Το συζητήσαμε πολύ καιρό με τον Averell. Το καράβι για την Ανάφη θα είναι μία κιβωτός. Εκεί θα κρύψουμε τις τελευταίες ακτίνες ευφυΐας που πεισματικά διαταράσσουν το απέραντο και διαρκώς εξαπλούμενο σκότος βλακείας. Οι προσκλήσεις δεν είναι προνόμιό μας. Έτσι όπως το βλέπουμε εμείς, οι θέσεις καπαρώνονται σχεδόν αυτόματα. Αν λοιπόν ο Ευγένιος Αρανίτσης δικαιωματικά πίνει τα ποτάκια του στο κατάστρωμα μόνο και μόνο χάρις στον ορισμό του λαϊκισμού που έχει δώσει, ο Αντώνης Πανούτσος ίσως είναι ο αρχηγός αυτής της ιδιότυπης σέχτας. Σκεφθήκαμε λοιπόν να τον ονομάσουμε «Πατριάρχη». Όμως, αυτός ο τίτλος παραείναι κοσμικός και κοινός. Δηλοί μια εξουσία σχεδόν αιρετή. Μία αποδοχή, συνηθισμένη που οφείλεται περισσότερο στην ηλικία και την εμπειρία που αυτή σωρεύει. Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος για το σουρεαλισμό. Έτσι καταλήξαμε στο «Προφήτης». Μακριά μαλλιά, μούσι, χιτώνας και μια ανεπαίσθητη γυαλάδα στο μάτι είναι στοιχεία που σίγουρα θα λατρέψει. Οι έτσι κι αλλιώς λακωνικές ατάκες του αξιωμ
Τί είναι αυτό που κρατά κάποιον γαντζωμένο στην καρέκλα; Η πίστη ότι στο τέλος θα τα καταφέρει; Ακόμη κι ο διαπρεπής συνταγματολόγος κι ερασιτέχνης οικονομολόγος μπορεί να του εξηγήσει ότι επί δύο χρόνια, κινούμενος στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, το μόνο που κατάφερε ήταν να δανεισθεί άλλα τόσα. Η αγάπη του λαού; Μάλλον όχι. Το εθνικό καθήκον; Ωραία, να ευχαριστήσουμε για την προσπάθεια και να περιμένουμε μια παραίτηση τη Δευτέρα. Κατά τα άλλα, το μόνο που ενόχλησε τη γαλήνη τους χθες ήταν η λέξη "ομερτά".
Σχόλια