14 Φεβρουαρίου

"Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη;". Η Σοφία Λόρεν (ο μόνος λόγος να δεις την ταινία) εμφανίζεται στο " A boy on a dolphin" και μαζί με τον Τώνη Μαρούδα συμπυκνώνει σε τρία λεπτά, ερωτήματα αιώνων. Το κείμενο της 14ης Φεβρουαρίου, δεν μπορούσε να έχει θέμα κάτι άλλο, παρά την απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα. Εμφανίζεται ένα μήνα πριν, απλά γιατί η έμπνευση δε γνωρίζει ημερομηνίες.

Για τις ηλικίες έως 20 ετών, η απάντηση είναι απλή. Οι χημικές αντιδράσεις πραγματοποιούνται με τρελλούς ρυθμούς στον οργανισμό και μια τέτοια, οδηγεί τα πράγματα στη φυσιολογική εξέλιξη. Τίποτα σύνθετο, τίποτα δύσκολο, όλα υπό έλεγχο. Όσο μεγαλώνει, όμως, ο άνθρωπος, όλα μοιάζουν μπερδεμένα. Αναγκαίες συνθήκες γίνονται η αλληλοκατανόηση, ο σεβασμός, οι κοινές απόψεις κι επιδιώξεις. Ίσως, όσο ωριμάζουμε να βλέπουμε τα πράγματα πιο σύνθετα κι ο νους να υπερισχύει του ενστίκτου. Απ' την άλλη, γιατί να μην υποθέσει κάποιος ότι αυτό που αλλάζει είναι τελικά το αμπαλάζ; Γιατί να μην υποθέσει κανείς ότι η ίδια γενετήσια ορμή που οδηγεί τον έφηβο μπορεί να οδηγεί κι έναν ενήλικα; Μήπως οι κοινωνικές συμβάσεις επιβάλλουν μια πιο ώριμη προσέγγιση του έρωτα σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνεται δεύτερη φύση; "Ποτέ κανένα στόμα δεν το' βρε και δεν το' πε ακόμα"

Ένα είναι βέβαιο-όσο περνούν τα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου η ανάγκη για τον άλλον που θα νιώσει ό, τι αισθάνεσαι, θα σκεφθεί το ίδιο πράγμα την ίδια στιγμή και θα προσφέρει ένα ζεστό χάδι και μια αγκαλιά για να σε παρηγορήσει στα δύσκολα, γίνεται πιο σημαντική απ΄οτιδήποτε άλλο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι κι ο 70χρονος αντιπρόεδρος της Βραζιλίας, Michel Temer του οποίου η ανάγκη για συντροφικότητα κι αλληλοκατανόηση ενέπνευσε το παρόν κείμενο.