Ωμή Πραγματικότητα

Δεν γράφω πολύ τελευταία, ας όψονται τα συνεχόμενα ταξίδια στο εξωτερικό για δουλειά και οι πολλές χαμένες ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια τα οποία παραδόξως (γιατί παλιά είχα μεγάλη όρεξη να γράφω σε τέτοιες καταστάσεις) δεν μου προκαλούν έμπνευση. Αυτά τα συνεχόμενα ταξίδια όμως, κάθε εβδομάδα για 2-3 μέρες, με έχουν βοηθήσει να απομακρυνθώ από το πρόβλημα της χώρας και να εντοπίσω πράγματα που όσο είσαι μέσα στη δίνη δεν τα βλέπεις. Και δεν ομιλώ για τα πολιτικά, ομιλώ για τα απολύτως απλά. 

Μπορεί να ακουστεί παράξενο, αλλά ακόμα και αν δεν έχεις διαβάσει ή ακούσει τίποτα για την Ελληνική κρίση, μπορείς να αντιληφθείς την κατάσταση στην Ελλάδα από τα μάτια του κόσμου. Από το γεγονός πως στο δρόμο (ήδη από το αεροδρόμιο) ο κόσμος δεν κοιτά πλέον ψηλά. Όλοι κοιτάνε κάτω. Ανοίγουν οι αυτόματες πόρτες για να βγεις στην αίθουσα αφίξεων και διαπιστώνεις πως ο κόσμος δεν σε κοιτά ευθεία, κοιτάει κάτω και πού και πού σηκώνει το κεφάλι να δει αν ήρθε αυτός/αυτή που περιμένει. Την ίδια στιγμή βγαίνεις στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, των Βρυξελλών, της Λάρνακας ή του Βελιγραδίου και τα πάντα είναι αλλιώς. Εκτός ίσως από την περασμένη εβδομάδα στην Κύπρο όπου η τραγωδία και οι συνέπειές της είχαν βαρύνει μονομιάς το κλίμα.

Δεν είναι όμως μόνο η εικόνα του κόσμου, ή η αίσθηση που σου δημιουργούν τα άδεια μαγαζιά με τα ενοικιαστήρια σε πρώτο πλάνο σε κάθε σου βήμα. Είναι και η αντίληψη της πραγματικότητας και το πώς κατανοούν το πρόβλημα οι πολίτες. Προφανώς όλοι με ρωτάνε για την Ελλάδα (στη Κύπρο πολύ περισσότερο για ευνόητους λόγους) και όλοι έχουν μία διαμορφωμένη άποψη για την κατάσταση που δεν μοιάζει καθόλου με την πλειοψηφούσα στην Ελλάδα άποψη για το πρόβλημα. Για τους ξένους, ίσως και επειδή δεν έχουν αυτοί το πρόβλημα άμεσα, είναι αδιανόητο να μην συναινεί η κοινωνία σε 5-10 βασικά πράγματα, σκληρά, αλλά βασικά για να σωθεί η χώρα. 

Βέβαια αυτοί δεν έχουν και αίσθηση για το μέγεθος της ανικανότητας της κυβέρνησης και της αδυναμίας της να εμπνεύσει την κοινωνία, μιας και την έχει ταράξει στο παραμύθι και επιμένει ακόμα και σήμερα να δημιουργεί εκβιαστικά διλήμματα, ώστε να δικαιολογεί την αδυναμία της να πει την πλήρη αλήθεια στους πολίτες και να καθορίσει επαρκώς ένα κάποιο σχέδιο για έξοδο από την κρίση (αν υπάρχει τέτοιο). 

Αλλά αυτή είναι πολιτική παρατήρηση. Η ουσιαστική παρατήρηση είναι πως ο Έλληνας πολίτης έχει εγκλωβιστεί τόσο πολύ μέσα στο προσωπικό του πρόβλημα για τη δουλειά του, για τους φόρους, για τη μείωση του μισθού του, για την απώλεια προνομίων που έμαθε να τα θεωρεί κεκτημένα και ιερά, που αδυνατεί να σκεφτεί συλλογικά και να κοιτάξει τη γενική εικόνα. Όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει για αυτά που ο ίδιος χάνει. Μέσα μέσα θα σου πει και κάποιος, "Εσύ τι βλέπεις, θα πτωχεύσει ή χώρα;" 

Απάντηση δεν υπάρχει - γιατί μπορεί να θέλουμε να ελπίζουμε όλοι πως ξέρουμε τι θα συμβεί, αλλά δυστυχώς κανείς δεν ξέρει. Τα πάντα είναι σε μία κλωστή και καθορίζονται από τυχαία γεγονότα. Δεν έχουμε έλεγχο, δεν υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια, αποφασίζουν άλλοι για εμάς και κυρίως οι ίδιοι δεν έχουμε αποφασίσει να βάλουμε πλάτη στα απλά. Το μόνο ενδιαφέρον μας είναι ο εαυτός μας. Ως τέτοιοι λειτουργούμε και δεν έχουμε και διάθεση να παλέψουμε τελικά ούτε για τον εαυτό μας, ώστε να δημιουργήσουμε περισσότερες επιλογές για εμάς τους ίδιους.

Οπότε η ωμή πραγματικότητα, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, είναι πως δεν θα τη βγάλουμε καθαρή. Κυρίως επειδή δεν υπάρχει η κοινωνική συνοχή να υποστηρίξει την προσπάθεια να βγούμε από τα δύσκολα. Περιμένουμε απλά τη μοίρα μας, ελπίζουμε σε κάποιο θαύμα και δεν ψάχνουμε ούτε καν τις λύσεις για τα απλά. Μόνο διαμαρτυρόμαστε για τα κεκτημένα που μας έφεραν ως εδώ.