλήθεια William έγραφες κάποτε για αποφάσεις που πρέπει να παρθούν χωρίς να σκέφτεται η κυβέρνηση το πολιτικό κόστος. Αυτή για τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και των μηδενικών αυξήσεων στο δημόσιο μπορεί να σε βρίσκει αντίθετο αλλά ακόμα και εσύ οφείλεις να παραδεχτείς ότι είναι απόφαση με μεγάλο πολιτικό κόστος.

Υ.Γ.2. Το ότι δύο πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ένα δηλωμένο στέλεχος του έφτιαξαν κόμμα για να στοχεύσουν τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο παγκοσμίως.