The Daltons' Politics

Δίχως αμφιβολία το 2008 είναι μία από τις χειρότερες χρονιές για κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του χρόνου η κυβέρνηση έχασε τα ερείσματα της στη κοινωνία και ξαφνικά βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέδειξε ολιγωρία στη διαχείριση κρίσεων και πλέον βρίσκεται στριμωγμένος στα σχοινιά. Το παράδοξο της όλης διαδικασίας είναι πως είναι μεν στριμωγμένος αλλά όχι από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο αντίπαλος στη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει να είναι η άρνηση απέναντι σε αυτά που πρεσβεύουν οι παραδοσιακοί πολιτικοί σχηματισμοί στην Ελλάδα και όχι το ΠΑΣΟΚ. Παρά τη ραγδαία πτώση της συσπείρωσης των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας η αξιωματική αντιπολίτευση δεν καταφέρνει να αλιεύσει δυσαρεστημένους ψηφοφόρους της ΝΔ. Αντίθετα αυτοί προς το παρόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν (και είναι πάρα πολλές λες και είμαστε σε εκλογική περίοδο) παραμένουν αναποφάσιστοι και δεν επιλέγουν να ψηφίσουν άλλο κόμμα. Αν προσπαθήσουμ

Στο πνεύμα των ημερών και εγώ ανταποδίδω στο William το δώρο του με κάτι αντίστοιχο: Ο αγαπημένος του προπονητής συντρίβει την αγαπημένη του ομάδα με αυτόν στην κερκίδα να αναρωτιέται γιατί δεν έγινε Ολυμπιακός :)

Η ημέρα δεν επιτρέπει ούτε πολιτικά σχόλια, ούτε βέβαια ανάζητήσεις στην κόλαση. Επειδή, λοιπόν Εκείνος, δε θέλει και πολύ για να εκνευρισθεί, το κείμενο θα έχει απλώς ευχές και δώρα για τα αδέλφια. Εύχομαι σε όλους όσους μας διαβάζετε χρόνια πολλά και να γίνετε τύφλα σήμερα το βράδυ. Το δώρο του Joe: http://www.youtube.com/watch?v=MXFNirOGDIs Το δώρο του Jack: http://www.youtube.com/watch?v=xBe6vsxBQyY&feature=related Το δώρο του Averell: http://www.youtube.com/watch?v=RfDQAj0-ISQ Το δώρο του Τρυφερού: http://www.youtube.com/watch?v=fGx_hDc6_QA&feature=related Το δώρο του Billy: http://www.youtube.com/watch?v=fMOSRJKG9As To δώρο του Rantaplan: http://www.youtube.com/watch?v=-2opfhZKIuo&feature=related *To δώρο σας: http://www.youtube.com/watch?v=vB5isaB32QA Και μην ξεχνάτε τα σημερινά σχόλια μπορούν να δώσουν και δώρο μία συνδρομή στην "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ". Χρόνια Πολλά

Με αφορμή την έκδοση εσχατολογικού ημερολογίου και στα πλαίσια της πολυφωνίας που πάντα αποτελεί σταθερά, η στήλη ζήτησε να μάθει και την Άλλη άποψη. Έτσι προέκυψε η παρακάτω τηλεφωνική συνέντευξη. William: Καλημέρα, τί γίνεται; Άλλος: Γεια σου νεαρέ μου, πάλι θες την ανταλλαγή με το IQ του μέσου όρου; Έχετε χαζέψει εντελώς εκεί πέρα ή νομίζεις ότι αν καταλήξεις στο νηπιαγωγείο θα γλιτώσεις τα προδιαγεγραμμένα; W: Όχι, αυτή τη φορά θέλω απλώς να κουβεντιάσουμε για το προπατορικό αμάρτημα και την Κόλαση. Από τον Παράδεισο έχουμε μία εικόνα, ενώ από σας μόνο το δελτίου τύπου της HELL S.A. Α: Α! Πολύ με συγκινείς. Έχει πολύ καιρό κάποιος να ενδιαφερθεί για τις απόψεις μου. Τελευταίος ήταν ένας Γάλλος, Σαρτρ νομίζω τον έλεγαν. Πες μου λοιπόν τί θες να μάθεις; W: Αρχικά, πώς ξεκίνησαν όλα; Τί έγινε και ένα από τα σημαντικότερα δημιουργήματα Εκείνου κατέληξε να γίνει ο ηγέτης της αντίπερα όχθης; Α: Τον ξέρεις πώς είναι, απόλυτος στα πάντα. Όλα ξεκίνησαν, λίγο πριν φτιάξει το είδος σου.

Όπως αντιλαμβάνεσθε, ο τίτλος δεν είναι δικός μου. Τον επέβαλαν 27 άνθρωποι, που εισέβαλαν στο σπίτι μου και κατέλαβαν τον υπολογιστή μου για να περάσουν με φασιστικό τρόπο το μήνυμά τους. Η προσπάθειά τους δεν ήταν διόλου αυθόρμητη. Πρόκειται για ένα άριστα οργανωμένο σχέδιο, που περιελάμβανε μερικούς από τους πλέον κατηρτισμένους χρήστες ποντικιού στην χώρα, την δακτυλογράφο τού Καραμανλή (τού γέρου) και αντιπερισπασμό με δίπιτα. Μέχρι και πανό είχαν ετοιμάσει για την περίσταση - φευ, ατύχησαν: ο υπολογιστής μου δεν έχει κάμερα. Μετά το αυτοκίνητο και τα άπειρα Burberry 's και Polo που αγόρασα, δεν μου 'μεινε μία. Έμειναν λοιπόν με το πανό στα χέρια, οι παλιοπροβοκάτορες. Καταγγέλλω επίσης πως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλα για να τους μεταπείσω, αρνήθηκαν με δογματικό τρόπο να αντικαταστήσουν την λέξη "blog" τού τίτλου με την λέξη "ιστολόγιο", αποδεικνύοντας ξεκάθαρα τις προκλητικά αντεθνικές διαθέσεις τους (επιπλέον, επεχείρησα να σπείρω αν

"Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού". Στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή με τους καλούς τρόπους και τις αβρότητες μεταξύ ηγετών, από την εποχή του Μέττερνιχ τουλάχιστον, η πολιτική ήταν κάτι παραπάνω ακόμη κι απ'αυτό το κλισέ. Την ώρα που μεταξύ δεξιώσεων οι υπουργοί εξωτερικών διαπραγματεύονταν σύνορα και προνόμια, ο στράτος του πιο δυνατού στρατοπέδευε έξω από τα σύνορα του μικρού για να τον βοηθήσει να πάρει τη σωστή απόφαση. Αν είτε από παρεξήγηση είτε από υπεραισιοδοξία προέκυπτε ένας μικρός πόλεμος, η κάλη σχέση δε χάλαγε. Απλώς περνούσαν μερικά χρόνια μέχρι οι δύο φίλοι να ξαναβρεθούν μαζί σε δεξίωση. Από πολύ νωρίς, οι πολιτικοί του δικού μας νεοσύστατου κράτους άρχισαν να μιμούνται. Με γνήσιο επαρχιωτισμό άρχισαν να αντιγράφουν πρακτικές και συμπεριφορές τις οποίες οι άλλοι είχαν εξελίξει με αίμα μέσα στους αιώνες. Έτσι βρέθηκαν, άλλοτε να κερδίζουν πολλά (Βαλκανικοί Πόλεμοι) και άλλοτε να χάνουν τα πάντα (Μικρασιατική εκστρατεία). Από τότε, βέβαια, έχουμε σταματήσει

Επικίνδυνα "στοιχεία" κυκλοφορούν ανάμεσά μας... Σκέψεις πάνω σε όσα εγράφησαν αυτές τις ημέρες: Η αμνησία, σύντροφον Πόδι, είναι για τους κοντόφθαλμους και για τα θύματα τής τηλεοπτικής σαλάτας. Εσύ, που εξαιρείς εαυτόν από την θλιβερή ετούτη μάζα, προφανώς θα θυμάσαι σε έναν μήνα, αλλά και σε ένα και σε δέκα χρόνια από σήμερα, πως εν πρώτοις (και μ’ αυτό εννοώ βασικά και όχι αρχικά) υπήρξε φόνος. Ο μόνος τρόπος για να μην ζήσουμε άλλους φόνους σαν αυτόν, είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτόν – και να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς στο διάολο δώσαμε το δικαίωμα στον μπάτσο να σηκώσει πιστόλι. Με ενοχλεί που σ’ αυτό το blog κρύψαμε πίσω από πολιτικές ευθύνες, θεωρίες συνωμοσίας, ηλίθιους παραλληλισμούς και καμένα αυτοκίνητα το δεύτερο μεγάλο γεγονός των ημερών: ότι, δηλαδή, στους δρόμους κατέβηκαν δεκάδες χιλιάδες φιλήσυχων ανθρώπων. Που δεν φορούσαν κουκούλες. Που δεν πετούσαν πέτρες και μολότοφ. Που δεν ήθελαν να κάψουν και να σκοτώσουν κανέναν. Που το μόνο που ήθελα

Τώρα τελευταία όλοι σχεδόν ανακάλυψαν τον Ισοκράτη και το πράγματι επίκαιρο σχόλιο του. Η χώρα είναι σε κατάσταση κρίσης. Είναι η ώρα για την ανάδειξη των ηγετών που θα οδηγήσουν και θα εμπνεύσουν τους νέους που έχουν ανάγκη από πραγματικά πρότυπα. Καλό είναι οι πολιτικοί μας αυτό να το έχουν κατά νου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές μιας και είναι προφανές ότι δεν μπορεί να καθιερωθεί στη συνείδηση της νέας γενιάς ότι οι βανδαλισμοί και οι λεηλασίες είναι μορφές αντίδρασης και αγώνα. Ο πρωθυπουργός κάλεσε τους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε σύμπνοια για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Πως ακριβώς όμως αντέδρασαν αυτοί, ποιο ρόλο επιφύλαξε για τον εαυτό του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ας τους εξετάσουμε έναν ένα λοιπόν με τυχαία σειρά. Γεώργιος Παπανδρέου: Το απόλυτο τίποτα. Μιλώντας μηχανικά η πολιτική του παρέμβαση ήταν να ζητήσει εκλογές και να υποσχεθεί κράτος δικαίου αν και εφόσον κυβερνήσει το κόμμα του. Για τη ταμπακιέρα ουδέν. Μόνο καταγγελίες και ανούσιους λαϊκισμούς. Θύμισε εκε

...Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία; Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν. -Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα... Y.Γ. Ευχαριστώ το σύντροφον Πόδι για το ερέθισμα..._

Τις τελευταίες μέρες γινόμαστε όλοι μάρτυρες μαζικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας με αφορμή το θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Ορισμένοι κάκκιστα εκμεταλεύονται αυτές τις διαμαρτυρίες σαν όχημα για να προχωρήσουν σε βανδαλισμούς και λεηλασίες. Οι "γνωστοί-άγνωστοι" δεν είναι φρέσκο φρούτο, είναι μαζί μας πολλά χρόνια τώρα. Άλλοτε ως ομάδες 20-30 ατόμων και άλλοτε με μαζικό χαρακτήρα όπως στα πρόσφατα γεγονότα. Το τελευταίο καιρό έκαναν όλο και πιο συχνά αισθητή τη παρουσία τους. Τους είδαμε να επιτίθενται μέρα μεσημέρι και να καίνε βιβλιοπωλεία, να πετάνε αντικείμενα και μολότοφ σε βουλευτικά γραφεία και να διαλύουν φοιτητικές γενικές συνελεύσεις στη Νομική Σχολή Αθηνών. Όσοι έχουν εμπειρία από τη δράση τους και την συμπεριφορά τους περίμεναν το τελευταίο διάστημα το ξέσπασμα τους. Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου απέκτησαν την αφορμή που ζητούσαν. Στο όνομα του θανάτου ενός αθώου έβαλαν μπροστά το επαίσχυντο σχέδιο τους. Το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου 2008 φρόντισαν να δείξουν σε όλ

Δεν θα χύσω κροκοδείλια δάκρυα, δεν θα πω τα τετριμένα, δεν θα κατακεραυνώσω τους μπάτσους έτσι απλά, γιατί έχουμε συνηθίσει. Θέλω απλά να βγάλω από μέσα μου, όλα όσα στροβιλίζουν στο μυαλό μου, όλες αυτές τις ώρες. Οχι για να τα διαβάσεις εσύ, όχι για να αποκτήσω την ψευδαίσθηση ότι από αυτό το ασήμαντο μετερίζι θα καταφέρω κάτι ή θα διαμορφώσω απόψεις. Οχι. Το κάνω μόνο και μόνο για μένα. Οσο κι αν φαίνεται εγωιστικό αυτό. Ναι, ΟΚ, είναι εγωιστικό. Και; Γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου. Για να μην πνιγώ από την οργή μου, για να μην θάψω τα συναισθήματα μου και ίσως τα... ψευδοαισθήματά μου, που μου δημιουργούνται και δυστυχώς έπειτα από λίγες μέρες θα έχουν σβήσει... Δεν είχα ποτέ την πρόθεση να γίνω εισαγγελέας και ούτε θα το πράξω τώρα, όμως κατ' εξαίρεση θα απαγγείλω κατηγορίες. Κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση. Κατηγορώ πρώτα πρώτα τον μπάτσο (και όχι αστυνομικό, έχει διαφορά) που την είδε τιμωρός και έδειξε την... ανδρεία του σε ένα 15χρόνο. Ετσι απλά. Ετσι, γιατί περίεργα

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα. -Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία; Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν. -Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη, και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα; -Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα. -Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα; Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους. -Γιατί κ&#

Πολλοί από τους αναγνώστες ίσως να είδαν ένα κείμενο που ανέβηκε τη Κυριακή το πρωί και αφαιρέθηκε το ίδιο πρωινό. Η αφαίρεση του ήταν καθαρά προσωπική υπόθεση καθότι τα όσα έγραφε βασιζόντουσαν στη μέχρι τότε πληροφόρηση μου, η οποία ήταν ελλιπής. Επειδή δεν μου αρέσει να γράφω πράγματα χωρίς να έχω κατασταλάξει το άρθρο θα ανέβει εκ νέου όταν διαμορφώσω πλήρως άποψη για το γεγονός. Ζητώ συγνώμη για τη ταλαιπωρία

“Ώστε εσύ είσαι ο Αλέξανδρος…” “Αλέξης!” , τον διόρθωσε αυστηρά ο πιτσιρικάς. Το ύφος του είχε κάτι το απόλυτο, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν τραβηγμένα από την έξαψη. “Δεν θα τους συνηθίσω ποτέ τους πιτσιρικάδες”, συλλογίσθηκε ο Κριτής – κι όμως, την καλοδεχόταν κατά βάθος ετούτη την αυθάδεια, ήταν μια αλλαγή σε σχέση με τις ανέκφραστες, γαλήνιες φάτσες όσων είχαν περάσει την Περίοδο τού Καθαρτηρίου. Χαμογέλασε, κι ο Αλέξης, που δεν περίμενε αυτήν ακριβώς την αντίδραση, τσίτωσε κι άλλο. “Του λόγου σου ποιος είσαι;” “Είμαι αυτός που θα σου πει τι θα κάνεις από δω και πέρα.” “Όνομα δεν έχεις;” “Το όνομά μου δεν μπορείς να το προφέρεις. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να σου χρειαστεί εκεί που πηγαίνεις…” “Εκεί που θα με στείλεις, εννοείς.” “Εκεί που θα σε στείλει Εκείνος, για να είμαστε ακριβείς.” “Εκείνος;” “Φαντάζομαι πως θα Τον αποκαλούσες Θεό μέχρι τώρα…” “Δεν πιστεύω στον Θεό.” “Δικαίωμά σου.” “Κι εσύ τι κάνεις; Ανοίγεις τους φακέλους;” “Εγώ είμαι το Μέσον. Εγώ θα αποφανθώ

Δε θυμάμαι αν υπήρξε για μένα ένα βράδυ σαν αυτό του Joe. Θυμάμαι, όμως, τον εαυτό μου να παίρνει το τρανζιστοράκι και να στήνεται μπροστά του σαν να είναι τηλεόραση από την ώρα που τελείωνε το κυριακάτικο τραπέζι μέχρι το απόγευμα. Ήρωας εκείνης της περιόδου για μένα, περισσότερο από τα μεγάλα ονόματα που είχε τότε ο Παναθηναϊκός, ήταν ο Γρ. Χαραλαμπίδης. Ήταν κατά κανόνα αυτός που λύτρωνε την ομάδα κι εμένα που υπέφερα από το άγχος, μόνος στο παιδικό δωμάτιο με μόνη παρέα μία φωνή από το Δεύτερο πρόγραμμα (αν και τώρα που το θυμάμαι, αν δεν είχαμε βάλει γκολ μέχρι το 80΄, η μόνη λύση ήταν να το γυρίσω στο Τέταρτο που δε μου άρεσε, αλλά έφερνε γούρι). Το ματς του Ολυμπιακού που περιγράφει ο Joe το θυμάμαι αρκετά καλά, αλλά εμένα με σημάδεψε ακριβώς το προηγούμενο, αυτό με τον Άγιαξ. Ο πατέρας μου, πιο μετριοπαθής με το ποδόσφαιρο, υποστήριζε φυσικά την ελληνική ομάδα. Έτσι κι εγώ ξεκίνησα να βλέπω το ματς, όχι με ιδιαίτερη αγωνία, αλλά με σαφή προτίμηση στους αιωνίους. Το ματς ήταν τρ