Λεκέδες

Με αφορμή την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμη Κυριακή ο πολιτικός και κοινοβουλευτικός μας καμβάς γέμισε λεκέδες.

Ξεχωρίζει, κατ' αρχάς, ο λεκές που άφησε στην "αρραγή" κοινοβουλευτική πλειοψηφία η ψήφος δυσπιστίας της κυρίας Τζάκρη. Πάνω που φαινόταν ο πρωθυπουργός να έχει κερδίσει τις (όποιες) εντυπώσεις στο κυρίως γεύμα, το επιδόρπιο του τα χάλασε όλα. Με τους Σκανδαλίδη - Μωραΐτη να δηλώνουν "ανοχή", με κρίσιμες ψηφοφορίες μπροστά και, κυρίως, με το επερχόμενο εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας να καθιστά απαγορευτικό το παραμικρό ατύχημα σε πολιτικό επίπεδο, η ελάττωση της πλειοψηφίας στους 154 συνιστά μιαν αναμφίβολη ήττα για την κυβέρνηση.

Ύστερα υπάρχει ο ολόφρεσκος λεκές στο φουστάνι της ανανεωτικής Αριστεράς από το... νιοστό "παρών" του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ. Τούτο το τελευταίο είναι, βεβαίως, περισσότερο κατανοητό από το αντίστοιχο "παρών" στον εφαρμοστικό νόμο, εξακολουθεί ωστόσο να προκαλεί ερωτηματικά. Δεν θεωρεί η ανανεωτική Αριστερά ότι εγείρονται ζητήματα από τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας (τουτέστιν, διά διαταγμάτων); Έπαυσε να θεωρεί ζήτημα Δημοκρατίας τις μεθοδεύσεις γύρω από την ΕΡΤ, που αποτέλεσαν την αφορμή για την πρόταση μομφής; Κι από την άλλη, εάν η ΔΗΜΑΡ θεωρεί σημαντική, στον πολιτικό χρόνο που βρισκόμαστε, την επιβίωση της παρούσας κυβέρνησης, γιατί να μην το δηλώσει εμπράκτως; Το ΚΚΕ ψήφισε "ναι", αλλά ουδείς το συνέταξε στην ουρά της Κουμουνδούρου - ούτε καν ο μονίμως αμετροεπής Βενιζέλος. Τολμηρό και ντόμπρο, προσφιλέστατε Φώτη, είναι το "κατά συνείδησιν". Το "παρών" δεν είναι απλώς αστείο. Είναι πολιτικάντικο - και, για αριστερούς πολίτες, θλιβερό.

Επόμενο πιάτο στο τραπέζι: μακαρονάδα με σάλτσα πέστο - και το πιρούνι του Ευάγγελου Βενιζέλου σκορπά πράσινους λεκέδες παντού στο τραπεζομάντιλο. Το άγχος της πολιτικής επιβίωσης έχει μετατρέψει τον, άλλοτε ψύχραιμο, δεινό ρήτορα σε υστερικό κράχτη. Μίλησε νωρίτερα απ' ό,τι προέβλεπε η κοινοβουλευτική κατάταξη του ΠΑΣΟΚ, με στόχο να εκμεταλλευθεί την παράλληλη ιδιότητά του ως υπουργού για να ξαναμιλήσει, κατά παράβαση κάθε κοινοβουλευτικής λογικής, μετά τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και να του τα ψάλει. Δυσκολεύεται πια να πείσει ότι δεν έχει αναγάγει σε αποκλειστικό πολιτικό του στόχο, σε προσωπική αποστολή εντός του κυβερνητικού πλαισίου την απαξίωση και τον πολιτικό εκμηδενισμό του Τσίπρα. Δεν είναι ο αρχιτέκτονας της θεωρίας των άκρων, αλλά είναι σίγουρα ο πλέον φανατικός υποστηρικτής της: για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, το συνταγματικό τόξο περιορίζεται στο 48% του εκλογικού σώματος. Για τον συνταγματολόγο που δίνει από του βήματος οικονομικές συμβουλές στους οικονομολόγους, για τον πολιτικό που επαίρεται ότι η προσωπική του πορεία και αξία και το 12% του κόμματός του αποτελούν τον στυλοβάτη της χώρας και άξονα αναφοράς της πολιτικής θέσης των αντιπάλων (αμίμητη η αποστροφή "το 'παρών' της ΔΗΜΑΡ εμείς το καταστήσαμε εφικτό"), μόνο μια συμβουλή έρχεται στο μυαλό: "Αλλάξτε θέση, παρακαλώ. Η βάρκα γέρνει."

Για τον πρωθυπουργό, που κατέβηκε ετοιμόλογος και διαβασμένος όπως πάντα, παραμένει εκείνος ο λεκές από το καφενείο της γειτονιάς. Η εικόνα του να χειροκροτεί ειρωνικά κατά τη διάρκεια της ομιλίας Τσίπρα αμαυρώνει τον ρόλο. Πρέπει επειγόντως να κάνει στην άκρη τους σημερινούς του συνομιλητές.

Τελειώνω με τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πρόταση δυσπιστίας την είχε ανάγκη ο τόπος - πέντε μήνες πριν. Αν είχε κατατεθεί τον Ιούνιο, τότε που "μαύρισαν" οι οθόνες (της δημόσιας τηλεόρασης κυριολεκτικά, της ιδιωτικής ξέρεις πώς...), αν η καταγγελία της αντισυνταγματικής-αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς των κυβερνώντων είχε γίνει πάνω στη βράση, δυσκολεύομαι να δω πώς θα κυβερνούσε ακόμη σήμερα ο Σαμαράς δίχως προηγουμένως να ανακρούσει πρύμνα για την ΕΡΤ. Καλοδεχούμενη, εν πάση περιπτώσει, έστω κι αργά. Αλλά πώς διαχειρίσθηκε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης αυτήν την κορυφαία στιγμή της κοινοβουλευτικής διαδικασίας; Απροετοίμαστος, κακός από του βήματος, περιοριζόμενος σε αλαβανικές αοριστόλογες κορόνες για τον λαό που θα ανατρέψει την εφαρμοζόμενη πολιτική και τα τοιαύτα, κυρίως όμως παραγνωρίζοντας ασυγχώρητα τη σημασία του δημοκρατικού ελλείμματος που βιώνει εδώ και 15 μήνες η χώρα - λες και είχε λόγους να ντρέπεται για τη στάση του στο ζήτημα της ΕΡΤ. Ασκώντας το υπέρτατο κοινοβουλευτικό του δικαίωμα και καθήκον, ο Τσίπρας φάνηκε τραγικά λίγος - η εικόνα του να προσπαθεί να λάβει τον λόγο "επί διαδικαστικού", αφού τον "ξυλοφόρτωσε" ο πρωθυπουργός, είναι λόγος παραίτησης. Κι ύστερα ήρθε το "ναι" της κυρίας Τζάκρη να ολοκληρώσει την εικόνα: στη ναυαγισμένη θεσμικά Ελλάδα, το πιθανότερο σήμερα σενάριο αναφορικά με τους λόγους που προκάλεσαν την πρόταση μομφής ομιλεί όχι για προστασία των θεσμών, αλλά για τακτικούς ελιγμούς της αντιπολίτευσης με ορίζοντα πρόωρων εκλογών. Μπράβο σας, κύριε Τσίπρα. Σταθήκατε αντάξιος της γενικότερης μιζέριας.

Για τους λοιπούς, εκείνους τους μικροσκοπικούς λεκέδες που δεν βγαίνουν με τίποτα, δεν θα πω τίποτα. Εσύ τους έκανες, εσύ να τους καθαρίσεις.