The Daltons' Politics

"Η εμμονή στη δέσμευση ότι η Ελλάδα δε συζητεί την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο έδαφος της είναι επιβεβλημένη, αλλά δεν αρκεί. Απαιτείται η συμβολή της χώρας μας και του ελληνικού λαού σε πρωτοβουλίες για την εξάλειψη της πυρηνικής απειλής, η υποστήριξη των προτάσεων για τη δημιουργία αποπυρηνικοποιημένων ζωνών στα Βαλκάνια, στη Μ.Ανατολή, στη Μεσόγειο." (από την επιστολή προς τον πρόεδρο της Βουλής) Κανείς δεν έχει λόγο να διαφωνεί, αλλά μιας και η ρεαλιστική πολιτική είναι στο φόρτε της, o William προτείνει και μια συζήτηση για την κατάργηση των επανδρωμένων αποστολών στο διάστημα. Για να ακουστούν όλες οι απόψεις σε αυτό το ζέον θέμα, προτείνουμε τριήμερη διάρκεια και φυσικά τοποθέτηση των πολιτικών αρχηγών.

Θεϊκό ρεπορτάζ της ΝΔ απο δημισιογράφο στο ΜΕGΑ: "Η ΝΔ σκέφτεται να ανακοινώσει τις προτάσεις τις για την οικονομία μετά τις 15 Μαΐου γιατί φοβάται μην τις αντιγράψει η κυβέρνηση στα μέτρα που θα λάβει" Τόση ανησυχία μην τυχόν και "σωθεί" η χώρα από τους άλλους με... κλοπιράιτ ή τόση αυτογνωσία που φοβούνται μην καταστραφεί από τις εμπνεύσεις τους? Όπως και να το αποκωδικοποιήσεις το γελοίο του πράγματος παραμένει το ίδιο... ΥΓ. Εβαλα επίτηδες το παλιό σήμα, δεν εχω ακόμα συνηθίσει το καινούργιο...

"Καταστροφική για την εικόνα της χώρας" η απογραφή-Αλογοσκούφη; Μας έχετε μπερδέψει λίγο. Για τα αποτελέσματα της απογραφής θα μας πείτε κάτι;

Ο William τον τελευταίο καιρό έχει δει μια ταινία του Μάικ Λι όπου ο δημιουργός παρακολουθεί αυτιστικά τις μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, μία του Γκιγιόμ Κανέ για τους άνδρες στην κλιμακτήριο και καμμιά δεκαρία χαριτωμένες κομεντί με παιδάκια ή ζευγάρια σε ενδιαφέρουσα. Για το χιούμορ των τελευταίων, θεωρεί ότι μπροστά τους, οι ταινίες στις οποίες ο Θανάσης Βέγγος πετάει τούρτες είναι κλάσεις ανώτερες. Μοναδική εξαίρεση ο Έλληνας Ζακ Γαλυφιανάκης ο οποίος μας δείχνει τί θα μπορούσε να επιτύχει ο Στηβ Ντούζος αν ήταν λίγο πιο τυχερός στην Αμερική. Αφού, λοιπόν, το έτερον ήμισυ έκανε ένα διάλειμμα από τον "κοινωνικό" κινηματογράφο, η στήλη έχει ταινία να προτείνει. Το "Chico and Rita" είναι ό, τι πιο κοντινό στο παλιό Χόλυγουντ έχει παιχθεί τα τελευταία χρόνια. Ωραίο love story, φοβερή μουσική και εικόνες που σε ταξιδεύουν. Από μια πλευρά στενοχωριέσαι που πλέον μόνο σε κινούμενα σχέδια μπορείς να δεις μια κανονική ταινία, από την άλλη όμως, βγάζεις το καπέλλο...

Αντιτάχθηκε στην εκτροπή του Αχελώου, δεν έδειξε τρελλή χαρά στην προοπτική οι μεγαλοεπενδυτές από το Κατάρ να κάνουν ό,τι θέλουν μόνο και μόνο επειδή φέρνουν τα λεφτά τους κι ο αρχικός νόμος για τις περιοχές Natura ήταν σπουδαίος (κακώς έκανε πίσω). Τώρα, με την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, ετοιμάζεται να αλλάξει μία άθλια πόλη όπως η Αθήνα. Ανάμεσα σε παλαιοπασόκους, ευρωεπαίτες και παραδοσιακούς πολιτικάντηδες, η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη (παρά την εμφανή απειρία της), είναι η μόνη στην κυβέρνηση, που παίζει το ρόλο για τον οποίον επελέγη. Αυτόν της Υπουργού Περιβάλλοντος.

"Στην κοπέλλα έδωσα χρήματα για να αποφύγει την εκπόρνευση" Σύλβιο. Η στήλη είναι με το μέρος του.

Συζητούσα με τον William τους λόγους για τους οποίους δεν γράφω τίποτα για πολιτική στο blog το τελευταίο διάστημα. Ο βασικός λόγος είναι πως δεν υπάρχει τίποτα να γράψεις. Τι να πεις δηλαδή; Πως η κυβέρνηση τα έχει κάνει μούτι σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, αδυνατεί να διαχειριστεί το οτιδήποτε, ο Υπουργός Οικονομικών είναι επιεικώς ανίκανος να προβλέψει πως θα λειτουργήσουν τα μέτρα του με ορίζοντα δεκαημέρου (πόσο μάλλον με ορίζοντα έτους) και γενικώς όλα πάνε κατά διαόλου; Το ξέρουμε και το βλέπουμε. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τομέας (παιδεία, ασφάλεια, υγεία κλπ) που να μπορεί κάποιος να πει πως αυτή τη στιγμή είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτό που παρέλαβε ο Γεώργιος Παπανδρέου.

Όταν τα αστέρια σημαίνουν ευρωπαϊκά πρωταθλήματα κι όχι εγχώριες δεκάδες ή συμμετοχές σε τελικούς και ημιτελικούς, τότε βαραίνουν πραγματικά τη φανέλλα. Τότε καταφέρνεις απίστευτα πράγματα ακόμη κι αν η χρονιά δεν είναι από τις καλύτερες σου. Τότε οι οπαδοί σου μεταμορφώνονται από τους εξαγριωμένους του ποδοσφαίρου σε πολιτισμένους φιλάθλους που αντέχουν να βλέπουν την ομάδα να χάνει στην έδρα της από τον αιώνιο και δε στήνουν λαϊκά δικαστήρια κι άλλες γραφικότητες. Τότε ξέρεις πολύ καλά ότι το πιο σπουδαίο επίτευγμα για ένα σύλλογο είναι να μένει στον όμιλο των κορυφαίων για χρόνια και να μην εξαφανίζεται σαν κομήτης. Το έκτο ή το έβδομο απλά θα προκύψουν.