Μια χώρα δίχως ήρωες

Πέρασα το Σάββατο το μεσημέρι βλέποντας το εξαιρετικό Senna, ενώ πρόσφατα κατάφερα επιτέλους να δω και το Maradona by Kusturica. Δεν περίμενα να δω τα συγκεκριμένα ντοκυμαντέρ για να αποφασίσω πως οι δύο συγκεκριμένοι ήταν ξεχωριστές αθλητικές προσωπικότητες. Όμως βλέποντάς τους και σκεπτόμενος την κατάσταση στην Ελλάδα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, καταλήγω πως είμαστε μία χώρα χωρίς ήρωες. 

Οι μεγάλες, παράλογες αν θέλετε, αθλητικές επιτυχίες ποτέ δεν μας έλειψαν - αλλά πανεθνικοί ήρωες, με τον τρόπο που ήταν ο Senna για την Βραζιλία ή ο Diego για την Αργεντινή, δεν αναδείχθηκαν. Ο Γκάλης κυρίως και ο Γιαννάκης λιγότερο πλησίασαν πολύ το 1987 στο να γίνουν πανελλήνια ινδάλματα, αλλά η οπαδική τρέλα τα δηλητηρίασε αυτά. Ομοίως και η ομάδα του Euro. Βέβαια εκεί δεν είχαμε και κανέναν που να είναι πραγματικά ξεχωριστός όπως ήταν ο Γκάλης - αλλά και πάλι  δεν μπορούσες να βρεις ήρωα, με τον τρόπο που ήταν ήρωες ο Ayrton και ο Diego. 

Ακόμα και οπαδικούς ήρωες με απόλυτη αναγνώριση θα δυσκολευτείς να βρεις. Και κάπου εκεί ίσως και να είναι το πρόβλημά μας συνολικά. Είμαστε ένα έθνος που αντιμετωπίζει σοβαρή δυσκολία να αποδεχτεί την επιτυχία του οποιουδήποτε. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ένα πραγματικό πρότυπο; Ο Γλέζος; Πλησιάζει, αλλά δεν είναι τέτοιο για το σύνολο του πληθυσμού. Ο συνεργάτης του στην τελευταία ίσως πραγματική ηρωική πράξη Έλληνα, ο Σάντας, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πρόσφατα, ομοίως. 

Στην πολιτική τα ίδια. 90 χρόνια μετά υπάρχουν τύποι που είναι ορκισμένοι βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί (εγώ είμαι σε αυτούς π.χ.). Δεν μένουν όμως εκεί. Σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας τα ίδια. Αν κάποιος έχει βγάλει λεφτά είναι λαμόγιο. Αν λέει λογικά πράγματα στη βουλή (εντάξει, λίγο επιστημονική φαντασία αυτό) τότε κάτι άλλο έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του. Αν κάποιος αρέσει στις γυναίκες κατά πάσα πιθανότητα είναι αδελφή ή μαλάκας. 

Η κοινωνία μας έχει αποτύχει στο να αναδείξει πρότυπα. Πρέπει να είσαι πάντα ή με τον αστυφύλακα ή με τον χωροφύλακα. Πρέπει να διαλέξεις στρατόπεδο. Δεν υπάρχουν πρότυπα, υπάρχουν μόνο στρατόπεδα. Όλοι και όλα απομυθοποιούνται - και κάπου εκεί χάνεται η μπάλα και φτάνεις σήμερα να αναζητείς ηγέτη και να μην βρίσκεις. Ελπίζεις πως θα αναδειχθεί. Αλλά ξέρεις πως δεν θα συμβεί. Γιατί καταφέραμε να φτιάξουμε ένα συνονθύλευμα που αδυνατεί να αποδεχθεί την επιτυχία του οποιουδήποτε και να την κάνει παράδειγμα.