Κοινόν το διυλίζειν

"Προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων

Κ. Φίλιππο Πετσάλνικο

Κύριε Πρόεδρε,

Η σημερινή ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση δεν είναι θέμα κομματικής πειθαρχίας. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι θέμα εθνικής ευθύνης. Για την κρίσιμη διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας τις επόμενες μέρες. Για τη διασφάλιση της 6ης δόσης και την εξασφάλιση της χρηματοδότησης των άμεσων δημοσιονομικών μας αναγκών.

Για την απομάκρυνση του κινδύνου της χρεοκοπίας και την ομαλή πορεία της χώρας, με τις θυσίες του ελληνικού λαού να πιάνουν τόπο. Για το μέλλον κάθε ελληνικής οικογένειας, για το μέλλον των παιδιών μας [...]."

Η παραπάνω επιστολή θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφεί με αφορμή τη χθεσινή διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Τόσο πιστά αποδίδει το κλίμα των ημερών, την τρέχουσα συγκυρία. Αλλά η επιστολή αυτή δεν εγράφη χθες.

Εάν, για την ακρίβεια, αντικαταστήσεις το υπογραμμισμένο τμήμα τού κειμένου με τη φράση: "επί των άρθρων του νομοσχεδίου, όπως και η χθεσινή επί της αρχής", έχεις μπροστά σου το μεγαλύτερο τμήμα επιστολής της 20ης Οκτωβρίου, με την οποία ο, τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου γνωστοποιούσε στον πρόεδρο τής Βουλής τη διαγραφή από την Κ.Ο. τού Πα.Σο.Κ. τής Λούκας Κατσέλη - επειδή καταψήφισε ένα άρθρο, σε ένα νομοσχέδιο.

Δύο βουλευτές τού Κινήματος, οι κύριοι Κατσούρας και Μάντατζη, αρνήθηκαν χθες να στηρίξουν με την ψήφο τους την, "πρωτοβουλίας Παπανδρέου", "εθνική" κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία έχει ως αποστολή της όλα όσα αναφέρονται παραπάνω. Οι δύο βουλευτές δεν αντιμετωπίζουν, ως αυτήν την ώρα, το ενδεχόμενο πειθαρχικών κυρώσεων.

Ουδεμία έκπληξις. Μην τυχόν θεωρήσεις, ας πούμε, ότι στο Πα.Σο.Κ. ανακάλυψαν ξαφνικά την ανεξαρτησία τής βουλευτικής συνείδησης. Ή ότι πείσθηκαν από το στιβαρό τής επιχειρηματολογίας, το ηθικόν των προθέσεων ή το ιδιαίτερον των περιστάσεων. Πρόκειται απλούστατα για το κοινό για Έλληνες πολιτικούς (κοινότατο μάλιστα στους χαλεπούς πολιτικά καιρούς μας) άθλημα τής διύλισης κουνουπιών και κατάποσης καμήλων. Για το γνωστό δημώδες "ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι". Για κουβέντες περί αλλαγής τού εκλογικού νόμου ενώ μεθαύριο μπορεί να μην γίνονται πια εκλογές. Ή για κατάρτιση γελοίων δημοψηφισμάτων για τη συμμετοχική δημοκρατία, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και τον καιρό ενώ η ψήφος τού λαού υφαρπάζεται αγρίως.

Το γεγονός από μόνο του θα ήταν, σύμφωνα με τα πολιτικά ήθη τής εποχής, ασήμαντο και δευτερεύον, εάν δεν κατεδείκνυε την ελαφρότητα με την οποία θα αντιμετωπίσει ο τέως πρωθυπουργός το "εθνικό εγχείρημα" στο οποίο ενέπλεξε τη χώρα. Η ομαλή πορεία τού τόπου, ο δίχως αύριο αγώνας των Ελλήνων για το μέλλον δεν απαιτούν πια τη σύσσωμη στήριξη τής συμπολίτευσης, όπως ένα μήνα πριν. Η εθνική συστράτευση αφορά τους πολλούς Πασόκους, που χειραγωγούνται, που πιάνονται κορόιδα, που δεν έχουν ιδιαίτερες ευαισθησίες - οι υπόλοιποι απαλλάσσονται στο όνομα τού πολιτικού πραγματισμού. Εάν, βεβαίως, επρόκειτο για την κυβέρνηση τού Γιώργου, ακόμη θα διυλίζαμε.

Η χώρα περνά τη μεγαλύτερη κρίση τής μεταπολιτευτικής της ιστορίας καθοδηγούμενη από τους μετριότερους πολιτικούς που ανέδειξε ποτέ. Ο γράφων δεν το βρίσκει τυχαίο: κοινωνική και πολιτική παρακμή διαπλέκονται σ' έναν διαχρονικό φαύλο κύκλο εκπτώσεων, ευκολίας και βολέματος. Αλλά, καθώς πλησιάζει ολοένα η στιγμή που το "δεν φαντάσθηκα, δεν κατάλαβα, είμαι βλάκας" θα μείνει μοναδική υπερασπιστική γραμμή ενός τέως πρωθυπουργού, γίνεται αντιληπτό ότι περιθώρια για να παίζουν οι τυχάρπαστοι Stratego με τις τύχες τής Ελλάδος δεν υπάρχουν. Παραφράζοντας τον Γιώργο Μαργαρίτη: εδώ που έφθασε η πολιτική και ο τόπος, ας τα σώσουν και τα δυο οι τεχνοκράτες.