The boys are back in town

Το κακό με τα blogs είναι ότι όσο καλά και να γράφει ή να νομίζει ότι γράφει ο άλλος, στην πραγματικότητα δεν παύει να έιναι ερασιτέχνης. Έτσι, για όσους ψάχνουν κάτι για να δεθούν μαζί του τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αρχικά πρέπει να διαβάσουν άπειρα σκουπίδια μέχρι να βρουν κάτι πραγματικά άξιο λόγου και μετά να ανεχθούν το ότι έχουν να κάνουν με ένα χομπίστα που μπορεί κάποια στιγμή να παντρευτεί, να κάνει παιδιά, να κουραστεί ή απλώς να "στερέψει". Εδώ έχουμε φλος αγαπητοί φίλοι από τα social media και συγγνώμη αν έσκασε στα μούτρα σας μια ειδοποίηση από μιαν άλλην εποχή. Ακολουθεί η συγγνώμη προς φίλους και γνωστούς που περιμένουν στη γωνία.

Να τα πάρουμε από την αρχή. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη φορά γιατί πραγματικά πίστευα ότι αυτή η χώρα πρέπει να αλλάξει. Θεώρησα ότι είναι πιο φιλελεύθερο να επιλέγεις ένα σύστημα που να σου ταιριάζει, παρά να εμμένεις σε κάτι που δεν μπορείς να υπηρετήσεις μόνο και μόνο επειδή μοιάζει ιδεολογικά σωστό. Στο δημοψήφισμα ψήφισα "ΟΧΙ", μόνο που εγώ το εννοούσα κιόλας. Πίστευα, πάνω κάτω όπως κι ο Δρ.Σόιμπλε, ότι το video game δε σώζεται. Πατάς reset, βγάζει game over και ξαναρχίζεις από την αρχή. Όσο και να πετάς κέρματα πριν τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση στο "insert coins to continue", θα χάνεις μόνο και μόνο γιατί είσαι στη λάθος πίστα. Τη δεύτερη φορά που ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, ήταν γιατί με έπεισε το επιχείρημα του βιαστή: "Αφού έγινε που έγινε το κακό, τί έχεις να χάσεις τώρα;". Σε κάποιες χώρες ο γάμος καθαγιάζει ό,τι κακό έχει προηγηθεί...

Με 40 δις ευρώ παραπάνω δημόσιο χρέος από αυτό που είχαμε όταν ξεκίνησαν τα μνημόνια κι ενώ έχει μεσολαβήσει ένα PSI και οι δακρύβρεκτες πωλήσεις αεροδρομίων, ορυχείων, κοιτασμάτων λιγνίτη, λιμανιών και σιδηροδρόμων, μπορείτε άφοβα να με βρίσετε. Νομίζω ότι λιγάκι το αξίζω, μόνο παρακαλώ σκεφθείτε εσείς τί πρεσβεύετε κι από ποια πλευρά ψάλλετε.

Στα πέντε χρόνια που έχω να γράψω, τίποτα δεν στάθηκε ικανό να κατανικήσει τη μούχλα που σιγά σιγά εξαπλώνεται στον εγκέφαλο των ανθρώπων της μέσης ηλικίας και τους μετατρέπει σταδιακά στα ζόμπι που όλοι ξέρουμε. Όμως, στις 14 Ιουνίου όλα θα αλλάξουν. Για ένα περίπου μήνα θα είμαι ξανά ζωντανός. Θα βλέπω μπάλλα σαν τρελλός, θα τρέφομαι αποκλειστικά με πίτσες και αλκοόλ και φυσικά θα έχω ξανά άποψη για τα πράγματα. Γι' αυτό ξαναγράφω. Γιατί τελικά, το μόνο νόημα στην ιστορία αυτού του blog, είναι να τσιμπησουν κι οι υπόλοιποι και να υποδεχθούμε το μουντιάλ όπως πρέπει. Ξεκινάω:

Α' Όμιλος: α) Ρωσία β) Σαουδική Αραβία γ) Αίγυπτος δ) Ουρουγουάη.

Όλοι δίνουν φαβορί τη γηπεδούχο, χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν. Η Ουρουγουάη μοιάζει πιο σκληρή και πιο ικανή να πάρει 6 πόντους από τα "εύκολα" ματς.

Β' Όμιλος: α) Πορτογαλία β) Ισπανία γ) Μαρόκο δ) Ιράν.

Ισπανία εύκολα. Το Πορτογαλία-Ιράν ό, τι πρέπει για να γελάσουμε με το "παγώνι" των ευρωπαϊκών γηπέδων.

Με την ελπίδα ότι μέχρι άυριο το βράδυ κάποιος Dalton θα τσιμπήσει, παύση εδώ...