Φεβρουάριος
14 ΔΩΡΟ=BUNGA-BUNGAΕντολή πρώτη: Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλην εμού.
To ανηφορικό δρομάκι οδηγεί στο σημείο που θες να φθάσεις. Eίναι αρκετός καιρός που το έχουν πεζοδρομήσει. Καλύτερα. Η ανάβαση γίνεται πιο ευχάριστη κι ο θόρυβος σιγά σιγά χάνεται πίσω σου. Δεξιά κι αριστερά, σπίτια περασμένων δεκαετιών αποσπούν για λίγο το βλέμμα, όμως το μάτι γυρίζει πάντα στο τέλος της ανηφόρας. Στη μεγάλη πράσινη πόρτα. Ξύλινη, πελώρια και επιβλητική δεσπόζει στο σημείο εκείνο από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Η ασημένια λαβή πάντα σου προκαλούσε δέος, ιδιαίτερα το βράδυ που γυάλιζε όπως έπεφτε πάνω της το φως.
Το σπίτι πίσω της, καλοδιατηρημένο αλλά παλαιό, ήταν χτισμένο με τη λογική άλλης εποχής. Μικρός χώρος υποδοχής, με κρεμάστρες για τα πανωφόρια των επισκεπτών κι ένα μικρό γραφείο με ένα μαύρο τηλέφωνο κι ένα σημειωματάριο δίπλα του. Το καθιστικό, δεξιά της εισόδου ήταν μεγάλο και φωτεινό, ενώ τα υπόλοιπα δωμάτια μικρά με ξύλινες πόρτες που βγάζουν κατευθείαν στο διάδρομο. Η αρχιτεκτονική τάση της εποχής, απαιτούσε χώρους που να σέβονται την ανάγκη των ενοίκων να απομονωθούν, περισσότερο από τη διάθεση να επιδειχθούν. Οι ενιαίοι χώροι και οι ανοικτές κουζίνες δεν είχαν εμφανισθεί όταν κτίσθηκε το οίκημα.
Μοναδικός ένοικος για πάρα πολλά χρόνια είναι ένας ψηλόλιγνος ασπρομάλλης, ο κ. Ντόναλντ. Το πραγματικό του όνομα, κανείς δεν το ξέρει και του έχει μείνει το παρατσούκλι αυτό χάρη στην απίστευτη ομοιότητά του με τον Donald Sutherland. Κάθε πρωί λοιπόν, ο κ. Ντόναλντ, αφού φρεσκάρει το ξύρισμά του και περιποιηθεί το παχύ άσπρο μουστάκι του, φοράει ένα από τα δεκάδες κοστούμια που έχει και κάθεται στην καρέκλα του μικρού γραφείου που βρίσκεται πίσω από την πράσινη πόρτα. Ανοίγει, ανάβει μια μικρή ναυτική πίπα και στρέφει το βλέμμα προς τα κάτω. Πιο παλιά, προτιμούσε τη μεγάλη τζαμαρία του καθιστικού του, όμως πάνε αρκετά χρόνια από τότε που κάποιος έκτισε ένα θεόρατο σύμπλεγμα γραφείων και του έκλεισε τη θέα.
Από αυτό το μικρό άνοιγμα, έχει ζήσει τα πάντα. Χαρές, λύπες κι αγωνίες τον βρίσκουν πάντα καθισμένο αναπαυτικά στην καρέκλα του να παρατηρεί. Από τις συσπάσεις του προσώπου του κάποιος προσεκτικός θα μπορούσε ίσως να διακρίνει άλλοτε χαρά κι άλλοτε απογοήτευση, όμως οι αντιδράσεις φθάνουν ως εκεί. Αν και τις περισσότερες φορές βλέπει τη λύση από την καρέκλα του, δε θα πάρει ποτέ την πρωτοβουλία να την προτείνει. Εκτός βέβαια εάν ερωτηθεί. Τότε γέρνει το κεφάλι προς τα πίσω, χαμογελά αυτάρεσκα και σου πετάει καταπρόσωπο την ωμή αλήθεια.
Ίσως γι’ αυτό με το πέρασμα των χρόνων, έχει βρεθεί σ’ αυτήν την απομόνωση. Ίσως, πάλι, επειδή είναι αλαζόνας και υπερόπτης. Νομίζει πως ξέρει πάντα το σωστό και κουνάει υποτιμητικά το κεφάλι όταν βλέπει τις χαζές δικαιολογίες που φτιάχνει ένας εγκέφαλος, όταν θέλει να κάνει τα δικά του. Αυτή του η εικόνα είναι και η πιο αποτρεπτική. Όταν σε κοιτάει με εκείνη την αφ’ υψηλού συγκατάβαση, είναι σαν να ακούς ένα κοφτό «κατώτερος των περιστάσεων» που σε καταρρακώνει.
Θα μπορούσες να τον αγνοήσεις. Ίσως και να τον βρίσεις, όμως ο κ. Ντόναλντ δε θα φύγει από το μικρό σπίτι με την σκούρα πράσινη πόρτα, ούτε θα πάψει να ανοίγει κάθε πρωί και να χαζεύει προς τη βάση του λόφου με το παγωμένα υπεροπτικό βλέμμα του. Μη δοκιμάσεις να τον βρεις. Μπορεί να μοιάζει με την Καλλιδρομίου, όμως ο δρόμος που μένει βρίσκεται χωμένος σε κάποια ανεξερεύνητη γωνιά του εγκεφάλου. Ακριβώς στο σημείο που πλέον κάποιοι τοποθετούν ένα κόκπιτ από F-16.
Σχόλια