The Daltons' Politics

Θεάτρου τύμβος Το αυτοκίνητο κάτω απ’ το μπαλκόνι σου κορνάρει για να κατεβείς. Ακολουθεί μήνυμα στο κινητό – “τελείωνε, θα χάσουμε την αρχή!”. Το ρολόι σου δείχνει έξι το απόγευμα, και συλλογίζεσαι πως η τελευταία φορά που ξεκίνησες για κάπου τρεις ολόκληρες ώρες νωρίτερα απ’ την ώρα που θα ‘πρεπε να είσαι εκεί ήταν τότε, που πήγατε με τους άλλους πορεία στο “Καραϊσκάκη” για το ντέρμπι. Η ανάμνηση και μόνο σε κουράζει. Αναστενάζεις – “Επίδαυρος είναι αυτή”, λες στον εαυτό σου, κι αυτήν την παράσταση δεν θα την έχανες με τίποτα. Αποφασίζεις να διώξεις τις κακές σκέψεις με την βοήθεια λίγων κλασικών στίχων τού Eric Idle, συνοδευόμενων από το απαραίτητο whistling, και κατεβαίνεις. Το αυτοκίνητο είναι γρήγορο κι ο οδηγός τζιμάνι, κι έτσι η διαδρομή ως την Κόρινθο αποδεικνύεται παιχνιδάκι. Μετά, βέβαια, αφήνετε την εθνική και πιάνετε τον επαρχιακό. Είναι λες και βρίσκεσαι στην Κηφισίας σε ώρα αιχμής: ακινητοποιημένα αυτοκίνητα, το ΚΤΕΛ τής γραμμής, μοτοσικλέτες σε εκνευριστικά ριψοκίνδυνο

Περιδιαβαίνοντας στο καθαρτήριο, είδα πολλούς να περιμένουν την εκδίκαση της υποθέσεως τους με εμφανή αγωνία. Στην άκρη, όμως, του διαδρόμου, καθόταν ένας γεράκος με γενειάδα και λευκό χιτώνα. Απομονωμένος από τους υπολοίπους και γαλήνιος, τους παρακολουθούσε να διηγούνται ο ένας στον άλλο τις «παρεξηγήσεις» που τους οδήγησαν στην απόρριψη από τον Κριτή και στην αναμονή για ακρόαση από Εκείνον αυτοπροσώπως. Τον ρώτησα, λοιπόν να μου πει την ιστορία του και ιδού: -Τί κάνεις εδώ γέροντα; Ποια κακιά στιγμή σε έφερε εδώ; -Εσύ πρέπει να είσαι ο Γουλιέλμος, ένας από τους επισκέπτες. Έχω ακούσει για σας. Εγώ νέε μου, είμαι ένας αναμάρτητος δεν έχω πειράξει ούτε μύγα. Ένα συζυγικό καυγαδάκι με έφερε εδώ. Χιλιάδες χρόνια πριν, πήρα τη γυναίκα μου και φύγαμε για Σαββατοκύριακο. Στο δρόμο, άρχισε τη γκρίνια: «Πως οδηγείς έτσι ;Θα μας σκοτώσεις», «Δεν τη βλέπεις τη διπλανή άμαξα; Θα αναποδογυρίσουμε» «Πάλι ήπιες κρασί; Θα μας σταματήσουν για έλεγχο». Εγώ, συνηθισμένος στην γκρίνια δεν έδινα σημασ

Στην αρχή μοιάζει με ανέκδοτο. - 80% των γυναικών στις χώρες τους θα είναι ξανθές; -Οι πρωτευουσες των χωρών τους θα είναι κατεστραμμένες μετά το final four του Βερολίνου; Αν ναι, η Σουηδία που κολλάει; Μήπως τα ματς Άρη-ΠΑΟΚ για τα πλει οφ γίνουν στη Στοκχόλμη; Μετά προσπαθείς να απαντήσεις σοβαρά. Μήπως την παιδεία; Μπα! Μήπως τη δημόσια τάξη; Μάλλον όχι. Τί είναι τέλος πάντων αυτό που θα έχουμε κοινό με τους Σουηδούς και τους Γερμανούς και δεν το ξέρουμε; Το δισέλιδο το οποίο θέτει το ερώτημα, υπογράφεται απο το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κι αυτούς που πίστεψαν ότι η απάντηση είναι η προσφερόμενη δημόσια υγεία, τους καλωσορίζουμε στην Ελλάδα και περιμένουμε εναγωνίως τα αποτελέσματα της τριακονταετούς έρευνάς τους για τη χαμένη Ατλαντίδα. Αφού λοιπόν το υπουργείο μας ενημερώνει ότι αναφέρεται στο κάπνισμα και ότι ήδη στη μισή Δυτική Ευρώπη έχει εφαρμοσθεί η απαγόρευσή του σε δημόσιους χώρους, συνεχίζει με την ανακοίνωση ότι: Η νέα εποχή είναι ήδη εδώ και δεν θέλει

Στο παρελθόν, στη προσπάθεια μου να εξηγήσω γιατί θα στήριζα τον McCain αν ήμουν Αμερικανός ψηφοφόρος εξηγούσα ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν καθορίζεται από τον εκάστοτε πρόεδρο. Είναι αποτέλεσμα συνολικής στρατηγικής και ανεξάρτητη του ποιος διοικεί. Απλά αν αυτός είναι έμπειρος αποφεύγει κακοτοπιές και αν είναι άπειρος κάνει επικοινωνιακά λάθη στη διαχείριση καταστάσεων και κρίσεων. Ο Barack Obama είναι αλήθεια ότι παρέδωσε μαθήματα προεκλογικής εκστρατείας. Αξιοποίησε το διαδίκτυο κατά βάση και κατάφερε αυτό που μέχρι και ένα χρόνο πριν φαινόταν ακατόρθωτο. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η χρυσόσκονη κάλυψε τις δεδομένες δυσκολίες που έχει η θέση του και τις δεδομένες δικές του αδυναμίες. Η Hillary Clinton όντας συνυποψήφια του για το χρίσμα των Δημοκρατικών τόνιζε διαρκώς την λέξη εμπειρία. Όταν έβρισκε την ευκαιρία να συνομιλήσει ανοικτά και να επεξηγήσει το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα και μιλούσε για εμπειρία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο αντίπαλος της - και νυν προϊστάμενος

Ντυμένος ζητιάνος, καθόταν στη γωνιά του δρόμου και περιγελούσε όλους όσους κοπίαζαν για να ικανοποιήσουν ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες. Γι'αυτόν οι άνθρωποι ήταν σαν τα ζώα. Μόνο μέλημά τους έπρεπε να είναι το φαγητό και το νερό. Αλλά που να βρει άνθρωπο; Με το φανάρι τους έψαχνε. Από τη γενέτειρά του,τη Σινώπη εξορίσθηκε ως παραχαράκτης. Από την Αθήνα, όπου λέγεται ότι φοίτησε κοντά στον Αντισθένη, φορτώθηκε σε ένα δουλεμπορικό για την Κρήτη. Εκεί όταν ρωτήθηκε για τα ταλέντα του απάντησε ότι ήξερε να διοικεί ανθρώπους. Ένας πλούσιος Κορίνθιος, εντυπωσιάσθηκε και τον αγόρασε για να διδάξει τους γιούς του. Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τον Φίλιππο Β΄( έναν από τους 90 σπουδαίους Έλληνες που δεν μπήκαν στη δεκάδα) μετακινούσε το σπίτι του (ένα πιθάρι) διαρκώς για να δείχνει ότι κι αυτός κάνει κάτι και δε στέκεται άπραγος. Όταν αργότερα συνάντησε τον Αλέξανδρο (1ον στη λίστα με τους πιο σπουδαίους Έλληνες) του ζήτησε απλώς να μην του στερεί αυτό (τον ήλιο) που δεν μ

Ο τόπος έβραζε για μία ακόμη μέρα και η αγωνία χτυπούσε κόκκινο. Είχε σήμερα συνάντηση με τον "Άλλο" και την επιτροπή από τους από πάνω (...τους δροσερούς) για να συζητηθεί η ένσταση επί της έφεσης επί της ένστασης, επί της ανάκλησης της άδειας του να επισκεφτεί το φιλαράκι του (θα έλεγε τώρα τι φιλαράκι ήταν η οχιά η διμούτσουνη αλλά ας όψεται...) Όταν έφτασα στην αίθουσα για την εξέταση της ένστασης ήταν ήδη κάθιδρος (και εγώ μεταξύ μας αυτά τα καζάνια όλο full time δουλεύουν). Κάτι η αγωνία για την εξέταση του αιτήματος του κάτι η ζέστη την είχαν κάνει τη ζημιά. Τον πλησίασα προσεκτικά γιατί ήταν και λίγο ευέξαπτος τελευταία. Τον χαιρέτησα και ανταπέδωσε με ένα νεύμα κάτι ανάμεσα σε νωχελικό και εκνευρισμένο. Από το καιρό που έμαθε ότι το φιλαράκι του χρησιμοποίησε την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου για να εξασφαλίσει θέση στο παράδεισο κάνει συστηματικά αιτήσεις για να του επιτραπεί να τον επισκεφθεί. Έχω την εντύπωση ότι αν ενημερώσει τον "Άλλο" για τις πραγμ