Πέντε

"...Σουρουπώνει και στον κρατήρα του Νγκόρο νγκόρο επικρατεί εκνευρισμός. Ο αρχηγός της αγέλης μοιάζει πιο αδύναμος από ποτέ. Ο γέρικος λέων παρακολουθεί από απόσταση. Παροπλισμένος πια, ούτε θέλει ούτε μπορεί να διεκδικήσει τίποτα...

Ξαφνικά, μια λέαινα ξεμακραίνει και τον πλησιάζει. Οι κινήσεις της δεν αφήνουν αμφιβολίες...

Το θολό βλέμμα του παραιτημένου βασιλιά έχει δώσει τη θέση του σε μια τρελλή λάμψη περασμένων εποχών. Σηκώνεται αργά και γλείφεται. Με την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του βρυχάται ξανά. Αυτός είναι ο πραγματικός βασιλιάς του Νγκόρο νγκόρο..."

Αχ! Αγαπημένο μου ημερολόγιο, ανυπομονώ να ανοίξει η ΝΕΡΙΤ μπας και δούμε πάλι κανένα καλό ντοκιμαντέρ. Ευτυχώς είχα φυλάξει μερικά στο αρχείο μου κι έτσι περνάει κάπως    η ώρα. Δεν αντέχω άλλο τα δελτία ειδήσεων, κοντεύω να τρελλαθώ. Ξέρω ότι δεν πρέπει, ότι δεν είναι σωστό. Ακούω τη φωνή της συνείδησής μου να ουρλιάζει ότι πρέπει να σταματήσω να το σκέπτομαι. Όμως τί φταίω κι εγώ; Τί να κάμει ο γέρο-βασιλιάς όταν του τρίβεται η λιονταρίνα; Να σκεφθεί τη συνοχή της αγέλης κι ότι δεν πρέπει να πληγωθεί ο νυν αρχηγός; Από προχθές τα μάτια μου γυαλίζουν, όπως παλιά. Στο μυαλό μου τριβελίζει αυτή η βασανιστική ιδέα. Ξεκίνησε σαν αστείο, σαν πλάκα του ασυνειδήτου στο συνειδητό. Όλο το βράδυ χαζογελούσα μόνος μου. Όμως σιγά σιγά έγινε εμμονή. Και μόνο που το σκέπτομαι φουντώνω. Τα παιδιά μου είπαν χθες ότι ξαφνικά δείχνω είκοσι χρόνια νεώτερος. Πριν μια εβδομάδα σου έγραφα πόσο ικανοποιημένος ήμουν απ' όλα όσα κατάφερα και το πίστευα απόλυτα, όμως αυτό δεν τολμούσα ούτε να το διανοηθώ. Χρειάζομαι πέντε τηλεφωνήματα για  να ρίξω κυβέρνηση συνεργασίας ΠΟΛ.ΑΝ.-ΠΑΣΟΚ και να κάνω μια χώρα να πίνει νερό στο όνομά μου για πάντα...

Ας βάλω να δω κάτι μήπως και ξεχαστώ.

"-Κύριε ποιητά, κύριε Αυγερινέ πόσες γυναίκες σε περιμένουν στην Αθήνα;"