The Daltons' Politics

Ο ουρανός σιγά σιγά έχανε το βαθύ σκούρο χρώμα του, σε λίγο θ’ άρχιζε να χαράζει, αλλά η καταιγίδα ήταν ακόμα σε εξέλιξη και μάλιστα δυνάμωνε λεπτό με το λεπτό. Ο Βάγγος δεν περίμενε τέτοιο χαιρετισμό από τον Μήτσο και έμεινε εμβρόντητος. Ο αντίπαλός του, ο… μελλοθάνατος, τον είχε αναγνωρίσει αμέσως αν και κρυβόταν στο σκοτάδι και του είχε πει : « Πως κι από τα μέρη μας ρε Βάγγο; Και τέτοια ώρα μάλιστα; Βρήκες κανένα καλό Ρωσιδάκι ή θυμήθηκες τα παλιά και κάποιοι θα σκάψουν τάφο αύριο;» Πέρασαν 3-4 δευτερόλεπτα μέχρι να έρθει στα ίσα του και να απαντήσει με βραχνή φωνή.

Τον Μένιο τον έτρωγε το μαράζι. Είχε περάσει καιρός αλλά ακόμα δεν είχε χωνέψει την κασκαρίκα που του είχε κάνει ο μεγάλος. Όσο και αν έλεγε στους άλλους πως στη πραγματικότητα δεν ήθελε να ανέβει επάνω μιας και όλοι οι φίλοι του ήταν κάτω, τον είχε ενοχλήσει πολύ που του την είχε ξαναστήσει ο μεγάλος. Αυτά σκεφτόταν καθώς περπατούσε προς τα γραφεία της κλαδικής που είχαν στήσει εκεί κάτω μιας και ήταν πολλοί. Καθώς έστριβε στη γωνία πέτυχε τον πετρελαιά. Πήγαινε και αυτός συνέλευση. Μόλις είδε το Μένιο κατάλαβε πως πάλι την ιστορία με την έφεση σκεφτόταν. Του χαμογέλασε και του είπε "ρε θέλεις να σου πω πάλι την ιστορία για το πως "έφυγα" καβάλα στη μελαχρινή να ευθυμήσεις;" Ο Μένιος χαμογέλασε, στιγμιαία και τον πήρε αγκαζέ να μπούνε μέσα στην αίθουσα.

Ο ουρανός ήταν βαρύς, όπως και ο καφές του. Είχε μαζέψει πυκνά σκούρα σύννεφα. Πυκνό ήταν και το καϊμάκι του. Βαριά και τα πόδια του. Ο απογευματινός του ύπνος δεν ήταν ήρεμος. Έβλεπε συνεχώς αστραπές και ότι έσφαζε τον Μήτσο τον «στραβοτζούρη» εν μέσω δυνατής καταιγίδας. Και οι αστραπές χώριζαν σαν φλασάκια την όλη διαδικασία. Με το που τον αντίκριζε έπεφτε κεραυνός, όταν έβγαλε το μαχαίρι το ίδιο, όταν του έμπηξε τη λάμα στο στομάχι ξανά και όταν πλέον ο Μήτσος σωριάστηκε αιμόφυρτος, τότε υπήρξε… συγχορδία αστραπών! Κοίταξε το ρολόι, είχε αργήσει. Ντύθηκε βιαστικά αλλά πάντα στην… πένα, ξυρίστηκε με προσοχή και η τελευταία δουλειά που έκανε πριν ξεκινήσει για το «Sexy Dolls» ήταν να ακονίσει το μαχαίρι του. Έπρεπε να είναι… τσίλικο!

Ασπρόμαυρο καρό πουκάμισο, ξανθά μαλλιά σε χαλαρό κότσο και βλέμμα στο μέλλον με σιγουριά. Αν δεν την είχε κερδίσει προ πολλού η επιστημονική κοινότητα θα μπορούσε, άνετα να είναι στέλεχος σε μεγάλη τράπεζα. Αυτό πίστεψε κι ο νεαρός διανοητής όταν την πρωτοείδε να κάθεται στη γωνιά του μπαρ. Θεωρώντας ότι οι σπουδές στη φιλοσοφία είναι ικανές να του ανοίξουν το δρόμο συστήθηκε με μια θεατρική υπόκλιση ως Άραμις, ένας εκ των τριών σωματοφυλάκων και τη ρώτησε αν πιστεύει ότι το όνομα διαμορφώνει προσωπικότητα. Η νεαρή βιολόγος του απάντησε ότι πιστεύει στην αρχέγονη βλακεία κι ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι. -Πώς ξέρεις ότι δεν υπάρχουν; -Αν αποδείξεις ότι υπάρχουν, εγώ θα κάτσω να με ... Ένα χρόνο μετά, ένας μάλλον αποτυχημένος φιλόσοφος αλλά εκπληκτικός ερασιτέχνης βιολόγος, απεδείκνυε στην πράξη ότι οργανισμοί διαφορετικής δομής από αυτούς που ξέρουμε, είναι δυνατόν να υπάρξουν. Έτσι, από το βυθό μιας λίμνης στην Καλιφόρνια, επιβεβαιώθηκε ότι οι σπουδαιότερες ανακαλύψεις γίνονται χάρη στη...

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι είναι βασικό να βρεις κάποιον να μοιράζεσαι αγωνίες, προβληματισμούς και απόψεις σχετικά με τη ζωή και τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια η θεώρηση αυτή κερδίζει συνεχώς έδαφος με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μικρά θερμοκήπια όπου η πραγματικότητα μεγαλοποιείται και φυσικά παραμορφώνεται. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο William μπορεί να βρεθεί να πίνει μπύρες με μια παρέα δέκα ανθρώπων η οποία έχει διαβάσει το κείμενό του σε αυτόν εδώ το χώρο και το σχολιάζει με ενθουσιασμό. Το αποτέλεσμα; Ένας από τη διπλανή παρέα θα νομίσει ότι βρίσκεται δίπλα στο διάδοχο του Ι.Κ.Πρετεντέρη και σιγά σιγά ο William θα το πιστέψει. Τότε, κομπλεξικός ων, θα αρχίσει να αναρωτιέται γιατί εκείνος δεν έχει στήλη σε μεγάλη εφημερίδα και εβδομαδιαία εκπομπή στην τηλεόραση. Εύκολο. Ο Ι.Κ. τα βρήκε όλα εύκολα, είχε τις γνωριμίες, μπήκε στο κύκλωμα, ανήκει σε δέκα διαφορετικές λέσχες που συναντιούνται σε καφετέριες ανά τον κόσμο κι ό,τι άλλο μπορεί να σκεφθεί ένας μεγαλομανής μπλόγκερ ...