The Daltons' Politics

Καθώς ο χώρος των σχολίων δεν επαρκεί για να στεγάσει την μνημειώδη φλυαρία μου, ας μου επιτραπεί να καπελώσω το σπουδαίο κείμενο που προηγήθηκε με κάποιες παρατηρήσεις: Στην πραγματικότητα, αυτό που μπορείς να διαπιστώσεις από την κατεύθυνση που παίρνει το ασφαλιστικό στην εποχή μας είναι η παντελής έλλειψη αντιστάσεων τού κοινωνικού συνόλου απέναντι στην θέληση των Δυνατών. Σύμφωνοι, στην Ευρώπη τού 1945 η ευαισθησία θα ήταν αυξημένη. Και οι κινούντες τα νήματα θα ένοιωθαν, επομένως, δεμένα τα χέρια τους σε ό,τι αφορά τους όρους που θα καταγράφονταν στο επερχόμενο “κοινωνικό συμβόλαιο”, με τους λαούς στα όρια των αντοχών τους και τις Σειρήνες από την Μόσχα να ακούγονται πιο δυνατά παρά ποτέ.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον σε κάθε συζήτηση για το ασφαλιστικό είναι ότι από τις απόψεις που διατυπώνονται, μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την κατεύθυνση που παίρνει η κοινωνία σε κάθε εποχή. Είναι βέβαια σαφές ότι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται οι πολίτες να αποφασίσουν τη μορφή της κοινωνικής ασφάλισης διαφέρουν ανά χρονική περίοδο. Έτσι, στην Ευρώπη των δύο μεγάλων πολέμων, κατά τον 20ον αιώνα ήταν αναμενόμενο ότι η ευαισθησία θα ήταν αυξημένη. Άλλωστε το κόστος ήταν μηδαμινό, αφού οι γενιές που βάδιζαν προς την στιγμή της απόσυρσης από την παραγωγική διαδικασία ήταν αποδεκατισμένες. Για τις νέες ήταν πολύ απλό να τροφοδοτούν με τις εισφορές τους, τους λιγοστούς συνταξιούχους που είχαν απομείνει κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και κανείς δε θα τολμούσε να αναρωτηθεί για την ανταποδοτικότητα του συστήματος. Έτσι κι αλλιώς ο πληθυσμός αυξανόταν και η τεχνολογική και οικονομική πρόοδος προσέφεραν υπεραξίες ικανές να διατηρούν το επιχείρημα της "αλληλ

Παρατηρώ με προσοχή την στάση τόσο του Γεωργίου Παπανδρέου όσο και του Αντώνη Σαμαρά το τελευταίο διάστημα και με πιάνει απελπισία. Προσπαθώ να κατανοήσω το σκεπτικό τους και αδυνατώ. Είναι τόσο γελοίο το σκηνικό που ακόμα και ο Γεώργιος Καρατζαφέρης, δίπλα τους μοιάζει με σοβαρό πολιτικό. Από τη μία έχουμε τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με επικοινωνιακούς όρους και από την άλλη τον Αντώνη Σαμαρά που κατάφερε να μετατρέψει την Νέα Δημοκρατία σε ένα κόμμα διαμαρτυρίας που την ώρα που οι καταστάσεις απαιτούν υπευθυνότητα επιλέγει το λαϊκισμό.

Τι μύθος είν’, αλήθεια, αυτός που αιώνες σε στοιχειώνει; Ποιανού θεού η ανίκητη κατάρα σε πλακώνει; Ποια σε κυριεύει ασθένεια, κι εκεί που θριαμβεύεις του Κρόνου την ολέθρια συνήθεια ζωντανεύεις;

Η επαφή με τη σκληροπυρηνική οικολογία έγινε μερικούς μήνες αργότερα. Ήταν Σάββατο βράδυ και ο Στέφανος τους είχε καλέσει στο σπίτι του για την "ώρα της γης". Αφού τελείωσαν την ωριαία ενημέρωση, ώστε εκείνος να μην συμπεριφερθεί ως βόδι με το που σβήσουν τα φώτα, ο Φώντας και η Αντιγόνη πήγαν στη συγκέντρωση. Είχαν κανονίσει να πάνε λίγο πιο νωρίς, ώστε να έχουν λίγο χρόνο οι φιλενάδες να τα πούνε. Η Λιάνα ήταν στην κουζίνα και προσπαθούσε να πλύνει μια συσκευασία από χαρτί και σελοφάν. Γιατί κάποιος να πλένει τη συσκευασία; Πού ήταν το περιεχόμενο; Ο Φώντας μαθημένος στις κακοτοπιές, κατάπιε τις απορίες που τον κατέκλυσαν. Όμως η Αντιγόνη έπρεπε να μάθει. Δεν ήταν δυνατόν, κάτι δεν ήξεραν. Αποδείχθηκε ότι έτσι ήταν. Ο σολωμός που κρυβόταν στη συσκευασία είχε ήδη χρησιμοποιηθεί. Όμως τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια πρέπει να είναι καθαρά από κάθε οργανικό υπόλειμμα, αλλιώς δεν είναι αξιοποιήσιμα.

Ο Αντώνης Σαμαράς χθες το βράδυ ολοκλήρωσε την προσπάθειά του να μετατρέψει την Νέα Δημοκρατία σε κόμμα διαμαρτυρίας. Αποφάσισε στις 12:00 το βράδυ να κάνει παρέμβαση και να ανακοινώσει την πρόθεση του να μην ψηφίσει τα μέτρα της κυβέρνησης για το ΔΝΤ. Η ανακοίνωση του αυτή σφράγισε την μετατροπή της Νέας Δημοκρατίας σε κόμμα διαμαρτυρίας. Παρέα με το ΚΚΕ, το ΛΑ.Ο.Σ. και το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 

Για τους κατηφείς εξ' υμών που θα χαραμίσουν μια θαυμάσια ανοιξιάτικη λιακάδα για να συζητήσουν τα νέα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός οικονομικών, μερικές σύντομες παρατηρήσεις: