Η μάχη του Μαντζικέρτ έγινε το 1071 μ.Χ. και σηματοδότησε την εμφάνιση των Τούρκων στη ζωή μας. Το κείμενο, όμως δεν είναι γι' αυτούς. Το ερώτημα που τίθεται είναι άλλο. Για ποιό λόγο ο William και αρκετοί από τους λιγοστούς αναγνώστες έχουν συγκρατήσει την ημερομηνία και το μέρος; Τι είναι αυτό που κάνει έναν εγκέφαλο να αποθηκεύει τέτοιου είδους πληροφορίες; Πότε μπορεί να χρειαστούν; Ξεκινώ από την τελευταία. Σχεδόν ποτέ. Ίσως κατά τη διάρκεια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μας να βρεθούμε γύρω από ένα τραπέζι με ένα μπουκάλι κρασί κι ένα επιτραπέζιο παιγνίδι γνώσεων. Εκεί, ο εξευτελισμός του Ρωμανού Δ' του Διογένη από τους Σελτζούκους μπορεί να δώσει γκόμενα, εντυπωσιασμένη από τις γνώσεις και το πνεύμα του φιλομαθούς νέου. Πολλά χρόνια αργότερα ίσως ο θαυμασμός να προέρχεται από παιδιά ή εγγόνια. Στο μεταξύ όμως τίποτα. Ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι γνωστοί και οι φίλοι εκτιμούν άλλα πράγματα πιο πεζά. Ίσως και πιο χυδαία, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία
Τί είναι αυτό που κρατά κάποιον γαντζωμένο στην καρέκλα; Η πίστη ότι στο τέλος θα τα καταφέρει; Ακόμη κι ο διαπρεπής συνταγματολόγος κι ερασιτέχνης οικονομολόγος μπορεί να του εξηγήσει ότι επί δύο χρόνια, κινούμενος στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, το μόνο που κατάφερε ήταν να δανεισθεί άλλα τόσα. Η αγάπη του λαού; Μάλλον όχι. Το εθνικό καθήκον; Ωραία, να ευχαριστήσουμε για την προσπάθεια και να περιμένουμε μια παραίτηση τη Δευτέρα. Κατά τα άλλα, το μόνο που ενόχλησε τη γαλήνη τους χθες ήταν η λέξη "ομερτά".
Σχόλια