The Daltons' Politics

Ηταν όλα έτοιμα! Πακεταρισμένα με τάξη! Αυτός μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισε να μην πάει να Τον παρακαλέσει για την παραμονή τους στον παράδεισο. Του παρουσιάστηκε η μοναδική ευκαιρία να αποδείξει περίτρανα τον ανδρισμό του και δεν θα την άφηνε να γλιστρήσει - έτσι απλά - μέσα από τα χέρια του. Θα... τα έδειχνε, για να μην ακούει μετά την αιώνια γκρίνια της, ότι συμπεριφέρθηκε σαν κλαψιάρης και ατάκες του τύπου : "Αν είχαμε φύγει, μπορεί και να ήταν καλύτερα, να είχαμε ξεφύγει από αυτήν τη μονοτονία" και άλλα τέτοια χαριτωμένα της γυναικείας φύσης. Αυτή, μετά τον απολαυστικό έρωτα που της είχε πορσφέρει ο καλός της, δεν πρόλαβε να χαρεί τον ενθουσιασμό της! Εναν ενθουσιασμό πρωτόγνωρο, μιας και πρώτη φορά έκανε έρωτα μετά από καυγά (πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, αφού ήταν ο πρώτος τους τσακωμός) και εκτίμησε το...νόημα των διαφωνιών ανάμεσα στα ζευγάρια! Αλλά, δυστυχώς, αυτή η γλυκειά γεύση κράτησε λίγο. Ωσπου να αισθανθεί ένα έντονο και άγνωστο πόνο! Κοίταξε...

Είσαι στο γραφείο. Η δουλειά δεν είναι πολλή και βαριέσαι αφόρητα. Που και που μπαίνεις στο ίντερνετ και χαζεύεις. Από τότε που εμφανίσθηκε το facebook, έχεις κι άλλη διέξοδο. Στέλνεις μια γροθιά ή ένα κοκτέιλ σε κάποιον, γίνεσαι φίλος με ένα συμμαθητή σου από την πρώτη δημοτικού και ψάχνεις να βρεις τί απέγινε ο παιδικός σου έρωτας. Έπειτα από μισή ώρα έχεις καταλήξει ζαλισμένος να αναρωτιέσαι πώς έμπλεξες σε όλο αυτό. Ένα ψηφιακό reunion όλης της «παλιοπαρέας» της πρώτης, λαμβάνει χώρα με βασικό υπαίτιο εσένα κι άλλον έναν ηλίθιο. Αφού ξεχάσατε την αρχική σας συστολή, καταλήξατε με είκοσι φωτογραφίες που δε θυμίζουν τίποτα σε κανέναν και που αν τις ενώσεις θα μοιάζουν με την εθνική ομάδα άρσης βαρών μαζί με τις οικογένειες των μελών. Έτσι, το ερώτημα παραμένει. Τί κάνεις όταν βαριέσαι; Αρχικά, στη δουλειά διαβάζεις εμάς και κανένα ειδησεογραφικό site. Στην υπόλοιπη ζωή σου, όμως, οι διέξοδοι είναι άπειρες. Η πρόταση που θα παρουσιάσουμε εδώ, έχει πανάρχαιες ρίζες. Βασίζεται σε ένα πρ...

Εισαγωγικό : Επειδή βαρέθηκα να αναρτώνται κομμάτια δίκην σχολίου στο κείμενο του William, γράφω αυτό το... πόνημά μου εδώ, απλά και μόνο για να συνεχιστεί ο χορός. Είναι σαν να χορεύουμε τον ίδιο χορό (πχ τσάμικο), απλά υπό τους ήχους άλλου τραγουδιού και όχι άλλου ρυθμού. Η αλήθεια είναι, ότι λόγω της απολαυστικής ενασχόλησης μου με την τσουγκράνα τις τελευταίες μέρες, άργησα να τοποθετηθώ στο σχόλιο του William. Κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε και στο χωριό μου, τις ατελείωτες ώρες που παίζουμε με τις τάπες (και προσπαθούμε να τις ρίξουμε από απόστασή μέσα στα βαρέλια). Ολη αυτή η ενασχόλησή μου τις τελευταίες μέρες με το μείζον θέμα της Ανάφης, με έκανε να εμβαθύνω περισσότερο και πλέον από φιλομαθή υποψήφιο κάτοικο της Νήσου, να μετατραπώ (ή καλύτερα να προσπαθήσω να μετατραπώ) σε ηγετική μορφή του τόπου! Δεν κρύβω ότι αυτή την -ίσως υπερφίαλη- φιλοδοξία μου, μου την ξύπνησε, άθελά του φαντάζομαι, ο ίδιος ο William. Χωρίς να παραμερίζω τη μέγιστη συμβολή του στη... μεγάλη ιδέα τη...

Πολύ κουβέντα είχε γίνει όταν η Νέα Δημοκρατία ετοιμαζόταν να επανέλθει στην εξουσία το 2004 για τη τακτική του ώριμου φρούτου. Το ΠΑΣΟΚ προερχόταν από 11 χρόνια διακυβέρνησης, στη τελευταία εκλογική μάχη είχε κερδίσει με τη ψυχή στο στόμα και με πάρα πολλούς ψιθύρους και γενικώς ο κόσμος ζητούσε αλλαγή πολιτικής και προσώπων. Η Νέα Δημοκρατία εμφανιζόταν σαν η φρέσκια πρόταση που απλά περίμενε το ΠΑΣΟΚ να πέσει από το κλαδί σαν ώριμο φρούτο. Απέδωσε η πρακτική και έδωσε στη ΝΔ τη πολυπόθητη ευκαιρία να κυβερνήσει. Σήμερα στο ΠΑΣΟΚ προσπαθούν εμφανώς να ακολουθήσουν παρόμοια τακτική για διαφορετικούς όμως λόγους. Φοβούνται τα αυτογκόλ Όσο καιρό ήταν στην επίθεση και προσπαθούσαν να πούνε πράγματα για την πολιτική τους μονίμως ήταν πίσω στις δημοσκοπήσεις. Από τη στιγμή που απλά φωνασκούν κατά της κυβέρνησης τα πράγματα πάνε καλύτερα για αυτούς σε επίπεδο αριθμών. Δεν έχουν αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά τους, πέφτουν όμως αυτά της ΝΔ οπότε το αποτέλεσμα τους ευνοεί. Πόσο καιρό όμως μπορο...

Το συζητήσαμε πολύ καιρό με τον Averell. Το καράβι για την Ανάφη θα είναι μία κιβωτός. Εκεί θα κρύψουμε τις τελευταίες ακτίνες ευφυΐας που πεισματικά διαταράσσουν το απέραντο και διαρκώς εξαπλούμενο σκότος βλακείας. Οι προσκλήσεις δεν είναι προνόμιό μας. Έτσι όπως το βλέπουμε εμείς, οι θέσεις καπαρώνονται σχεδόν αυτόματα. Αν λοιπόν ο Ευγένιος Αρανίτσης δικαιωματικά πίνει τα ποτάκια του στο κατάστρωμα μόνο και μόνο χάρις στον ορισμό του λαϊκισμού που έχει δώσει, ο Αντώνης Πανούτσος ίσως είναι ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης σέχτας. Σκεφθήκαμε λοιπόν να τον ονομάσουμε «Πατριάρχη». Όμως, αυτός ο τίτλος παραείναι κοσμικός και κοινός. Δηλοί μια εξουσία σχεδόν αιρετή. Μία αποδοχή, συνηθισμένη που οφείλεται περισσότερο στην ηλικία και την εμπειρία που αυτή σωρεύει. Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος για το σουρεαλισμό. Έτσι καταλήξαμε στο «Προφήτης». Μακριά μαλλιά, μούσι, χιτώνας και μια ανεπαίσθητη γυαλάδα στο μάτι είναι στοιχεία που σίγουρα θα λατρέψει. Οι έτσι κι αλλιώς λακωνικές ατάκες του αξιωμ...

Διανύουμε το πρώτο χειμώνα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε στο δεύτερο μισό το 2008. Σαν χώρα σε πρώτη φάση έχουμε επηρεαστεί όσον αφορά τη δυνατότητα δανεισμού από τις τράπεζες μιας και οι τελευταίες έχουν σφίξει τα λουριά. Οι απώλειες από επενδύσεις όπως και να το κάνουμε δεν αφορούν το ευρύ κοινό (αυτό άλλωστε έχασε τα λεφτά του στο χρηματιστήριο το 2000 δεν είχε άλλα να χάσει τώρα). Εν μέσω λοιπόν αυτή τη σίγουρα δυσμενούς συγκυρίας αναζητούμε ένα σχέδιο επιβίωσης σε πρώτη φάση και διεξόδου από τη κρίση σε δεύτερη. Αντ' αυτού ζούμε σε ένα καθεστώς ακατάσχετης εκλογολογίας. Τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η διαδικασία; Αναζητώ εδώ και κάποιο διάστημα τι είναι αυτό που τροφοδοτεί τις φήμες. Απάντηση κανονική δεν είναι εύκολο να πάρεις. Ακόμα και σε κορυφαίο κυβερνητικό επίπεδο κανένας δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για το τι θα πράξει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μιας και όπως έχουμε εξηγήσει πολλάκις από το Μαξίμου είναι πρακτικά αδύνατο να πάρεις πληροφορίες για τέτοια ζ...

- Δεν είναι τίποτα παιδιά... Ένα σκουπιδάκι μόνο...

- Οι περιστάσεις απαιτούν από όλους να αποδείξουμε έμπρακτα υπευθυνότητα (αριστερό χέρι: wax off), ωριμότητα (αριστερό χέρι: wax off), σοβαρότητα (τρίτο τίναγμα). Όλα αυτά που κάποτε μπορεί να θεωρούνταν πολυτέλεια (δεξί χέρι: κάτσε στη χούφτα), σήμερα αποτελούν (παίρνουμε φόρα, και...) ζωτική αναγκαιότητα (και τα δύο χέρια: wax off). Οι δρόμοι τής πολιτικής - το είπα πολλές φορές (κοιτάζοντας με νόημα το φακό) - είναι δύο (τείνουμε αντίχειρα και δείκτη τού αριστερού χεριού): ο δρόμος τής υπευθυνότητας (πιάνουμε τον αριστερό δείκτη με το δεξί μας χέρι) και ο δρόμος τής ανευθυνότητας (αφήνουμε τον δείκτη και πιάνουμε τον αντίχειρα). Κάποιοι υπόσχονται εύκολες και ανέξοδες λύσεις (δεξί χέρι: waving freely in the air). Τέτοιες λύσεις δεν υπάρχουν (και τα δύο χέρια: wax off). Τέτοιοι δρόμοι θα οδηγούσαν σε τραγικά αδιέξοδα (ύφος grave, τα χέρια ενωμένα μπροστά). Η δική μας επιλογή είναι ξεκάθαρη (αριστερό χέρι: wax off). Είναι η υπεύθυνη (τεντώνουμε τον αντίχειρα τού αριστερού χεριού) και ...

Αυρήλιος έφα Δύο μεγάλοι σάκοι, ένας για τον καθένα. “Αυτούς μόνον θα πάρετε μαζί σας. Φροντίστε, λοιπόν, να τους γεμίσετε συνετά”, τους είχε πει. Εντελώς απρόσμενα, η ετοιμασία ενός ταξιδιωτικού σάκου είχε γίνει μείζον ζήτημα για τον Αδάμ, που για πρώτη φορά στην σύντομη ζωή του βρισκόταν αντιμέτωπος με την υποχρέωση να επιλέξει – κι αν η επιλογή ήταν μέχρι σήμερα ένα ευχάριστο παιγνίδι μάθησης για τον Πρωτόπλαστο, η γνωριμία με την υποχρέωση τού δημιουργούσε μιαν αόριστη δυσφορία, έναν κόμπο στο στομάχι, παρόμοιο μ’ αυτόν που τον επισκέφθηκε όταν έφαγε εκείνο το μήλο. “Πώς μας έφερε ως εδώ ένα μήλο;”, μονολόγησε τσαντισμένος – κι ύστερα αποφάσισε να σταματήσει να το σκέπτεται και ν’ αφοσιωθεί στην προετοιμασία. “Έχετε τρεις ώρες καιρό”, τους είχε πει, “κι αυτό θα πει χρόνος”, είχε προσθέσει, κοιτάζοντάς τον κατάματα. Κι άλλος κόμπος. Στο εξής, ο Αδάμ θα έδινε περισσότερη σημασία στα μηνύματα που του έστελνε το σώμα του. “Έχουμε και λέμε: οδοντόβουρτσα, ξυριστικά, πετσέτα…” “Μήπως είδ...